ABD’DE TRUMP’A GÖZDAĞI
VE
SURİYE’DE ROJAVA¹ BATAĞI

Tüm dünyadaki, özellikle Amerika’daki ve Ortadoğu’daki olayları, Siyonist odaklardan irtibatsız yorumlamak sakattır ve bu şekilde gerçeğe ulaşmak imkânsızdır. Büyük İsrail Hedefi (BİP) ve Büyük Ortadoğu Projesi (BOP) hesaba katılmadan, her türlü yaklaşım, toplumu oyalamaktan ve Siyonist planları kolaylaştırmaktan başka işe yaramayacaktır. Ve hele BOP Eşbaşkanlarının güdümündeki iktidarlar, maalesef en tehlikeli sorunlarımızın kaynağıdır.

ABD’de 1 Ocak 2025 tarihinde bir aracın kalabalığa dalması sonrası ilk belirlemelere göre 15 kişinin öldüğü, en az 35 kişinin yaralandığı açıklanmıştı.

New Orleans polisi, bir aracın Bourbon Caddesi’nde kalabalığa daldığını, olayda ilk belirlemelere göre 15 kişinin öldüğünü, en az 35 kişinin yaralandığını açıklamıştı.

Olay, kentin “Fransız Mahallesi” olarak tanınan bölgesinde, yılbaşı kutlamalarının düzenlendiği, Canal ve Bourbon caddelerinin kesiştiği yerde, yerel saatle 03.15’te yaşanmıştı. CNN’in haberine göre, bölgeye sevk edilen acil durum yetkilileri, olayı “kitlesel bir can kaybı” olarak tanıtmıştı. Bu saldırıdan 1 gün sonra Las Vegas’ta ve Trump’ın International Oteli önünde Elon Musk’ın ürettiği “Cybertruck” patlatılmış, 2 kişi ölmüş, 7 kişi yaralanmıştı! Bunların Trump’a “Suriye’den çıkmayalım” mesajı olduğu yorumlanmıştı.

Kalabalığa dalan aracın sürücüsünün, olay sonrası araçtan inerek çevreye ateş açtığı vurgulanmıştı. New Orleans resmi afet hazırlık kurumu “NOLA Ready” de açıklamasında, yaralıların kent geneli 5 hastaneye kaldırıldığını aktararak, olay yerine yaklaşılmaması uyarısı yapmıştı. Hastanelerde tedavi gören yaralılardan bazılarının durumunun ağır olduğu açıklanmıştı.

Beyaz Saray’dan yapılan yazılı açıklamada, ABD Başkanı Joe Biden’a olayla ilgili bilgi aktarıldığını ve New Orleans Belediye Başkanı LaToya Cantrell’le irtibat halinde oldukları hatırlatılmıştı.

Olayın, ülkenin dört bir yanından sporseverlerin bir araya geldiği yıllık “Sugar Bowl” üniversite futbolu maçından birkaç saat önce meydana gelmesi enteresandı. Maçta “Georgia Bulldog” ile “Notre Dame Fighting Irish” takımları karşı karşıya gelmeye hazırlanmaktaydı. New Orleans Polis Departmanı’ndan Komiser Anne Kirkpatrick, gazetecilere yaptığı açıklamada, bir kamyonetin “kasıtlı olarak yüksek hızda” kalabalığın içine daldığını ve sürücünün araçtan çıkmaya çalışırken ateş açarak iki polis memurunu yaraladığını vurgulamış ve “Bu çok kasıtlı bir davranıştı. Bu adam mümkün olduğunca çok sayıda insanı ezmeye çalışmıştı.” itirafında bulunmuşlardı. New Orleans FBI bürosunda görevli Alethea Duncan da basına yaptığı açıklamada, olayı soruşturan yetkililerin, kaza mahallinde el yapımı patlayıcılar (EYP) bulduğunu aktarmıştı. Ulusal medyada dolaşıma giren videoda da yerel kolluk kuvvetlerine ait bir robotun, aracın alt bölgesini incelediği anlaşılmıştı.

Peki, Donald Trump’ın Başkanlık koltuğuna oturmasına haftalar kala tezgâhlanan bu saldırının bir tesadüf olduğunu, veya DEAŞ’lı bir militanın tasarlayıp yaptığını sanmak saflık olmaz mıydı? Saldırı arabasının arkasına DEAŞ flamasının asılması ve hele teröristin sağ yakalanıp konuşturulması yerine, bir yerlerden özel talimat almışçasına, hemen öldürücü bölgelerine ateş açılıp ortadan kaldırılması gibi şüpheler üzerinde durulması lazımdı!

