İmralı Ziyaretini Anlamak İçin:
ÖZET KÜRTÇÜLÜK DOSYASI
VE
TÜRKÇÜLERİN SON KATKISI

Siyonistlerin: Osmanlı zayıf düşünce, yoğunlaşan Kürtçülük istismarı

Üç kıtada şanlı ve adalet odaklı bir medeniyet kuran Osmanlı İmparatorluğu, 18. yüzyıldan itibaren iniş ve gerileme dönemine geçtikçe, Merkezi Hükümet taşradaki ve özellikle “uzak” taşradaki kontrolünü de kaybetmeye başlamış, Bab-ı Âli ile aşiretler arasındaki irtibat kopmaya yüz tutmuştu. Aşiret başları da, Osmanlı’nın artık zayıfladığını anladıkları için 19. yüzyılın başlarından itibaren İstanbul’la ilişkilerini zayıflatmaya, kendi başlarına buyruk hareket etmeye başlamışlardı. Pax Ottomana yani “Osmanlı Düzeni” gevşeyince, kendi aralarında da rekabet mücadeleleri kızışmıştı. Kürtleri ve Ermenileri bağımsızlık vaadiyle sürekli kışkırtan ve destek çıkan ise Siyonist mihraklar ve Haçlı Avrupa’ydı.

Büyük Oyun Başlamıştı!

Bölgedeki anarşiye yakın bu durum içinde başta Rusya olmak üzere Batılılar, bölgedeki “Büyük Oyun”larına başlamışlardı. İlginçtir, 19. yüzyılın başlarında ilk defa Kürtlerle tanışan Ruslar, daha önce Osmanlı Ermenilerini kullandıkları gibi, 1829’da Kars’ı alırken, organize edip silahlandırdıkları bir “Müslüman” Kürt aşiret alayını da Türklere karşı Kars’ı almak için kullanmışlardı. Bu arada her mezhepten Hristiyan, Katolik, Protestan ve Rus Ortodoks misyonerler de bölgede yoğunlaşmıştı. Bab-ı Âli (Osmanlı Yönetimi) ise başlangıçta bu faaliyetlere lakayt kalmıştı.

Önce III. Sultan Selim, sonra da II. Mahmud bu çöküşü durdurmaya çalışmışlardı. III. Selim’in, Yeniçeri Ocağı’nın yerine modern bir ordu kurma teşebbüsü akamete uğradıktan sonra II. Mahmud, 1820’den sonra derebeylerine ve aşiret beylerine karşı başarılı tedbirler almıştı. Zira Osmanlı ordusu, Kavalalı Mehmed Ali Paşa’nın, Mısır Ordusu’na Suriye’de yenilmesinden sonra Kürt aşiretleri Merkezi Hükümete karşı büsbütün meydan okumaya başlamışlardı. Merkezi Hükümete meydan okumaların başını Ravanduz “hükümdarı” Mir Mehmed çekiyordu. 1834’te, bölgedeki ilk bağımsızlık hareketi değilse de, ilk hatırı sayılır başkaldırı sayılabilecek bu isyan ve bu vesile ile diğer ahali derebeylerinin kıpırdanmaları da eski Sadrazamlardan Sivas Valisi Reşit Mehmet Paşa’nın dirayeti sayesinde fazla kan dökülmeden, Mir Mehmed’in sessizce öldürülmesi ile etkisiz bırakılmıştı.

Bedirhanlar Sahneye Çıkarıldı.

Bölgedeki ikinci önemli Kürt kıpırdanması, sonraları adı Kürtçülük hareketlerinde çok işitilecek olan Bedirhan Bey‘in 1843-1845 Diyarbakır harekâtıdır. Bedirhan Bey’in; Ermenilere, Nasturi Hristiyanlara ve hatta misyonerlere saldırılarının Batı’nın protestolarına sebep olması üzerine; Bab-ı Âli, ileride kendi otoritesine karşı da tehlike oluşturacağı düşünülen, hatta bağımsızlığını ilan eden Bedirhan Bey’e ve kuvvetlerine karşı harekete geçmek zorunda kaldı. Bedirhan ve avenesi 1845’te yakalanarak Girit’e sürgüne yollandı. Bu arada belli başlı Kürt aşiret liderleri ve Baban aşireti lideri yakalanmış ve kontrol altına alınmıştı. Bölgedeki aşiret tehdidi dönemi bir süre için kapanmıştı.  

Yeni Bir Çözülme Dönemi Başlatıldı.

Aşiret emirlerinin ve büyüklü küçüklü derebeylerin otoritelerinin kırılması ile bölgeye beklenen barış ve düzen egemen olmamıştı. Bundan evvel aşiret başları birbirlerini dengeliyor ve bir nevi -hassas ve netameli de olsa- düzen sağlıyorlardı. Ortaya çıkan otorite boşluğunda Kürtlerle Ermeniler arasında cereyan etmeye başlayan kanlı olaylar, Hristiyan Batı devletlerine ve Ortodoks Rus Devleti’ne, Osmanlı Devleti’nin bölgedeki iç işlerine müdahale imkânını veriyordu ve “Büyük Oyun” artık bu bölgede ajanlar arasında ve Ermenilerin Osmanlı’ya karşı kışkırtılması şeklinde oynanmaya çalışılmaktaydı. Ermeni vatandaşlarımızı kendi içlerinde asıl karıştırıp kışkırtanlar ise, Yahudi oldukları halde Ermeniliğe dönen PAKRADUNİ takımıydı.

Kürtçülük Hesabına Tarikatların İstismarı

Daha önceki eski dönemlerde aşiret ve aileler arasındaki ihtilaflara, zaten birbirleri ile hısım veya akraba oldukları için kabile reisleri tarafından “aile ve aşiret içinde” çözümler aranırdı. Bu düzen kalkınca yerine tarikat şeyhlerinin ve temsilcilerinin otoriteleri geçmeye başladı. Ancak zamanla tarikatlarda da yozlaşma yaşandı. Toplumda sosyal disiplin ve dengeyi sağlayan manevi karakollar hükmündeki tarikatlar, maalesef zamanla bir istismar ve suiistimal ocağı konumuna taşınmıştı.

