İsrail Sorunu Kapsamında:
ERBAKAN’IN PROJELERİNDE BULUŞMAK;
ATATÜRK’ÜN İZİNDE OLMAKTIR!

Bu ilginç başlık, sadece orijinal ve dikkat çekici tespitler yapmak, dışı hoş içi boş benzetmelerde bulunmak için atılmamıştır. Tam aksine, çarpıtılıp unutturulan, doğru diye topluma yutturulan yalanların ve palavraların esir aldığı akılları ve vicdanları, yeniden gerçeklere uyandırmak için yapılmıştır. Çünkü bilim ve fikir adamlarına yakışan, kalıcı ve kucaklayıcı eserler bırakmak isteyen araştırmacı yazarlara yaraşan; sloganik vurgularla hamasi duyguları coşturmak değil, toplum kesimlerine, en azından düşünen ve gerçeklerin peşine düşen kimselere, ufuk açıcı ve umut aşılayıcı doğrular ve bunları destekleyen bulgular sunmaktır. 

E.General ve Akademisyen Naim Babüroğlu, 22 Ekim 2023’te FOX TV’deki bir söyleşide şunları aktarmıştı:

“İkiz kulelere yönelik meşhur 11 Eylül hadisesi sırasında NATO’da görevli olarak Amerika’daydım. Aldığım özel bir duyuma göre, dönemin ABD Genelkurmay Başkanı çok gizli bir talimat olarak şu itirafta bulunmuşlardı: “Milli Savunma Bakanlığından; Irak, Sudan, Somali, Suriye’yi parçalayacak ve en sonunda İRAN’a saldırıp bölünmesine yol açacak bir emir aldık!..” Bakınız, maalesef Irak sebepsiz yere açılan savaşla yıkılmış ve parçalanmış, Sudan ve Somali dağıtılmış ve şimdi Suriye perperişan bırakılmış durumdadır. Artık son hedef İran’dır ve ABD ile İngiltere uçak gemilerini bunun için Doğu Akdeniz’e konuşlandırmıştır.”

Sn. General’in dile getirmekten sakındığı asıl sinsi ve Siyonist amaç ise TÜRKİYE’nin parçalanmasıdır. Çünkü BOP’un ve Arz-ı Mev’ud’un önemli bir hedefi de bizim Güneydoğu topraklarımızdır. Unutmayalım, Şanlı Kurtuluş Savaşı’mızla boşa çıkardığımız SEVR Anlaşması’yla, sonradan ortaya çıkarılan BOP haritaları hemen hemen aynıdır… Bu nedenle Erbakan Hocamızın D-8’ler ve İslam Savunma Paktı projesini mutlaka hayata geçirmekten başka çaremiz kalmamıştır. Bunun için Milli Çözüm’e acilen ihtiyaç vardır!.. Çünkü 7 Ekim 2023’ten sonra 3 hafta boyunca, Siyonist ve terörist İsrail’in, acımasız hava saldırıları ve yasaklı fosfor bombaları sonucu; 2500’ü çocuk 6500 Filistinli masum sivil katledilmiş durumdaydı. Çoğu ağır, yaklaşık 20 bin kişi de yaralanmıştı. Filistin’de, bölgede ve yeryüzünde barış ve huzurun sağlanması adına, bu İsrail çıbanının deşilmesi kaçınılmazdı…

Bu arada Atatürk’ü, Milli Mücadele Kahramanlarını ve Cumhuriyet’i kuranları da rahmetle ve minnetle anmalıyız!

Evet, bir kısım devrimleri ve girişimleri, onun ardından kasıtlı olarak değişikliğe ve dejenerasyona uğratılmıştı… Bazıları Atatürk’ü, kendi İslam düşmanlıklarına ve Batı uşaklıklarına alet etmeye kalkışmışlardı. Atatürkçülük kılıfı altında bu millete olmaz hakaretler ve hıyanetler yapmışlardı… Hatta; ilericilik ve yenilik adına atılan birçok adımın yıkıcı sonuçlarını ve istismarını önleyici tedbirler yeterince alınmamıştı… Ve zaten Atatürk’ün zamanı, imkânları, kadroları ve sağlığı da buna fırsat tanımamıştı… “Ancak, her şeye rağmen; Atatürk’ün gerekli değişimlerini, gerçekçi dönüşümlerini ve Cumhuriyet değerlerini çıkarın… Türkiye’den geriye sadece bir Suriye, bir Irak, bir Afganistan ve bir Yemen kalacaktır!..” tespitleri de elbette haklıdır… Mustafa Kemal, içten içe çürümüş, zahiren var görünse de fiilen çökmüş bazı koflaşmış kurum ve kuralları feshetmiş, ancak sarih ayetler ve sahih hadisler ölçüsünde, akıl ve bilim çizgisinde ve özellikle aklı ve mantığı önemseyen ve önceleyen MATURİDİ düşüncesiyle, çağın şartlarına ve ihtiyaçlarına uygun ve uygar çözümler üretecek saf ve sade bir İSLAM anlayışına zemin hazırlama gayretine girişmiştir. Ne kadar acıdır ve oldukça açıktır ki, bu konuda kendisine destek verecek ilmi yetenek ve cesarette bir âlim de bulabilmiş değildir. Atatürk, başta İmam-ı Azam olmak üzere hemen bütün müçtehitlerin ve yüksek ilim ehlinin üzerinde ittifak ettikleri:

“Kur’an’ın bazı kapalı hüküm ve haberleriyle, AKLIN çeliştiği yerde, aklın icabı o zahiri manaya tercih edilir!..” prensibine uygun olarak; beyni ve bilimi esas alan bazı Batılı kurum ve kuralları alıvermiştir. Çünkü o, maalesef; Kur’an’a, akla ve çağdaş ihtiyaçlara uygun bir anayasa ve ona bağlı kurum ve kurallar oluşturabilen ilim adamları bulamamış, buldukları da onu anlamamış ve destek verememişlerdir. Üstelik bugün bile her lafın başında; “İslam, Kur’an, Ahlâk, Maneviyat!..” diye ucuz kahramanlık gösteren medrese mollalarından tarikat hocalarına, Diyanet Prof.larından İslamcı yazarlara, hâlâ Kur’an’a, Sünnet esaslarına, bilimsel doğrulara, temel insan haklarına ve çağdaş standartlara uygun bir ANAYASA hazırlanması hususundaki çağrılarımıza yanıt veren birilerinin çıkmaması, bu iddialarımızı doğrulayan gerçeklerdir. Bu konuda tek ve örnek Anayasa’yı ve Hukuki kurum ve kuralları hazırlama şerefi de Milli Çözüm’e aittir.

Atatürk’ün; Akılcı, İnsancıl, ama Cesur ve Kararlı Barış ve Uzlaşı Tavrı!

Hz. Ali’nin “Susulacak yerde konuşmak ahmaklık, ama konuşulacak yerde susmak ise korkaklıktır!” sözlerini en güzel uygulayan, sadece askeri değil siyasi ve diplomasi sahasında da bir dâhi olduğunu ortaya koyan Atatürk;

• HATAY’ı, tek kurşun atılmadan vatan topraklarımıza katmıştır…

• Azerbaycan’la aramızda bir irtibat yolu açılması lüzumuna inandığı ve öngördüğü için NAHCİVAN’la Aras Nehri arasındaki toprakları kavgasız nizasız, İran Şahı’yla anlaşıp sınırlarımızın içine almayı başarmıştır. Ve şimdi de Ermenistan topraklarından açılacak ZENGEZUR koridoru, Atatürk’ün bu kutlu hayalinin bir sonucu olmaktadır.

• Türkiye Cumhuriyeti topraklarının tapusu sayılan LOZAN Antlaşması, dıştan ve içten pek çok hain ve beyinsiz takımının aleyhte konuşmasına rağmen, hâlâ ayaktadır. Oysa son 100 yıl içerisinde, nice büyük devletler ve şahsiyetlerce yapılan onlarca tarihi anlaşma laçkalaşmış ve çöpe atılmıştır.

• Ve yine Boğazların anahtarını bizim elimize verilmesini sağlayan Montrö Anlaşması da Atatürk’ün akılcı ve dengeleri kollayıcı dehasının bir eseri olarak yürürlükte bulunmaktadır.

Atatürk’ten sonra; akılcı, barışçı, bunun yanında inançlı ve insancıl hedeflere odaklı ve Yeniden Büyük Türkiye ve Adil Bir Dünya sevdalısı tek lider, Prof. Dr. Necmettin Erbakan’dır!

“İsrail Sorunu” gibi, bütün bölgeyi, tüm İslam ülkelerini ve bütün insanlık âlemini yakından ilgilendiren ve doğrudan etkileyen bir konuda; öyle dışarıdan gazel okumak, halkın havasını alıcı nutuklar atmak ve kendi aklınca ve ayarınca garantörlük safsataları ile terörist İsrail’i meşrulaştırmak çabaları, mevcut çıbanı derinleştirip kangrenleştirmekten başka sonuç vermeyecektir. Bu talihsiz tavır, kendi ülkesinin ve milletinin geleceğini de tehlikeye atmak anlamını içerir. Bu nedenle Erbakan Hoca’nın tarihi projelerine sahip çıkmak, sadece ülkemizin ve bölgemizin değil, tüm İslam ve insanlık âleminin de tek kurtuluş çaresidir. Bu kutlu gaye ve gayretlerin peşine düşmek, aynı zamanda Atatürk’ün de izinden gitmek ve hedeflerini gerçekleştirmektir.

ABD Doğu Akdeniz’de 3. Dünya Savaşı’nı mı Başlatacaktı?

