“SABATAY”CILIK VE DÖNME İSLAMCILARIN TAHRİBATLARI

Büyük bir fitne başı olan Sabatay Sevi (İbranice: “Şavtay Tsvi”); 1 Ağustos 1626’da, İzmir’de doğan, 1676’da Karadağ-Ülgün’de ölen Yahudi din adamı ve tarikat hahamıdır. Yahudiler arasında binlerce yıldır süregelen ve tam bir münafıklık sergileyen bu “DÖNME”lik olayı, Sabatay Sevi sayesinde sistemleştirilip yeniden yapılandırılmış ve çok daha tehlikeli ve tahripçi bir fesatlığa dönüşmüş durumdadır.

Sabatay Sevi’nin 17. yüzyılda Osmanlı topraklarında, İzmir Agora’da doğduğu saptanmıştır. 22 yaşında Mesihlik iddiasına kalkışmıştır. Dünyayı kötülüklerden arındıracağına, tüm Yahudileri mukaddes İsrail’e götürerek orada yeniden kutsal tapınağı yapacağına inanmıştır. Yahudiliği ikiye ayırmış, her kıtada binlerce mürit toplamıştır. Osmanlı yönetimlerince tutuklanıp mahkemeye çıkarılınca, idamdan kurtulmak için kerhen Müslüman olduğunu açıklamıştır. İnananların çoğu peşini bırakmış ama diğer bir grup onu takip ederek Müslüman olmuşlardır. Bunlar dış görünüşte Müslüman veya Hristiyan (Ermeni, Protestan) olan, gerçekte ise Kabala Musevi inancına bağlı kalan ve günümüze kadar ulaşan münafık bir cemaat konumundadır. Halk arasında Sabataycılık adı ile tanınmaktadır. İnananları onu “Amirah” (Osmanlı’da yüksek devlet görevlisi Hristiyan ve Pakradun Ermeni) olarak vasıflandırmışlardı.

Yahudiler, günün birinde bir Mesih’in gelerek kendilerini uzun yıllardır süren sosyopolitik tabanlı acılardan kurtaracağını düşünüyorlardı. Zor koşullar altında Yahudiler arasında mistisizme inananların sayısı da giderek artmıştı. Yahudi mistisizminin en önemli kaynaklarından biri ‘Kabala’ kitabıydı. “Görünenin arkasında mutlaka bir başka şeyin saklandığı” fikrinden hareket eden Kabalistler, kutsal metinlerde çeşitli sayılar ve matematiksel işlemlerle gizli gerçeği ortaya çıkarmaya çalışıyorlardı.

Ortaya çıkarılmaya çalışılan gizli gerçekler arasında “Kurtarıcı Mesih’in kim olacağı ve hangi tarihte çıkacağı?” da vardı. Bu görüşler içinde en çok rağbet görenlerinden birisi de milenyumda (1000’li yıllarda) bir Mesih’in mutlaka geleceği yolundaydı. Yine Kabala’da 666 sayısının şeytanın yılı ya da sayısı olduğu şeklinde bir inanış bulunmaktaydı. (Bak: Vahiy 13:18, Altı yüz altmış altı korkusu) Bu iki sonuçtan hareketle, 1666 yılının ‘hayati önemine’ ilişkin yaygın bir inanış vardı.

Sabatay Sevi’nin Yetişme Ortamı

Sevi’nin ailesinin kökeni tartışma konusu olmakla beraber İspanyol kökenli oldukları sanılmaktadır. Babası Mordehay, kümes hayvanları satıcılığı yapmaktaydı. Annesi Kılara’yı (Clara) erken yaşta kaybeden Sevi’nin iki de kardeşi vardı: Ağabeyi Eliyah (İlyas) ve kardeşi Yosef (Yusuf). O yıllarda İzmir Limanı ticarette öne çıkmıştı. Artan ticaretle birlikte İzmir, Avrupalı tüccarlarla dolup taşmaktaydı. Sabatay’ın babası, ticaret hayatında ilerleyen Mordehay Sevi, bir İngiliz şirketinde çalışmaya başlamıştı.

Sabatay Sevi’nin Dini Eğitim Üstadları!