Türkiye’nin Doğu ve Güneydoğu’sunda, Irak ve Suriye’nin kuzey tarafında Kürtlerin yaşadığı coğrafyada, Tarikat Şeyhleri giderek aşiret reislerinden daha etkili olmaya başlamışlardı. Bunların en önemlisi, önceleri Abdülkadir Geylani’nin kurduğu Kadiri Tarikatı mensuplarıydı. Bu tarikata mensup başlıca iki şeyhlik vardı: Şeyh Abdülkadir’in sülalesinden ve iddialarına göre Peygamber neslinden gelen, Hakkâri havalisinde hâkim “Nihr seyidleri ve şeyhleri”; diğeri de Irak Süleymaniye havalisindeki Barzınca Köyü’nden oldukları için “Seyid” yani Peygamber soyundan olduklarını söyleyen “Barzinciler” olmaktaydı. Ne var ki, 19. yüzyılın başlarında Nakşibendi tarikatının içinden çıkan, başını Şeyh Mevlâna Halid’in çektiği bir yenileşme veya “Yeniden Doğuş” (Müceddidin) hareketinin bölgede yaygınlaşması üzerine Nakşibendilerin nüfuzu Kadirilerinkini geçip bütün bölgeye yayılmıştı. Bab-ı Âli’nin (Osmanlı Yönetiminin), bu Sünni tarikatı İran’a karşı bir denge unsuru olarak kullanmak istemiş olması da hesaba katılmalıydı.  

İlk Kürt milliyetçisi sayılmaktaydı.

Bazı Kürt araştırmacılar, Nihri Şeyhi Ubeydullah’ı Kürt milliyetçisi saymaktadır. Osmanlılarca Urumiye Valisi tayin edilen Şeyh Ubeydullah, bir taraftan Osmanlılara sadakat teminatı verirken, diğer taraftan ikinci oğlu Abdülkadir’i (sonraları, mütareke döneminde Kürt bağımsızlık hareketlerinde önemli rol oynayacaktır) İran’a karşı kullanmaktaydı.

Abdülhamid’in akılcı ve vicdanlı tedbir adımları!

Siyonizm’i ve emperyalist gayelerini çok iyi kavrayan ve 1876’da Osmanlı tahtına çıkan Sultan Abdülhamid; imparatorluğu, tahtta kaldığı sürece 1908’e kadar parçalanmaktan korumuş bir hükümdardı. Doğu’daki Ermeni hareketlerini büyük bir tehdit olarak görüyordu ve bunların Dindar Kürt halkını kandırıp kışkırtmalarına engel oluyordu. Bütün bunları da Tanzimat’ın, dolayısıyla Avrupalıların önerdiği liberal ve demokratik tedbir ve reformlardan başka usullerle yapılmasına çalışıyordu. Hatta, açıkça söylemek gerekirse, Tanzimat’ın Batı destekli liberal fikirlerinin, bölgedeki ayrılıkçı hareketlere ivme kazandıracağına inanıyordu.  

Sultan Abdülhamid, Ermeni tehlikesine karşı Kürt aşiretlerini ve şeyhlerini şuurlandırmaktan yana idi. Bunun için de Şeyh Ubeydullah’ın başını çektiği bir Kürt hareketini hem alttan alta desteklemiş hem de kontrol altında tutmak istemişti. Hatta bazı tarihçiler bu konuda Abdülhamid’in çok stratejik bir gaye güttüğünü söylemektedir. Şeyh Ubeydullah hareketine, Hristiyan Ermenileri ve Nasturileri de katarak böylelikle Avrupalıların Ermenilere olan sempatileri de körlenecekti…  

Hamidiye Alayları

Abdülhamid’in Ermeni tehlikesine karşı en belirgin hareketi, Sünni Kürt aşiretlerinden yarı muntazam Hamidiye Alayları’nı kurması idi. Osmanlı Devleti’nin ve II. Abdülhamid’in Ermeni ihanetine karşı başlıca güvencesi de Kürt aşiretleri ve sonra kurulan sadık Hamidiye Alayları, bir de İstanbul’da devlete yakın Kürt aydınları yetiştirmek için kurdukları “Zadegân” okulları idi. Ne var ki, hem Mason İttihatçıların, hem bazı münafık hocaların istismarıyla bu okullardan bazı Kürtçüler de çıkacaktı.

Meşrutiyet’ten Sonraki Kürtçülük Kışkırtmaları

Haçlı Batı’nın ve Mason İttihatçıların desteklediği Meşrutiyet’ten sonra İstanbul’da Kürt ve Kürtçülük hareketleri Emin Ali Bedirhan‘ın, Baban ailesinden Mahmut Şerif Paşa‘nın ve Ubeydullah’ın oğlu Nihri Şeyhi Abdülkadir‘in kurdukları Kürdistan Teali (uyanış) ve Terakki Cemiyeti gibi cemiyetlerle hareketlenecek ve Doğu bölgesinde yayılacaktı. Aynı zamanda ayrı bir Kürt derneği, gene Abdurrahman Bedirhan’ın kurduğu, Kürt Eğitimini Yayma Derneği de, o sırada İstanbul’da yaşadığını öğrendiğimiz Kürtlerin çocuklarını eğitmek için özel okullar açmışlardı.  

Bediüzzaman Said-i Nursi’nin Tavrı

Bu okulların destekçileri arasında Bediüzzaman Said-i Nursi de vardı. Nursi, Kürt kimliğinden gocunmadığı halde, tam Kürt bağımsızlığına karşı çıkmaktaydı. Maksadı; ırk, aile ve mezhep farklılıklarının yerine İman ve İslam bağını koymaktı. Bu maksatla II. Abdülhamid’e, maksadının Doğu’ya “Manevi ilimlerle, Müspet bilimlerin birlikte okutulacağı ‘çağdaş eğitim sistemini’ taşımak ve Kürt aşiretleri mensuplarını” sadık Osmanlı tebaaları ve Türk Devleti’nin bağlıları yapmak için “Kürtçe bilen Osmanlı öğretmenlerinin gönderilmesini sağlamak” olduğunu belirten bir dilekçe verdiği aktarılmıştır.  