ABD tarafından son 40 yıl içinde inşa edilen ilk uçak gemisi olan ve 2017 yılında ABD Donanması tarafından kullanılmaya başlayan USS Gerald Ford uçak gemisi, ‘yüzen kale’ olarak tanıtılmaktaydı. Uzunluğu 335 metre (1100 feet) olan gemi, üç futbol sahasının toplamından daha büyük tasarlanmıştı. Yeni nesil uçak gemileri için sınıfında bir ilk olan gemi, saatte 34,5 mil hızla ilerlemesine olanak tanıyan iki gelişmiş nükleer reaktörden güç almaktaydı; yani atom enerjisiyle çalışmaktaydı. Bu uçak gemisi, uçakları fırlatmak için buharla çalışan mancınıklarla donatılmış eski uçak gemilerinin aksine, bir yandan işletme ve bakım maliyetlerini azaltırken diğer yandan daha ölümcül olma, daha fazla hayatta kalma ve daha çok birlikte çalışabilirlik sağlama açısından önemli 23 farklı teknolojiyi barındırmaktaydı. Gemi aynı zamanda, daha fazla kontrol ve otomasyona olanak tanıyan yeni bir elektromanyetik ateşleme sistemine de sahip bulunmaktaydı.

ABD’nin en yeni ve en büyük uçak gemisi USS Gerald R. Ford, İsrail’i desteklemek üzere Doğu Akdeniz’e ulaşmıştı.

USS Gerald R. Ford uçak gemisinin görevleri arasında; İsrail’e silah ve mühimmat sağlamak, İran ve Hizbullah’ı izlemek ve caydırmak da yer almaktaydı. ABD Başkanı Joe Biden, USS Gerald R. Ford uçak gemisini İsrail’i desteklemek için Doğu Akdeniz’e gönderme kararı aldığında ABD ordusunun bu ‘gövde gösterisi’ ile neyi amaçladığına dair çok sayıda soru işareti gündeme taşınmıştı. Hamas Hareketi’nin 7 Ekim Cumartesi günü İsrail’e karşı başlattığı ölümcül saldırıların ardından ABD Savunma Bakanı Lloyd Austin de, USS Gerald R. Ford uçak gemisini İsrail’i desteklemek üzere Doğu Akdeniz’e kaydırmıştı.

ABD’nin önde gelen savunma sanayi yayınlarından Breaking Defense, USS Gerald R. Ford uçak gemisinin bölgeye gönderilmesini, “ABD’nin İsrail’i savunma konusundaki kararlılığının yansıması” olarak yorumlamıştı. Uçak gemisinin bölgeye gönderilmesi adımının arkasındaki asıl amacın ABD’nin İran’a gönderdiği dolaylı mesaj yanında ABD’li askeri uzmanlar, burada gövde gösterisinin ötesine geçen pratik çıkarlar olduğunu, yani uçak gemisinin ve saldırı grubunun İsraillilerin mühimmat ve silah ihtiyaçlarının karşılanması, istihbarat toplanması, gizli dinleme yapılması, temasların takibe alınıp gerekli bilgilerin sağlanması gibi becerilere sahip olduğunu tüm dünyaya göstermenin amaçlandığını açıklamışlardı.

USS Gerald R. Ford uçak gemisi ve Normandie kruvazörü ile füze fırlatma rampalarına sahip dört muhripten oluşan saldırı grubunun görevlerinden biri de ordusu başka görevlerle meşgul olan İsrail için balistik füze savunması sağlamaktı. ABD merkezli Foundation for Defense of Democracies (Demokrasileri Savunma Vakfı/FDD) uzmanı emekli Amiral Mark Montgomery’ye göre balistik füze saldırılarına karşı savunmanın Gazze Şeridi ya da Lübnan’dan yapılacak olası saldırılara karşı etkili olmayacağını, bu yüzden USS Gerald R. Ford uçak gemisi saldırı grubunun başlıca görevinin, İran’dan İsrail’e yönelik herhangi bir saldırı durumunda balistik füze savunması yapmak olduğunu vurgulamıştı. 

USS Gerald R. Ford uçak gemisi ve saldırı grubunu bölgeye göndermesinin sebeplerinden birinin de Hizbullah’ı, savaşı başka cephelere doğru genişletmek gibi yanlış bir karar vermekten caydırmak olduğu yorumlanmıştı. USS Gerald R. Ford uçak gemisi, tüm bunların yanı sıra mühimmat taşıyabilen helikopterleriyle de İsrail’e yardım ulaştıracaktı. USS Gerald R. Ford ve saldırı grubu aynı zamanda çeşitli gelişmiş istihbarat toplama ve temasları izleme becerileriyle de donatılmış durumdaydı. Bu yeteneklerin önümüzdeki olası saldırılardan önce İsrail’e erken uyarıları hızlı bir şekilde iletmek için kullanılabileceği konuşulmaktaydı.

Oysa zahiri güç dengesi İsrail’in lehine dönse de Hamas gerilla savaşında daha uzmandı!