Hahambaşı Yosef Eskapa (Rav Eskapa) ve Rav de Alba Torah, Talmud konusunda Sabatay Sevi’yi eğiten hahamlardı. Gösterdiği başarı nedeniyle genç yaşında kendisine de Haham unvanı takıldı. Ancak genç Sabatay’ın mistik konulara girme arzusu olduğu bir süre sonra anlaşıldı. Sevi, 15 yaşına kadar Tevrat, hadis, fıkıh konularına vakıf olmayı başardıktan sonra Kabala eğitimine başladı. Sevi, 18 yaşına geldiğinde kendi yorumlarını başkalarına da okuyup öğreten biri halini almıştı. Hatta etrafında bir öğrenci grubu da toplamıştı. Melankolik ruhsal yapıya sahip olması, bir süre sonra mistik hayatın zorlukları ile birleşince anlaşılmaz eylemlerde bulunmasına yol açmıştı. Oruç günlerinin dışında da sık sık oruçlar tutuyor, sık sık bedenini yıkıyor ve uzun müddetler boyunca yalnız başına tefekküre dalıyordu. Kendini bütünüyle Yahudi mistisizmine, Kabala’ya kaptırmıştı. Bilincini yitirdiği, coşkulu dönemler yaşıyordu.

Sabatay Sevi: “1666’da kıyametin kopacağını, bundan hemen önce kurtarıcı Mesih’in çıkacağını, bunun da 1648’de olacağını” söylüyordu. Etrafındakileri yavaş yavaş hazırlayan Sevi, 22 yaşına geldiğinde Kabalacı yorumlara dayanarak, “kendisinin, Musa’nın geleceğini vadettiği Mesih olduğunu” açıkladı. Yaşlı hahamlar bir hayli sinirlenerek bu duruma tepki koymuşlardı. Hatta hocası Başhaham Eskapa; iki hahamı, Sevi ile görüşerek iddiasını geri almaya ikna etmeleri için görevlendirdi ama başaramamışlardı. Sevi, Mesihliğini kanıtlayan delillerden söz ediyordu ve İzmir’deki Yahudi cemaat arasında ise çok sayıda taraftar bulmuştu. Tarihçilere göre tam da bu tarihlerde Sevi’nin vücudundan hoş bir koku yayılmaktaydı. Hatta bunun bir hile olabileceğinden kuşkulanılarak Sevi’ye bir doktor muayenesi yaptırılmıştı. Mesihliğin alâmeti sayılan bu durum, sonraları müritleri tarafından bayram olarak kutlanmıştı. Sevi 23 yaşına geldiğinde bu kez de Tanrı’nın, Yahudilerce söylenmesi yasaklanan adı ‘Yehova’yı ağzına almıştı. Gelişmelerden huzursuz olan Hahambaşılık, Sabatay Sevi’nin dinlerini bozduğu gerekçesiyle öldürülmesi kararı aldılar, ama bu kararı uygulayamadılar. Bunun üzerine hahambaşı Eskapa, Sabatay Sevi’yi Osmanlı Sarayına iletmek üzere İstanbul’daki hahamlara şikâyet mektupları yazmıştı. Başka rivayete göre Hahambaşılık onu İzmir’i terk etmeye zorlamıştı.

Sevi önce eski bir Kabala merkezi olan Selanik’e, sonra İstanbul’a taşındı. Başkent’te, saygıdeğer ve ünlü bir vaiz olan Abraham ha-Yakini ile karşılaştı. Yakini’nin elinde Sevi’nin Mesih olduğunu doğrulayan Kabalacı bir kehanet belgesi vardı. Kısa süre sonra İstanbul’dan da ayrılan Sevi, önce Kudüs’e ve sonra Mısır’a uğramıştı. Kahire’de Osmanlı Valisinin Hazinedarı olan güçlü ve varlıklı Hristiyan Rafael Halebi‘yi kendi davasına inandırmıştı.

Sabatay Sevi’nin Kudüs Macerası

İstanbul ve Selanik’e yaptığı yolculuklarda beklediği ilgiyi bulamayan Sabatay Sevi, bu kez rotasını Filistin’e çevirdi. 1662 yılında birkaç yakınıyla birlikte bir gemiye binen Sevi, Trablus ve Beyrut’a kadar ulaştı. Ancak burada yön değiştirerek Mısır’a gitme kararı aldı. İskenderiye’de gemiden inen Sevi doğruca Kahire’ye gitti. Sevi’yi, burada tüm hayatını değiştirecek gelişmeler bekliyordu.

Burada ayrıca Hristiyan Rafael Yusuf Çelebi adında zengin bir sarrafla tanıştı. Nayir adındaki Leh bir hahamın yetim kızı olan Sara ile evlendikten sonra Filistin-Gazze’ye taşındı.

