BAHAR GELDİ, ERBAKAN GEÇTİ!

BAHAR GELDİ, ERBAKAN GEÇTİ!

Karakış gibi

Kara bir devir, dondurdu yüreklerimizi…

Tufana tutulmuştuk

Gözlerimiz dondu, kulaklarımız dondu

Ve kara kapkara yeller esti

Dondurdu, kavurdu belleklerimizi

Gayrı göremez, duyamaz, bilemez olmuştuk

Kendi gerçeklerimizi

Neylersin başımıza baykuşlar konmuştu

Karakış gibi

Kara bir devir geçti üzerimizden

Dalındaki gül dondu

Yuvada bülbül dondu

Damarlarımızdaki kan dondu

Ruhlarımızdaki can dondu

Yaş dondu gözlerimizde…

Ve derken, dayanamamıştı,

Bu karakışın karayellerine.

Şuur donmuştu, iz’an donmuştu…

Ve iman donmuştu gönüllerimizde

Ve artık şeytanlar,

Saltanat kurmuştu yeryüzünde.

Hainler kurtarıcı,

Zalimler baş tacı,

Çağdaş münafıklar;

Mehdi olmuştu,

Dengesizlik düzeninde…

Metreler kısalmıştı,

Teraziler bozulmuştu

Ama bir gün,,,

Bir yiğit çıktı karşımıza…

Avuçlarıyla ısıttı,

Buz bağlamış bağırlarımızı.

Ve bir türkü başladı,

Karanlık devirleri ışık gibi delecek:

“Aldırma bu küfrün karakışına

Yakındır, Zeynebim, bahar gelecek”

Yine bülbüller şenlendirecek

Viran olmuş bağlarımızı.

Ve özlenen yiğit,

Can çekişen vicdanlara yöneldi;

Nefesiyle eritti, donmuş yüreklerimizi

Sesiyle, sohbetiyle diriltti,

Bir bir beyinlerimizi…

Yeniden can geldi Anadolu’ya, kan geldi

Kırklar, üçler, yediler geldi.

Bu çağı dirilten çağrıya,

Melekler, şehitler geldi.

Her mekan dinledi,

Her makam geldi…

Sen hala uyur musun,

Yoksa gavur musun, ey nefis!

Haydi, uyansana,

Ve uyandırsana artık…

Bak bahar geldi.

Ve selam dursana

ERBAKAN geldi…!

ERBAKAN geçti!