Bediüzzaman Said-i Nursi, Kürtçülüğe ve Türkçülüğe karşıdır; İslam mayalı ve Din kardeşliğine dayalı bir toplum oluşturmaktan yanadır.

“Çağdaş Batılı araştırmacılardan David McDowall, aslen Bitlisli bir Kürt olan, bunun için de Said-i Nursi denilen bu kişinin, ‘dini ve etnik kimliklerini karıştırdığı ‘muğlak’ bir alanda hareket ettiğini’, Kürt kültürel kimliğine sahip çıkmak ve mahalli özerkliği savunmakla beraber aslında hiçbir zaman ‘ayrılıkçı’ olmadığını ve Bağımsız Kürdistan kurma hareketlerine katılmadığını vurgulamaktadır. Yazara göre, İslamiyet’te tecdit (yenileme) istemesi ve İttihatçılara meyletmesi Abdülhamid’in kuşkularını arttırmıştır. Ayrıca Said-i Nursi, Kürtçü bölücülüğü bir İslam kimliği ve bu kimliğe dayanan Osmanlılık şemsiyesi altında bertaraf etmeye çalışmıştır. Said-i Nursi bu maksatla Abdülhamid’e 31 Mart Vak’ası’ndan birkaç ay evvel başvurarak, çağdaş Osmanlı eğitimini ve Türkçeyi Kürtçe konuşan Osmanlı öğretmenler vasıtası ile Doğu’ya taşımak ve kendi deyimiyle ağaların nüfuzunu kırmak ve eğitimi ‘Bağnaz Medrese Ulemasının’ elinden almak için uğraşmıştır… Bu düşünceleri ve özellikle Osmanlı birliğini muhafaza etmekteki ısrarı yüzünden, Kürdistan hayali peşinde koşan Kürt aydınları ile Bediüzzaman’ın yıldızı hiç barışmamıştır.

Başlangıçta Abdülhamid’le ters düşen Said-i Nursi, 31 Mart Vak’ası’ndan sonra, isyan hareketine katıldığı için Divan-ı Harp’te yargılanmış, kendisini savunurken “Vaka”yı oluşturan sebepleri objektif olarak ortaya koyduktan sonra, kendisinin bu harekete fiilen katılmadığını vurgulamış ve başkaldıranların “itaat-ı askeriyeyi” feda etmelerini şiddetle kınamıştı. Ve neticede de beraat edip aklanmıştı.”

Barzaniler ve Perde Arkası

1900’lerin başında Musul vilayetindeki Barzani aşireti hayret, on yıl içerisinde ve tabi Siyonist ve emperyalist güçlerin sayesinde bölgede en nüfuz sahibi olan aşiretlerden biri haline taşınmıştı. Barzanilerle Zap Nehri’nin sol yakasındaki Zibariler‘in arası hiç barışık olmamıştı. Kuzeylerindeki Nihri Seyidleri ile de Barzaniler pek uyuşmazlardı. Bir zamanlar Nihri şeyhlerinin tebaaları iken son yıllarda bölgenin en nüfuzlu beş şeyhliğinden biri halini almışlardı. Bu durum, gücünü Zibariler’den alan Musul Valisini çok rahatsız ediyordu. Meşrutiyet’ten sonra çok dindar Barzaniler, dinsiz olduğuna inandıkları İstanbul hükümetine ve yeni hükümetin vergi alma, asker toplama vb. Merkezi Hükümet baskılarına karşı hükümet kuvvetleriyle devamlı çatışmaya başlamışlardı. Barzanilerin başı Şeyh Abdulselam, başka şeyh ve liderlerle de arasını düzeltince Bab-ı Âli’nin endişeleri büsbütün artmıştı ve 1914 yılında hükümet kuvvetleri Barzanlara saldırıp bozguna uğratmıştı. Barzani Şeyhi önce Urumiye’ye sonra Tiflis’e kaçmış ve Ruslara sığınmıştı. Maksadı İran’da Simko ile buluşmaktı ama yolda muhtemelen, Osmanlılar’dan para alan Haydut Simko’nun bir tertibi ile tuzağa düşürülüp Osmanlılarca teslim alınmıştı. 1914 sonunda ise asılarak idam edilmekten kurtulamamıştı.

1. Dünya Savaşı Sonrası, Siyonist Güdümlü İngiliz-Fransız Planları

1. Dünya Savaşı’nda Osmanlı İmparatorluğu, müttefikleriyle birlikte yenilmiş sayıldıktan ve Mondros Mütarekesi’ni imzaladıktan sonra İmparatorluğun parçalanması ve paylaşılması gündeme taşınmıştı. Zaten daha savaş sona ermeden önce İngiliz Mark Sykes ile Fransız Georges Picot masa başında cetvellerle, etnik, hatta jeolojik ve coğrafi gerçeklere bakmadan, ekonomik çıkarları açısından bu toprakları aralarında İngiliz, Fransız, İtalyan, Yunan nüfuz bölgelerine ayıran gizli anlaşmalar yapmışlardı. Bu planlar arasında İstanbul’u ve Boğazları da Çarlık Rusya’sına bırakmak da vardı ama Çarlık ömrü vefa etmeyip yıkılınca Sovyet İhtilâlinden sonra Lenin, o da bu anlaşmanın Rusya ile ilgili kısımlarını ve mirasını -bir süre için- ertelemek zorunda kalmıştı.

Siyonist güdümlü emperyalistlerin bu kirli ve gizli anlaşma metni, Sovyet İhtilâli’nden sonra, yeni Sovyet yöneticileri tarafından açıklanınca, Arapları, Ermenileri ve Kürtleri kızdırmıştı. Çünkü bağımsızlıklarından söz edilmiyordu; yani aldatılmışlardı.

