“KEMALİZM”İN DE “TAYYİBİZM”İN DE
MUCİDİ SİYONİST ODAKLARDIR!

Atatürk Türkiyesi’nden Erdoğan Türkiyesi’ne

Atatürk’ün anısını yaşatmak ve mirasını korumak için harcanan bunca çaba, Türkiye’nin Onun tahayyül ettiği gibi bir ülke haline gelmesini sağlıyor mu? Hayır, sağlamıyor. Tam tersine, Atatürk’ün mirasının ve laik düzenin tehdit altında olduğunu düşünenler, tüm çabalarına karşın söz konusu tehdidin azalmadığını, tersine arttığını ifade ediyorlar. Başka çare kalmaması halinde, Atatürk’ün mirasını korumak için bir kez daha rejime müdahale ederek durumu kurtaracağına güvenilen askerin, yani Türk Silahlı Kuvvetleri’nin gelinen noktada bu tür bir müdahaleye kalkışmasının artık olanaksız görünmesi, bu kesimdeki karamsarlığı daha da derinleştiriyor. Atatürk’ün mirasını koruma çabasındakiler, trajikomik bir kısırdöngünün içinde bocalayıp duruyorlar.

Bu kısırdöngüyü kırmak için farklı şeyler yapmak gerektiği artık çok açık ama birileri çıkıp da bu ihtiyacı dile getirince derhal tepki görüyor ve “Atatürk düşmanı” ilan ediliyor, böylece kısırdöngüden çıkma olanağı kalmıyor.

Hiçbir yeni fikir üretmeden, bugünün Türkiyesi’nde yaşayan insanları motive edecek bir hikâye ortaya koymadan, halkın öncelikli sorunlarına eğilmeden, sadece Atatürk simgesine sarılarak Onun mirasını koruyabileceklerini sananlar, kimseye umut aşılayamadığı için iktidar adayı da olamıyor ve AKP rakipsiz kalıyor. Atatürk’ün mirasını koruma iddiasında olanlar, Onun koyduğu “çağdaş uygarlık düzeyine erişmiş Türkiye” hedefinden yola çıkarak bir “21. yüzyıl Türkiyesi” tahayyülü ortaya koyamadığı için Başbakan Erdoğan, Türkiye’yi kendi tahayyüllüne uygun bir ülke haline getirme yolunda emin adımlarla ilerliyor.”[1] diyen Osman Ulagay; Atatürk gerçeğini “Kemalizm’e” çevirenlerle, Erbakan ve Milli Görüş çizgisini “Tayyibizm’e” ve AKP’ye döndürenlerin aynı Siyonist merkezler olduğunu, ya bilmiyordu veya bile bile gizliyordu. Kemalizm safsatası ve dayatmasıyla toplumun bir kesimini Atatürk’e ve Onun Milli Restorasyon (aslına sadık kalarak çağdaş ihtiyaçlara uygun yeni değişim) hareketine düşman etmeyi başaran küresel Siyonist merkezler ve yerli masonik çevreler, Tayyibizm’in ve AKP’nin Din istismarı ve Devlet tahribatıyla da, toplumun diğer kesimini İslam’dan iyice soğutmayı başarıyordu.

AKP’nin, Siyonizm’in Tezgâhı olduğunu; Time anketi göstermişti!?

ABD’de yayımlanan ünlü Time dergisinin, “yılın en popüler kişisi” ile “yılın en az popüler olan kişisi”ni belirlemek üzere internet üzerinden gerçekleştirdiği anketin 2011 sonuçları da Türkiye’deki kutuplaşmayı yansıtan ve dergi yetkililerini de şaşırtan çarpıcı bir tablo ortaya çıkarmıştı.

“Yılın en popüler kişisi” sıralamasında Başbakan Erdoğan 122.939 oyla açık ara birinci olurken ikinci sıradaki futbol yıldızı Lionel Messi ancak 74.415 oy almıştı. Anketi düzenleyen Time dergisini şaşırtan sonuç ise; Başbakan Erdoğan’ın “yılın en az popüler olan kişisi” sıralamasında da çok açık farkla birinci sırada yer almasıydı. Erdoğan “yılın en az popüler olan kişisi” olarak 180.571 oy toplamış ve ikinci sırada yer alan “en zengin %1″in aldığı oyu beşe katlamıştı.

