Hâşâ, neyim var benim, övünmek ne haddime

Nuru iman hidayet, ikramındır Efendim!

Günah kusurdan gayrı, pay ayırmam kendime

Cümle lütfu inayet, İn’amındır Efendim!

Her en Sana muhtacım, kulun şükründen aciz

Rabbim sahibim Sensin, olur mu Senden aziz

Hayat bir rüya gibi, ölüm en canlı vaiz

Kabirde güvendiğim, imdadındır Efendim!

Beni bana bırakma, al kalbim Senden yana

Merhamet buyurmazsan, kim gafletten uyana

Sultanım Senden ırak, nasıl bu can dayana

Vuslata varan yolun, İslam’ındır Efendim!

Riyasız ibadete, hak davana emekçi

Nimetine hürmeten, sadık bir emanetçi

Olabilsem ne mutlu, iman sırrına bekçi

“La ilahe illa hu”, ihtarındır Efendim!

Cihat da namaz gibi, imtihan sorusudur

Emir-yasak çizgisi, bir kulluk konusudur

Son gün mahşer bir nefes, İsrafil borusudur

İman İslam cevheri, irfanındır Efendim!

Her biri bin yıl yakan, nice günah işledim

Riya kibir ve isyan, haram lokma dişledim

Hayatım kaydedildi, her saniye fişlendim

El hak, “Hüve meaküm”[1]; ikazındır Efendim!

Anne baba dostları, bir bir toprağa gömdüm

Sanki gaflet koması, hala uyanmaz gönlüm

Bin kez tevbemi bozup, yine kapına döndüm

“La taknetu min raymetiy”[2], ihsanındır Efendim!

Beni gurbete salıp, hasret ile aratan

Bedende hapis ruhum, vuslat için yalvartan

Genlerden güneşlere, her şey her an yaratan

Canlı cansız her ayet, icadındır Efendim!