Mirasın taksimatında İngiltere için en önemli faktör; Hindistan yollarını güvence altına almaktan daha önce petrol, daha doğrusu Musul petrolleri idi. İngilizler kendi çıkarları için Musul-Bağdat ve Basra’nın entegrasyonuna önem veriyorlardı. Kürdistan’ın geleceği, Mezopotamya’nın özellikle Musul’un güvenliğine bağlı olarak düşünülüyordu. Sykes-Picot taksimatında Musul bölgesi, Fransa’nın kontrolüne verilecekken bu sonra değiştirilecekti.

Taksim planı, olaylar geliştikçe, İngilizler lehinde bir hayli değişikliğe uğramıştı. İngiliz Başbakanı Lloyd George ile Fransa Başbakanı Georges Clemanceau arasında yapılan bir anlaşma ile İngiltere, neticede Suriye ve Lübnan’ı Fransızlara bırakarak kendi çıkarları açısından daha önemli olan Mezopotamya’yı, özellikle kendi nüfuz ve himaye bölgesi içine almıştı. Lozan’da İngiltere’yi temsil edecek Lord Curzon’la, Churchill arasındaki o sıradaki yazışmalardan, Hindistan yollarının güvenliği ve Musul Petrol kaynakları yüzünden Mezopotamya üzerindeki hâkimiyeti elden kaçırmamak için uğraştıkları anlaşılmaktaydı.

Petrol Kavgası ve Kürtçülük Kartı

Meşhur İngiliz ajanı T. E. Lawrence, daha 1913 yılında bir raporunda şöyle yazmıştı: “Yeni denize indirilen Queen Elizabeth transatlantiğindeki, petrolle işleyen türbinleri gördükten sonra, imparatorluğun geleceğinin petrolde olduğunu anladım.”

Mütareke zamanı İstanbul’da ABD’nin yüksek komiseri olarak görev yapan Amiral Mark Bristol, 1922’de Washington’a gönderdiği raporda: “Kürdistan’ın meşhur petrol yatakları sebebi ile entrikaların, hatta İngilizlerle Fransızlar arasındaki çıkar çatışmalarının başladığını, İngilizlerin ‘Kürdistan’ı denetim altında tutmak için, Kürtleri Türklere karşı kullandıklarını, Kürt aşiretlerine silah ve para yardımı yaptıklarını” yazmıştı.[1]

Kürtler Eliyle Mustafa Kemal’i Tutuklama Çabaları!

Mustafa Kemal, Sultan Vahdettin’in her türlü desteği ve üstün yetkileri sayesinde Samsun’dan Anadolu’ya geçtikten sonra başlattığı Milli Mücadele hareketi, Anadolu, Ortadoğu ve Mezopotamya’daki Siyonist ve emperyalist amaçlarına engel olacağı için İngiltere’yi, Noel gibi ajanlarını çok rahatsız etmeye başlamıştı. 1919’da bölgeye gelen ve hemen “Kürtlerin Lawrence’ı” olmaya soyunan Binbaşı Noel bunun içindir ki, Sivas Kongresi’ni basıp Milli Hareketin başı Mustafa Kemal’i tevkif etmeye kalkışmıştı. Noel, İstanbul’da Sadrazam Damat Ferit Paşa ile iş birliği yaparak Elâzığ’daki son Osmanlı Valisi Ali Galip’i, Bedirhanlılar’dan Mutasarrıf Halil Bey ve Celadet Beyleri, Malatya’dan da bazı silahlı Kürt milislerini ve Valinin Jandarma Birliklerini alarak Sivas Kongresi’ni basıp Mustafa Kemal’i yakalamak için harekete geçmiş durumdaydı. Ancak ne var ki, Mustafa Kemal artık hiçbir resmi görevi ve sıfatı olmasa da “Genel Müfettişlik ve özel Padişah iradesi” sayesinde bölgede kendisine bağlı idareci ve komutanların yardımıyla bu teşebbüsü boşa çıkarmıştı. Binbaşı Noel de tevkif edilip, geldiği yere geri yollanmıştı. Üstelik bu olayın ayrıntıları Mustafa Kemal’in Büyük Nutuk’unda kayıtlıdır.  

Kürtlerin “Lawrence’ı” Binbaşı Nowill Figüranı!

Bu komplonun “kahramanı” daha doğrusu “kötü adamı” bağımsız Kürt devletinin en hararetli taraftarı, Atatürk’ün Nutuk’unda Binbaşı Nowill diye bahsedilen işte bu Noel olmaktadır. “Kürtlerin Lawrence’ı Binbaşı Edward William Charles Noel.” Bağımsız Kürdistan ve Kürt isyanlarının bu gizli ve ilginç kahramanı Binbaşı Noel’i çoğu Intelligence-İstihbarat Service ajanları gibi, asil bir İngiliz ailesine mensup, İngiltere hükümetinin işine gelince sahip çıkıp, işine gelmeyince “o tek başına hareket eden bir maceraperesttir” diye tanımazlıktan geleceği ajanlardan birisi konumundadır. Bazılarına göre meşhur romancı John Buchan‘ın, 1920’lerde çok satılan Green Mantle adlı macera romanının kahramanının modeli bu Noel ajanıydı. Oysa Green Mantle, yani Yeşil Pelerinli adamın gerçek modelinin Aubrey Herbert adlı başka bir asilzade -ajan- olması çok daha akla yatkındı. Herbert’in ailesi bunu ispat için bir de kitap yayımlamıştı. Aubrey Herbert adlı kişi ölümüne kadar milletvekili olarak İngiliz parlamentosunda Türk çıkarları için Lloyd George’a ve diğerlerine karşı mücadele ettiği konuşulmaktadır.  

