Gerçek İnsan Haklarının Sağlayıcısı da
SİGORTASI DA İSLAM’DIR

Bizim inancımızda: İnsan, İslam’dan üstün sayılmıştır. Çünkü İslam, insana huzur sağlamak ve kurtuluşa ulaştırmak üzere yollanmıştır.

İnsana bütün haklarını sağlayan ve en hayırlı yaşam kurallarını koyan İslam’dır. Çünkü onu yaratan ve her türlü ihtiyacını hazırlayan Cenab-ı Hak’tır. Yeni bir elektronik ve teknolojik araç satın alındığında, onunla birlikte bir “Kullanma Kılavuzu” verilmesi doğaldır. Çünkü onu üreten ustaları ve fabrikası; ne maksatla yapıldığını, nasıl verimli çalışacağını, başlıca arızalarını ve giderme yollarını en iyi bilen konumundadır. İşte Kur’an-ı Kerim; bütün insanlığın hidayet rehberi, Hz. Peygamberimiz ise en mükemmel istikamet örneği olmaktadır.

Bizim “en hayırlı ümmet” olma şansımız ise, istisnasız bütün insanların hayrına ve huzuruna yarayacak niyet ve gayret içinde olmamıza bağlıdır.

“Siz (sadece Müslümanlar için değil, bütün) insanlar için çıkarılmış en hayırlı bir ümmet oldunuz. (Çünkü siz, ülkenizde ve yeryüzünde) Ma’rufu (Hakkı ve hayrı) emredip yürütecek, münkeri (zulmü ve kötülükleri) nehyedip önleyecek (bir Adil Düzen kurmaya) çalışırsınız. Ve Allah’a (tam) iman edip (bağlanırsınız). Şayet Kitap Ehli de (böyle) inanmış olsaydı, elbette kendileri için hayırlı olurdu. Onların içinden de (bazı) iman edenler vardır, fakat çoğunluğu fıska sapanlardır.” (Âl-i İmrân: 110) ayeti bu gerçeği hatırlatmaktadır.

Hz. Peygamberimiz şöyle buyurmuşlardır:

“(Ey insanlar) Rabbiniz Allah (aynıdır) birdir, atanız (Adem) de birdir. Arap’ın Arap olmayana, siyahın beyaza -takva (iyilikte yarışma, kötülükten sakınma) dışında- hiçbir üstünlüğü söz konusu değildir…” (Müsned. İbn-i Hanbel, c. 5, 411)

“Hizmetçileriniz (işçi ve ücretlileriniz) sizin kardeşlerinizdir. Onlara yediğinizden yedirin, giydiğinizden giydirin. Ağır görevler yüklemeyin, zor işlerinde yardım edin…”

“Ey insanlar! Hepiniz (aynı) Adem’in neslisiniz. Bir ambar içindeki buğday taneleri gibisiniz!” (İbn-i Kesir, c. 4, no: 218)

“Bütün insanlar (temel hakları ve haysiyetlerinin korunması noktasında) bir tarağın dişleri gibi eşittir.” hadisleri gayet açıktır.

Hz. Peygamberimizin (SAV) yoldaşı, damadı, ilim ve hikmet ülkesinin kutlu kapısı Hz. Ali Efendimiz ise, Resulüllah’tan öğrendiği bu gerçekleri, Mısır’a Vali tayin ettiği Malik bin Haris’e yazdığı emirnamede şöyle özetleyip hatırlatmıştır:

“İnsanlar ya Dinde kardeşiniz veya yaratılışta eşitiniz (denginiz-benzeriniz)dir.”

Evet İSLAM’da; cenneti ve sonsuz-kusursuz saadeti kazanmak için elbette inanmak ve o doğrultuda çalışmak ve kötülüklerden sakınmak lazımdır. Ama, başkalarına zarar vermemek şartıyla; hangi inanış ve yaşayışta… Hangi ırk, renk, dil ve davranışta olursa olsun, Adil bir Düzen içerisinde bütün haklarına ve huzur ortamına sahip ve saygın biçimde yaşamak için, sadece İNSAN olmak yeterli sayılmıştır!