ABD’nin bunak Başkanı Joe Biden, Tel Aviv’in kendisini savunma mecburiyetini ve Gazze’deki Hamas hareketinden kurtulmanın gerekliliğini vurgulamıştı. Bu durum, ABD’nin Ortadoğu’da konuşlandırılan kuvvetlerinin ateş gücünü neden iki katına çıkardığını gayet iyi açıklamaktaydı. Hamas’ın 7 Ekim’de Gazze Şeridi’ni çevreleyen İsrail kasabalarına gerçekleştirdiği ve asla yenilmez, baş edilmez ve karşı gelinmez sanılan İsrail’in paniklediği saldırının ardından ABD yönetimi, İsrail’in tüm silah ve mühimmat ihtiyacını karşılama kararı almıştı.

Ancak İsrail’e bu yardım ve destek girişimleri bir başka hedefe, yani İsrail ile Hamas arasında beklenen savaşın daha da genişlemesini engellemeye yeterli olmamıştı.

İşte bu nedenle Pentagon, İran’ı ve bölgedeki silahlarını daha geniş bir bölgesel savaşa girmekten caydırmak için Doğu Akdeniz’de ve bölgede konuşlandırılan kuvvetlerinin ateş gücünü hızla ikiye katlamıştı. New York Times; “Bu durum Washington’u, İsrail’i ve ABD çıkarlarını savunmak için İran’a hava saldırıları düzenlemeye sevk edebilir.” yorumunu yapmıştı. En yeni ve en büyük Amerikan uçak gemisi USS Gerald R. Ford’un İsrail kıyılarına gelişi, gerekli caydırıcılığı sağlamak için yeterli olmadığından ABD Savunma Bakanı Lloyd Austin, 2. uçak gemisi Dwight D. Eisenhower’ı ABD’nin doğu kıyısından Doğu Akdeniz’e gönderme kararı almıştı. Ayrıca ABD Hava Kuvvetleri, uçak filosu sayısını ikiye katlamak için Körfez bölgesine başka saldırı uçakları da yollamıştı.

Tam bu sırada Çin’in, en güçlü bir deniz filosunu Doğu Akdeniz’e gönderme kararı alması, rahmetli Erbakan Hocamızın şu tarihi tespitlerini hatırlatmıştı:

“Siyonizm’i bir timsaha benzetirsek; bunun üst çenesi Kapitalizm, (ABD, AB, İngiltere), alt çenesi ise Komünizm-Sosyalizm (Rusya ve Çin)dir. Bu iki çenenin zahiren çarpışır görünmeleri, dişleri arasına aldığı avlarını çiğneyip öğütmek ve gövdeyi (Siyonizm’i ve İsrail’i) beslemek içindir!” sözlerinin haklılığı bir kez daha kanıtlanmıştı.

Gazze’deki Savaş, Çıbanın Deşilmesiyle Sonuçlanacaktır!

“Uluslararası denklemlerde ve savaş hallerinde; ya masaya oturursun (yani söz sahibi konumunda bulunursun), ya da masanın üzerinde olursun. (Yani zarara uğrayan ve üzerinde ameliyat yapılan ülke olursun!) Üçüncü bir seçenek yoktur. Bu nedenle işlerin sensiz yürümesine izin vermemelisin!”

Bu tarihi tespitler; hem İran rejiminin (hem Türkiye’nin), uluslararası sahnedeki ve özellikle Gazze Şeridi’ndeki yani Filistin ve İsrail tarafları arasında bir savaşın yaşandığı bölgesel sahnedeki tüm olaylara ilişkin tavrını ve siyaset tarzını özetleyen bir ifadedir. Ki bu ifadeyi, eski İran Dışişleri Bakanı Muhammed Cevad Zarif, bu konuyla ilgili Tahran’da entelektüeller ve araştırmacı gazetecilerle bir araya geldiğinde dile getirmişti. 

Evet, bölgedeki her İslam ülkesinin bu savaşın sonuçlarından elde ettiği kazanımları veya uğrayacağı zararları düşünmesi tabiidir. Ancak bundan daha önemli ve öncelikli olanı; imani, vicdani ve insani sorumluluklarının gereğidir. 

Hatırlıyorum, bir keresinde, İran ile ABD arasındaki gerilimin zirveye tırmandığı bir süreçte, üst düzey bir İranlı yetkiliye bu gerilimin sonuçlarını ve bilhassa Tahran’ın Körfez sularında bir ABD uçak gemisinin fotoğraflarını yayımlamasının ardından İran’ın ABD güçleriyle bir çatışma peşinde olup olmadığını soruvermiştik. Nisan 2007’deki bu yetkili bana, “İran’ın amacının, Amerikan zulmüne karşı koymak olduğunu” söyledi ve gösterişli bir tavırla ekledi: “Biz İsrail putunu kırmak istiyoruz!”

Hiç şüphesiz İsrail’deki askerî kurumun yaşadığı gerileme ve çaresizlik, tüm tahminlerin üzerindedir. O kadar ki İsrail yetkilileri, üzerinden haftalar geçmesine rağmen HAMAS saldırısının şokunu atlatabilmiş değildir. Hatta yakın bir gelecekte bunun olumsuz etkileriyle başa çıkması da İsrail için çok zor görünmektedir. Özellikle de askerî kurum ile İsrail toplumu arasında, hükümet ile Yahudiler arasında çok ciddi ve derin bir güven bunalımı baş göstermiştir.

