MANEVİ DÜNYAMIZ VE RUHANİ YARDIMCILARIMIZ!

Her insanın iki dünyası vardır:

1- Zahiri-fiziki dünyası: Bedeni, ailesi, çevresi, serveti, etiketi ve etkinliği gibi maddi varlık ve imkânlardan oluşan dünyamızdır ki, bunların çoğu kendi irademiz dışında oluşmakta ve imtihan sırrı olarak sunulmaktadır. Çünkü ülkemizi, kavmimizi, ebeveynimizi, ailemizi, çevremizi, bedeni özelliklerimizi seçip tercih etme hakkı kimseye tanınmamıştır.

2- Manevi ve hayali dünyası: Bu her insanın kendi bakış açısından, özel yaklaşımından, kendi yorumlarından, umut ve ufkundan oluşan dünyasıdır ki, mutluluk veya mutsuzluğumuz da bu hayali dünyamızdan kaynaklanır. Aslında hakiki dünyamız da bu olmaktadır. Ve bu ikinci dünyamız, büyük ölçüde kendi irademizle, hür tercihlerimizle yani niyetimiz ve gayretimizle oluşmaktadır.

Rum Suresi 7. ayeti bu gerçeği vurgulamaktadır.

“Onlar dünya hayatının sadece dış (görünüşü)nü bilirler (maddenin gerçeğinden ve içyüzünden habersizdirler). Ahiretten ise onlar (daha da) gafildirler.” [Not: Dünya’nın, Kâinat’ın ve tüm varlıkların; ●Cenab-ı Hakkın “Nur”unun farklı yoğunluktaki enerji dalgaları, ●Esma ve sıfatlarının tezahür ve tecelli yansımaları, ●Ve her an İlahi sanat ve kudretle yaratılan görüntü boyutları olduğu gerçeğine dikkat çekilmektedir.]

İnanç, ahlâk ve kutlu amaçlardan oluşup olgunlaşan, beslediği umutlar ve ufuklarla yaşayan dünyamız, bizim ayarımızı yansıtan aynamızdır!

Nisa Suresi 104. ayetinde bu gerçeğe işaret buyrulmaktadır.

“(Düşmanınız olan) Topluluğu (takip edip) aramakta (şerli merkezlere ve şeytani kesimlere karşı uyanık ve hazırlıklı olmak ve istihbarat faaliyetleri yapmak hususunda, aleyhinize yazılan internet sitelerini ve gazeteleri araştırıp gerekli tedbirleri almak konusunda) gevşeklik göstermeyin. Eğer siz acı ve sıkıntı çekiyorsanız, şüphesiz onlar (düşmanlarınız) da sizin acı çektiğiniz gibi (çeşitli) acı ve sıkıntı(lar) çekiyorlar. Üstelik siz (çok farklı ve şanslı durumdasınız çünkü), onların (asla) umut etmediklerini Allah’tan umuyorsunuz (dünyada zafer ve izzet, ahirette ise cennet bekliyor ve bunun huzur ve onurunu yaşıyorsunuz). Allah; (her şeyi, niyetinizi, gayretinizi ve teslimiyetinizi hakkıyla) bilip durmaktadır, Hüküm ve Hikmet sahibi olandır.”

Evet; mü’min, müstakim ve mücahit kullar, hem bu dünyamızı kuşatan hem ahirete ve sonsuzluk âlemine uzanan umutları ve ufukları sayesinde, görünüşte sıkıntılı ve imkânları kısıtlı bir ortamda bulunsalar da, gerçekte daha dünyada iken bir cennet hayatını yaşamaktadırlar.

Yani aslında mutluluk, kişinin olaylara ve imtihan şartlarına bakış açısına bağlıdır!

Kur’an-ı Kerim’de Kehf Suresi 66 ile 82 ayetlerinde anlatılan Hz. Musa ile Hz. Hızır olayı bize bu gerçeği hatırlatmaktadır.

“(Hz.) Musa, ona (Hızır’a): ‘Sana öğretilen ilimden; rüşdüme kavuşmam (ve tam olgunlaşıp gerçeğe ulaşmam) için, bana da öğretmek üzere, size tâbi (ve talebe) olabilir miyim?’ diye (sormuşlardı).

O (Zat, Hızır AS) ise: ‘Doğrusu, sen benimle birlikte kalmaya ve (yaptıklarıma katlanmaya) asla sabredip dayanamazsın!’

‘(Bu halini de pek yadırgamam ve kınamam) Çünkü içyüzünü bilmediğin (hikmet ve hakikati öğretilmediğin) bir şeye, nasıl sabredip dayanacaksın?’ diye (hatırlatmıştı).

(Hz. Musa cevaben:) ‘İnşaallah beni sabredici (bir öğrenci) olarak bulursun ve hiçbir konuda senin emrine ve işine karşı gelmeyeceğime (söz veriyorum)’ diyerek (ricasını tekrarlamıştı).