İslam’ın 14 asır önce bu yüksek ve örnek bakış açısının farkına, Çağdaş Batı Medeniyeti ancak 200 sene önce varmış, bu güya “insan hakları” slogan ve programlarını da yeni zulüm ve sömürü çarklarına kılıf olarak kullanmışlardır. İşte neredeyse 2 yıldır, sapkın ve azgın Batı’nın şımarık çocuğu Kuduz İsrail’in Filistin’deki barbar soykırımı karşısında, Batılı kapitalist ülke ve toplumların da, Doğulu sosyalist halkların da… Yani Amerika’sından Avrupa’sına, Çin’inden Rusya’sına… Hepsinin gözlerini yumması, kulaklarını tıkaması… Aynı canavarlık tavrının 30 sene önce BOSNA’dan hatırlanması, bunların insan hakları konusundaki çirkef sahtekârlığının ve çifte standartlarının en açık kanıtlarıdır! Hz. Peygamberimizin “İnsanların en hayırlısı, (başka) insanlara yararı dokunandır!” hadisinin ufkuna, bunlar asla varamayacaklardır.

Yeryüzünde “Kast Sistemi” ve İnsan Hakları Evrensel Yalanı

Kast; içine kapanmış ve dışlanmış toplum kesimlerinin mecburen sadece kendi aralarındaki evliliklerle (endogami ile) oluşan sosyal tabakalaşmanın bir çeşididir. UNICEF ve İnsan Hakları İzleme Örgütü’nün verilerine göre dünya çapında yüz milyonlarca (aslında milyarlarca) insan kast ayrımcılığından etkilenmektedir. “Kast” terimi, Portekizce ve İspanyolcada “casta”; ırk, soy; Latincede ise “castus”; saf soy anlamına gelmektedir. Hindistan’ın ve Afrika’nın bazı bölgelerinde günümüzde de hâlâ resmen uygulanan bir sistemdir. Sınıf ayrılıklarına dayanan, insan haklarına aykırı bir düşünce ve sistemdir. Günümüzde Çin’de uygulanan “Hukou Sistemi” de kast sistemi olarak kabul edilmektedir. Kast sistemindeki sınıflandırma öncelikle evlilik ve iş bölümüyle ilgilidir. Bu terim, aynı zamanda argo dilinde geçmekte ve sosyolojik bir terim olarak da ifade edilmektedir. Hatta modern toplumlarda resmen ve ismen olmasa da, fikren ve fiilen yer alan bir terimdir.

Hindistan’da Kast Sisteminin Vicdansızlığı

Kast düzeni, Hindistan’da uzun süredir hüküm sürmektedir. Maalesef hayatlarının her alanında bu düzenin etkisi hâkimdir.

Eş ve İş Seçimi: Kast sisteminde grup içinde evlenmeler (endogami=akraba evliliği) bir mecburiyettir. Kimin hangi mesleği yapacağını kast sistemi belirlemiştir. Aynı kast içindekiler ancak birbirleriyle evlenebilirler.

Birlikte Yeme-İçme Yasağı: Hindistan’da önceden insanların hep birlikte yemek yemeleri yasaktı; çünkü üst kastlar bunu hoş karşılamıyorlardı. Kendilerini onlarla kirletme korkuları vardı. Bugün bu ayrım kısmen kaldırılsa da kırsal kesimlerde hâlâ eski kurallar uygulanmaktadır. Kast sisteminde sınıflandırma, zenginlik ya da fakirlik durumuna göre yapılmaz. Ritüel saflık ve meslek durumları ölçü alınır. Sınıflandırma, Hinduizm inançlarından kaynaklanmaktadır.

Kast Sisteminde Üst Tabaka, Alt Tabaka Şu Şekilde Oluşmaktadır:

1- Belli başlı dört ana tabaka (Varna) vardır.

2- Bu tabakalar da kendi aralarında alt tabakalara (Jatiler) ayrılır.