Trump’a seçim öncesi de böyle bir suikast yapılmıştı.

ABD’de, Cumhuriyetçi Başkan adayı Donald Trump, Pensilvanya’da düzenlediği seçim mitingi sırasında kürsüde konuşurken, silah sesine benzer patlamalar sonucunda sağ kulağından yaralanmıştı.

Sosyal medyada paylaşılan görüntülerde, Trump, eyaletin Butler şehrinde kürsüde konuşurken, yaklaşık 7 el silah sesine benzer patlama duyulmaktaydı. İlk patlamanın ardından Trump’ın kürsüde sağ kulağını tuttuğu görülmekteydi. Patlamalar devam ederken, korumalar kürsüye atlayarak, Trump’ın etrafını sarmıştı.

Ama ne hikmetse, yaralı ama sağ olarak yakalanması mümkün iken saldırgan hemen vurulup ortadan kaldırılmıştı.

Saldırganın Trump’a nasıl bu kadar yaklaşabildiğini sormak bile suç sayılmıştı!?

ABD Gizli Servisinin, eski ABD Başkanı Donald Trump’a miting sırasında silahla suikast girişimi düzenleyen saldırganın Trump’a nasıl bu kadar yaklaşabildiğini soruşturduğu vurgulanmıştı.

Associated Press (AP), mitingde çekilen onlarca video ve fotoğrafın yanı sıra uydu görüntüleri üzerinden eski Başkan Trump’a yönelik saldırıyı analiz edip yorumlamıştı. Analize göre, bu veriler, saldırganın Trump’ın konuşma yaptığı sahneye “şaşırtıcı” derecede yaklaşabildiği anlaşılmıştı. Sosyal medyada yayınlanan videolara göre, Trump’ın mitinginin yapıldığı alanın kuzeyindeki bir üretim tesisinin çatısında bulunan gri kamuflaj giymiş bir adamın cesedi görülüyordu. Çatı, Trump’ın konuşma yaptığı yere 150 metre mesafede ve bu uzaklık ABD ordusunda acemi erlerin temel eğitimde M16 tipi otomatik tüfeğiyle insan boyutundaki hedefleri vurmaları istenen mesafeye denk geliyordu.

Yoksa “ABD Derin Devleti” veya “Müesses nizamın yetkilileri” dedikleri Siyonist Yahudi Lobileri mi, Trump’ın Başkanlığından ve iddia ettiği icraatlardan oldukça rahatsızdı?

Çünkü Trump, iktidara gelmesi halinde; Ukrayna’da, Çin Tayvan’ında, hatta Ortadoğu’da savaşıp Amerikan halkının imkânlarını dünya jandarmalığı uğruna feda etmeyeceğini açıklamıştı. Bu ise hem büyük silah şirketlerinin hem de petrol ve gaz kartellerinin -ki büyük kısmı Siyonist sermayenin tekelindedir- kirli çıkarlarına aykırıydı. Onlara göre dünyanın her yerinde savaşlar çıkarılmalı ve anarşi odakları kışkırtılmalıydı…

Hatta, New Orleans saldırganının pikabının arkasına DEAŞ flaması takılması; Kuzey Irak Barzanistanı gibi, şimdi Kuzey Suriye (Rojava) Kürdistanı’na sahip çıkılması için, güya DEAŞ’ın hâlâ büyük bir tehdit kaynağı olduğu bahanesiyle, bölgedeki iki bin ABD askerinin Kürt militanlara destek çıkmasına mazeret hazırlama kasıtlıydı.

Ama çaresi yok, Erbakan Hoca’nın buyurdukları gibi “Aynen Sovyetler misali, ABD de karton gibi parçalanacaktı!”

ABD’de Bazı Güçlü Eyaletler, Ayrılma ve Bağımsızlığını Duyurma Hazırlığındaydı.

Amerika Birleşik Devletleri’nin Eyaletleri ve Konumları!