Aynı kişinin her iki listede de açık farkla birinci sırayı alması hiç de alışılagelmiş bir durum sayılmamıştı. Time dergisi, Türk internet sitelerinde yürütülen Erdoğan’a destek ve köstek kampanyalarının sonucu etkilediğini ileri sürse de bu bir aldatmacaydı. Çünkü Erdoğan’dan daha çok yararlanmak ve Siyonizm (İsrail) adına azami fayda sağlamak için, onun Türkiye’de ve İslam âleminde parlatılıp popüler hale sokulması lazımdı. Wall Street Journal gazetesinin de bazı Türk internet sitelerinde sürdürülen “Erdoğan’a hayır” kampanyalarının oylamada etkili olduğunu ileri sürerek, “Bu sonuçlar da Erdoğan’ın Türkiye’de Cumhuriyet tarihinin en popüler ama aynı zamanda en kutuplaştırıcı siyasetçilerinden biri olduğunu gösteriyor” yorumu kasıtlıydı ve bu maksatlıydı.

Sonuçta Time dergisi, büyük olasılıkla Türkiye’den gelen oylarla her iki listede de birinci olan Erdoğan’ı değil, 2011 yılına damgasını vuran protesto hareketlerine yön verenleri “yılın kişisi” seçmiş durumdaydı, ama Time anketinde ortaya çıkan tablo, Türkiye’deki bölünmüşlüğü ve cepheleşmeyi gösteren ilginç bir örnek oluşturmaktaydı.

Atatürk’ü Bitirme Planları, İsmet İnönü’yle Başlatılan Bir Süreçti!

“Atatürk’ü bitirme planı” deyimini romancı Tuna Kiremitçi, bu tartışmaların alevlendiği ortamda yazdığı bir yazının başlığında kullanmıştı. Yazıda bunun nasıl bir plan olduğu ya da kimin planı olduğu açıklanmıyordu, ama böyle bir planın hangi ortamda gündeme getirilebildiği irdeleniyordu. Değişen kuşaklarla birlikte heyecanların da değiştiğini vurgulayan Kiremitçi, farklı siyasi eğilimdeki gençlerle yaptığı sohbetlerde edindiği izlenimleri aktarıyor, “O zaman yaşasalar belki de Mustafa Kemal’in yanında saf tutacak çocuklar bugün başka heyecanlarda” diyordu.[2]

“Bu aslında ilginç bir saptamaydı. Atatürk’ün mirasını koruma iddiasındakiler, Onun Türkiye tahayyülünden yola çıkarak bugünün gençlerini heyecanlandıracak hedefler ortaya koyabilseydi Atatürk’ü bitirme planları yapmak herhalde bu kadar kolay olmazdı!” tahlilleri haklıydı ve çarpıcıydı.

Atatürkçülerin Aymazlığı ve İstismar Geleneği…

“Her şeye rağmen Atatürk’ü bitirmek pek kolay değil, çünkü Nazlı Ilıcak’ın sözünü ettiği MetroPOLL anketinin sonuçlarının da gösterdiği gibi, Atatürk’ün geniş kesimin gözünde hâlâ süregelen bir dokunulmazlığı var, ama Türkiye’nin ve dünyanın bugün geldiği noktada, Onun yaşadığı dönemden çok farklı koşulların geçerli olduğu bir dönemde, Atatürk’ü yaşatmak da kolay değil. Onu yaşatmak iddiasında olanların yaratıcı fikirler ortaya koyamaması, “Atatürk’ü bitirme planı” yapanların işini kolaylaştırıyor. “Atatürk’ü bitirme planı” yapanlar ile Atatürk’ü yaşatma çabasında olanların birbirinden çok farklı yapıda olması sonuçta her iki grubun da aynı sonuca hizmet etmesine yarıyor.

Bir tarafta Türkiye’yi Atatürk’ün tahayyül ettiğinden farklı bir ülke haline getirme hedefine kilitlenmiş, ne istediğini çok iyi bilen, çok iyi örgütlenmiş, hedefine doğru kararlı adımlarla yürüyen bir hareket var. Onlar için Atatürk’ü bitirmek, kapsamlı bir stratejinin çok önemli bir aşaması. Gayet iyi planlanmış, hükümete destek veren medya ve sivil toplum unsurlarının güçlü desteğine sahip bir hareket bu.