(Bunun üzerine Hızır da:) ‘Eğer sen bana tâbi (ve talebe) olacaksan, (o halde) hatta ki ben herhangi bir konuda açıklama yapmadıkça, sen bana hiçbir şey sormayacaksın (ve karşı çıkmayacaksın)’ diye (uyarmıştı).

Böylece (anlaşınca) kalkıp birlikte yürüyüp gittiler. Nihayet (bir nehir, boğaz veya denizden karşıya geçmek üzere ve kendilerini parasız aldıkları halde) gemiye bindikleri vakit (Hz. Hızır) gemiyi (bir tarafından) delip hasar bıraktı. (Bunu gören ve sabredemeyen Hz. Musa: ‘Ne kötü ve tehlikeli) hayret verici bir iş yaptın. İçindekileri batırıp boğmak için mi gemiyi yaralayıp delik açtın?!’ diye (itiraza kalkıştı).

(Hz. Hızır:) ‘Sen benimle olmaya asla sabredip dayanamazsın, dememiş miydim?’ diye (ikazını tekrarlamıştı).

(Hz. Musa:) ‘Beni, unutarak (bozduğum bir ahdimden) dolayı kınama ve sana (talebe olup bazı gaybi gerçekleri ve hikmet bilgilerini öğrenmem) konusunda (lütfen) güçlük çıkarma!’ diyerek (özür beyanında bulunmuşlardı).

Yine yürüyüp (hikmet ve ibret) yolculuğuna devam ettiler. Derken (arkadaşlarıyla oynayan) bir erkek çocuğuna rast geldiler. O vakit, (Hz. Hızır) o çocuğu (kenara çekip) öldürüverdi. (Bu sefer yine dayanamayan Hz. Musa: ‘İşlediği cinayetten dolayı) Bir cana karşılık olmadan (ve hiçbir suçu ve sorumluluğu bulunmadan, böyle masum bir çocuğu) öldürdün ha!.. (Hayıf ve hayret!) Gerçekten, çok çirkin (ve cezası çetin) bir iş yaptın!’ diye (kızgınlıkla karşılamıştı).

(Hz. Hızır:) ‘Eh, ben sana; doğrusu sen benimle (birlikteliğe) sabredemezsin demedim mi?’ diye (yeniden uyardı).

(Hz. Musa: ‘Ne olur bağışla ve beni bırakma) Eğer bundan sonra bir daha (işine karışır ve) sana (itiraz yollu) bir şey sorarsam, artık benimle arkadaşlığını (sohbet ve irtibatını) kes… Çünkü o takdirde, beni (sahabelik ve talebelikten) azletmeye geçerli bir mazeretin olacak’ diye (son bir fırsat talebinde bulunmuşlardı).

Tekrar yola koyulup yürüdüler. Derken bir belde halkına uğrayıp, onlardan yiyecek istediler. Ama onlar, kendilerini misafir etmekten çekindiler. (Oradan ayrılırken yol üstünde) Yıkılmak üzere olan harabe bir duvara rast geldiler, (Hz. Hızır hemen işe koyulup o duvarı tamir etti ve) düzeltti. (Hz. Musa ise:) ‘Eğer isteseydin, bu yaptığın işe karşılık bir ücret alabilirdin! (Bizi misafir etmekten çekinen böylesine cimri bir topluma bu iyiliğin ne gereği vardı?’ diye sormuşlardı.)

(Bunun üzerine Hz. Hızır:) ‘İşte bu (son itirazın) artık ikimizin arasının açılmasının ve ayrılmamızın (sebebidir). Ama şimdi sana, (o itiraz ve isyan ettiğin ve) sabretmeye tahammül edemediğin şeylerin te’vilini (iç yüzünü, kader ve gayb hikmetini) haber vereyim’ buyurmuşlardı.

‘O (deldiğim) gemi var ya; denizde çalışan bazı yoksulların (geçim kaynağı) idi. Ben onu (kasıtlı olarak) yaralayıp deldim. Çünkü onların ötesinde (peşlerinde), her sağlam gemiyi zorla gasp eden bir hükümdar (fırsat beklemekteydi. Hasar verdim ki, bu gemiye tenezzül etmesin. Onun yoksul olan sahipleri de, kolayca tamir edip işlerine devam etsin.)’

‘(O öldürdüğüm) Oğlan çocuğuna gelince: Anne ve babası mü’min (ve hayırlı) kimselerdi. Bu çocuğun ileride bunları azdırması ve küfre kaydırması (yolundaki İlahi ikaz ve işaretle) duyduğum haşyet ve endişe (üzerine, manevi emirle onu öldürüverdik.)’

‘Ve böylece: Rablerinin bunun (oğlan çocuğunun) yerine, onlara (ahlâki ve akli) temizlik (ve seçkinlik)te daha hayırlısını, merhamet ve şefkate daha yakın (İslamiyet’e ve insaniyete daha yatkın) olanını vermesini diledik.’ (Öldürülen çocuk da, cehennemden kurtulup cennete gidecektir.)