1663 yılının sonbahar aylarında tekrar Kahire’ye doğru yola çıkan Sabatay Sevi, yolculuk sırasında kısa süre sonra kendisinin Mesih olduğunu onaylayacak olan Gazzeli İbrahim Natan Aşkenazi ile tanıştı. Natan çok başarılı ve zeki bir Hristiyandı. Din konusunda Sabatay Sevi’den bile daha ileri durumdaydı.

Natan, 19 yaşlarındayken okula gelen Samuel Lissabona adlı zengin bir Yahudi’nin çok güzel ama bir gözü görmeyen kızıyla evlilik yaptı. Bu kızla evlenmeyi kabul eden Natan hemen ardından da Kabala öğretisiyle daha yakından ilgilenmeye başladı. Bu konuda epeyce ilerleyen Natan, çevresindekilere gördüğü bir kuruntuyu aktarmıştı. Natan bu ruhani görüntülerde kendisine “büyük bir ışığı bekle” dendiğini anlatmıştı. Böylece Gazzeli Natan, “Mesih’in muştucusu”, İlyas rolünü üstlenmiş olmaktaydı. Natan, coşku içinde, İsrail devletinin yeniden kuruluşunun çok yakında gerçekleşeceğini ve Sevi’nin utkusuyla dünyanın yeniden kurtulacağını herkese açıklamıştı.

Sevi Kudüs’e tekrar döndüğünde, kendisinin Mesih olduğunu gizlemeye gerek duymadı. Kudüs’teki hahamlar karşı çıktılarsa da, Sabatay’ın taraftarları gün geçtikçe arttı. Mısır, İstanbul, İzmir ve Avrupa’nın çeşitli şehirlerine Mesihliğini ilan ve propagandasını yapmaları için sadık adamlarını yolladı. Sabatay Sevi, Yahudilerin dini ayin ve törenlerinde bazı değişiklikler yaptığı gibi, havralarda okunan duaların çoğunda değişiklik yaptı. Kudüs hahamları tarafından tehdit edilen Sevi, Halep’e sığındı.

Yeniden İzmir’e Uğraması

1665 yılında sevinçle karşılandığı İzmir’e geri döndü. Birkaç yıllık süre içinde, Sabataycılık akımı hızla güçlenerek Venedik, Amsterdam, Hamburg, Londra ve bazı Kuzey Afrika kentlerine kadar yayıldı. Sevi kendisini “kralların kralı” olarak görüyordu. Dünyayı, kendi hesabına göre 38 krallığa böldü. Her birine de, kardeşlerini ve sadık adamlarını kral tayin ettiğini açıkladı. Çeşitli beyannameler yayınlayarak, Osmanlı idaresine karşı da isyan harekâtı başlattı.

İstanbul, İlk Mahkeme Safhası

30 Haziran 1666’da Sabatay İstanbul’a doğru yola çıktı. O zamana kadar genel olarak Yahudilerin siyasi otoriteye karşı bağlı olmaları ve hiçbir zaman politik hareketlere kalkışmamaları, Osmanlı idarecilerini bu olaya karşı kayıtsız bırakmıştı. Müritleri onun “İstanbul’a, İmparatorluğu Padişah IV. Mehmet’ten almak üzere gittiğine” inanıyorlardı. İzmirli hahamların şikâyetiyle Saray da bu durumun ciddiyetinden haberdardı. Sadrazam Fazıl Ahmet Paşa’nın emriyle, Sabatay’ın içinde bulunduğu gemi Çanakkale Boğazı’nda durdurularak Sabatay, elleri ve ayakları zincire vurulup İstanbul’a getirildi. Hemen ardından da kürek mahkûmlarının tutulduğu Haliç’teki Bagno Zindanı’na kapatıldı. Sevi üç gün sonra yargılanmak üzere Sadrazam’ın Başkanlığındaki Divan’a çıkarıldı. Girit Seferi öncesinde ortalığın karışmasını istemeyen Osmanlı yönetimi, 1-2 ay sonra Sabatay’ı Çanakkale Gelibolu’da bulunan bir kaleye hapsetme kararı almıştı.

Gelibolu’da Hapis Hayatı

Sabatay, Gelibolu’da eski limanın yanı başındaki Aydos Kalesi’ne kapatılırken müritleri de peşinden gitmeye başlamıştı. Zaten onun kellesinin vurulması yerine hapis cezasına çarptırılmasını, ‘bir mucize daha gerçekleşti’ şeklinde yorumluyorlardı. Sabatay’ın hapsedildiği kale, kısa sürede dünyanın dört bir yanından gelen ipek halılar ve atlas kumaşlar gibi hediyelerle onun sarayı halini almıştı. Bir süre sonra Gelibolu’daki kale Sabataycılar arasında ‘Migdal Oz’ yani ‘Güç Kalesi’ olarak anılmaya başlandı. Bu ad biraz da Sabatay’ın buradan müritlerine yazdığı bir mektuptan dolayı verilmişti. Zira bu mektupta Sabatay, içinde bulunduğu sıkıntılı durumdan kurtulup tam bir aydınlanmaya girdiğini belirterek, “Tanrı bir güç kalesidir; ona sığınanlar kurtulacaktır” iddiasını ortaya atmıştı.

