NAMAZ, ALLAH’IN HUZURUNA ÇIKMAKTIR!

Namaz; insanın Rabbiyle buluşmasıdır. Namaz, kulun Allah’a yaklaşmasıdır. (Bak: Alak: 19)

Namaz; Yüce Sahibini hatırlamak ve hesap (rapor) sunmak üzere, mü’minin Yüce Divan’a durması ve bizzat Allah’la konuşmasıdır. (Bak: En’am: 72)

Namaz; kişinin Cenab-ı Hakk’a yaranması, yalvarması, arzu ve ihtiyaçlarını O’na sunması, dua ve niyazda bulunmasıdır.

Namaz; mü’minin miracıdır, kulun Allah ile arasındaki en mübarek bir vuslat rabıtasıdır ve namaz en büyük zikrullahtır.

Temizlik, taharet, abdest ve niyet; bunların hepsi adım adım bu manevi buluşmaya ve Allah’la konuşmaya birer ön hazırlıktır.

Kıbleye ve Kâbe’ye yönelmek ise; namazın, sadece hayali ve sembolik bir ibadet değil, hakiki ve fiili bir münasebet ve ibadet olduğunu ve bizzat Rabbinin huzuruna durulduğunu hatırlatmaktadır.

Niyet ise; kimin huzuruna duracağını, kulluk ve ibadet şuuruyla hangi hareketlerde bulunacağını ve Rabbiyle neler konuşacağını… Namazdan sonra Allah’a verdiği sözleri nasıl tutacağını kafasında ve kalbinde tasarlamak ve programlamaktır.

Ve (iftitah) başlangıç tekbiriyle kulun Rabbiyle konuşması ve manevi buluşması başlamaktadır:

Allah-u Ekber: Allah’ım, Sen en büyüksün!.. Her hususta en güçlüsün!.. Karşısında el bağlayıp kıyama ve saygı duruşuna geçilmeye, her türlü sıkıntı ve sorunumuz Kendisine arz edilmeye ve mutlak yardım dilenmeye; kısaca ibadet, hürmet ve muhabbet edilmeye en layık ve müstahak olan Sensin!..

Euzu Besmele: Allah’ım, bu namazımı huzurla ve şuurla tamamlamam ve hayatımın her safhasında istikamet üzere bulunmam hususunda, kovulmuş şeytanın, şeytanlaşmış insanların ve tağuti nizamların şerrinden ve onların fitne ve vesvesesinden Sana sığınıyor, Rahman ve Rahim olan ismine güvenerek başlıyorum.

Sübhaneke: Allah’ım, Seni tesbih ve tenzih ederim. Ne Zatında, ne icraatında, ne de şeriatında asla eksiklik ve çirkinlik olmadığına inanır ve söylerim.  Bize lütfettiğin her türlü nimet ve fazileti Senden bilir ve Sana can-u gönülden teşekkür ederim. Senin mukaddes ismin mübarek ve muhteremdir. Senin azamet ve celalin pek yüksektir. Ve Senden gayri ilah yoktur. Yaratanımız Sensin, yaşatanımız Sensin, hayatımızı huzur ve haysiyetimizle geçirmek için gerekli ve yeterli olan temel kanunlarımızı koyanımız Sensin… Rızasını amaçladığımız ve memnun etmeye çalıştığımız Sensin…

Fatiha: Benim ve bütün âlemlerin Rabbi olan Allah’ım… Her türlü hamd ve şükür, övgü ve zikir Senin içindir… Çünkü her şey Senindir, Senin eserindir ve Senin nimetindir!

Sen Rahman’sın. Herkese ve her şeye acıyan, ihtiyacımızı karşılayan ve bizi varlıkta tutansın.

Sen Rahim’sin… Sonsuz Rahmet sahibi olan, kusurlarımızı bağışlayan ve her halde esirgeyen ve koruyansın…

Hesap ve kıyamet gününün yegâne Mâliki ve Hâkimi makamında bulunan, önünde ve sonunda her şeyin gerçek sahibi olansın!..