‘(O ücretsiz tamir ettiğimiz) Duvara gelince: (Burası,) O kasabadaki iki yetim oğlanın (malıy)dı. (O duvarın) Altında, onlara ait olan (kendilerine miras ve emanet bırakılan) bir define-hazine vardı. Babaları da salih (bir insandı). İşte bu yüzden, Rabbin diledi ki, o çocuklar rüşdlerine erişinceye ve kendi hakları olan hazineye sahiplik edinceye kadar (bu duvar yıkılmasın ve hazine başkalarınca kapışılmasındı). Bu, Rabbinden bir rahmet (inayet ve hikmet sebebi ve sonucu) idi… Ben bunların hiçbirini kendiliğimden (nefsi heves ve hedefimden) yapmış değilim. İşte senin sabretmeye takat getiremediğin bu işlerin te’vili (gerçek nedeni, hikmet ve hakikati ve kader bilgisi) bu idi’ demişti. [Not: Bu kıssada, Hz. Musa şeriat ve adalet ölçülerini takip etmekte, Hz. Hızır ise İlahi Kader ve Hikmet Gizemini temsil ve tebliğ etmekteydi. Yani Mevlâ’mız bizlere Hz. Musa ile Hz. Hızır hadisesiyle bazı musibet ve felaketler sürecinde zahiri hükümlerle amel etmeyi, ama gizli kader hikmetiyle düşünüp değerlendirmeyi öğretmekteydi.]”

Evet, Hz. Musa ile Hz. Hızır, görünüşte aynı olaylara şahit olmalarına rağmen, bakış açıları ve yorumları nedeniyle çok farklı duygular yaşamışlardı.

Olayları hayra yormak, huzurun anahtarıdır!

Hz. Peygamber Efendimiz (SAV): Tefaül (bir şeyi hayra yormak, uğurlu saymak ve hikmet aramak) Rahman’dan; ama teşe’üm (kötü ve uğursuz saymak ve umutsuzluğa kapılmak) ise şeytandandır. Bu nedenle bir şeyi (zahiren felaket zannedilen hadiseleri) uğursuzluğa yorup (umutsuzluğa ve huzursuzluğa) kapılmayın, her şeyi hayra yorun (ve her şeyde hikmet arayın!) (Beyhaki, Taberani) buyurmuşlardır.

Enfâl Suresi 43 ve 44. ayetlerinde, Kutlu Bedir Harbi öncesinde, müşriklerin sayısını mü’minlere olduklarından daha az… Aynı şekilde mü’minleri de müşriklere daha az gösterdiğini… Ancak yorum farkı ile bunun mü’minlere yaradığını hatırlatmaktadır.

“Hani Allah, onları (düşman ordularını) Sana uykunda (sayıca) az gösteriyordu; eğer Sana (onları) çok gösterseydi, kesinlikle yılgınlığa kapılacaktınız ve (cihadla ilgili) işler konusunda gerçekten çekişmeye başlayacaktınız. Ancak Allah (mü’min mücahitlere) esenlik (kurtuluş) bağışladı (ve onları bu durumdan kurtardı). Çünkü O, elbette sinelerin özünde saklı duranı Bilendir.

Karşı karşıya geldiğinizde, Allah, ‘olacağı olan (takdir buyrulan) işi gerçekleştirmek’ için, onları (düşmanları) gözlerinizde az gösteriyor, sizi de onların gözlerinde azaltıyordu. (Böylece siz onları güçlü görüp ürkmüyor, onlar ise sizi zayıf görüp tedbirsiz davranıyordu.) Ve (bütün) işler Allah’a döndürülmektedir. (Herkesin ve her şeyin hesabı O’nun huzurunda görülecektir.)”

Hakikat ve hidayet ehlinin, cahil ve gafil kimselerin sahip oldukları mal, makam ve imkân gibi şeylere yerinmeleri kınanmış ve yasaklanmıştır.

 Taha Suresi 131. ayeti bu uyarıyı yapmaktadır:

“(Ey Nebim!) Onlardan bazı gruplara (inkârcı ve münafık takımına), kendilerini denemek (üzere fitne olması) için yararlandırdığımız dünya hayatının süsü olan iştah çekici benzer şeylere gözünü dikme. Senin Rabbinin rızkı daha hayırlı ve daha devamlıdır.”

İnsanı küfre ve nankörlüğe götüren şu beş basamaktır:

1- İştiyak, 2- İhtiras, 3- İtiraz, 4- İsyan, 5- İnkâr.

1- İştiyak duyma: Bir dünyalık nimete ve nefsani zevke aşırı arzu ve istek duyan, onu elde etmek için, bazen gaflete dalıp haram ve haksız yöntemlere başvurmaktadır.

2- İhtirasa kapılma: Bu aşırı istekler, eğer ihtiras tutkusuna dönüşürse, kişi hırsla ve hınçla, dünyalık arzularının peşine takılacak, hak ve ahlâk kavramlarını hiçe sayacaktır.