Polonya’dan onu ziyarete gelen Talmud uzmanı Levov ve Galiçya; Sabatay Sevi’ye Polonya’da Nehemiyah ha-Kohen adlı kâhinin, onun gelişini muştuladığını anlatmışlardı. Sevi, Kohen’in kendisini ziyaret etmesi talimatını yolladı. 3 ay süren yolculuktan sonra buluşma yaşandı. Ancak saatler süren konuşmalar sonrası buluşma her iki taraf için hayal kırıklığı ile sonuçlandı. İddiaya göre Sevi tutkunları Nehemiyah ha-Kohen’i gizlice ortadan kaldırmışlardı.

Edirne’de Mahkemeye Çıkarılması

İzmirli hahamlar “Sabatay Sevi’nin dinlerini bozduğu” gerekçesiyle öldürülmesi kararı almışlardı, ancak bu kararı uygulayamamış ve onu Osmanlı Sarayına şikâyette bulunmuşlardı. Osmanlı yönetimi en başta olaya ilgisiz kalmıştı. Daha sonra Yahudi din adamlarının artan şikâyetleri üzerine Sevi tutuklanıp Sultan 4. Mehmet’in huzuruna çıkarıldı. Sevi, Sultan’dan (4. Mehmet) Mesih olarak tanınmasını talep edip, ayrıca İsrail toprağını kendisine vermesi gerektiğini hatırlattı. Sultan onu Çanakkale’de bir kaleye kapattı. Faaliyetlerine burada da devam eden Sevi’yi yine Yahudi hahamlar Saray’a şikâyet edince, Padişah bu talepler karşısında kayıtsız kalamadı. Ortaya çıkan kargaşayı gidermek için Fazıl Ahmet Paşa’dan işin esasını öğrenmek için Sevi’nin derhal İstanbul’a gönderilmesini istedi.

Edirne Sarayında, Padişahın iktidarına meydan okumakla suçlanan Sabatay için Sadaret Kaymakamı Merzifonlu Kara Mustafa Paşa, Şeyhülislam Minkarizade Yahya Efendi ve Padişahın imamı meşhur Vani Efendi’den oluşan bir divan kuruldu, Sultan 4. Mehmet de divanı ‘paravanın arkasından’ izliyorlardı. Divanda, Türkçe konuşamayan Sabatay için Padişah’ın Hekimbaşısı Yahudilikten dönme Hayatizade Mustafa Fevzi Efendi tercümanlık yapmıştı (Asıl adı: Moşe Ben Rafael Abrabanel).

Divan reisi: “Karıştırmadığın halt kalmadı. Uyandırmadık fitne bırakmadın Sabatay Efendi. Haydi bakalım şimdi göster mucizeni de marifetini anlayalım!..” deyince Sabatay Sevi afallar. Ne yapacağını, ne diyeceğini şaşırır. Çünkü mucize göstermesi beklenmektedir. Tercüman, mucizenin şeklini de anlatır: Sabatay soyunacak, vücudunu en maharetli okçular nişangâh yapacaklardır. Attıkları oklar vücuduna işlemezse o zaman Osmanlı Padişahı da onun Mesih olduğunu resmen tanıyacaktır!? Çünkü Yahudiler, ona; kılıç, ok, tüfek, kurşun işlemez, hatta onu ateş yakmaz, suda boğulmaz diye inanıyorlardı.