Diğer tarafta ise Atatürk’ün mirasını korumaya çalışırken, yaratıcı düşünme ve davranma yeteneğini hemen hiç kullanmayan, amaçlanan sonucu vermeyen yöntemleri kullanmaya devam eden, siyasi desteği ve medya ayağı zayıf kalan bir hareket var. Bu hareketin günceli yakalayan bir Türkiye vizyonu ve stratejisi olmadığı için etkili olamıyor, ama hâlâ çok etkili ve güçlü gibi görünmeye çalışıyor. Örneğin, tanınmış ressam Bedri Baykam bu ortamda, “Kemalizm dimdik ayakta” diye fetva verebiliyor.[3]

İnsan ne diyeceğini şaşırıyor doğrusu. Bırakın “Kemalist” diye bilinenleri, AKP’ye ya da Gülen hareketine yakın durmayan herkesin devletten, kamu kuruluşlarından, devlete bağlı eğitim kurumlarından, hatta giderek medyadan dışlandığı bir Türkiye’de yaşıyoruz. AKP’ye karşı darbe hazırlığı yapmakla suçlanan askerlerin hapishaneleri doldurduğu, muhalefetin etkisinin pek hissedilmediği bir ortamda “Kemalizm dimdik ayakta” demenin karanlıkta ıslık çalmaktan pek farkı yok, ama hâlâ bu söylemle avunmaya ve insanları avutmaya çalışanlar var.” yorumları üzerinde, önce Kemalistlerin durması lazımdı.

Atatürkçüler ve Gülenciler

“Bu acıklı tablo beni isyan etme noktasına getiriyor bir kez daha: Kendilerine ‘Kemalist’ diyen ya da demeyen ama laik düzeni ve Mustafa Kemal’in kurduğu Cumhuriyet’in temel karakterini koruma konusunda görüş birliği içinde olan insanlar, nasıl oluyor da hâlâ hep kendi düşündüklerinin, kendi yaptıklarının, kendi seçtiklerinin doğru olduğuna inanabiliyordu? Nasıl oluyor da, kendilerinden farklı düşünen ve davranan insanları ‘cahil’ diye niteleme ve küçümseme hakkını kendinde görebiliyordu? O ‘cahil’ ya da ‘gerici’ diye niteledikleri kesimden çıkan insanlar bugün her alanda kendini gösterirken, ‘irtica yuvası’ diye aşağılanan kurumlarda yetişen insanlar dünyadaki ve Türkiye’deki değişimi kendilerinden daha iyi kavrayarak ülkenin hâkimi haline gelirken, onlara rakip bile olamayanlar nasıl oluyor da hâlâ onlara karşı üstünlük taslayabiliyordu? Atatürkçülerin etkisi giderek azalırken nasıl oluyor da onların aşağıladığı F. Gülen hareketinin etkisi (o süreçte) sürekli artıyordu?” sorularının yanıtını aramaktan aciz Kemalistlerin suçu başkalarında araması boşunaydı.

Kendilerinin Gülen hareketiyle karşılaştırılması Atatürkçülerin pek hoşuna gitmeyebilir, ama her iki hareketin izlediği çizgiyi karşılaştırdığımızda, birinin gerileyişinin ve diğerinin yükselişinin nedenlerini görebiliyoruz:

• “Atatürkçülük ve Kemalizm, değişime kapalı olduğu için 1930’larda donup kalmış ve günümüzün gerçeklerini kavrayamamış olan bir hareket özelliği taşıyordu. Onlara göre küreselleşme ‘emperyalizmin son oyunu’ olduğu için buna karşı çıkmak ve bulaşmamak gerekiyordu. Gülen hareketi ise tam tersine, değişime açık bir hareket olduğu için dünyadaki değişimi yakından izliyor, küreselleşmenin Türkiye gibi ülkeler için ve kendisi için nasıl bir fırsat yarattığını görüyor ve bundan yararlanıyordu. Bu nedenle dünyanın pek çok ülkesinde açtığı okullarla, hastanelerle ve işyerleriyle etkili bir küresel ağ oluşturmayı başarıyordu…