Azılı Türk düşmanı Binbaşı Noel ise 1938’e kadar bölgede kalmış ve Şeyh Sait isyanı dahil bir dizi Kürt isyanlarını sürekli kışkırtmıştır!..[2]

Cumhuriyet Sonrası, Kürtlerin Kışkırtılması

Yeniden doğuş ve diriliş destanımız olan Şanlı Milli Mücadelemiz; Türkiye’deki bütün etnik grupların, Kürtlerin, Türkmenlerin, Çerkezlerin, Lazların vb. birlikte yaptıkları bir kahramanlık harikasıydı. Kürtlerin büyük çoğunluğu, dış tahriklere kapılmadan bu mücadelelere katılmışlardı. Bu arada; “Mustafa Kemal, Milli Mücadele esnasında, Türklerin yanında ‘Kürt halkından’ da söz ettiği halde, sonra neden ‘Üniter Türk Devleti’ni’ kurmuş da bir Federasyon kurmamış ve Türk adını ve kimliğini üste çıkarmış, hatta Kürt kimliğini bastırmıştır?” diye soranlara da hatırlatmamız lazımdı:

Hatta Kürtlerin Modern Tarihi kitabının yazarı David McDowall da: “Mustafa Kemal’in yeni Cumhuriyetinde, Türk-Kürt halkları yerine veya üstüne Türk kimliğini ortaya çıkarması önceden düşündüğü bir şey mi idi?” diye sormaktadır![3]

Bize göre, Mustafa Kemal’in o dönemin şartları gereği Türk kimliğine ve milliyetçiliğine sarılmaktan başka bir alternatifi bulunmamaktaydı. Ancak bunun sebebi ırkçılık yapmak ve Kürt kimliğini saklamak niyeti olamazdı. Ne var ki, Cumhuriyet kurulduktan sonra art arda çıkan Kürt ve Nasturi başkaldırıları, Mustafa Kemal’i “Ne mutlu Türk’üm diyene!” formülü ile Kürtleri de, diğer yirmi küsur etnik topluluk gibi Müslüman mayalı Türklüğün erime kazanı içinde entegre etmek politikasına yöneltmiş ve bu politikanın gerekleri de yapılmaya başlanmıştı. Mustafa Kemal pragmatik (mevcut gerçeklere ve gelecek tehlikelere uygun davranan) bir lider konumundadır. O zaman Türkiye’nin bir “mozaik” olduğunu düşünse ve buna göre mesela bir Türk-Kürt Federasyonu kursa idi veya bu diğer etnik grupların da benzeri istekleri karşısında devleti çok “etnisiteli” bir federasyona dönüştürse idi; bir Pandora Kutusunun kapağı açılır ve ardından Siyonist ve ırkçı emperyalist odakların fırsat kolladıkları Sevr canavarı uyandırılır ve felaket yaşanırdı.  

Mustafa Kemal’in maksadı, Kürtleri kimlikleri ile Cumhuriyet’e ortak yapmaktı. Maksadının arkasında önemli bir faktör daha vardı; İngilizlerin, Güney Kürdistan dedikleri bugünkü Kuzey Irak’taki petrol çıkarlarını korumak maksadıyla Kürtlere çeşitli şekillerde “bağımsızlık” vadetmeleri de Türkiye’deki bazı Kürtlere özerklik hevesleri aşılayacaktı. Nitekim İsmet Paşa, Atatürk’ün uyarısıyla Lozan Konferansı’nda Lord Curzon’un ısrarlı olarak Kürtlere Türk Devleti içinde azınlık statüsü talep etmesinden de kuşkulanmış ve çok haklı olarak bunun arkasında Türkiye’ye karşı büyük bir Kürt Devleti kurulması hesaplarının farkına varmıştı. Bunun için de Curzon’un teşebbüsüne şiddetle karşı çıkmış ve Kürtlere Lozan Anlaşması’nda azınlık statüsü verilmesine Atatürk mâni olmuşlardı. Bu durumla bugün Kürtlere özerklik ve kimlik tanınması arasında bir göbek bağını hâlâ görüp anlamamak, ya ahmaklıktır veya hıyanet kasıtlıdır.

Dersim İsyanı ve Acı Sonuçları:

Arazisi çetin ve nüfusunun çoğunluğu Alevi olan ve tarihler boyunca ihmale uğrayan Dersim bölgesi 19. yüzyıldan beri devletin başına büyük badireler açmış, Cumhuriyet’ten sonra da 1925-26’da ve 1927’de Koçuşağı aşiretinin ayaklanmaları feci şekilde bastırılmıştı. Bu Tenkil Harekâtı’nda Albay Mustafa (Mustafa Muğlalı Paşa) büyük bir dirayet ortaya koymuşlardı. Muğlalı Mustafa’nın 1950’de çok partili rejim başladıktan sonra DP hükümeti tarafından bölgedeki oy hesaplarıyla tutuklanması, yargılanması ve hatta idam cezasına çarptırılması, tarihimizin acı ve Güneydoğu’daki başkaldırıları tahrik eden olaylarından birisi konumundadır. Muğlalı sonunda idam edilmemiştir ama büyük bir acılar ve kahırlar içinde yaşamıştır.[4]

Atatürk döneminde, Dersim’deki (Tunceli’deki) son ayaklanmalarda, devletin bölgede nizamı tesis etmek için aldığı bir dizi enerjik tedbirin alınmasında, Tunceli-Elâzığ ve Bingöl’ü kapsayan bölgede Dördüncü Umumi Müfettişliğin kurulması, Umumi Müfettişlik görevine General Abdullah Alpdoğan’ın tayini ve sıkıyönetim ilanı etkili olmuştur. Öyle ki; bir taraftan reform bir taraftan temizlik harekâtına başlanması, bölgedeki şeyh ve ağaların otoritelerini sarsmış ve onları rahatsız etmişti. Buna karşı hazırlanan isyan hareketinin başı da İngiliz ve Rus ajanların ve yerli Mason figüranların kışkırttığı Seyit Rıza idi. Rıza, 1937 Mart’ının sonlarında bölgedeki karakolları basarak isyanı başlatmıştı. Buna karşı TSK ve Hava Kuvvetlerince asiler, 16 Eylül 1938’de tamamıyla bastırılmıştı. Bundan önce de kötü hatıraları olan Dersim ismi Tunceli olarak değiştirilmek zorunda kalınmıştı.  