Amerika Birleşik Devletleri’nin 50 eyaleti bulunmaktadır. ABD’nin eyaletleri birbirleriyle politik bir birlik oluşturmuşlardır. Her bir eyalet, bir coğrafi bölgede idari yetkiye sahiptir ve egemenliğini federal hükümetle paylaşır. Bundan dolayı Amerikalılar hem federal cumhuriyetin, hem ikamet ettikleri eyaletin vatandaşlarıdır. Eyalet vatandaşlığı ve ikamet esnektir ve bir eyaletten diğerine taşınmak için herhangi bir hükümet iznine gerek bulunmamaktadır. Şartlı tahliyeyle serbest kalmış hükümlüler ve velayeti paylaşan boşanmış ebeveynlerin çocukları gibi belirli bir mahkeme kararıyla bu hakkı sınırlandırılmış kişiler, anılan kuralın istisnası sayılmıştır.

Eyaletlerin nüfusu (Wyoming gibi) 600.000’in biraz altından, (Kaliforniya gibi) 39 milyonun üzerine ve yüzölçümleri 3.140 km²’den (Rhode Island) 1.717.860 km²’ye (Alaska) değişkenlik gösterir. Dört eyalet tam resmi adlarında Commonwealth (İngiliz Milletler Topluluğu) ifadesini kullanmaktaydı.

Eyaletler illere ya da illere eş değer birimlere ayrılmıştır. Bu illere ve birimlere belli ölçüde yerel idari yetkiler tanınmıştır, ancak egemenlikleri bulunmamaktadır. İller ve illere eş değer birimlerin yapıları eyaletten eyalete farklıdır. Eyalet yönetimleri, yetkilerini (her bir eyaletin) halkından, kendi ayrı anayasaları dolayısıyla alır. Bu anayasaların her birinin temelini cumhuriyetçi ilkeler oluşturur ve her biri üç kuvvetten oluşan bir yönetim öngörür, bunlar; yasama, yürütme ve yargıdır.

Birleşik Devletler Anayasası‘na göre eyaletler, aralarında anayasa değişikliklerinin onanmasının da bulunduğu çeşitli yetki ve haklara sahip kılınmıştır. Tarihsel olarak bakıldığında, yerel kolluk kuvvetleri, devlet okullarında eğitim, sağlık hizmetleri, eyalet içi ticaretin düzenlenmesi ve yerel ulaşım ile altyapı genel olarak öncelikle eyaletlerin sorumluluk alanındadır. Öte yandan, günümüzde bunların tamamı önemli ölçüde federal kaynaklarca karşılanmakta ve federal düzeyde yasal düzenlemelere tâbi tutulmaktadır. Zaman içinde ABD Anayasası değişikliklere uğramış ve uygulanışı ile hükümleri farklılaşmıştır. Merkezileşmeye ve Incorporation’a (Mahkemelerin U.S. Bill of Rights’ı eyaletlere uygulaması) doğru genel bir eğilim oluşmuş ve federal hükümetin rolü artmıştır. Eyaletlerin yetki ve egemenliğinin federal hükümet ile bireylerin hakları karşısında sınırları ve içeriğine ilişkin bir kavram olan eyaletlerin haklarına ilişkin tartışmalar yaşanmaktadır.

Eyaletler ve buralarda ikamet edenler çift meclisli bir yasama organı olup 1- Senato ile 2- Temsilciler Meclisi’nden oluşan Federal Kongre’de temsil hakları vardır. Her eyalet Senatoda iki Senatörle temsil edilir ve Mecliste en az bir temsilci ile temsil edilme hakkı bulunmaktadır. Temsilciler Meclisi üyeleri tek üyeli bölgelerden seçime katılır. Temsilciler eyaletler arasında, en son on yıllık anayasal nüfus sayımına göre belirlenecek oranlarla paylaştırılır. Her eyalet ayrıca Devlet Başkanını seçen Seçiciler Kurulu’na belirli sayıda seçici gönderme hakkına sahip durumdadır. Her eyaletin seçici sayısı, o eyaletin temsilci sayısı ile senatör sayısının toplamına eşit olacaktır.

Anayasa; Kongre’ye, Birliğe yeni eyaletleri kabul etme yetkisi tanımıştır. ABD’nin 1776’da kuruluşundan bu yana, eyalet sayısı en baştaki 13’ten 50’ye yükselmiştir. En yeni eyaletler, ikisi de 1959’da eyalet olan Alaska ve Hawaii’dir.