• Türkiye Cumhuriyeti, Batı’nın devlet ve toplum modeli esas alınarak kurulduğu halde, kendilerine ‘Atatürkçü’ diyenlerin içine düştükleri kısırdöngüden Batı’yı sorumlu tuttukları görülüyordu. Çocuklarını Amerika’da ya da Avrupa’da okutan ama Türkiye’nin ya da kendilerinin başına gelen her kötülüğü ABD’nin ya da Batı’nın oyununa bağlayan (Atatürkçü ve Kemalist takınan) çok tanıdığım vardı. Gülen (ve AKP) hareketi ise Hristiyan Batı’nın model olarak alınmasını benimsemediği halde Batı’yla iyi ilişkiler kurabilen ve teröre prim vermeyen bir İslami hareket olarak kendisini Batı’ya kabul ettirmeyi başaran ve bundan büyük ölçüde yararlanan bir hareket oluyordu…

• Kemalizm ve Atatürkçülük, halkın çoğunluğunun ‘cahil’ olduğuna ve ancak ‘aydınlanmış’ kesim tarafından eğitilerek ‘adam edileceğine’ inandığı için baştan beri seçkinci bir hareket olarak gelişiyor ve hep bir tehdit olarak gördüğü toplumsal katılımın hızla yaygınlaşmasını istemiyordu. Bu amaçla Cumhuriyet’in ilk döneminde köylü köyünde tutuldu ve şehirleşme oranı 1923 ile 1950 arasında neredeyse sabit kalıyordu. Gülen (ve AKP) hareketi ise tam tersine toplumun en yaygın paylaşabileceği ortak payda olan dini inanç faktörünü esas alarak örgütlenen bir hareket olduğu için katılımcılığı öne çıkarıyor ve dayanışma ağlarıyla etkisini artırıyordu. Gülen (ve Erdoğan) hareketi, seçkinciliğin yerini katılımcılığa bıraktığı bir dünyada yaşamakta olduğumuzu anlayarak etki alanını genişletebiliyordu.

• Atatürkçü seçkinler, kendilerini ‘cahil halk’tan üstün gördükleri için ülkeyi yönetme hakkının kendilerinde olduğu inancıyla iktidarın doğal sahibi gibi davranıyor ve demokratik sistemde iktidar olabilmek için halkın desteğini kazanmanın şart olduğunu bir türlü kavrayamıyordu. Bu nedenle bu kesimin desteklediği siyasi partiler seçimlerde fazla başarılı olamıyordu. Gülen (ve AKP) hareketi ise geniş kitleyi kazanmadan iktidar olunamayacağını çok iyi bildiği için, sivil dayanışma ağlarını da geliştirerek etkisini artırıyor ve AKP’nin siyasi başarısına önemli katkı sağlanıyordu.

• Atatürkçü seçkinler, değişime kapalı, dogmatik ve dışlayıcı tavırlarıyla kendilerini kapalı bir cemaat haline getirip yalnızlığa iterken Gülen (ve Erdoğan) hareketi kendisine çok yakın olmayan gruplarla bile yakınlık kurarak etki alanını sürekli genişleten bir cemaat (ve parti) olarak öne çıkıyordu. Büyük medyanın dışladığı bazı liberal-demokrat aydınların Gülen hareketinin yayın organlarında kendilerine yer bulabilmesi bunun güzel bir örneğini oluşturuyordu.” saptamaları, doğru ve değerli bir yaklaşımdı. Ama ne Fetullah Gülen’in ne AKP’nin kendi aklı ve çabalarıyla bunları başaramadıkları, küresel güçlerin (Siyonist ve emperyalist merkezlerin) özel projeleri sayesinde bu imkân ve iktidara taşındıkları gerçeğini de mutlaka vurgulamak lazımdı. Kemalizm’in ve CHP’nin Müslüman Türk toplumunda ciddi bir tabanı olmadığını bilen aynı güçler, bunlara “Müzmin Muhalefet” rolünü uygun bulmuşlardı. Yani, Atatürkçülüğü yozlaştırıp kendi sinsi ve şeytani amaçları için kullananlar da, “Ilımlı İslam” safsatasıyla FETÖ’yü ve AKP’yi devreye sokup iktidara taşıyanlar da aynı odaklardı!..

“Askerden 1000 yıllık güvence” de yetmemişti!

“Kendilerine ‘aydınlanmacı’ ve ‘ilerici’ gibi sıfatlar yakıştırarak iktidarın doğal sahibi gibi davrananların, ‘cahil’ ve ‘gerici’ diye aşağıladıkları insanlara, gereğinde askerden destek alarak sonsuza dek hükmedebileceklerini sananların iktidardan uzaklaştırılma sürecinin şifrelerini de” iyi okumak gerekiyordu.