Allah’ım, ben bütün Müslümanları ve inancını hâkim kılmaya çalışanları temsilen huzurundayım. Ben bu mübarek ve muhteşem İslam vücudunun ve manevi cihad ordusunun bir azasıyım. Bu nedenle benliğimi ve bencilliğimi atarak Sana söz veriyor ve yalvarıyorum:

Biz ancak Sana kulluk ediyoruz ve yalnız Senden yardım dileniyoruz. Kur’an’ın kurallarına ve temel insan haklarına aykırı olan bütün sistemlerin hayırsız ve yararsız olduğuna inanıyor, gerçek huzur ve hürriyeti ancak İslam’ın Adil Düzeni’nde bulacağımızı biliyoruz.

Ya Rab, bizi Sırat-ı Müstakime hidayet buyur. Kendilerine in’am ve ihsanda bulunduğun nebilerin, sıddıkların, şehitlerin ve salihlerin yoluna ilet. Onlar Senin nimet ve faziletine ulaşmak için nasıl ibadet, gayret ve cihad ettilerse, aynı hizmet ve ciddiyeti bize de lütfet… Tembellikten ve kuru temennicilikten bizi kurtar…

Gadabına uğrayanların, dalâlete sapanların, (Siyonist Yahudilerin ve emperyalist Hristiyanların, masonların ve münafıkların) yolundan ve halinden bizi uzaklaştır. Amerika’nın ve Avrupa’nın hem çirkin ahlâkından hem de zalim ahkâmından (hukukundan), hem Birleşmiş Milletler, NATO ve Ortak Pazar (AB) gibi şeytani teşkilatlarından medet ve inayet umacak kadar bizi cahil ve gafil bırakma! Amin…

Rükû: Allah’ım, benim acizliğimi ve asiliğimi, Senin de Azizliğini ve Azametini biliyor ve huzurunda saygıyla eğiliyorum. Senden gayrı hiç kimseye ve hiçbir şey karşılığında böylesine boyun bükmeyeceğime, her hususta kesinlikle Sana güveneceğime ve Senden ümit edeceğime söz veriyorum.

Sübhane Rabbiye’l-Azim: Ey Azamet ve İzzet sahibi Rabbim… Her türlü noksanlıktan, yanlışlıktan ve haksızlıktan beri ve ari olan Allah’ım; bizlerin ibadet ve hizmetine ihtiyaç duymaktan Seni tenzih ederim…

Semi Allah-u Limen Hamideh: Allah’ım Sen, benim hamdimi ve övgümü duyuyorsun. Huzurunda saygıyla eğildiğimi görüyor ve her halimi biliyorsun!.. Her an ve her durumda Senin gözetimin ve denetimin altında imtihan edilmenin şuuruyla davranıyorum.

Rabbena Leke’l-Hamd: Rabbimiz, hamdimiz de, hürmetimiz de ancak Senin içindir… Yalnız namazda değil, her yerde ve her türlü nimet ve fazilette Senin hükümlerine, helâl ve haram ölçülerine göre hareket etmekliğim, Sana tazim ve teşekkürün ifadesidir.

Secde: Mü’minin benliğinden geçip, kulluk nedeniyle Allah’ın huzurunda yerlere kapanması halidir. Nefsinden ve şeytanın esaretinden kurtulup Allah’a yaklaşmanın zirvesidir.

Sübhane Rabbiye’l-A’lâ: Ey Yüceler Yücesi Rabbim! Her takdirin güzeldir. Her taksimin yerindedir. Önünde secdeye kapanıyor, yüzümü gözümü yerlere sürüyorum. Her türlü kemâli Senin Zatında ve her çeşit kusuru ve zevali ise kendi şahsımda görüyorum. Vahdetin ve azametin karşısında hiçliğimi kabulleniyor, nefsimi tepeliyor ve Sana teslim oluyorum. Gerçek huzuru ve hürriyeti Sana secde etmekte buluyor, dünya bağlarından kurtuldukça Mevlâ’ma ve maksuduma yaklaştığımı hissediyorum.

Tehiyyat:

Allah’ım! Tehiyyat, salavât ve tayyibat Senin içindir. Her türlü kalbi, bedeni ve mali ibadetler, dua, sena ve övgüler; tayyib, temiz ve güzel haller Sana layıktır ve Sana aittir.

Sana da selam, Ey Nebi!.. Ki Allah’ın rahmet ve bereketi Senin üzerinedir. En mükemmel tezahür ve tecelli örneğimiz Sensin!..