“Varna” Sanskritçe bir kelimedir. “Sınıf, statü, renk” anlamlarını taşımaktadır.

Bunlara Göre Dört Çeşit Varna (İnsan Tabakası) Vardır:

1- Brahmanlar (Entelektüel bir tabakadır. Kutsal yazıları (Veda) yorumlayan seçkin şahıslardır. Bilginler ve rahipler bu tabakada yer alır.)

2- Kshatriyalar (Kşatriyalar) (Askerlerin, prenslerin ve üst düzey bürokrasinin oluşturduğu bir tabakadır.)

3- Vaişyalar (Tüccarlar, büyük toprak baronları ve patronlardır.)

4- Şudralar (İşçiler, hizmetçiler, köylüler ve köleler tabakasıdır.)

Bunların dışında bir de kast sistemine dâhil edilmeyenler (dokunulması insanı kirletenler) vardır. Bunlar Paryalar olarak bilinir. (İnsanlığın en aşağı tabakasında yer alırlar ve hiçbir hakları bulunmamaktadır. Bunların toplam sayıları başta Hindistan ve Çin olmak üzere yüz milyonlara ulaşmaktadır. Birleşmiş Milletler’in ve sözde insan hakları örgütlerinin bu açık ve yaygın zulmü önleme, hatta gündeme getirme konusunda ciddi, gerçekçi ve netice verici hiçbir girişimlerine de maalesef rastlanmamıştır.)

Varna terimiyle ten rengi kastedilmektedir. Bu sistemde bir kişi ne kadar açık renkliyse o kadar üst tabakada yer alır. Ten rengi aynı zamanda göçmenlerin hangi ırktan olduklarının da kanıtıdır.

Varna sistemi, kast sisteminin entelektüel ve ideolojik düzeyi olarak tanımlanabilir; çünkü bu sistem toplumsal hiyerarşiyi sağlamaktadır. Kast düzeninin oluşması asırlar öncesine dayanır. Bununla ilgili ne bir kurum ne de bir belge vardır.

Kast sisteminin kuralları ilk olarak Manu Smriti’de (MÖ 200 ve MS 200 yılları arasında) yazılmıştır. Diğer tüm Hindu yazılarında kast sistemi, amaç edinmeye değer gerçekler olarak aktarılmıştır. Hinduizm’e göre; kozmik ve sosyal görevlerle (Dharma öğretisi) kast sistemine aitlik arasında bir bağlantı vardır. Bir Kshatriya’nın görevi topluma önderlik etmek, onu korumaktır. Brahmanların görevi ise; kutsal yazıları öğrenmek, öğretmek ve uygulamaktır.

Kshatriya (Kşatriyalar)

Kshatriya, Sanskritçede asker ve asil anlamını taşır. Hint kast sisteminde ikinci sınıfta yer alanlar (Varnalar) için kullanılan bir kavramdır. Askerler, soylular ve krallardan (Raja) oluşmaktadır. En önemli görevleri ülkeyi savunmaktır. Bu nedenle girişimci ruhları ve azimleri onların temel özellikleri sayılır.  Kshatriyalar; sistemi, yasaları korumak, refah ve mutluluğu sağlamak için vardır. Ayrıca savunmasız ya da sıkıntı içinde olanlara yardım etmek, başlıca görevleri arasında yer almaktadır. Kshatriyalar eskiden çok önemli konumdaydı, ancak günümüzde artık eskisi kadar önemli sayılmamaktadır. Kshatriyaların asıl meslekleri politikadır. Bugün siyasette çıkarcılar çoğunluktadır.

“Jatiler”in Farklı Sınıfları:

Varnalar (Hindistan halk tabakaları), yüzlerce Jati’lere ayrılır. Jati kavramı “jan” sözcüğünden çıkarılmıştır. “Doğuş” anlamını taşımaktadır. Bu, Jati kavramının ne kadar zalim olduğunun kanıtıdır. Yani insanlar doğuştan aşağı ve suçlu sayılmaktadır. Jati’ler, kast sisteminin sosyal ve aile boyutlarıdır.