3- İtiraza başlama: Şiddetle arzuladığı ama yeterince ulaşamadığı nimetlerin veya yetkilerin, başkalarına verilmesini kıskanacak, kendisine vefasızlık ve haksızlık yapıldığı zannına kapılacak ve şeytan gibi itiraza başlayacaktır.

4- İsyana kalkışma: Ardından, içindeki bu itirazları açığa vurup açıkça isyana kalkışacak; Rabbine, Resulüne ve itaatle görevli olduğu emirine cephe açacak, kendisinin haklı, ama herkesin haksız olduğunu savunacak ve saldıracaktır.

5- İnkâra kayma: Bu, iştiyak, ihtiras, itiraz ve isyan basamaklarından aşağı inerek esfeles safiline yuvarlanan insan, sonunda inkâr (küfür ve nankörlükle) gayyasına yuvarlanacaktır. Allah korusun. Âmin.

Oysa dünya, bir görüntüler yumağıdır!

Dışarıda, yani dünya dediğimiz ortamda ve tüm kâinatta; sadece ÖZ NUR’un çok farklı tabakalardaki dalga boyutlarından, İlahi esma ve sıfatların yansımalarından başka bir şey bulunmadığı… Görüntü, ses ve zevklerin beyinlerde oluştukları; aslında gören, işiten ve lezzetlenenlerin “RUH”lar oldukları gerçeği bugün bilimsel deneylerle kanıtlanmıştır. İşte bu görüntüler uğruna; ihtiraslara, itirazlara, isyanlara kalkışıp inkâra kaymak en büyük hüsrandır. Ve elbette asıl dünyamız, gönül ikliminde ve ruh ülkemizdeki, imanî ve insanî duygularımız, umutlarımız ve kutlu ufuklarımızdır.

Kâinatta da dünyada da, savaşta da barışta da, sağlıkta da hastalıkta da, varlıkta da darlıkta da, her ortamda ve tüm zamanlarda, TEK YARATICI ve gerçek iş yapıcı Allah’tır; insanlar sadece niyet ve gayretlerinin, tercih ve temennilerinin karşılığını alacaktır!..

“Allah, göklerin ve yerin nurudur. O’nun nurunun misali (bir örneği), içinde (parlak ışıklı) fitil bulunan bir lamba benzeridir; (o) lamba da bir sırça (cam fanus-ampul) içerisindedir; (o) sırça (ampul ise), sanki incimsi bir yıldızdır ki; (içindeki parlak ışık) doğuya da batıya da ait olmayan (benzeri bulunmayan) kutlu bir zeytin ağacından tutuşturulmuş (gibidir; bu öyle bir ağaç ve nurani bir kaynaktır ki) neredeyse ateş ona dokunmasa da yağı (enerji akımı) ışık verir. (Açıkça elektrik enerjisine benzetilmektedir. Bu,) Nur üstüne nur (aydınlık, kolaylık ve huzur)dur! Allah, (gerçeği arayan ve çabalayanlardan) kimi dilerse onu Kendi nuruna (hidayet ve hikmet yoluna) yöneltip-iletir. Allah insanlar için (işte böyle) örnekler verir. Allah, her şeyi Bilendir.” [Not: Bu ayet; kâinatın ve bütün varlıkların, İlahi Nur’un farklı tecellilerinden ve atomik enerjinin değişik dalga boyutu tezahürlerinden yaratıldığına; ayrıca elektriğin alternatif akımına ve sinüs dalgasına işaret etmektedir.] (Nur Suresi 35. Ayet)

“Göklerde ve yerde olan ne varsa (her türlü ihtiyacını) O’ndan ister. O (Allah CC) her gün (her an farklı) bir “şe’n”de (ayrı bir işte ve meşguliyettedir. Her şeyle ve herkesle bizzat ilgilenmektedir).” (Rahmân Suresi 29. Ayet)

“(Unutmayınız ve haddinizi aşmayınız ki) Âlemlerin Rabbi olan Allah dilemedikçe siz dileyemezsiniz! (Öyle her arzu ettiğinize erişemezsiniz. Zira her şey Allah’ın elinde ve takdirinde bulunmaktadır.)” (Tekvir Suresi 29. Ayet)

Maddenin Aslı ve Hayatın Sırrı

Evet; Allah (CC) Kendi Nurundan, önce Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhisselam’ın nurunu yarattı. O nurdan da diğer Enbiya-ı izamı, Melaike-i kiramı ve cümle insanları ve diğer mahlûkatı varlığa çıkardı. Böylece Hadis-i Kudsi’de buyrulan: “Ben gizli bir hazine idim. Bilinmek (kudret ve nimetlerimi göstermek) için; bütün mahlûkatı halk eyledim…” hakikatini aşikâr kıldı.