Divan heyetinin teklifi karşısında Sabatay Sevi “Adiyo santo!” (İspanyolca kutsal ses) diye titremeye başlamış, tüm iddialarını inkâra kalkışmıştır. Ayrıca “Mesihlik davasının bazı Yahudiler tarafından ortaya atıldığını, kendisinin asla böyle bir iddiada bulunmadığına” dair yeminler edip kendini kurtarmaya çalışmıştır. Ancak, Ulema ve Padişah bu yanıtlardan tatmin olmamıştır. Bunun üzerine Hekimbaşı Hayatizade (Terzizâde) Mustafa Fevzî Efendi, gizlice Sabatay’a Müslüman olma teklifinde bulunmuşlardır. Önce Sabatay bunu kabule yanaşmamış. Ancak, Hekimbaşı, ona bunu kabul etmediği takdirde türlü türlü işkencelerle öldürüleceğini Ladino (Yahudi İspanyolcası) diliyle uzunca anlatmıştır. Sevi, dönme Hayatizade’nin tavsiyesi üzerine, canının bağışlanması karşılığında, “Bu can bu bedende kaldığı sürece…” diyerek kendisine söylenen Kelime-i Şehadeti tekrarlamıştır. Ulemadan Vânî Mehmed Efendi; “Bu adamın, Müslümanlığı yürekten hisler ve ihlâsla kabul ettiğine kâni değilim. Fakat dinimiz kuşkuyu onaylamaz ve kişinin imanı üzerine hüküm, ancak Allah’ındır. …” fetvasını açıklamıştır. Söylentiye göre Divandan çıkan Sevi, kaftanının içerisinde sakladığı Can adlı beyaz güvercini serbest bırakarak “can bedenden çıktı” ‘Şema Yisrael’ (Dinle İsrail) demiş ve çevresindekilere Tanrı üzerine ettiği yeminin geçerli olmadığını, eski iddialarına zahiren sadık kalması gerekmediğini anlatmıştır.

16 Eylül 1666’da Divan huzurunda Müslüman olan Mordehay oğlu Sabatay veya Sabatay Sevi, bunun üzerine saray içoğlanlarına mahsus hamama gönderilerek gusül abdesti aldırılır ve kendisine Müslüman kisvesi kürk ve hil’at giydirilir. Ertesi gün Sultan huzuruna çıkarak Aziz Mehmed Efendi adını aldı.

Sabataycıların açıklamalarının başka bir versiyonu ise şu şekildedir: Hz. Musa, Firavunların sarayında bir Mısırlı gibi yaşamıştı. Sabatay da kendi halkını kurtarmak için Müslüman olmalı ve bir Türk gibi yaşamalıydı. Sevi’nin resmi açıklaması ise şu şekilde: “Tanrı beni İsmailî, yani Müslüman yaptı. Ben kardeşiniz kapıcıbaşı Mehmet’im. O öyle emretti. Ben boyun eğdim. Ama hâlâ Sabatay Sevi’yim!”

Görünüşte Müslüman Olmanın Sonuçları

Sevi’nin Müslüman olması bütün Yahudi dünyasında şok etkisi yarattı. Hahambaşılık, olayı sevinçle karşıladı ve Müslüman olan Sevi’yi dinden çıkmış saydı. Müritlerinin büyük çoğunluğu onun Mesih olmadığına inanarak Ortodoks Yahudi inancına geri döndü, iki yüz ailelik bir topluluk ise İslamiyet’e geçerek onun yolunu tutmuşlardı. Bu tarihten sonra da Dönme olarak adlandırılmışlardı. Bunlar; onun büyük bir hikmet ve kutlu bir niyet üzerine Müslüman olduğunu, Mesihliğinin bir gereği olduğu yorumunda bulunmuşlardı. Gazzeli Natan bunu, çelişkili hareketler (ma’asim zarim) kurtarıcının yapması gereken garip işler şeklinde açıklamıştı. Leh karısı Sara, Sara’nın kardeşi Yakop Kerido da (Yakup Kerido) Müslüman olmuşlardı. Sara Fatma adını, Kerido da Yakup adını almıştı.

Edirne Sarayı’nda yedi yıl kalan Sabatay, bir süre sonra Padişah 4. Mehmet’in takdirini kazanmıştı. Zaman zaman İstanbul ve Selanik’e bile uğramaktaydı. Bir süre Edirne/Hızırlık yakınlarında bulunan bir Bektaşi tekkesinde kalmıştı. Bu tekke 1641-1642 yıllarında “şüpheli” bulunarak yetkililerce kapatılmış ancak 4. Mehmed tarafından Zaviye olarak tekrar açılmıştı. Musevi kaynakları Sevi’nin Suficilik ve Bektaşilikten etkilendiğini ve bu öğretileri Kabala öğretisiyle harmanlayarak kendi öğretisini biçimlendirdiğini aktarmışlardı. Siyonist Yahudi fikirlerinin bazı İslami tarikat ve cemaatlere sızması da böyle başlamıştı.

Arnavutluk’ta, Sürgünde Vefatı!

Bir süre sarayda “kapıcıbaşı” olarak üst düzey bir konumda çalışsa da, Mesihlik inancına bağlılığının fark edilmesi üzerine Batı Trakya’ya sürgüne yollanmıştır.