Birey, kast içindeki statüsüne doğuştan sahip olmaktadır. Bu statüyü değiştirmesi imkânsızdır. Jati’ler, hem profesyonel hem de etnik, sosyoekonomik ve kültürel farklılaşma için çalışıp durmaktadır.

“Harijanlar” Tabakası!

Bunlara “Dokunulmazlar” da denmektedir. Harijan kavramı, Hindistan’ın büyük milli lideri Mahatma Gandhi’nin soyundan gelenler için kullanılır. “Tanrı’nın çocukları” ya da “Vişnu-doğumlu” anlamını taşımaktadır. (Vişnu: Hinduizm’de Tanrı’nın bir şeklidir.) Hindistan’ın ilk Adalet Bakanı B. R. Ambedkar tarafından kast sistemine karşı Neobudizm hareketi başlatılmıştır. “Dalitlerin” (dokunulmazların) hareketidir (Dalit, zulüm ve baskıya karşı gösterilen köklü bir tepkidir). Neobudizm’in üyelerinin çoğu dokunulmazların eski üyelerindendir.

Saflık ve Kirlilik Kavramları

Farklı Jatiler (halk kesimleri) arasında saflık ve kirlilik kavramları tam bir zulüm aracıdır. Sınıflandırmada bunlar göz önüne alınır. Özellikle Brahmanlar ve rahipler “saf” olarak tanınır. Bulaşıkçılık, berberlik ve çöp toplama gibi kirli işleri yapanlar da “kirli” olarak sınıflandırılır. Saf tabaka kendilerini mümkün olduğunca kirli tabakadan uzak tutmaya çalışır. Bu bağlamda fiziksel temizlik ve kirlilik de önemli bir ölçüttür. Bu nedenle dokunulması ayıp sayılanların (aşağı sınıfların) tapınaklara girmeleri bugün hâlâ yasaktır. Ancak bu ayırım, sadece kırsal bölgelerde daha da yaygındır. Çünkü kentlerde, kast üyeleri kendi adlarıyla birlikte kastının adını da söylemek zorundadır. Bu ayrım, dünyanın her yerinde olduğu gibi ekonomik ve sosyal statüye göre yapılmaktadır.

Parya’lar ve Uğradıkları Barbarlıklar

Parya’lar, kast sistemine dahil edilmezler, “daha aşağı” olarak adlandırılırlar. (İnsanlığın en aşağı tabakasında yer alırlar.) Hindistan’da yüzbinlerce Parya yaşamaktadır. Ve bunlar eski kölelerden çok daha aşağı durumdadır.

Hindistan (Ayrıca Çin, Kuzey Kore ve Afrika’da) Yaygın Manu Yasalarına Göre Paryalar;

– Köy ve kasabaların dışında oturmaya mahkûmdurlar.

– Geceleri köylerde ve şehirlerde dolaşamazlar.

– Gündüzleri şehirlerde kendilerinin Parya olduğunu gösteren simge vb. şeylerle dolaşmak zorundadırlar.

– Sadece ölenlerden geriye kalan kıyafetleri giyebilecek konumdadırlar.

– Eşek ve köpekten başka hayvana sahip olamazlar.

– Kast sistemi içinde yer alan hiç kimseye ve hiçbir gerekçe ile dokunamazlar. (Hatta doktor-hasta ilişkilerinde bile buna uyarlar.)

– Kimsesizlerin cenazelerini kaldırmakla yükümlü sayılırlar.

– Kastlarda yer alan kişilerin yapmak istemediği en kötü ve zorlu işleri yapmakla yükümlü tutulurlar.

Kast Sistemindeki Bazı Kurallar ve Yasaklar

– Bir Hindu kendisinden aşağı kastta olan birisi ile aynı sofrada yemek yiyemez, zaten alt kasttan birinin pişirdiği yemeği yemesi de yasaktır. Bu sebepten olsa gerek zengin Hintliler yemeğini pişirmek üzere herkesin yiyebildiği Brahman sınıfından aşçı tutarlar.