Elbette maddi olarak da kâinat vardır, tabiat vardır, işte bütün kâinat ve mevcudat Allah tarafından yaratılmış harika sanat eserleri konumundadır. “Bu âlem, bu evren yoktur, sadece hayali bir görüntü söz konusudur!” diyen bazı filozof takımı ve sofestai sapkınları yanılmakta ve inkâra kaymaktadır. Ancak insanların; Allah tarafından yaratılan bu mevcudatın ve mahlûkatın dünyada iken kendisiyle, yani maddesiyle muhatap olduğunu sanması bir yanılgıdır. Çünkü zahiren gördükleri, işittikleri, temas ettikleri, dokunuverdikleri ve hissettikleri, o şeylerin ve nimetlerin kendileri değil, karanlık beyninde şekillenen enerji seslerin, resimlerin ve lezzetlerin bizzat yaşanmışlık hissine çevrilen algılarıdır. İnsanoğlu ancak ahirette ve özellikle cennette bu nimetlerin hakikisine ve bâkisine (daimisine) muhatap ve malik olacaktır. Allah (CC) bu imtihan sahasında iken, fani dünyanın geçici ve cüz’i kısmına bile kullarının madden sahip ve malik olmasını, Kendi Zatına ve “Malikü’l-Mülk=Mülkün tek ve gerçek sahibi” sıfatına yakışır bulmamıştır. Bu nedenle sadece eşyanın beynimizde oluşan ve gerçek sanılan görüntüleriyle muhatap kılmıştır.

Şimdi iz’anla ve insafla tartıp söyleyelim: Bu fani algılar ve duygular için; harama bulaşmaya, haksızlık yapmaya, günahlara dalıp ahiretimizi yıkmaya, kalp kırmaya ve Allah’ın rızasını, rıdvanını, sonsuz ve kusursuz cennet hayatını elimizden kaçırıp, korkunç cehennem azabına müstahak olmaya değer mi? Bu akıl kârı mıdır? Çünkü bu dünyada sadece fani görüntüleriyle irtibat kurduğumuz maddi nimet ve faziletlerin, asıl gerçeğine ve ebedi zevkine inşaallah cennette malik ve muhatap olacağız.

Bu Algı Gerçeğinin En Kesin Kanıtı Rüyalardır!

Çünkü bunların benzerlerini insanlar rüyalarında da sık sık görüp yaşamaktadır. Rüyalarında da evleri, çok süratli arabaları, son derece değerli mücevherleri, tomar tomar dolarları, yığın yığın altın ve gümüşleri olmaktadır. Rüyalarında da yüksek bir mevkide bulunurlar, binlerce kişinin çalıştığı bir fabrikaları olur, pek çok insana hükmedebilecek bir güçleri olur, herkesin hayran kaldığı kıyafetler içinde dolaşılır… Ancak nasıl rüyada sahip oldukları ile övünmek onları komik duruma düşürürse, aynı şekilde bu dünyada muhatap oldukları görüntüyle övünmek de bundan farksızdır. Rüyalarında gördükleri de, bu dünyada muhatap oldukları da sonuçta zihinlerindeki birer görüntüden ibaret algılardır. Bunun gibi dünyada yaşadıkları olaylara gösterdikleri tepkiler de, gerçeği anladıklarında, bu insanları utandıracaktır. Kendini kaybetmiş şekilde kavgaya tutuşanlar, bağırıp çağıranlar, dolandırıcılık yapanlar, rüşvet alanlar, sahtekârlık tasarlayanlar, yalan konuşanlar, cimrilik yapanlar, insanların canını yakanlar, onları dövüp sövmeye kalkışanlar, gözü dönmüş saldırganlar, içleri makam mevki hırsı ile dolu olanlar, haset ve hıyanet planlayanlar, gösteriş yapmaya çalışanlar, kendilerini yüceltmek için uğraşanlar ve diğerleri, bir hayal içinde bunları yaptıklarını fark ettiklerinde rezil olacaklardır.

“Cündüllah”, Allah’ın Orduları, manevî ve melekî güç odakları!..

Cündüllah; Allah’ın Ordusu anlamını taşıyan Arapça bir tamlamadır. Asker, ordu, yardımcı ve destek çıkıcı, manevî ve melekî güç kaynağı, velayet mertebesindeki ruhanilerin ve şehitlerin yardımı anlamındaki CÜND kelimesi Kur’an-ı Kerim’de 7 yerde tekil, 22 yerde ise çoğul (cünud) şekliyle kullanılmıştır.

“(Böylece) O (Allah CC) imanlarını bir kat daha arttırsınlar diye mü’minlerin kalplerine sükûnet (huzur, itminan ve emniyet) indirdi (ve indirecektir). Göklerin ve yerin orduları (elbette) Allah’ındır. Allah (CC) her şeyi (nasıl yapacağını en iyi) Bilendir; Hüküm ve Hikmet sahibidir.” (Fetih Suresi 4. Ayet)

“(Cenab-ı Hakk bütün bu va’ad ettiklerini yerine getirmeye Kâdir’dir. Zaten) Göklerin ve yerin (içindeki gizli ve özel) orduları Allah’ın (emrinde)dir. Allah Azîz ve Hâkim’dir. (Sınırsız kuvvet, hâkimiyet ve hikmet sahibidir.)” (Fetih Suresi 7. Ayet)

“(Ey Nebim!) Hani o zaman Sen mü’minlere: ‘Rabbinizin size meleklerden indirilmiş üç bin kişiyle yardım iletmesi size yetmez mi?’ diye (uyarıvermiştin).