McDowall kitabında Dersim İsyanı’nın, “Kemalist devlete karşı son aşiret isyanı olduğunu” yazar. McDowall’ın başka ilginç yorumu da şudur: “Dersim’den sonra Kürt milliyetçiliği ile İslamcı Kürt hareketlerinin yolları ayrılacaktır. 1950’de çok partili rejim başladıktan sonra Şeyhler genellikle taraftarlarını İslami veya sağcı partileri desteklemeye teşvik etmişler, Kürt milliyetçileri de Türk solundan destek almışlardır…”

Oysa Komünizmin ve solcu sosyalist hareketlerin de; Kapitalizmin ve sağcı faşist hareketlerin de, din istismarcısı işbirlikçi İslamist hareketlerin de, hepsinin arkasında aynı Siyonist ve ırkçı emperyalist odaklar bulunduğu gerçeği özellikle saklanmaktadır.

Nuri Dersimi’nin Ağzından Hıyanet Senaryoları!

Talihsiz Dersim İsyanları’nda ve ardından Ağrı İsyanı’nda önemli roller oynayan Nuri Dersimi’nin (Baytar Nuri’nin) yazdığı ve ilk defa 1952’de Halep’te basılan, sonra da Komkar Örgütü tarafından Almanya’da yayımlanan, son olarak ise 1992’de Diyarbakır’da Dilan Yayınevi tarafından bir şekilde basılıp dağıtılan “Kürdistan Tarihinde Dersim”[5] kitabı ayrılıkçı Kürtçülerin zihniyetlerini, Türkiye’ye ve Türklere karşı sönmez kinlerini göstermesi bakımından ilginç bir vesikadır.

“Kürtlerle Ermeniler arasındaki düşmanlığı tarihi bir yanılgı” olarak gösteren ve Dersimlilerin aslında Ermenilere çok yakın olduklarını, sadece Ermenilerden kız aldıklarını söyleyen Baytar Nuri, Dersim Kürtlerinin Birinci Dünya Harbi esnasında Ermenilerle iş birliği yaptıkları ve bu Alevi Kürtlerin Rus kuvvetlerine de yardımcı oldukları itirafında bulunmaktadır. Hatta söylediğine göre, 1877-78 ve 1893 Rus-Türk Savaşlarında da Dersim Kürtleri hem Ermeni çetelerine, hem de Rus kuvvetlerine yardımcı olmuşlardır. Nuri Dersimi, bölgedeki Alevi Türklerin de Alevi Kürtlerle kız alıp verdiklerini, hatta Koçgiri hareketinde Dersimlilerle birlikte hareket ettiklerini ve de “Kürtleştiklerini” yazmıştır.  

Barzanilerin İsrail Bağlantısı

Molla Mustafa Barzani, Rusya’da sürgünde iken oradaki Musevilerle de irtibat kurmuşlardır. Irak’ta 1950’den önce çok sayıda Musevi yaşamaktaydı, fakat bunların hemen hemen hepsi 1950’den sonra İsrail’e taşınmıştı. Ne hikmetse, Irak’taki Kürtlerle Yahudiler arasında hiçbir zaman problem olmamıştı. İsrail Devleti de bu temeller üzerine Ortadoğu’daki çıkarları açısından Araplara karşı Kürt kartını sürekli elinde tutmaktaydı ve Molla Mustafa Barzani ile çok kirli ve çetrefilli ilişkileri dikkatlerden kaçmamıştı.

1950’li yıllarda başlayan temaslar 1965’e kadar yoğunlaşmıştı. O yıl Haim Lovakov adlı bir MOSSAD ajanı bölgeye giderek Molla Mustafa Barzani ile direkt irtibat sağlamış, silah ve cephane yardımını başlatmıştı.  

İsrail; kendi çıkarları açısından ve Araplara karşı bir tampon ve denge olarak, Irak’ta bağımsız bir Kürt Devleti’ni en azından bir “ihtimal hesabı” olarak tasarlamıştır ve fakat Türkiye ile sıklaşan ilişkileri bakımından bu konuda çok ihtiyatlı ve dikkatli (münafıkça) davranmıştır.  

APO’nun yakalanması ve Türkiye’ye istihbarat sağlanması, diğer taraftan da Kürtleri gücendirme çabalarını artırması tam bir Siyonist tezgâhıdır.

Kürtlerin Irak’ta Birleşme Çabaları:

Molla Mustafa Barzani 1947’de İran’daki Mahabat Kürt Cumhuriyeti’nin çok kısa sürede çöküşünden sonra Sovyetler Birliği’ndeki karargâhından, uzaktan kumandayla, muhtelif Kürt grup ve örgütleri arasındaki birliği, Kürdistan Demokrasi Partisi (KDP) çatısı altında oluşturmaya başladı. Bu arada üyelerinin hemen hemen yarısı Kürt olan Irak Komünist Partisi ile de şeyh ve ağaların nüfuzunu kırmak için yakın iş birliği yapılmıştı.

1950’li Soğuk Harp yıllarında Ortadoğu’da hareketli gelişmeler yaşanmıştı. Kürt şeyh ve ağaları, nüfuzlarına karşı KDP’den ve Irak Komünist Partisi’nden gelen tehditlere karşı Batılılara yanaşmayı ve hizmet sunmayı deniyorlar ve bu arada Türkiye-İran-Irak ve Pakistan arasında 1953’te kurulan Bağdat Paktı’nı destekliyorlardı. Bazı komünist ve Barzani karşıtı gafil şeyh ve ağalar İngiltere ile temasa geçerek, kendilerine silah ve cephane verilirse, Kuzey Irak’ta anti-komünist bir Kürt Devleti kuracakları vaadini veriyorlardı. Hatta, Molla Mustafa Barzani’yi Rusya’daki karargâhında “halledeceklerini” söylüyorlardı.