– Üst kastlardan veya kendi kastından birini öldüren kimse idam cezası alır. Alt sınıftan birini öldüren kişi ise hafif cezalarla kurtulur.

– Brahmanlar 4, Kshatriyalar 3, Vayşiyalar 2, Sudralar ise 1 kadınla evlenebilir. Kastlar arası evlilik kesinlikle yasaktır.

– Eşi ölen bir kadının tekrar evlenmesi tüm kastlarda yasaktır.

– Kast kurallarına uymayanlara verilen en büyük ceza kasttan çıkarılmalarıdır. Bu da toplumdan dışlanma anlamını taşır. Kasttan atılan bir kişinin tekrar kasta alınması zordur, ancak bazı şartları yerine getirirse, tekrar alınabilir.

– Meslekler babadan oğula geçer.

Hindistan’da kast sistemi 1975 yılında çıkarılan bir kanunla sözde kaldırılmıştır. Ancak özellikle kırsal kesimde hatta tüm ülkede hâlâ fiilen uygulanmaktadır. Şehirlerde yaşayan insanlar ise evlilik ve yemek âdetleri bakımından sisteme bağlıdırlar. Bazı siyasi partiler de, seçim zamanlarında bazı kastların desteğini almaya çalışmaktadırlar.

Komünist Kuzey Kore’de Kast Sistemi Uygulanmaktadır!

Bugün hâlâ komünist Kuzey Kore halkı devlet tarafından Songbun adlı sistemle 3 ana sınıfa ve 51 kategoriye ayrılır ve her vatandaşla ilgili gizli bir dosya tutulmaktadır. Songbun derecesi, her Kuzey Korelinin yaptığı iş ve yaşam standartlarından evliliği, eğitimi ve devletten aldığı hizmete kadar tüm hayatını şekillendiren kurallardır. Kuzey Kore’de 12 yıllık zorunlu eğitim ve 3 ila 5 yıl askerlikten sonra üniversiteye gidilir veya çalışmaya başlanır. Ülkede kişinin mesleğine kendisi değil devlet karar verir ve bunda Songbun sisteminin rolü vardır. Songbun seviyesi düşük olanlar kentlerden uzakta kol gücüyle çalışılan işler yapar, yüksek olanlar ise üst düzey görevlere atanır.

Sri Lanka’da Kast Sistemi Vardır!

Sri Lanka’da iki büyük etnik grup vardır. Bu gruplar Tamil ve Sinhala gibi adlarla anılmaktadır. Ne Budizm’de ne de Hinduizm’de kast sistemi dinen meşrudur. Ancak kast sistemine karşı açık bir tepki yoktur. Jataka’larda (Buda’nın hayatını anlatan kutsal yazılar) kast sisteminin eski ruhunu yansıtan ayrıntılı bölümler vardır.

Bali’de Kast Sistemi Yaygındır!

Bali’de tüm insanların doğuştan dört ana kasta ayrıldığını savunan Varna sistemi hâkim durumdadır. Buna rağmen Bali’de Hint kast sistemi farklıdır. Göç efsaneleri, sosyal statü bakımından önemli bir rol oynamaktadır. Hindistanlı Jati’lerin bir ucunu da Dadya’lar oluşturmaktadır. Dadya’lar, unvanları olan gruplardır. Bir unvan grubunun statüsü, törenlerle alâkalıdır.

Bugün hâlâ Hindistan’da, Çin’de, Kuzey Kore’de, Sri Lanka’da, Bali’de ve bazı Afrika ülkelerinde resmen uygulanan, Amerika, Avrupa ve Rusya’da ise fiilen rastlanan bu KAST Sisteminin en katı ve en acımasız şekli Siyonist düşüncede saklıdır. Çünkü Yahudiler; sadece kendilerini seçkin ve gerçek İNSAN, diğer bütün dünya halklarına ise, kendilerine hizmet için insan suretinde yaratılmış HAYVAN statüsündeki varlıklar olarak bakmaktadır. İşte bu şeytani düşünce dolayısıyladır ki; Yahudi olmayan, farklı din ve kavimden herkesi ezmeyi, sömürmeyi, zulmetmeyi ve gerekirse vahşice öldürmeyi, kendilerine özel ve doğal bir hak, görev, hatta ibadet olarak saymaktadır.