Evet, eğer (siz Hakk ve hayır yolundaki sıkıntılara) sabrederseniz, (günahlardan da) sakınırsanız ve onlar (düşmanlarınız) da aniden üstünüze (saldırırsa yine) Rabbiniz size meleklerden nişanlı beş bin kişiyle (yani görmediğiniz, ama hissettiğiniz manevi desteklerle) yardım eriştirecek ve imdadınıza yetişecektir.

Allah bunu (melekler ve manevi güçlerle yardımı) size ancak bir müjde olsun ve kalpleriniz bununla tatmin bulsun diye yaptı. (Yoksa) ‘Yardım ve zafer’ (nusret) ancak, Üstün ve Güçlü, Hüküm ve Hikmet sahibi olan Allah’a aittir. (O’nun indindedir.)” (Âl-i İmrân Suresi 124-125-126 Ayetleri)

“Hatırlayın ki, o vakit siz Rabbinizden yardım dilemiştiniz de, O da hemen (Peygambere), ‘Ben peş peşe (inen) bin melek ile size yardım edeceğim’ diyerek duanıza icabet etmişti.

(Aslında) Allah bunu, sadece bir müjde olması ve kalplerinizin tatmin bulması için yapmıştı; (yoksa) Allah’ın katından başkasında nusret (zafer ve yardım) yoktur. Hiç şüphesiz Allah Üstün ve Güçlü olandır, Hüküm ve Hikmet sahibidir.” (Enfâl Suresi 9-10 Ayetleri)

Bu ayetlerin açık bir kanıtı olarak; manevi ordulardan destek alındığına, mücahit mü’minlere karada, havada, denizde ve istihbaratta sahip çıkıldığına dair, Erbakan Hocamızın üstün gayret ve cesaretiyle ve Kahraman Ordumuzca başlatılıp başarılan 1974 şanlı Kıbrıs Harekâtı’mızda… Ve şimdi bütün süper şeytanlara meydan okuyan ve çaresiz bırakan HAMAS’lı mücahitlerin destansı direnişleri sırasında da rastlandığına dair onlarca görgü tanığı vardır!..

1974 Kıbrıs Çıkarması ve Haydar Baba’nın İhbarı!

Milli Selamet Partisi’yle Bülent Ecevit CHP’sinin koalisyon dönemiydi. Haçlı AB’yi arkasına alan Yunanistan ve Yahudi Lobileri destekli EOKA’cılar Kıbrıs’ı tamamen ele geçirme ve bir soykırımla Türkleri tüketme hevesiyle bir darbeye girişmişlerdi. Rahmetli Erbakan Hoca; Hükümet ortağının ayak diremesine rağmen, Kahraman Komutanlarımızın da desteği ile Kıbrıs’a müdahale kararı vermişti. Biz, 19 Temmuz 1974’te Muhterem Mürşidimiz Haydar Baba’yı ziyarete gitmiştik. Bütün ülke bu konuya kilitlenmiş ve kenetlenmişti. Ben Mürşidimizin bu gelişmelerle ilgili detayları bizden soracak diye beklerken, hiç ilgilenmemesine ve konuya değinmemesine hayret etmiştik. Derken yatsı namazı cemaatle kılınıp zikir ve fikir sohbetlerinden sonra, Haydar Baba, tekkeden çıkıp kendi odasına çekilirken bana dönerek: “Kıbrıs davamıza ilginizi ve gayretinizi tebrik ederim, ama endişelenme, şanlı bayrağımızı Kıbrıs’ın Beşparmak Dağlarına diktik!” deyince şaşırıvermiştim. Çünkü çıkarma henüz gerçekleşmemişti ve ben “Beşparmak” dağlarını hiç işitmemiştim. O gecenin sabahında, saat 06:05’ten sonra 20 Temmuz 1974 tarihinde, radyolar, “Kıbrıs Harekâtı’mızın başarıyla devam ettiğini ve Beşparmak Dağlarına Al Bayrağımızın dikildiğini” haber vermekteydi.

 20 Temmuz 2023’te 70 yaşında olan Kıbrıs Harekâtımızın Kahraman Gazilerinden Abdulkadir Kurt, sürücüsü olduğu TANK’ı Beşparmak dağlarına nasıl çıkardığını ve o sarp kayalıkları nasıl aşırdığını TV kanallarında nakletmişti. Bu olay İlahi bir destek sayesinde yaşanmıştı, çünkü normal şartlarda imkânsız bir şeydi…

Elbette bize düşen, Enfâl Suresi 60. ayetinde emredildiği üzere, çağın şartlarına ve ihtiyaçlarına göre, düşman saldırılarına karşı her türlü hazırlığımızı yapmak, sonra da Allah’a sığınmaktı.