Bu moral çöküşü, bölgedeki Müslüman halkların, iktidarların ve tabi Tahran’ın aradığı fırsat olabilir. Bu durum bize, Hamas hareketinin Tahran’la iş birliği içinde olarak ya da olmayarak gerçekleştirdiği askerî operasyonun sağladığı bir gerçektir. Nitekim bu netice, İran eski Dışişleri Bakanı Zarif’in ifadesiyle “İran’ın, bölgenin geleceğine dair herhangi bir müzakere masasında bir koltuk edinmesini sağlayıvermiştir. Ve onun İsrail’in bölgedeki rolünün yükselişine nasıl ve ne yolla engel olacağı?” endişesini gidermiştir.  

Çünkü Siyonist ve terörist İsrail, sahip olduğu sinsi rolü; gerek Azerbaycan Cumhuriyeti gibi İran’a en yakın konumda olup onu çevreleyen ve stratejik çıkarlarını tehdit eden bazı ülkelerle kurduğu ittifaklar yoluyla askerî ve güvenlik düzeyde, gerekse başta Türkiye olmak üzere Tel Aviv’in birkaç Arap ülkesiyle imzaladığı sözde normalleşme (İsrail’in gizli ve sinsi projelerine hizmet etme) anlaşmaları ve Suudi Arabistan’la arasındaki herhangi bir yakınlaşmanın, İran’ı kabul etmeye zorlayabilecek dengelerde oluşturacağı değişiklik yoluyla siyasi düzeyde geliştirmişti. 

Şimdi Ankara ve Tahran’ın, liderlik rolleri açısından masadaki bu koltuğa oturmaları için gereken şey, Gazze’de İsrail ile Hamas arasında yaşanan savaşta ateşkesin ve askerî operasyonlara son verilmesinin yolunu açabilecek bir anlaşmaya varmak üzere ciddi ve gerçekçi bir baskı oluşturmasından geçmektedir.

“Zira Tel Aviv’in bunu kabul etmesini sağlamak, özellikle Tahran için bir zaferin yarısı kabul edilir. Nitekim bu, hem İran’ın hem de Hamas’ın, Filistin meselesinin olası herhangi bir çözümünden uzak tutulmasını engelleyecektir. Zaferin diğer yarısı da Tahran’ın kritik ve belirleyici anlarda çoğu zaman sergileyebildiği ‘yüksek düzeyde faydacılık ve çıkarcılık’ ile siyasi uzlaşmalar yoluyla elde edecekleridir.” yorumları, İran’ı fırsatçılıkla ve fesatçılıkla suçlama niyetlidir ve İslam Birliği fikrini zayıflatan bir yaklaşım şeklidir. 

Bundan hareketle denebilir ki, İran yönetimi ve beraberinde askerî yetkilileri, olayları daha da tırmandırmayı istemeyebilir. Nitekim bu, ateş ve savaş dairesinin Gazze cephesinin yanı sıra bölgedeki başka taraflara doğru genişlemesine kapı açar ki, böyle bir durumda İran’ın da bunun dışında kalması mümkün değildir.

İran Dışişleri Bakanı Hüseyin Emir Abdullahiyan’ın çizdiği denklem, belki de İran’ın savaş dairesini genişletmeme ve vardığı seviyede tutuverme arzusunun en iyi ifadesidir. Abdullahiyan’ın “Gazze düştüğünde ve Hamas’ın işi bittiğinde, artık İran’ın Tahran’ı İsrail’in atacağı fosfor bombalarından koruyamayacağını” düşünerek çizdiği bu denklem, İran Dinî Lideri’nin 2012 yılında çizdiği denkleme çok benzemektedir.

O da “Şam’ı savunmanın Tahran’ı savunmak olduğunu ve Şam’ın düşmesi halinde Tahran’ın savunulamayacağını” düşünerek, İran’ın Şam rejiminin lehine askerî olarak müdahale etmesi gerektiğini söylemişti. 

İran’daki mevcut yönetim, müttefiki olarak gösterdiği Hamas hareketine destek sağlamaya çalışırken, ikinci bir cephe açılmasın ve savaş yayılmasın diye Lübnan’daki Hizbullah Genel Sekreteri Hasan Nasrallah’ın, bu kapışmaya dahil olmaması için kendilerine hâkim olma gayretleri, netice vermemiştir. Aslında ABD ve İsrail de Lübnan’dan Hizbullah’ın saldırmasına engel olmak için çok çaba göstermişlerdir. Ancak daha yüksek bir akıl ve irade bu konuda da galip gelmiştir.

Bu savaşta “eğer bir ateşkese varabilirlerse, savaş dairesinin genişlemesi halinde kazanabileceklerinden çok daha fazlasını bu haliyle kazanabileceklerini, çünkü savaş dairesi genişlerse sonuçların garanti edilemeyeceğini” düşünenler, hiç ummadıkları bir boşluğa düşmüşlerdir. Zira savaş, İsrail tarafıyla sınırlı kalmayarak, Washington’u da, Birleşik Krallığı da doğrudan savaşa girmeye sevk edebilir bir noktaya gelmiştir. İran Dinî Lideri’nin 17 Ekim’de ABD yönetimine hitaben yaptığı konuşmadaki uyarısını da bu denkleme bakarak anlayabilmek doğru bir yaklaşım şeklidir.