Bu Siyonistlerin, Efsane Başbakanlarımızdan Rahmetli Prof. Dr. Necmettin Erbakan Hocamıza yönelik asıl düşmanlıklarının altındaki neden ise, Onun bütün insanlığa temel haklarını sağlayacak Adil Düzen Projelerini hazırlayıp savunmasıdır. Milli Görüş Hareketinin genel amaçları ve kutlu yasaları sayılan, tüm dünyayı kucaklayıp kurtaracak olan Adil Düzen programlarının, Hocamızın vefatından sonra Oğuzhan-Temel ekibince gündemden çıkarılıp unutturulmaya çalışılması da bu Siyonist tahribatın bir devamıdır.

İslam’da İnsan Hak ve Özgürlükleri Kavramları

İslam’da insan hakları kavramı; eşitlik ve adalet ilkeleri ile birlikte değerlendirilir. Allah vergisi olarak doğuştan elde edilir. İnsan haklarının tanınmasında Müslüman-gayrimüslim, zengin-fakir, âmir-memur herkes eşittir. Can, mal, namus, akıl ve dinin korunması açısından insanlar arasında eşitlik ilkesi esas kabul edilmiştir. İslam ülkesinde herkesin canları, malları, namusları, dinleri ve akılları dokunulmaz kabul edilmiştir. Adalet ilkesi ise ehliyet ve liyakat göz önünde bulundurularak gerçekleşir. İnsanlara görev verilmesinde eşitlik değil, adalet ve liyakat ilkesi gözetilir ve layık olana görev verilir. Kur’an-ı Kerim’de “emanetlerin ehline verilmesi” yani kamu görevlilerinin belirlenmesinde adalete göre hareket edilmesi emredilmektedir.[1] Benzer şekilde “insanların emeğinin karşılığının verilmesinde de adalete göre hareket edilir” ve herkese emeğinin karşılığı verilir.

Hak ve özgürlük kavramları, görev kavramı ile de ilişkilidir. Çünkü bizim için hak ve özgürlük olan şeyler, çoğu zaman başkaları için bir görev teşkil etmektedir. Mesela, çocuğun hakları anne-baba için bir görevdir; kadının hakkı koca için bir görevdir, vatandaşın hakkı devlet için bir görevdir. Bu sebeple meşhur raiyet hadisinde haklar yerine görev ve sorumluluklara dikkat çekilmiştir:

“Hepiniz çobansınız ve hepiniz emriniz altındakilerden sorumlusunuz. Koca ailesinin çobanıdır ve onlardan sorumludur. Kadın evinin ve çocuklarının çobanıdır ve onlardan sorumludur. Devlet adamı da insanların çobanıdır ve raiyetinden sorumludur.”[2]

Batı’da İnsan Haklarının Tanınması

İnsan hakları, hukuk devleti gibi kavramlar Batı hukuk sistemlerinde çok geç tespit ve tescil edilmiştir. Avrupalılar kölelikten günümüzdeki insan hakları seviyesine gelene kadar asırlarca mücadele etmişlerdir. 1789 Fransız İhtilali’nin sloganı olan “hürriyet, eşitlik ve adalet” kavramları, Batılı insanın canı pahasına insan hakları mücadelesi verdiğini göstermektedir.