Allah’ım, aynı zamanda selâmetini, her türlü nimet ve faziletini, rahmet ve mağfiretini bizlerin ve bütün salih kimselerin ve mü’minlerin üzerine indir. Sana iman ve itaat eden, haklı ve hayırlı bir istikamete giden, kendisine ve çevresine yararlı işler gören tüm kullarını sevindir ve şereflendir…

Dünyanın neresinde olursa olsun, zulüm ve zillet altında kıvranan, haksızlığa ve hakarete uğrayan, hastalık ve fakirlik içinde bulunan Müslümanları sükûnete ve selamete erdir.

Şehadet: Ben kesinlikle inanıyor ve ilan ediyorum ki; Allah’ım, Senden başka İlah yoktur. Kur’an’daki hüküm ve haberlerin Hak’tır ve mutlaka uygulanmalıdır.

Ve ben yine şahitlik ediyorum ki; Hz. Muhammed (SAV) kulun ve Resulündür. Onun sünneti ve hayat sistemi tek kurtuluş yoludur. Ve her halde Ona uyulmalıdır.

Salavât: Allah’ım; Efendimiz, Ebedi Önderimiz ve her hususta örneğimiz olan Hz. Muhammed’e ve Onun mübarek ve muhterem âline ve ailesine, ashabına ve ümmetine salât ve selam olsun. Onların kadr-u kıymetini yücelt. Tıpkı Hz. İbrahim’e, âline ve tâbilerine selamet ve bereketler verdiğin gibi.

Allah’ım, bizi Efendimizin sünnetine ve hayat sistemine sahip çıkan, bu yolda cihad ve gayret içinde bulunan kullarına kat… Şüphesiz Sen dillerde övülen, gönüllerde sevilen ve huzurunda secde edilensin!..

Allahümme Ente’s-selamü ve minke’s-selam. Tebarekte Ya Zel Celali vel İkram: Allah’ım, Sen Selâm’sın ve kullarını selamette tutansın. Her türlü rezalet, sefalet ve felâketten koruyup kollayansın. Ey yücelik ve iyilik sahibi, bizi de sevindir ve bereketlendir. Cehaletten, gafletten, zahmet ve zilletten bizi kurtarıp izzetlendir, nefsimize ve şeytani kesimlere karşı zafere eriştir. Amin!

İşte bütün bunlar içindir ki Namaz; Allah’la yapılan bir mükâleme (konuşma) ve mukavele (antlaşma)dır.

Ne mutlu şuur ve huzurla namaz kılanlara! Ne mutlu günde en az beş sefer Rabbiyle konuşanlara!.. Ne mutlu Allah’a verdiği sözde duranlara. Ve ne mutlu namazı Miraç, Mevlâ’nın rızası ise amaç olanlara!..

Bütün bu gayretler, ibadet şuuru ve imtihan sorumluluğu kapsamında değerlendirilmelidir.

Bir hizmet ve gayretin ibadet sayılması için beş temel şart gereklidir:

1- O, âdet cinsinden ve dünyevi bir hedefle-hevesle değil, Allah emrettiği için yapılmalıdır.

2- Emredilen ve öğretilen şekilde yapılmalıdır.

3- Emredilen ölçüde ve miktarda yapılmalıdır.

4- Emredilen zaman ve mekânda yapılmalıdır.

5- Bu emirler önem ve öncelik sırasına göre yapılmalıdır. (Farz ve vacip hizmetler dururken, sünnet ve nafile gibi ibadetlerle uğraşanlar hüsrandadır!)

Örneğin: Niçin Namaz Kılıyoruz?

Bakınız, namazın “5 S” sevabı ve yararı sayılır:

a) Namazın sevap ve ahiret hazırlığı faydası vardır.

b) Sağlık ve temizlik faydası vardır. (Taharet, abdest gibi.)

c) Spor faydası vardır.

ç) Sosyal tanışma ve dayanışma faydası vardır.

d) Namazın sivil savunma ve cihada hazırlık faydası da vardır. Hatta Mihrab; (Harb) kökünden-Şeytanla ve nefs-ü hevâyla harb edilen yer demektir. Mihrab: Cihada (emredildiği an toplanmaya yarayan ve emir-komuta disiplini altında ibadet yaparak fiili cihada) hazırlık yapılan caminin en merkezi ve önemli mevkiidir. Bu halde şuurla ve huzurla namaz kıldıran ve kılanlar da “Muharib”dir.