Bu süreçte nereden nereye gelindiğini göstermek için belleklerden kolay silinmeyecek bir olayı hatırlatmak istiyorum. 3 Eylül 1999 günü, 17 Ağustos depreminin ardından yapılan kurtarma çalışmalarına askerin yaptığı katkının yeterince takdir görmemesinden yakınan dönemin Genelkurmay Başkanı Orgeneral Hüseyin Kıvrıkoğlu, Ankara’da bir basın toplantısı düzenleyerek medyaya sitem ediyordu. Toplantıya katılan Hürriyet Gazetesi Ankara Temsilcisi Sedat Ergin’in haberine göre, Kıvrıkoğlu bölgedeki Komutana, “Basın sizin yaptıklarınızı görmüyorsa siz onlara ne yaptığımızı gösterin, kollarından tutup götürün” talimatını verdiğini söylüyordu. Daha sonra ise tarihi ve talihsiz açıklamasını yapan Orgeneral Kıvrıkoğlu şunları söylüyordu:

“28 Şubat 1997’de Milli Güvenlik Kurulu’ndan 18 maddelik bir karar çıkmıştır. Burada tavsiye edilen 18 karardan temel eğitim de dahil olmak üzere yalnızca 4 tanesinin kanunu çıkmıştır. Ancak diğerlerinin çıkmasını teşvik edici bir durum görmüyoruz. Bir de “28 Şubat bitmiştir” şeklinde yaklaşımlarla karşılaşıyoruz. 28 Şubat bir süreçtir. 1923’te başlamıştır ve o tarihten bu yana irticaya endeksli olarak sürmektedir. Bunu müdafaa olarak kabul ediyoruz. 28 Şubat gerekirse 10 sene sürecektir. Bu gerekirse 100 sene, gerekirse 1000 sene devam edecek bir süreçtir. Meclis 1 Ekim tarihinde açıldığında 28 Şubat’ın kalan diğer kanun tasarılarının da hızla ele alınmasını bekliyoruz.”

Genelkurmay Başkanı Orgeneral Kıvrıkoğlu, büyük bir özgüvenle, Cumhuriyet’in kuruluşundan beri devam eden askeri vesayetin gerekirse 1000 yıl süreceğini ifade ederken seçilmiş siyasi otoriteye ve medyaya gözdağı vermekten de geri durmuyordu.

Bu konuşmanın ve daha sonraki Genelkurmay Başkanlarının, “Merak etmeyin, asker vesayet görevinin bilincinde” mesajını tekrarlayan konuşmaları Atatürkçü kesimde genelde memnuniyetle karşılanıyor, onları rahatlatıyordu. Asker “irtica”ya karşı mücadelenin gerekirse 1000 yıl süreceğine ve Atatürkçü görüşün ilelebet iktidarda kalacağına dair güvence verdiğine göre Atatürkçülerin iktidar sorunu üzerine fazla kafa yormalarına da gerek kalmıyordu. 28 Şubat sonrasında oluşturulan yamalı bohça koalisyonlarının Türkiye’nin temel sorunlarını çözememesi, ekonominin krizden krize sürüklenmesi ve dünyanın çok önemli bir değişimin eşiğinde bulunması da artık farklı arayışlara yönelmenin gerekli olduğunu, Kemalist düşünceli ve asker destekli kesimleri hiç düşündürmüyordu. Orada burada rastladıkları başörtülü kızlara gözdağı vermek, eşi başörtülü olan Abdullah Gül’ün Çankaya’ya çıkmasını önlemek için meydanlara dökülmek onlara çok daha önemli ve gerekli görülüyordu.

(AKP’nin yaptığı) Devrim mi, normalleşme mi?

“Burada anlattığım hikâye, AKP’nin ve ona destek veren grupların, patırtı gürültü çıkarmadan, kanun dışı bir şey yapmadan, attıkları planlı adımlarla ve gerçekleştirdikleri icraatla puan toplayarak, kendilerini toplumun geniş kesimine ve dış dünyaya kabul ettirerek iktidarı ele geçirmesinin hikâyesi oluyordu. Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşundan AKP’nin iktidara geldiği 2002 yılına kadar geçen sürede, farklı siyasi iktidarlar altında ülkeyi yönetmiş olanların sadık kaldığı temel anlayış, şimdi yerini başka bir anlayışa ve bu anlayışa göre yetişmiş farklı kadrolara bırakıyor. Yalnızca siyasette, devlette ve bürokraside değil, hayatın her alanında bir kadro ve anlayış değişimi yaşanıyor.