Anayasa, eyaletlerin Birlik’ten ayrılma yetkilerinin olup olmadığı konusunda sessiz kalmıştır. Amerikan İç Savaşı’ndan kısa süre sonra ABD Yüksek Mahkemesi, Texas v. White davasında bir eyaletin tek taraflı olarak bunu yapamayacağını hükme bağlamıştır.

ABD’de Hükümetlerin Yetki ve Sorumluluk Alanı!

ABD anayasa hukuku uyarınca, 50 ayrı eyaletin ve bir bütün olarak Birleşik Devletlerin egemen yargı yetkilisi bulunmaktadır. Eyaletler, ülkenin idari bölümleri sayılmamıştır; Amerika Birleşik Devletleri Anayasası Onuncu Değişikliği ile genel yetkiler Federal Hükümete devredilmemiş durumdadır; tüm hükümet yetkilerini eyaletlere veya halka karşı sorumlu saymaktadır.

Sonuçta 50 eyaletten her biri, halkının uygun göreceği herhangi bir şekilde (ABD Anayasası tarafından belirlenen geniş parametreler ve Kongre tarafından uygulanan Cumhuriyet Garantisinde) kendi bireysel hükümetini oluşturma ve Anayasa ile federal hükümete verilmeyen tüm hükümet yetkilerini kullanma hakkına sahip bulunmaktadır. Federal Hükümetten farklı olarak bir eyalet, halkının refahı için gerekli tüm yasaları genel olarak yapma hakkı olan ordu yerine polis gücü oluşturma yetkisi bulunmaktadır. Sonuç olarak, çeşitli eyaletlerin hükümetleri pek çok benzer özelliği paylaşırken, genellikle biçim ve içerik açısından büyük farklılıkları da vardır. İki eyalet hükümetinin, hiçbir zaman tamamen aynı olmadığı bir yapılanma vardır.

Türk-Amerikan İlişkilerinin Tarihi Aşamaları

Kristof Kolomb’un Hindistan’a ulaşma amacıyla İspanya İmparatorluğu adına çıktığı deniz seferinde 12 Ekim 1492 tarihinde Bahama Adaları’na varması ve ardından 1504’e kadar çıktığı diğer üç seferinde ise Büyük ve Küçük Antiller, Venezuela ve Orta Amerika kıyılarına da ulaşması ile Amerika kıtasının resmi tarihinin başladığı görülse de bu toprak parçasının Asya toprakları olmadığını ve müstakilen bir kıta olduğunu fark eden İtalyan denizci Amerigo Vespucci sayılmaktadır. Kolomb’un seyrettiği güzergâhı takip ederek 1499-1508 yılları arasında sefere çıkan Vespucci’nin bu keşfi ile başlangıçta “Yeni Dünya” adı verilen bu kıta, ilerleyen yıllarda Amerika Kıtası olarak tarihe geçmiş durumdadır.[2] Oysa Goethe Üniversitesi Arap İslam Tarihi Profesörü rahmetli Fuat Sezgin “Amerika’yı önce Müslümanların keşfettiğini” kitabında yazmıştır. Hatta şu anda Cenovalı Kristof Kolomb’un keşif gemisi maketiyle, aslında Amerika’ya ilk ulaşan Müslüman Denizci Zhenk He’nin gemi maketi aynı sergide yan yana bulunmaktadır.