İranlı lider, Washington’ın kriz hattına doğrudan girmesinin ardından Gazze’ye yönelik bombalama operasyonlarının devam etmesinin sonuçlarına ilişkin uyarıda bulunurken sarfettiği:

“Olayların gelişmesi veya bölgenin savaş ortamına itilmesi, ABD’nin İsrail’in bekasını korumak için sarfettiği çabaların lehine değildir. Sabrını ve dayanma sınırını kaybetmeye başlayan halklar arasında bir patlamaya yol açmamak adına Washington’ın Gazze’deki askerî operasyonları durdurmaya çalışması gerekmektedir. Aksi takdirde İsrail’in varlığının geleceği ciddi anlamda tehlikeye girecektir.”[1] sözlerinin açılımı ve mesajı nettir ve sanki İsrail’in nasıl korunacağının yöntemleri öğütlenmektedir!..

Oysa biz; Siyonist ve terörist İsrail’in bekasının değil, yıkılmasının ve etkisiz bırakılmasının gereğine inanan kimseleriz. Çünkü bu şekilde, dürüst ve samimi Yahudiler de huzura erişeceklerdir…

Ancak Amerika ve Siyonist azgınlar şunu asla unutmamalıdır!

Şeytani hırsınızı ve hıncınızı tatmin için İran’a füzelerle saldırmaya veya hele İran topraklarının bir bölümüne asker çıkarmaya kalkışmanız; yıkılışınızı hızlandırmaktan başka işe yaramayacaktır. Çünkü İran halkı, Siyonist İsrail’e ve emperyalist ABD’ye karşı, çok bilinçli ve dirençli bir halktır ve İran Devleti her türlü dış müdahaleye karşı hazırlıklıdır. Yani İran’a girmeniz veya füze göndermeniz, ilk etapta size bir avantaj sağlar gibi olsa da, aslında çok çetin ve derin bir batağa saplandığınızı anladığınızda iş işten geçmiş olacaktır.

Bu nedenle ey ABD ve ey İsrail!..

Eğer halklarınızın güvenliğini ve geleceğini düşünüyorsanız, Gazze’ye, Filistin’in diğer kesimlerine ve bölge ülkelerine yönelik her türlü saldırı ve katliamları hemen durdurmanız… Yetmez, ilk etapta işgal edilen tüm toprakları asıl sahiplerine bırakmanız hayati önem taşımaktadır ve kendi menfaatiniz icabıdır… Gerisine sonra bakılacak ve alınacak nihai kararın gereği yapılacaktır!..

Atatürk; Kur’ani esaslara değil, yozlaşma ve yobazlaşmaya… İslam’ın aslına değil, Din istismarına ve koflaşmış kurumlara karşıydı!

Ama onu anlayan ve destek çıkan… Yeni, yeterli ve çağdaş gereksinimleri içerici bir anayasa hazırlığında kendisine yardımcı olan ilim adamları bulabilmiş midir? sorusu ve yanıtı, o süreçle ilgili pek çok iddia ve ithamın anahtarı niteliğindedir.

Örneğin Ömer Nasuhi Bilmen, Atatürk döneminde 14 Şubat 1926 tarihinde İstanbul Müftülüğü Müsevvidliğine (Fetvaların ilk yazılım katipliğine) getirilmiş… 16 Haziran 1943’te (İnönü döneminde) İstanbul Müftülüğüne tayin edilmiştir. 30 Haziran 1960’ta Diyanet İşleri Başkanlığına getirilmiştir ama Atatürk’ten sonra yozlaştırılan bazı kurum ve odakların tekrar “Türkçe Ezan-Türkçe Kur’an” safsatalarını dayatmaları üzerine bir yıl sonra DİB’den ayrıldığı bilinmektedir. “Heyet-i Telifiye” (Yeni Eserler Hazırlama ve Kontrolünü Yapma Ekibi) üyeliğinde kazandığı yüksek Fıkıh=Hukuk formasyonu ile, “Hukuk-u İslamiye ve Istılahat-ı Fıkhiye Kamusu” eserini hazırlayıvermiştir. Bu meşhur kitap, Mezhepler arası mukayeseli ve sistematik bir İslam hukuku fetvaları derlemesidir. Bu kitabın ibadetlerle ilgili kısmı, meşhur “Büyük İslam İlmihali” olarak neşredilmiştir.