KDP ve Irak Komünist Partisi ise bu gelişmeleri kendilerine karşı tehdit kabul ediyorlardı. Zira Bağdat Paktı’nın satırları arasında Kürt bölücülüğüne karşı iş birliği yapılması da elbette vardı. Bölücü Kürtler de buna karşılık, Sovyet blokuna destek veriyorlardı. Bir bakıma Bağdat Paktı’nın kurulması Kürtlerin kendi aralarında ve özellikle Bağdat’taki Haşimi Krallığına karşı diğer etnik gruplarla Arap aydınları ve milliyetçileri ile birleşmeleri ve işbirliği çabalarını artırmıştı.

Solun Canavarı, Kürtçülerin Kahramanı!

1978’de Abdullah ÖCALAN’ın liderliğinde kurulan PKK (Partiya Karkari Kürdistan) Türk solunun bir eseri konumundadır. Yani APO ve PKK, İslam düşmanı solak ve salak takımının ortaya çıkardığı bir canavardır. Bu partinin silahlı kolu ERNK’nın 15 Ağustos 1984’te Eruh-Şemdinli kanlı baskını, Kürt başkaldırısının ilk işaret taşıdır. On beş eşkıyanın yaptığı bu baskın çok geçmeden Türk Devleti’ni yıllarca uğraştıracak silahlı bir mücadelenin başlangıcı olacaktır.  

İlk Yol (TİP): Kürtçülerin ilk siyasi yolları Türkiye İşçi Partisi olacaktı. Birçok Kürtçü aydınlar o sırada TİP’e katıldılar, çünkü kendi partilerini kuramıyorlardı. Ama TİP de o dönemde Kürt davasını açıkça desteklemekten sakınmaktaydı. Tarık Ziya Ekinci ve diğer bölücü Kürtler, TİP içinde kendi Kürt hücrelerini kurmuşlardı. TİP yöneticileri bunları görmezlikten geliyor ve alttan alta da destekliyorlardı. Ancak TİP, 1970 Ekim’indeki Dördüncü Kurultay’daki sonuç bildirgesinde: “Türkiye’nin doğusunda Kürt halkı yaşamaktadır. Egemen sınıfları temsil eden faşist yönetim, Kürt halkına çoğu zaman kanlı baskınlar haline gelen bir asimilasyon ve sindirme politikası uygulamıştır” sözleri yer almıştı.

Bu, Türk solunun Kürtçülüğü ve bölücülüğü desteklemiş olduğunun somut delillerinden birisi sayılmaktadır.

1969-1970’lerde işçi sendikaları içinde ve dışında solcu hareketler yayılmış ve azgınlaşmıştı. Bir taraftan TÜRK-İŞ’e karşı solcu DİSK kurulurken, Fikir Kulüpleri, DEV-GENÇ güçleniyor ve bunların içinden “Devrimci Doğu Kültür Ocakları (DDKO)” çıkıp büyümeye başlıyordu. Bu ocakların şubeleri Doğu’da ve Güneydoğu’da köylere kadar yayılmıştı. Türk solu Kürtçüleri kullanalım derken, giderek Kürtçüler, bölücüler Türk solunu kullanmaya başlıyorlar ve solcu Türklerle birlikte Kürt delikanlıları da (mesela Deniz Gezmiş) Filistin’e El Fetih örgütünde gerilla ve terör eğitimi almaya gidiyorlardı.

1970’te DDKO’nun, İstanbul ve Diyarbakır’daki liderleri Musa Anter, Tarık Ziya Ekinci, Sait Elçi ve onlara destek olan, Kürt davasını benimseyen Türk Sosyolog İsmail Beşikçi, Diyarbakır ve İstanbul’da tutuklanmışlardı. Beşikçi ilk defa olarak Kürt kimliğini ve haklarını savunan ve Kürt tarihini, toplumunu araştıran bir kitap yayımlamıştı ve yargılanıp hapse tıkılmıştı.  

Bu sırada Kürt delikanlıların da ön saflarında olduğu Türk Halk Kurtuluş Ordusu (THKO) ve Türk Halk Kurtuluş Partisi Cephesi (THKP-C) gibi terör örgütleri de eylemlerini artırmışlardı.

APO’nun Asılması İçin İP Taşıyanların, Şimdi VİP Çağrıları!?

Ama bunlara rağmen bugün iş sadece Abdullah ÖCALAN’ın konumuna odaklanıyor ve düğümleniyordu. APO’yu asmalı mı, yaşatmalı mı? Bazı iyi niyetliler sırf ölüm cezasına karşı oldukları için, “Cezasını müebbet hapis cezasına çevirmeli!” diyorlardı. Ama bazıları da “APO idam edilirse, Türkiye’nin milli çıkarları açısından ne getirir, ne götürür” hesapları yapıyorlardı. Bu kişiler ki aralarında çok saygın olanlar da vardı. APO’nun asılmayıp hapiste tutulmasını ve PKK isyanının bitirilmesi için “kullanılmasını” öneriyorlardı.

“Hemen söyleyeyim ‘APO kullanılabilir mi?’… Kullanılmasının ‘ne getireceğini’ bilmem, ama bunun ortaya atılıp tartışılması bile milli haysiyetimizden çok şey koparacaktır!” diyenler haklıydı.

AKP’nin iktidara geldiği 2002 yılından, Cumhur İttifakı’nın sağlandığı 2018 yılına kadar, tam 16 yıl boyunca AKP iktidarını ve Sn. Erdoğan’ı en açık ve acıtıcı ifadelerle sürekli suçlayan, ülkemizin siyasi, ekonomik, ahlâki ve stratejik sorunlarının baş sorumlusu olarak sataşan… Bu arada MHP’nin mitinglerinde, Meclis kürsülerinde, Parti sohbetlerinde, sürekli “On binlerce masum ve mazlum insanımızın ve çocuklarımızın bebek katili Abdullah Öcalan’ı yaşatıp hapishanede tutmayın, onu derhal idam edip asın!..” diyerek cebinde taşıdığı yağlı idam urganı parçasını sağa sola fırlatan Sn. Devlet Bahçeli, her ne olduysa şimdi, APO’ya “İP” edebiyatını bırakmış, “VİP=Özel imtiyaz statüsü ve yüksek devlet erkânı” prosedürüyle, Yüce Meclis’te ağırlanmasını istiyorlardı!.. Güya APO’nun kutsal barış çağrılarıyla PKK belası ortadan kalkacaktı!?