İşte bunların hepsi namazın hikmetleridir, yararlı yönleridir. Ama bunların hiçbirisi NAMAZ’ın illeti-asıl sebebi değildir. Çünkü namaz sadece Allah emrettiği için eda edilir.

Şimdi bize bu hikmet ve hakikatleri öğreten ve nezih ömrüyle fiilen gösteren Erbakan gibi bir Zata, sebepsiz ve seviyesiz şekilde sataşan, aleyhinde yalanlar uyduran ve mevcut iktidara yaranmak için yalakalık yapan Cübbeli cerbezeciler, acaba; gerçekten namaz ve niyaz ehli midir, yoksa riyakâr ve hokkabaz tipler midir?

Namazın Önemini ve Hikmetini vurgulayan bir rüya:

Rüyamda; eşimle birlikte İsmail Fındık amcanın (Milli Görüş’ün değişik kademelerinde yıllarca görev yapmış, bir süredir evinde yaşam mücadelesi veren muhterem ve mücahit bir şahsiyetin) evine ziyarete gidiyoruz. Evi büyükçe bir binanın üst katlarından birindeymiş. Binanın zemin katı, cami olarak yapılmış. Eşim: “Ziyarete, namazı kılıp öyle çıkalım!” dedi. Onlarca basamak indik, oldukça güzel bir cami olan kata geldik. Cami, İsmail Fındık amca tarafından yaptırılmış. İkindi namazını kılıp yukarıya çıktık. İsmail amcanın iki oğlu da eşimin yanındalar fakat daha genç olan çocuklarının 80’li 90’lı yaşlarda olduğunu görüp şaşırıyorum ve: “Daha bu yaşta nasıl bu kadar ihtiyarlayabilirler?” diye soruyorum kendi kendime. Onlar önde ben arkada yürüyoruz. Kata varınca kapıyı amcamızın eşi açıyor. Selamlaştıktan sonra, bizi İsmail amca için yoğun bakım ünitesine çevirdikleri odanın kapısına götürüyor ve kendisi diğer misafirlerinin yanına dönüyor. Biz kapıyı açıp içeriye girince İsmail amcanın vücudunun her yerinde değişik kablolar bağlı olduğu halde kendinde olmadan yattığını, başucunda da Aziz Erbakan Hocamızın sandalyede oturduklarını görüyoruz. Sağ elleriyle amcamızın sol elini tutmuş, dua okuyorlar. Yavaşça selam verip giriyoruz. Erbakan Hocam boştaki ellerinin işaret parmaklarını dudaklarına götürüp sessiz olmamızı işaret buyurup, sonra da müsait yerleri gösterip oturmamızı emir buyuruyorlar. İşaret buyurdukları yerlere oturup duanın bitmesini bekliyoruz. Biz de içimizden şifa ayetleri okuyoruz. Dua bittikten sonra ellerini yüzlerine meshedip, amcamızın yüzüne ve başına sürüyorlar. Sonra bize: “Hoş geldiniz!” deyip şöyle devam ediyorlar: “İnsan; hayatını, namaza benzetmeli. Niyetini tam ve sağlam almalı, öyle ki dışarıdan hiçbir şey onu niyetinden, huzurundan ve kararından döndüremesin. Sonraa, ellerinin tersiyle kulaklarını dünyanın tüm yanlışına kapatmalı, en büyük yanlış olan bâtılın etkisine kapatmalıı, bir yandan da bu sağlam duruşuyla bâtılın karşısındaki Hakkın temsilcisi olduğunu herkes bilmeli, anlamalıı. Sonraa, ellerini kalbinin üzerine öyle bir kilitlemeli ki, haramı kapıdan sokmamalı. Zira insanın kapısı kalbidir. Haram; yanlışın adıdır. Yanlış, bâtıl olan veya ona yönelten her şeydir. Sonraa, tüm dış etkenlere ve saldırılara karşı, tüm caydırıcı politikalara karşı dimdik ayakta (kıyamda) durmalıdır. Ta ki biraz yorulup, biraz özleyip, Rahimü’r-Rahman’a buluşma talebi göndermek için, yorulan, belki de bağı çözülmek üzere olan dizlerini elleriyle kavrayıp Rabbiyle buluşma talebinde bulunmalıdır. (Rükûa