Sabatay Sevi’nin (Mehmet Efendi adı ve Müslüman giysisiyle) İstanbul’da yine eski müritlerinden bir kısmını toplayarak ayinler yaptığını, Girit Seferi’nden dönen Sadrazam Fazıl Ahmet Paşa haber almıştı. Sadrazam kendini çağırtarak:

– “Bu ne iştir? Sen hâlâ uslanmadın mı?” diye tembih ettiği zaman Sabatay, ağız kalabalığına başlamış ve meşhur olan kurnazlığıyla:

– “Aman Sultanım, ben birtakım akrabamı, dostlarımı Müslüman yaptığım gibi bunları da dini celil İslam’a celp ve davet etmeye uğraşıyorum,” demeye başlamıştır.

Sadrazam ona:

– “Aklını başına topla. Müslümanım dedikten sonra yine çıfıtlığa başlarsan belanı bulursun!” ihtarında bulunmuşlardır.

Fakat aradan uzun bir süre geçmeden Sadrazamın adamları Boğaziçi’nde Kuruçeşme’deki havrada Sabatay Sevi’yi müritleriyle beraber İbranice dua okurken yakalamışlardır. Artık hiçbir şeyi inkâr edecek gücü kalmayıp, bütün foyası meydana çıkmıştır. Bu hadise üzerine İzmirli Sevi kendisini unutturmak ve izini kaybettirmek için Kuruçeşme’yi bırakarak Kağıthane civarında ıssız bir köşeye çekilmeye mecbur kalmıştır. Fakat müritlerinin bir müddet sonra orada da etrafına toplanıp ayinler yapmaya devam ettikleri anlaşılmıştır.

Sabatay Sevi, dini saplantılarına ve teorik çalışmalarına kaçtığı Arnavutluk’ta devam etmekten geri durmamıştır. Bu sıralarda Sabataycılığın ana kaynağı olan kitaplar yazılmıştır. Şahsının isteği üzere Selanik şehri kutsallığa kavuşur ve inananlar (maminim/müminler) buraya taşınmıştır. İki yüz ailelik ilk Sabataycı çekirdek toplum işte burada yapılandırılmıştır. Natan Levi ise din değiştirmeden onu takip edip yoluna sahip çıkmıştır. Daha sonra bir kısım din değiştiren Sabataycıların tekrar Yahudi dinine döndüklerine de rastlanmıştır. Ama genel kural: Müslüman veya Ermeni görünüp, aslında Yahudi kalmaktır.

Sabatay Sevi Arnavutluk’ta beş yıl sürgünde yaşadıktan sonra, 30 Eylül 1676 tarihinde yalnızlık ve sırlar içinde bu dünyadan ayrılmıştır. Avram Galante’ye göre Berat’ta Müslümanlar tarafından, şehrin içinden geçen ırmağın kıyısında halen yeri bilinmeyen bir yerde mezarı kazılmıştır.

Kendisi gibi Müslümanlığı kabul eden takipçisi 200 aile Selanik’e yerleşerek dış görünüşte Müslüman, gerçekte ise Sabataycı-Yahudi olarak yaşamaya başlamışlardır. Sabatay’a inananlar Mesihlerinin ölümüne inanmamış, onun göğe yükselmiş olup, yeniden geleceğine ilişkin kanaati taşımaktadır. Hâlâ inançlı Sabataycıların, belli zamanlarda deniz ve ırmak kıyılarına gelerek, “Sabatay Sevi, seni bekliyoruz!” diye bağırma geleneğini sürdürdükleri anlaşılmıştır.

Avrupa’da “Dönme”lik Dolapları!

“Dönme” Yahudiler, Dininden “Dönmez”ler Takımıdır!

Kendi fesatlıkları yüzünden antisemitizmin güçlenmesi ile birlikte, Yahudiler Avrupa toplumlarından giderek daha fazla dışlanmaya başladılar. 1290’da İngiltere’den, XV. yüzyılın ilk yarısında Almanya’nın bazı şehirlerinden ve XVI. yüzyılda ise Fransa’dan sürülüp çıkarıldılar. Buna rağmen, Yahudilerin bir kısmı yaşadıkları yerlerde kalmayı başardılar. Birçok Yahudi dönme olarak, yani kendini Hristiyan gibi göstererek, bu ülkelerin sınırları içinde kalmıştı. Buna en somut örnek Londra’da III. Henry tarafından 1232’de kurulan Domus Conversorum oldu. XVII. yüzyılda Yahudilerin İngiltere’ye tekrar resmi olarak kabul edilmelerine kadar faaliyetlerini sürdüren Domus Conversorum ile ilgili “History of Anti-Semitism” (Anti-Semitizm Tarihi) adlı kitapta şu bilgiler aktarılmıştı:

“Yahudiler İngiltere’ye modern çağdan önce girmeyi başarmışlardı! 1232’de dönmeler için kurulan Domus Conversorum, Almanya, İspanya ve hatta Fas’tan üye toplamaya başlamışlardı. Ayrıca Londra’ya gizli yollarla giren Yahudiler de vardı.” (The History of Antisemitism, Leon Poliakov, s. 203)

Aynı kitapta, Fransa’da gizlice kalan Yahudiler için şu tespitler yapılmıştı:

“1394’te Fransa’dan çıkarıldıktan sonra, Fransa’da kesinlikle Yahudi kalmadı mı? Bazı tarihçiler, özellikle Robert Anchel, Yahudilerin gizli olarak veya dönme olarak buradaki yaşantılarına devam ettiklerini kanıtlamıştı. 1650’de Parisli Yahudiler, yani Yahudiliği gizli olarak sürdürmekle suçlandılar. XV. yüzyılda ne oldukları belli olamamakla beraber XVII. yüzyılda iyi ve sadık Katolikler gibi görünüyorlardı.” (The History of Antisemitism, Leon Poliakov, s. 173)

“Yahudiler Fransa’nın güneydoğusunu terk edip Hristiyanlığa dönerek genel halk içinde eridikten sonra, güneybatıya ‘Gizli Yahudilerin’ yani ‘Dönmelerin’ gelişi başlamıştı… Kendi İbrani dinlerini ve âdetlerini korurken, dıştan Katolikliği uygulayarak, kendilerinin deşifre edilmesinden kurtulmuş oluyorlardı.” (Encyclopedia Judaica, France, cilt 7, s. 20)

Yahudilerin İngiltere’ye resmi olarak tekrar kabul edilmelerinde Domus Conversorum’dan daha etkin rolü XVII. yüzyılın ilk yarısında Menasseh Ben Israel oynamıştı. Amsterdam Başhahamı olan Menasseh Ben Israel, kayıp on İsrail Kabilesi ile ilgili olarak hazırladığı “Hope of Israel” (İsrail’in Umudu) adlı kitabında, Yahudiler dünyanın bir ucundan diğer bir ucuna yayılmadıkça Mesih’in geleceğine dair olan kehanetin gerçekleşmeyeceğini savunmaktaydı. Böylece Hristiyanlarla ortak olan Mesih inancını kullanarak, kendilerini İngiltere’ye kabul ettirmek için gerekli koşulları hazırlamıştı. Judaica Ansiklopedisi‘nde bu konu şöyle anlatılmıştı: “Menasseh Ben Israel’in Latince olan bu eseri basılır basılmaz İngilizce’ye çevrildi ve Oliver Cromwell’in dünyada tek Yahudi bulunmayan ülke İngiltere’ye Yahudileri geri çağırma çabasında destek olacak bir eser haline geldi. Mesih’in tekrar gelişine dair olan kehanetin gerçekleşmesi ancak Yahudilerin dünyanın dört bir köşesine yayılmaları ile gerçekleşebilecekti. Menasseh Ben Israel ve İngiliz din adamları arasında Yahudilerin İngiltere’ye dönmelerini kabul ettirecek bir atmosfer oluşturuldu.” (Encyclopedia Judaica, cilt 15, s. 1006)

“Ve Rab sizi yerin bir ucundan yerin öbür ucuna kadar bütün milletler arasına dağıtacak…” (Tevrat Tesniye Bölümü, 28/64)

Yahudilerin İngiltere’ye geri gelmelerinde, İngiltere’de kalan Yahudi dönmelerinin de rolü vardı:

“Sir Henry Finch, Roger Williams, Edward Nicholas ve John Sadler Yahudilerin İngiltere tarafından resmi olarak kabul edilmelerini sağlamak için hareket başlatanların başında geliyorlardı; bunu insanlığın bir ölçüsü olarak veya kendi dönmeliklerini güvence altına almak için yapıyorlardı.” (Encyclopedia Judaica, England, cilt 6, s. 758)

XVI. ve XVII. yüzyıllarda bazı Yahudiler, içinde bulundukları milletlerin yönetiminde etkin olabilmek ve olayları kendi çıkarlarına göre yönlendirebilmek için, sahip oldukları maddi gücü kullandılar. Kralların, prenslerin finansörlüğünü yapan Yahudiler, “saray Yahudisi” adı verilen yeni bir Yahudi sınıfı oluşturdular.