Oysa APO, basit ve fasit bir maşaydı, artık son kullanma tarihi çoktan aşılmıştı. Daha önce güya, asla kabule yanaşmayacaklarını söyledikleri BARZANİSTAN’ı nasıl devlet statüsüyle tanımış ve ağırlamışlarsa, şimdi de Kuzey Suriye (ROJAVA) Kürdistanı’na meşruiyet kazandırmak üzere, APO ve PKK devre dışı bırakılacaktı. Evet, bu nursuz solcuların da, şuursuz sağcıların da, onursuz Din istismarcılarının da, hepsinin yuları aynı odakların elinde tutulmaktaydı.

APO’nun Demokratik Cumhuriyet Çözümüne Devlet Bahçeli Formülü Kılıfı!

Abdullah Öcalan’ın seksen bir sayfalık mahkeme mütalaasında, evire çevire defalarca tekrarlayarak sundukları, 1990’da tesadüfen okuduğu Leslie Lipson adlı yazarın “Demokratik Uygarlık” adlı kitaptan uyarladıkları “Ortak Vatanda, Ortak Demokratik Cumhuriyet” tezi veya çözüm önerileri, ve güya gerekçeleri şunlardı:

“Anadolu, doğal asimilasyonla iç içe karışmış ve birlikte yaşamış Türklerle Kürtlerin binlerce yıllık ortak vatanıdır. Osmanlı döneminde Kürtlerin çoğunlukta olduğu bölgelerde zaman zaman isyanlar yaşanmışsa da, bunlar ayrılıkçılık ve bağımsızlık maksatları ile değil, merkeze karşı mahalli, vergi ve askere alınmak gibi şikâyetlerle çıkmıştır. Feodal kaynaklı isyanlardır. 19. yüzyılda yabancılar bu olayları kaşımışlarsa da Birinci Dünya Harbi’nde ve Kurtuluş Savaşı’nda Kürtler Türklerle ortak Vatanın savunmasında birlikte vuruşmuşlar, kurtuluşu sağlamışlardı. Mustafa Kemal de bunun için hep Kürt-Türk halklarını öne çıkarmıştır. Hatta başlangıçta Kürt bölgelerine mahalli otonomi vermeyi bile tasarlamıştır. Ne var ki, bu sırada yabancıların da tahriki ile irticai ve mahalli sebeplerle ve bazı Kürt aydınlarının da tahriki ile Şeyh Sait, Koçgiri, Dersim İsyanları çıkarılmıştı. Ancak bunlar hazırlıksız ve zeminleri sağlam olmayan başkaldırılardı. Hem şiddetle bastırıldılar hem de Mustafa Kemal’in de kafasında olan ‘Ortak Vatanda Ortak Cumhuriyet’ gelişmesine engel oldular. (Türk) Milliyetçiler de, Kürt varlığını, kültürünü inkâr eden Üniter Cumhuriyet’e yol açtılar. Böylelikle Kürtlerin isyan sebeplerini hazırladılar. PKK kurulana kadar vaki Kürt hareketleri de Türk solundan kaynaklanan amatörce hareketler konumundaydı. PKK silahlı bir hareket olarak kuruldu ve 1984’te silahlı isyanı başlattı. Benim de emrimle birçok yanlış hareketler yapıldı. Bunların bazıları ‘Kürt’e veya Çingene’ye paşalık vermişler babasını asmış!’ nevinden aşırı davranışlardı. Bazıları örgüt içi çekişmelerin ve itaatsizliklerin neticesi olarak yaşanmıştı. Ben, çok geçmeden, radikal bir taktik veya strateji ‘dönüşümü’ yapılmasını, TSK’nın gücü karşısında silahlı isyanın başarılı olamayacağını ve Türkiye Kürtlerinin asıl geleceklerinin Türkiye’den ayrılmak değil, bu ortak Vatanda demokratik bir çatı altında birleşmek olacağını, hele Lipson’un kitabını okuduktan sonra anladım. 1993 ve 1998’de girişimlerim bu idrakin sonuçlarıydı. Ne var ki, Özal’dan başkasından bize karşı samimi bir mukabeleye rastlamadım. Oysa Türkiye’de de enteller ve devlet katında Kürt realitesi anlaşılmaya ve benim tezim için bir zemin oluşmaya başlamıştı. Hatta ordudan bile böyle mesajlar alıyorduk. Şimdi benim bu davamdan başlayarak ve ders alarak, bu süreci devam ettirmek, artık bütün dünyada geçerli olan ‘Ortak Vatanda Ortak Türk-Kürt Demokratik Cumhuriyet’ kurmamız lazımdı.”

APO’ya göre, Kürt isyanının ve PKK eşkıyalığının başlıca kıvılcımını başlatan sebepler olarak; Kürtlere uygulanan dil ve kültür yasağı ortadan kaldırılmalı; yani Kürt kimliğini tanımalıdır. Kürt kimliği Anayasa’ya yazılmalı, özerklik garantisi sağlamalı, Kürtçe eğitim ve hukuk dili olarak resmiyet kazanmalıydı!?

Kısaca, Barzanistan ve Rojava Kürdistanı gibi “Doğu ve Güneydoğu Otonom Kürt Alanı” da artık mutlaka tanınmalıydı!.. İşte şimdi Erdoğanların, Devlet Bahçeli ve yandaşlarının YENİ ÇÖZÜM SÜRECİ kılıfı sardıkları ve büyük bir kahramanlık edasıyla savundukları tarihi tahribat girişimlerinin altında, Siyonist ve emperyalist merkezlerin bu sinsi planları yatmaktaydı.