İlk yerleşim kolonizasyonlarını kuran Kolomb, bu topraklarda; Kızılderililere karşı sömürgecilik, kan, gözyaşı ve vahşet sürecini de başlatmıştır. Zira 1500’de Portekiz, 1534’te Fransa ve 1603’te İngilizlerin kendi kolonileri ile yerleştikleri Amerika kıtasında; adım adım emperyalist Avrupa tarafından, bu toprakların sakinleri Kızılderili halklarına vahşetin her türlüsü reva görülmüş, milyonlarcası katledilmiş, hatta kimi kabileler tamamen soykırıma uğramıştır. 1700’lerin ortalarında İngiliz kolonilerinde uygulanan yüksek vergilere karşı başlayan huzursuzluklar, 1774 yılına gelindiğinde 13 İngiliz kolonisinde silahlı çatışmaya dönüşmüş ve 4 Temmuz 1776’da Amerika Birleşik Devletleri (ABD)’nin bağımsızlığı ile sonuçlanmıştır. Kuruluşunu tamamlayan ABD, kısa süre içerisinde uluslararası ticareti öncelikleri arasına almış ve o dönem üç kıta üzerinde hüküm süren Osmanlı Devleti’ne yoğunlaşmıştır. Devrin büyük devleti Osmanlı coğrafyasının ve jeopolitik önemini kavrayan ABD yönetimi, Akdeniz üzerinden ilk ilişkilerini geliştirmek istese de Osmanlı Devleti tarafından resmi olarak tanınmadığı için 1795 yılında Cezayir, 1796 yılında Trablus, 1797 yılında Tunus Eyaletleri ile ABD ticaret anlaşmaları imzalamıştır. Türkçe olarak kaleme alınan ve Osmanlı Devleti’ne yıllık 12.000 altın veya eş değer mühimmat ödemesi karşılığı imzalanan anlaşmalar kapsamında 1815 yılına kadar düzenli olarak ödemeler yaptığı görülen ABD, böylece Doğu Akdeniz bölgesine açılma imkânı sağlamıştır. 7 Mayıs 1830’da imzalanan anlaşma ile Osmanlı topraklarında gerekli gördüğü yerde konsolosluk açma hakkı elde eden ABD, Osmanlı Devleti’nin zayıflamaya başlaması ile menfi faaliyetlere giriştiği anlaşılmaktadır. Zira bu süreçte Rusya ile yaşanan 1853-1856 Kırım Savaşı, 1877-1878 Osmanlı-Rus Savaşı (93 Harbi) dönemlerinde Avrupa ve Rusya’nın Osmanlı Devleti’ne karşı düşmanca tutumları, İngiltere’nin Doğu Anadolu’da bir Ermeni devleti kurma hazırlıkları ve ABD’ye göç eden Ermenilerin ABD yönetimini kışkırtmaları ve olumsuz tutumları; ABD yönetiminin Osmanlı Devleti’ne bakış açılarında değişiklikler yaşanmasına yol açmıştır. Bu arada 7 Mayıs 1830’da imzalanan anlaşmayı siyasi açıdan kullanan ABD, 1839 Tanzimat Fermanı ve 1856 Islahat Fermanı kararları ile azınlıklara tanınan bazı imtiyazlardan da yararlanıp Osmanlı coğrafyası üzerinde Amerika Yabancı Misyonerler Kurulu (American Board of Commissioners for Foreign Missions) tarafından açılan yüzlerce okulda çoğunluğu Ermeni, binlerce azınlık tebaa çocuklarının Protestan/Evangelizm zihniyeti ve ayrılıkçı fikirlerle yetiştirilerek Osmanlı Devleti’nin parçalanması için elinden geleni yapmıştır. Bu Misyoner okullarının; sadece ABD ile sınırlı olmadığı; İngiltere, Fransa, Rusya, İtalya, Almanya, Avusturya ve Yunanistan tarafından açılanlarla birlikte toplamda 705’i bulduğu hatırda tutulmalıdır. Dolayısı ile ekseri çoğunluğu ABD misyoner okullarında eğitim görmüş Ermeniler olmak üzere, 1828’lere kadar uzanan ve Birinci Dünya Savaşı sürecinde binlerce masum Müslüman Türk halkının bu çetelerce katledilmesi olaylarının zirve yaptığı anlaşılan Ermeni olaylarının dolaylı faillerinin misyonerler olduğu gerçeği ortaya çıkmaktadır. Cumhuriyet dönemi ile devam eden Türkiye-ABD ilişkilerinin, Kore Savaşı ve NATO süreci ile başka bir boyuta evrildiği bir vakıadır. Çünkü İkinci Dünya Savaşı’nın ardından yaşanan İki Kutuplu Dünya Sisteminin Batı Bloğunda yer alan ve 18 Şubat 1952’de NATO’ya üye olan Türkiye’nin dış politikası artık tamamen ABD güdümüne alınmıştır. Kıbrıs’ta Rumların Akritas Planı kapsamında Kıbrıs Türklerini yok etmeye yönelik insanlık dışı saldırıları karşısında, Garantör Devlet sıfatı ile müdahil olmak isteyen Türkiye’ye adeta muhtıra gibi bir mektup gönderen ABD Başkanı Lyndon Baines Johnson, bu tavrı ile Kıbrıs’a çıkartma planlayan Türkiye’nin uzun yıllar operasyon yapmasına fırsat tanımamış ve İsmet İnönü’nün kuru kahramanlıkları işe yaramamıştır. Bu nedenle Türk halkında ABD’ye tepkiler çoğalmıştır. 1974 yılına gelindiğinde Kıbrıs Türkleri’ne yönelik Rum saldırılarının dayanılmaz hale erişmesi üzerine Türkiye’nin gerçekleştirmek zorunda kaldığı, Erbakan Hoca’nın metanet ve dirayetiyle ve Kahraman Ordumuzun özel cesaretiyle başlayan ve başarılan Barış Harekâtı üzerine Rum lobilerini Kongre seçimlerinde karşılarına almak istemeyen ABD yönetiminin Türkiye’ye karşı 5 Şubat 1975 tarihinde silah ambargosu kararına Türkiye, o günkü Milli Cephe Hükümeti’nin Başbakan Yardımcısı olan Necmettin Erbakan’ın özel gayretiyle 1954 yılında açılan İncirlik ve diğer ABD üslerini kapatarak ve 12 Mart 1971 askeri darbesi ile işbaşına gelen Başbakan Nihat Erim Hükümeti döneminde durdurulan haşhaş ekimine yeniden başlanması ile tarihi bir adım atılmıştır.