“Onlara (gizli, açık düşmanlara) karşı gücünüzün yettiği kadar (bütün imkânları kullanarak siyasi, askeri ve iktisadi her türlü) kuvvet ve bağlanıp beslenen atlar, (bugün ise üretilip devamlı bakımı yapılan uçaklar, füzeler ve tanklar) hazırlayın. Ki bunlarla Allah’ın ve sizin düşmanlarınızı ve Allah’ın bildiği (ama) sizin bilmediğiniz diğer (gizli şer ve nifak odaklarını) korkutasınız (ve caydırıcılık gücüne sahip olasınız. Bu konuda cimrilik ve tedbirsizlik yapmayasınız). Allah yolunda (cihad uğrunda ve milli savunma amacıyla) her ne harcarsanız, (nasıl bir katkı sunarsanız, o ahirette) size tam olarak ödenir ve asla haksızlığa uğratılmazsınız. (Allah adalet sahibidir.)” (Enfâl Suresi 60. Ayet)

Haydar Baba Hazretleri Tepecikli Mehmet Baba Hazretlerinden aktarmış, Rahmetli Molla Ahmet (Hacıbekiroğlu) Hocamız da bir tefsir sohbetinde bizlere anlatmıştı:

Ben askerdim ve savaştaydık. (Tahminen 1891 Osmanlı-Bulgar çatışmalarıydı…) Savaş sırasında düşman saldırıları sonucu yoğun bir şekilde askerimiz zayiat veriyordu. Ben nöbetçiydim, gece vakti bir ara dikkatimi çeken nurlu ve aydınlık bir çadıra vardım. Çadırda garip ve acayip üç kişi bulunuyordu. Beni bulundukları çadıra çağırdılar. Çadırda bulunanlar sanki hiç savaş olmuyor ve biz asker kaybetmiyormuşuz gibi davranıyor, sürekli önlerinde bulunan Kur’an-ı Kerim’in tefsiriyle uğraşıyorlardı. Bu durum sabaha kadar devam etti. Bir ara çadırda bulunanlardan birisi diğerine: “Bir araştır bakalım şehit var mı?” diye sordu. Dışarı bakan kişi “Henüz şehit yok!” diyordu, hâlbuki o anda yoğun asker kaybı hâlâ devam ediyordu. Belli bir süre geçtikten sonra çadırdaki ilginç Zat gene sordu: “Bak bakalım şehit var mı?” diye tekrar sordu, diğeri “Tek tük şehit var!” şeklinde yanıtladı. Bir süre daha geçince o şahıs diğerine tekrar sordu: “Git bak bakalım şehitler var mı?” deyince diğeri: “Evet şehitler artmaya başladı!” haberini aktardı. O şahıslar bana dönüp üzerinde Ayete’l-kürsi olan bir mühür verdiler ve bunun bana hediye olduğunu belirttiler. Ve bana “Biz dönünceye kadar sakın bu çadırdan ayrılma ve dışarı çıkma!” diye tembihte bulunup çadırdan ayrıldılar.

Ama ben dayanamayıp merakla çadırdan dışarı bakınca o üç şahsın düşmanlara karşı o güne kadar hiç görmediğim silahlarla saldırmaya başladıklarını ve ateş püskürten, düştüğü yerde yangınlar ve patlamalar meydana getiren, hiç görmediğim özel silahlar sayesinde düşman saflarını hezimete uğrattıklarını gördüm ve galibiyet sevinciyle yanlarına yaklaşıp olanları izlemeye başladım. Görünürde bizim askerimiz savaşıyor ve galip geliyor zannediliyordu, ancak düşman saflarına bütün zayiatları o üç Zatın verdiğini izliyordum. Sonunda o gizemli Zatların yardımıyla ordumuz zafere ulaştı, düşman beklenmedik bir hezimete uğramıştı. Galibiyet sevincinden unutup terk ettiğim çadırı hatırlayıp acele geri döndüğümde yerinin bomboş olduğunu gördüm ve şaşkınlığım geçince manevi görevlilerin (Meleklerin ve Ruhanilerin) imdadımıza geldiğini anladım.

Rahmetullah Hacı Haydar Baba Hazretleri O Ayete’l-kürsi mührünün hâlâ Muhammet Baba’da bulunduğunu da vurgulamıştı.

Nacaran (Baltaşı) Köyündeki Tepecikli Mehmet Baba (KS) Hazretleri! (Tahmini 1870- 1945)

Aslen Elâzığ Maden ilçesinin Gezin beldesine bağlı ve Seyyid Muhammed Kattali Hazretlerinin makamı karşısındaki TEPECÜK köyünden olup, daha sonra Baltaşı (Nacaran) köyüne taşınmış, evliyaullahtan bir zattır. Kendisi Hacı Ömer Hüdai Hazretlerinin halifeleri arasındadır. Muhterem Mürşidimiz Haydar Baba Hazretleri kendileriyle ıssız bir yerde çileye oturmuşlardır. Çok hikmetli ve ibretli anıları vardır.