varmalıdır.) Talep, namaza veya ömre başladığı anki samimiyetinden tutun da, o ana kadarki tüm hareketleri göz önünde bulundurularak, bu dilek beklemeye alınır. Sonraa, insan yarı ümit, yarı korku içinde ve inancının gereği olarak omuzuna yüklenen Hakk ve bâtıl mücadelesinin ağırlığı ile (‘Semiallahü Limen hamideh = Yüce Allah hamdimi ve huzuruna kavuşma talebimi işitti’ diyerek) hafif doğrulur, bekleme esnasında eğer kendisi elemeyi geçmiş ise, büyük buluşma için, özlem gidermek üzere geçit (izin) verilir, ve ruhsat tanınır. İnsan artık yaşanmışların yorgunluklarından, o ana kadarki dış etkenlere karşı dik ve sağlam durmanın ağırlığından, kendini buluşma alanına bırakır. İşte insanın Rabbiyle buluşma yeri, güç, enerji ve en önemlisi de iman depolama yeri secdedir. Orada, arada kimse olmaz, görüş açık görüştür, yazıcı çizici kimse yook. Kul, yalnızca O’nunladır. Ne isteyecekse sıralar. Bu buluşma insana ağır gelir, insan (celse için) doğrulup oturur ama tadını aldı ya bir kere, yeniden buluşma yerine bırakır kendini. Sonraa, insana ‘otur’ denir, insan (tehiyyata) oturur. İstekleri not edilir. Nerede, nasıl kabul olacağı, istekleriyle imtihanının nasıl olacağı aslında ona söylenir. Baştan itibaren yaptıklarındaki samimiyete göre içine ilham edilir ve bir rahatlama, bir huzur verilir. Aksi halde ise bir uyku hali, bıkkınlık, hafif zorlanma ile ayağa yeniden kalkar. Bu hal sadece yaptıklarına değil niyetine de şahit olan kameraman meleklerine selam vererek son bulur. (Daha bazı bölümlerini miraca, bazı bölümlerini sırat köprüsüne benzetiyorlar. Hatta namazın başlamasını ve bitmesini insanın doğumuna ve ölümüne benzetiyordu ama hatırlamıyorum.) Sonra devam ediyorlar: “Sen konuyu ne zaman anlatacaktın?” diye soruyorlar bana. “İlk toplantıda Aziz Hocam!” diyorum. “Bizim Süleyman Arif’in bir kitabı var ya konuyla ilgili, ona bir göz at. Ahmet’e de rüyanı anlat. Namaza sıkı bir şekilde hazırlansın da, kalbinden vursun dinleyenleri. Öyle ki kalkıp tam olarak namaz kılabilsin dinleyen, o ayarlar notayı!” deyip gülümsediler. “Sonra sen de ekibine anlat. Hatta öğrencilerine de anlat!” buyurdular. (Anadolu Gençlik Derneği’nde bir ara ilgilenmem için verilen iki öğrenci evi vardı, Allah-u âlem onları kastederek.) Bu şekilde uyandım. (Konya – 27.12.2015)

Te’vili:

1- Bu rüya, muhterem İsmail Fındık amcamızın sadakatine, hizmet ve gayretlerinin makbuliyetine ve Aziz Erbakan Hocamızın özel himmetine mazhariyetine…

2- Başta namaz, bütün ibadet ve hizmetlerin Allah’a kurbiyet ve rızasına-huzuruna nailiyet niyeti ve ciddiyeti ile yapılması gerektiğine…

3- Çocuklarının çok yaşlanmış görünmeleri, hem imani kemâle erişeceklerine hem de inşaallah uzun ömür süreceklerine…

4- Özellikle mü’minin miracı olan namazın; huşûyla, şuurla, erkânıyla ve zamanında, mümkünse camiye koşarak veya mevcut arkadaşlarla cemaat yaparak kılınması ve özellikle Aziz Hocamızın öğrettiği huzurla eda olunması icap ettiğine…

5- Üstadımızın yorumlarının ve Milli Çözüm yazılarının Hocamız yanında ve inşaallah Rabbim katında makbuliyetine ve bu nedenle dikkatle takip edilmesine işarettir.

En doğrusunu Allah bilir.