O dillerde şiirler yazacak kadar Arapça ve Farsça konuşup yazan ve Fransızcaya vakıf olan rahmetli Ömer Nasuhi Bilmen’in hazırladığı Hukuk-u İslamiye Kamusu’nu çok iyi bilen birisi olarak söylüyorum ki, bu ileri derecede bilgi birikimi, maalesef, o güne kadar yapılmış içtihatların ve fetvaların toplanıp derlenmiş halidir. Ancak, yeni, yeterli ve gerekli bir ANAYASA metni hazırlayabilme kabiliyet ve kapasitesinden çok uzak görülmektedir. Oysa Atatürk’ün de sezdiği ve istediği gibi; Kur’an’a ve İslami kurallara uygun olmak üzere, çağdaş ihtiyaçlara ve günümüz şartlarına cevap verecek, akıl ve bilim dayanaklı, ayrıca laik ve demokratik kurumları da ayarlayıcı orijinal içtihatlara yönelik ilmi ve insani bir çaba gerekmektedir. Ve bugün bile “Adil Düzen” projeleri dışında bu ihtiyacı giderici ilmi bir hazırlık hâlâ yapılabilmiş değildir.

Atatürk’ün “Din Karşıtı” Gösterilmesi, Bernard Lewis ve Niyazi Berkes’lerin Uydurmasıdır!

“Amasya’nın Taşhan Oteli’nin giriş kapısını geçtikten hemen sonra, solda kesme taştan yapılma duvarda siyah beyaz bir fotoğraf asılıdır. Mustafa Kemal Atatürk’ün 1930 yılında bu ilimize yaptığı ziyarette çekilen bu fotoğraf, Atatürk’ün beyaz sakallı, beyaz sarıklı ve yaşlı bir zatla yaptığı bir sohbeti tarihe kaydetmiş bulunmaktadır. Atatürk sağ elini bu muhterem şahsın sol kolunun üzerine koymuş, yüzünde belirgin bir tebessümle yaşlı adamı dikkatle dinlediği anlaşılmaktadır. Fotoğraftaki detayları incelerken, Atatürk’ün yoldan rastgele bir vatandaşla değil de eski bir dostu görmüş olmanın mutluluğunu yaşadığı hissine kapıldım. Haksız da çıkmadım. Fotoğrafı basit bir internet araştırması ile bulup çıkardım. Hatta sohbetin 17 saniyelik video görüntüsüne de ulaştım. 

Fotoğrafta Atatürk ile sohbet eden kişi, dönemin Amasya Müftüsü Abdurrahman Kâmil Efendi olmaktadır. Diyanet’in İslam Ansiklopedisi’ndeki biyografisine göre, A. Kâmil Efendi ulema sınıfının bir mensubu olarak vaizlik, müderrislik, müftülük yaparken; Atatürk 1919 yılında Amasya’ya geldiğinde ilk karşılayanlardandı ve onunla uzun bir görüşme yapmıştı. Bu görüşmeyi takiben verdiği cuma vaazında Atatürk’ü cemaatine överek tanıtan A. Kâmil Efendi, Amasya Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti’nin üyeleri arasında da yerini almıştı. 1922 yılında artık emeklilik çağında olmasına rağmen, A. Kâmil Efendi bizatihi Atatürk tarafından Amasya Müftüsü olarak atanmış ve ölünceye kadar, 1941 yılına kadar bu görevde kalmıştı.

Bu fotoğraf birçok açıdan şaşırtıcı ve ufuk açıcıdır. Amasya’da çekilen fotoğrafta ise, Atatürk ile samimi bir sohbet yapan Amasya Müftüsü ise sarıklıdır ve şapka devriminden beş yıl sonradır. 

Atatürk’ün A. Kâmil Efendi ile samimi fotoğrafı, İslamcı (din istismarcısı) olarak tanınan tarih yazımının çizdiği Atatürk ile uyumsuz bulunmaktadır. İkilinin samimi fotoğrafının çağrıştırdığı esas soru aslında şu olmaktaydı: Son dönem Osmanlı uleması, Cumhuriyet döneminde nerelere kaydırılmıştı? Kapatılan medreselerde ders okutanlar, kapatılan Şeriat mahkemelerinde hâkimlik-kadılık yapanlar, İstanbul’da Şeyhülislamlık ofisinde çalışanlar… Evet, bu insanlar geri kalan hayatlarını nasıl yaşamışlardı?

Yıllar önce yürüttüğüm doktora çalışmasına bu soruya cevap bulmak için başladım. Bunun için bulabildiğim bütün ulema biyografilerini okuyup araştırdım. Birçoğu Sadık Albayrak’ın 5 ciltlik Son Devir Osmanlı Uleması ve Türkiye Diyanet Vakfı’nın derlediği İslam Ansiklopedisi’nden olan bu biyografilere göre Cumhuriyet’e yetişen Osmanlı ulemasının büyük çoğunluğu Diyanet İşleri Başkanlığında, Adalet ve Eğitim Bakanlıklarında uygun görevlere atanmışlardı. Bir şekilde devlette memuriyet almayan veya emeklilikleri gelmiş olanlara ise emekli aylıkları ödenmeye başlanmıştı. Cumhuriyet ayrıca, Diyanet kanalıyla son Osmanlı ulemalarından bazılarına önemli yayınlar yaptırmıştı: Muhammed Hamdi Yazır’ın tefsiri ve meali, Babanzade Ahmed Naim’in Buhari Tercümesi ve Şerhi, Ömer Nasuhi Bilmen’in İlmihali ve altı ciltlik İslam fıkhı üzerine çalışması bu yayınlara örnek sayılırdı. Daha da önemlisi bu yayınların binlerce kopyası Anadolu’da müftülük ve camilere yollanmıştı. Belki de daha şaşırtıcı olanı ise, iki ulema mensubu İsviçre Medeni Hukuku’nun tercüme edilip, Türkiye’ye uyarlanmasında görev almıştı. 

