GÖNLÜMDEN GEÇEN

Gönül Lisanından
[b][i]İnsanlığın derdi, kahrım beş öğün

Komşu yas tutarken, olur mu düğün

Adil bir düzenin, kurulduğu gün

O zaman oynarım, zil getir bana![/i][/b]

Günlük hayatın angaryasını çekiyorum, evet bazen yemek içmek bile görevmiş gibi geliyor. Çarşı pazar geziyorum, kalabalığa dalıyorum. Zihnim susmuyor, zihnim sussa gönlüm susmuyor… Her yanımdan yürüyüp geçen bir insanda bâtıl nizamın bir izi… Görmesem keşke diyorum. Farketmesem. Tertemiz, minicik evladına kola içiren, oje süren, her türlü boş şarkıyı tekerlemeyi ezberletip Allah’tan, Alemlerin Rabbinden bîhaber yetiştiren anneler gözüme gelmese diyorum… Üç beş kuruşa boyun büken, menfaate göre şekil alan, haram helal demeden evine azık getiren, siyonist fabrikaların makineleri haline dönüşmüş, ilgisiz, şefkatsiz, duygusuz, sert babalar rastlamasa diyorum… Ülkeden kaçma planları yapan, gelecekten umutsuz, milli şuurdan, vatan aşkından yoksun, netflixçi gençler duymasam… Ya da tam yaşına hürmeten şefkat duyduğum, hürmet ettiğim bir yaşlı amcanın işbirlikçi hainlere taparcasına olan bağlılığını, bir de “siz bilmezsiniz ne dönemlerden geçtik” bilmişliğini hiç görmesem, hep masum zayıf yaşlı amca gibi kalsaydı gözümde diyorum… Yaklaştırdıkça kalitesi düşen resimler gibi hayal kırıklığı olmasa insanlar diyorum… Medreseler kütüphaneler bitirip yine de ahlâk ve maneviyattan eksik kalmış, olgunlaşamamış tipler görmesem… Kibir, yalan, riya, hased, çifte standart görmesem…

[i][b]Dünyadayken Cennet’i mi arzuluyorum Rabbim… Yoksa bâtıl düzenin paradigmalarıyla büyüyen hücrelerimin son direnişleri mi bu aitsizlik hissi…[/b][/i]
Adil Düzen hayaliyle yatıp kalkıyorum Rabbim… Cennet kokusunu duyuyorum O Kutlu Düzende… İnsanlar, nefisler aniden değişmese de minicik bir evladın yozlaşmasını engelleyebilsek ne mutlu bize ediyorum… Ben bu düzene ve düzenin huyu suyu bozuk insanlarına alışamıyorum Rabbim… Elhamdülillah ki alışamıyorum… Saf hissediyorum, basit hissediyorum, garip ve aciz hissediyorum da bir nebze bu çağın insanının özgüvenine, bilmişliğine yetişemiyorum Rabbim… Elhamdülillah ki yetişemiyorum… Gayrimüslim bir ülkede müslüman olmaktan da betermiş, Müslüman bir ülkede mümine zor rastlamak Rabbim, içler acısıymış…

Ama küçük ve aciz kalbimde umut da besliyorum Rabbim… Bir çiçeği sular gibi suluyorum umutlarımı… Biliyorum, gece ne şiddette karanlıksa, gün de o şiddette aydınlık doğacaktır Rabbim… Damarlarımda kanımdan çok vaadin geziyor… Ve hissediyorum ki o Kutlu Günler çok yakın…