Hacı Ömer Hüdai Hazretleri (1821-1905)

Aslen Elâzığ-Harput’a bağlı MÜRÜ köyünden olup, Harput Medreselerinde eğitimini tamamladıktan sonra 1842’de askerlik görevi için Erzincan’a varmıştır. Bu sıra meşhur Erzincanlı Terzi Baba ile tanışıp, manevi eğitim halkasına katılmıştır. Daha sonra şeyhinin tavsiyesiyle Arapkirli Ömer Nurani Hazretlerine talebe olmuşlardır. Ardından bu zatın tavsiyeleriyle Urfalı Seyyit Osman Avni Hazretlerine bağlanmış ve feyiz almışlardır. İrşat hizmetlerini Elâzığ Altınova’daki Bingöl karayolu 16. kilometredeki Kövenk (Güntaşı) köyünde sürdürmüştür, türbesi de buradadır. Rahmetli Dedem Alişamlı Sofu Ahmet Efendi (1852-1937) ile özel bir dostlukları anlatılır.

Hacı Haydar Baba Hazretleri (1906-1979)

Elâzığ’ın Palu Kazasında 1906 tarihinde dünyaya geldi. Babası derviş bir kişi olan Mübaşir Cemil Efendi, henüz çok küçük yaşlarda Onu zikir ve sohbet meclislerine götürürlerdi. Oğlu ilim ve irfan ehli olsun diye Onu Cemşidiye Medresesine verdi. Haydar Efendi, 7 yaşında annesini, 10 yaşında ise babasını kaybetti. Sonra ablası Leyla Hanım’ın ve eniştesi Berber Osman Efendi’nin himayesine girdi. Bu süreçle ilgili çok acı hatıralarını bize nakletmişlerdi.

Cemşidiye Medresesi Hocalarından, Molla Selim Efendi’den bir sohbetinde, İhlas-ı Şerif okumanın sevabını dinleyince, her gün binlerce okumayı adet edindi. Henüz 16 yaşında iken, bir gece namazından sonra, şeytan-ı lain, Japonların Sumo Güreşçilerine benzer toparlak bir insan görünümünde gelip arkadan Haydar Baba’yı sıkıştırıp pes ettirmeye girişti. Ama Allah’ın izniyle sürekli İhlas-ı Şerif ve Kelime-i Tevhid zikriyle şeytanı eritip ezmiş ve kaçmaya mecbur ettiğini söylemişti.

Haydar Efendi: 17 yaşında Savunalı Mehmet Baba’ya intisap etti. Uzun yıllar berberlik mesleğini sürdürdü ve müşterilerine nasihatler verdi.

Nihayet askere gitti. Gündüzleri asker ve subayları tıraş eder, geceleri ise kışlaya yakın Çoban Baba türbesinde geçirirdi. “Allah’ın bana en büyük ikramı, hayatımı kulluk şuuru ve ibadet huzuru ile geçirmemi nasip ve müyesser etmesidir” derdi.

Askerlik dönüşü Savuna’da itikâfa girdi ve rüyasında “azgın Murat suyunu geçtiği ve sırtındaki içli köfte sepetinden herkesin nasiplendiği” müjdesini görmüşlerdi. 1945 yılında Kütahya’ya sürgün edildi. Sürgün hayatı dönüşü on binlerce insanın ibadet ve istikamet yoluna girmesine öncülük eden çok mühim ve Mürşid-i Kâmil bir şahsiyettir.

Vefatına yakın yanında, hatırlatma babında sesli Kelime-i Tevhid getiren oğlu Cemil Efendi’ye; gözlerini son kez açıp: “Bu tavrınla huzurumu bozarsın… Çünkü Rabbimle aramıza engel olmaktasın… Ya sen bizi şimdiye kadar her an kiminle sanırsın?!.” buyurup ikaz etmiş, ardından Rahmet-i Rahman’a yürümüşlerdi.

Kadiri Tarikatı; Nefsi terbiye ve tezkiye etmeye yoğunlaşmak suretiyle, Ruha Nefsin 7 makamını aşırma ve olgunlaştırma yolunu esas almıştır. Nakşibendi ise: Kalbin 10 Letaifinin (Nurani basamağının) güçlendirilmesini esas almıştır. Yani Kadirilik; azgınlaşıp üstünden atmasın diye, binilen atı zayıflatmayı, Nakşilik ise; biniciyi güçlendirip ata hâkim olmayı amaçlamıştır. Mürşid-i Kâmil Haydar Baba; hem Nakşi, hem Kadiri icazetli olup, yani hem nefsi zayıflatma, hem kalbi güçlü kılma yolunda çabalamıştır. Milli Çözüm ise, bunların yanında “aklı” da her an uyanık ve çalışır tutmak, Hakkı hâkim kılmak üzere devamlı cihad şuuruyla, ilim ve irfanla, Kur’an-meal okumakla ve tebliğ yapmakla, “Hikmet” ufkuna doğru birlikte yol almaktadır.