Bu iki kişiden birisi kadı yetiştirmek için kurulan Medresetü’l Kuzat mezunu Sabri Şakir Ansay, diğeri ise hem seküler hem dini eğitim alan ve bir dönem de Şeyhülislamlıkta çalışan Ebu’l Ula Mardin’di, ki her ikisi de Cumhuriyet döneminde Ankara ve İstanbul Hukuk Fakültelerinde çalışmıştı.

Daha büyük resimden çıkan esas sonuç, Cumhuriyet modernleşmesinin, -İslamcı (din istismarcısı) odakların alternatif tarih okumasıyla iddia ettiklerinin aksine– din karşıtı veya İslam düşmanı olmadığıdır. Bu sonuç esasında sadece söz konusu takımın tarih okumasını değil, asıl konu üzerine Bernard Lewis ve Niyazi Berkes (gibi Siyonist ve materyalist kafalı kişilerin kasıtlı olarak) kurguladığı ve bu döneme kadar Ortodoks akademik duruşu da sorgulamaktadır. Bu duruş, Türkiye Cumhuriyeti’nin din ve devletin katı bir şekilde ayrılığı ile sonuçlanan Fransız laiklik modelini taklit ettiği tezini savunur ki bu temelinden yanlıştır. Halbuki, sadece Diyanet İşleri Başkanlığının varlığı bile söz konusu tezi ciddi bir şekilde sorgulatmakta ve boşa çıkarmaktadır. Diyanet’in varlığı bu kasıtlı ve yanıltıcı tezin savunucuları tarafından genellikle özel bir istisna sayılsa ve Atatürk’ün dini sıkı bir şekilde kontrolü altına alma gayreti olarak yorumlansa da, tarihin seyri ve Atatürk Cumhuriyeti’nin resmi ortadadır.”[2]

E. General Ahmet Yavuz’un Talihsiz Tavrı!..

İsrail’in Gazze’ye yönelik Filistinli Müslüman katliamını bahane ederek Türkiye’de Cumhuriyet’in 100. yıl kutlama etkinliklerini iptal etme kararı alması Cumhur İttifakı’nın istismar politikası yanında, bunların Cumhuriyet’le kan ve kafa uyuşmazlığını da açığa vurmaktaydı. Ama 26 Ekim 2023 tarihinde FOX TV’deki söyleşisinde, aslında İsrail işbirlikçisi ve BOP görevlisi olan AKP iktidarının, riyakârlık amaçlı Filistin edebiyatına karşı: “Bu ulusal bilince ulaşmamış ÜMMETÇİLİK anlayışıdır… HAMAS bir terör yapılanmasıdır… Ve Filistinlilerin ataları Türk askerini arkadan vurmuşlardır!..” anlamındaki iddia ve hezeyanları ise, Atatürkçülük kılıfı sarılmış bir Siyonizm uşaklığıdır. Ayrıca ÜMMET olmak ve bütün mü’minleri kardeş saymak Kur’an’ın emri ve imanımızın icabıdır.

“(Unutmayınız ki!) Ancak (ve muhakkak) mü’minler kardeştirler. Öyleyse kardeşlerinizin arasını bulup-düzeltin (ve bu amaçla, etkin ve yetkin bir barış ve bereket düzenini yerleştirin) ve Allah’tan korkup (haksızlık ve ahlâksızlıktan) sakınıverin; umulur ki esirgenirsiniz.” (Hucurât: 10)

Evet biz Hz. Peygamberin hadisiyle: “Bütün insanlar; ya Dinde kardeşimiz, veya yaratılışta eşitimizdir!” ilkesine bağlı Müslümanlarız. Ve ümmet; aynı İslam’a inanan ve her konuda Hz. Muhammed’i (SAV) örnek alan mü’minlerin ortak adıdır.

AB’ye katılıp, Haçlı-emperyalist kıskacında öz benliğimizden koparılmaya, yani yozlaşmış ve ahlâksız Batı’ya dolaylı ümmet olmaya hiç karşı çıkmayanların “Hz. Muhammed Ümmeti” kavramına bu denli düşmanlıkları, ya bozuk ayarlarının ya da karışık damarlarının bir yansımasıdır!..

[1] Independent Arabia / 19 Ekim 2023 / Hasan Fahs

[2] (https://daktilo1984.com/Birol Başkan1 Mayıs 2020)’den özetle ve bazı düzeltmelerle aktarılmıştır.