Batı’da insan haklarının gelişme süreci oldukça sıkıntılı bir süreçtir. Batı ülkeleri, tüm insanları kapsayan evrensel insan hakları anlayışına ancak 20. yüzyılın ikinci yarısında ulaşabilmiştir. Fransa, İngiltere, Almanya, Amerika Birleşik Devletleri gibi Batılı ülkelerde insan hakları konusunda çeşitli bildiriler kabul edilmişse de dönem dönem iktidara gelen baskıcı yönetimler hak ve özgürlükleri açıkça çiğnemişlerdir. Bu açıdan Batılıların insan hakları konusunda yaşadıkları en önemli problem, baskıcı yönetimlerin ortadan kaldıramayacağı hak ve özgürlüklerin kabul edilmesi meselesidir. Hitler, Mussolini, Lenin, Stalin gibi diktatörlerin hazırlamış oldukları kanunlar, hak ve özgürlükleri temelinden sarsmıştır. Bunun üzerine özellikle Almanya’da hukuk devleti ilkesi benimsenmiş ve kanunların eşitliğe, adalete ve insan haklarına uygun olması gerektiği üzerinde durulmaya başlanmıştır. Hukuk devleti ilkesine göre eşitlik, adalet, insan hakları gibi temel hukuk ilkelerinin varlığı, değiştirilemezliği ve ihlal edilmezliği esastır. Hangi yönetim iktidara gelirse gelsin bu ilkelere uymak zorundadır.

Batı’nın insan hakları serüveninde eşitlik, adalet, hukuk devleti gibi temel hukuk prensiplerinin kaynağı üzerinde farklı görüşler bulunmaktadır. Bazı filozoflar hukukun kaynağını sosyal sözleşme gibi muğlak bir kavramla temellendirmeye çalışmışlarsa da böyle hayali bir temel üzerine toplumu ayakta tutacak bir hukuk sisteminin kurulması mümkün olmamıştır. Pozitivizm, Marksizm gibi maddeci görüşler ise değiştirilemez, sabit temel hukuk prensiplerinin varlığını kabul etmeyip hukuku; sosyal ve ekonomik şartların belirlediğini savunmuşlardır.

İnsan Hakları Beyannamesi’nin Hazırlanması

Avrupa tarihinde ilk insan hakları metni 1215 tarihli Magna Carta’dır. Bu belge ile İngiltere’de Papa III. Innocent, Kral John ve baronlar aralarında yetki paylaşımı yapılmış, bu arada sıradan insanlara da cüz’i bazı haklar tanınmıştır. Aradan asırlar geçtikten sonra 1774 yılında Amerika kolonilerinin İngiltere’ye karşı verdiği bağımsızlık mücadelesi başarı ile sonuçlandırılmış ve 1776 tarihli Virginia Haklar Bildirgesi’nde yer alan insan hakları tanınmıştır. Amerikan bağımsızlık mücadelesinin de etkisi ile 1789 Fransız İhtilali gerçekleşmiş ve Fransa’da İnsan ve Vatandaşlık Hakları Bildirisi yayımlanmıştır.

İkinci Dünya Savaşı’na kadar, Batı ülkelerinde insan haklarının kabulü yukarıda anlatıldığı şekilde her devletin kendi sınırları içerisinde kalmıştır. Devletler insan haklarını kendi iç meseleleri olarak görmüş ve insan haklarını vatandaşlarına verdikleri bir lütuf saymışlardır. Nazizm, Faşizm gibi insanlık için tehlike arz eden rejimlerin Avrupa ülkelerinde iktidara gelmemesi, İkinci Dünya Savaşı’nda milyonlarca insanın ölmesi, Yahudiler ve Çingenler gibi bazı kesimlere soykırım girişimleri insan haklarının dünya çapında bir mesele olarak düşünülmesini zaruri kılmıştır. Bunun için İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra kurulan Birleşmiş Milletler Teşkilatı 1948 tarihinde İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi’ni kabul ettiğini açıklamıştır. Bu beyanname günümüzde hemen her ülkede kabul edilen insan hak ve özgürlüklerinin özeti sayılır. Otuz maddeden oluşan Beyanname’de temel haklar ve özgürlükler yer almıştır. Türkiye, İnsan Hakları Beyannamesi’ni 6 Nisan 1949 yılında onaylamıştır.