Bir ülkede iktidarın bütünüyle el değiştirmesi ‘devrim’ diye nitelenebilirse, Türkiye’de sinsice gerçekleştirilen ve zamana yayılan bir ‘devrim’in yaşanmakta olduğu anlaşılıyor. Ancak bu ‘devrim’i gerçekleştirenlerin ‘devrim’ yerine ‘normalleşme’ sözcüğünü kullanmayı tercih ettikleri görülüyor. ‘Normalleşme’ sözcüğü, Türkiye Cumhuriyeti’nin 2002’ye kadar ‘anormal’ bir rejimle yönetildiğini ve şimdi AKP sayesinde ‘normal’ bir rejime kavuştuğunu vurgulamak amacıyla kullanılıyor. AKP’den önceki dönemle bir kopuşu ifade etmek için bu sözcüğün kullanılması, şimdi Türkiye’ye kabul ettirilmek istenen farklı anlayışı anlamamıza da yardımcı oluyor.

Böyle dönemlerde; eski konumlarını ve ayrıcalıklarını kaybetmekte olanların endişe ve çaresizliği ile şimdi ayrıcalıklı konuma gelmekte olanların hazımsızlığı ve buyurganlığı karşı karşıya gelir ve gerilime yol açar. İktidarın yeni sahipleri, kendilerini güvencede hissettikleri noktada farklı kesimlerle ittifak arayışını bırakıp kendi anlayışlarını, kendi değerlerini, kendi yöntemlerini herkese kabul ettirmek isterler. Eski konumlarını korumakta zorlanan ve etkilerini kaybetmekte olanlar ise değişime direnmenin sonuç vermediğini gördükçe boş hayallere kapılır ve umutlarını bir kurtarıcıya bağlamak ihtiyacını hisseder.” şeklindeki tespit ve tahlillerinde doğruluk payı bulunsa ve Kemalistler hesabına uygun bir itiraf sayılsa da, aslında Erdoğan’a ve AKP iktidarına (daha sonra Cumhur İttifakı’na) haddinden fazla bir misyon ve hak kazanmadıkları bir vizyon yükleme anlamı taşıdığından yanlıştır ve yanıltıcıdır. Kuklaları kahraman gibi göstermek, Siyonist ve emperyalist odakların çok sık başvurdukları bir yöntem olmaktadır. Evet Türkiye’nin, hatta tüm bölgemizin ve insanlık âleminin yeni ve köklü bir değişim ve dönüşüme ihtiyacı vardır. Ama bu devrim, “Sultan Abdülhamid, Mustafa Kemal ve Erbakan” temelinde ve istikametinde yaşanacak ve inşaallah Milli bir Mutabakatla sonuçlanacak ve artık Adil Düzen Dönemi başlayacaktır!..

Atatürkçülük adına uydurulan Kemalizm sizi kurtarmaya yetecek mi?

“Bugünün Türkiyesi’nde, AKP hükümeti ve yandaşlarının hemen her alanda kendi hâkimiyetlerini hissettirmeye başladığı ve ‘Atatürk’ü bitirme’ planlarının uygulamaya konduğu bir ortamda, Atatürk’ün şu ya da bu şekilde kendilerini kurtaracağına inananların bu inancı daha ne kadar koruyabileceğini doğrusu bilmiyorum, ama onların artık yıllarca süren gaflet uykusundan uyanıp ‘Atatürk’ü kurtarmak’ için neler yapabileceklerini düşünme vaktinin çoktan gelmiş olduğunu düşünüyorum.

Atatürk’ü bir kurtarıcı olarak görüp Onun mirasını yaşatmak isteyenler, her şeyden önce neden bu duruma düştüklerini iyi analiz etmek zorundadır. Onlar, dünyadaki ve Türkiye’deki değişimi doğru okuyup ‘çağdaş’ olmanın 21. yüzyıldaki gereklerini kavrayarak topluma yeni hedefler gösteremedikleri için etkilerini kaybetmiş durumdadır. Değişimi yönetmeye talip olacaklarına askeri müdahale dahil her yöntemi kullanarak değişimi durdurmaya ve statükoyu korumaya çalışmaları onları bu oyunun dışında bırakmıştır.” tespitleri doğruları yansıtmaktadır.