“Orta Çağ’da, aracı görevi gören Saray Yahudileri (court Jew) ortaya çıktı. Bu kişiler İmparatorların, Kralların, Prenslerin, Papaların vazgeçilmez danışmanlarıydılar. Bazen de bu kişiler Hasdai Ibn Shaprut’un durumunda olduğu gibi (ve Osmanlı’da da olduğu üzere) Saray doktoru bile oluyorlardı. Bunların Krallar ve Sultanlarla olan kişisel yakınlıkları, Yahudilerle Kral arasında direkt bağlantı kurmalarını ve hatta Yahudilerin karşılaşabilecekleri herhangi bir zorluğu engellemelerini sağlıyordu. Almanya’da da Saray Yahudisi olan birkaç kişi bulunmaktaydı. Bunlar birçok Kraliyet birimini ve orduyu finanse ediyorlardı. Belki de en bilinen iki Saray Yahudisi Josel of Rosheim (1480-1554) ve Joseph (Jud) Suss Oppenheimer (1698-1738) idi.

Josel of Rosheim, bütün Avrupa’da etkisi bulunan yetenekli bir finansördü. Ne zaman Yahudi cemaati zor bir durumla karşılaşsa, hemen İmparator Charles IV veya Kraliçe, Prensler, Piskoposlar ve Diet’lerle irtibata geçerdi. Joseph Suss Oppenheimer, Würtemberg Dükü’nün finansörüydü. Saraydaki bütün olaylara hâkimdi.” (Pictorial History of the Jewish People, Nathan Ausubel, s. 124)

“Krallığa ve Prenslere ait olan her birimde dönme bir Saray Yahudisi bulunuyordu… 1673’te İmparator Leopold, bir Heidelberg Yahudisi olan Samuel Oppenheimer’ı Saraya çağırttı ve ordularını hazırlama görevini verdi. 30 yıl boyunca, özellikle 1638’de Türklerin Viyana Kuşatması sırasında ve Fransa’ya karşı olan savaşlarda kendini bu işe verdi. Max von Baden, Avusturya Ordusunun, Oppenheimer olmasaydı yok olacağını yazdı. Prens Eugene onun hizmeti olmadan hareket etmeyi reddetti.” (History of Anti-Semitism, Leons Poliakov, s. 229)

Bu Yahudi dönmeleri; “Society For The Culture and Science of Judaism” (Yahudilik İlim ve Kültürü için Topluluk) adında bir grup kurmuşlardı. Böyle bir grup kurmakla, Hristiyan görünmelerine rağmen Yahudilikten kesinlikle ayrılmadıklarını göstermiş oluyorlardı. “Bu kuruluşun (Society for the Culture and Science of Judaism) kurucuları arasında I. L. Auerbach, E. Gans, H. Heine, I. M, Jost, M. Moser ve L. Zunz vardı, ki bunların çoğu dönme idiler.” (Encyclopedia Judaica, Germany, cilt 7, s. 458-462)

“Komplo Teorileri” Kavramı!

Bazı şeytani güç merkezlerinin, tarihin gelişimi üzerinde sıradan insanlar tarafından fark edilemeyen bir etkiye sahip oldukları bir gerçektir. Belirli bir güç odağının uzun vadeli planlar yaparak tarihin akışını değiştirdiği ve kendi hedeflerine uygun olan bazı büyük sosyal gelişmelere sebebiyet verdikleri bilinmektedir.

Ancak aynı merkezler, bu bakış açısına “komplo teorisi” adını vermekte ve komplo teorisinin dünyayı anlamak ve olayları yorumlamak için son derece kötü ve eksik bir yöntem olduğunu öne sürmektedir. Oysa; “Bir komplo kuranların ilk tedbiri ve hilesi, herkesi bir komplonun var olmadığı konusunda ikna etmektir”. Onlara göre, sosyal olayların arkasında bazı güç odaklarının planlı eylemlerinin, yani “komplo teorileri”nin var olduğunu düşünmek, bir tür paranoya göstergesidir. Aksine, bunlara göre sosyal olaylar, birbirinden çok farklı ve bağımsız etkenlerin bir araya gelmesiyle tesadüfen gelişir ve dolayısıyla bir grup insanın bu olayları yönlendirmesi asla mümkün değildir.

Küresel İlluminati Selamı ve Pakradunilik (Dönmelik) Mesajı!