ABD’nin Eylül 1978’e kadar sürdürdüğü ambargo kararı üzerine Türkiye strateji değişikliği ile; 13 Şubat 1975’te Kıbrıs Türk Federe Devleti’nin kurulmasını sağlamış, ve yine Milli Cephe Hükümeti Başbakan Yardımcısı Erbakan’ın cesaret ve dirayetiyle 25 Temmuz 1975 Savunma İşbirliği Anlaşması’nı tek taraflı olarak feshetmiş ve Türk Savunma Sanayii’nin geliştirilmesi için 1975 yılında Erbakan, ASELSAN’ın ve benzeri Milli kurumların temelini atmıştır. Ambargonun kalkması ile eskisi gibi ordu ve istihbarat içerisindeki etkinliğini sürdüren ABD jenerasyonu ile yetişen unsurların 1960, 1971 ve 1980 askeri darbelerinde etkisinin büyük olduğu muhakkaktır. Zira askeri rejimler döneminde Savunma ve Ekonomik İşbirliği Antlaşması (SEİA) (11 Aralık 1980) ve İncirlik Üssü’nün yeniden ABD’nin kullanımına açılması ile birlikte ABD lehine birçok karar alınması, ayrıca 28 Şubat süreci, ardından Balyoz ve Ergenekon soruşturmaları gibi süreçlerde ise ABD yandaşı olmayan unsurların tasfiye edilmeleri gibi talihsiz gelişmeler bu kapsamdadır.

– Ancak 1990’larda Sovyet Rusya liderliğindeki Doğu Bloğunun kontrollü şekilde dağılmasından itibaren NATO’nun ileri karakol vazifesi ile görevlendirilmiş Türkiye’nin eski önemini kaybettiğinin düşünülmeye başlanması,

– 2003 yılında Irak’ı işgal planı olan ABD’ye karşı “1 Mart Tezkeresi” olarak tarihe geçen yine Erbakan’ın sayesinde TBMM oylaması ile Türkiye’nin topraklarını açmaması,

– 4 Temmuz 2003’te Irak’ın Süleymaniye şehrinde konuşlu 11 Türk Askerine karşı uygulanan “Çuval Hadisesi”nin yaşanması,

– 15 Temmuz 2016 darbe girişiminde FETÖ taraftarlarının İncirlik Üssü’nden desteklendiğinin ortaya çıkması,

– FETÖ terör örgütü elebaşının Amerika’da korunması,

– FETÖ ve PKK adına suç işlediği, casusluk yaptığı tespit edilen ABD vatandaşı Rahip Brunson’un yoğun baskılar sonucu geri adım atan Sn. Erdoğan’ca ABD’ye yollanması,

– ABD’nin Türkiye’ye hava savunma sistemlerini satmaması üzerine Rusya’dan S-400 sistemini alan Türkiye’nin F-35 Programından çıkartılması,

– ABD tarafından, terör örgütü PYD/PKK’nın Suriye’nin kuzeyinde konuşlanmasına açıktan lojistik destek sağlanması gibi durumlar başta olmak üzere ABD yönetimleri uzun bir süredir Türkiye’ye karşı sürekli menfi bir tavır takınmaktadır.

Lakin, 27 Eylül-10 Kasım 2020 tarihlerinde yaşanan İkinci Karabağ Savaşı, 24 Şubat 2022 günü başlayan ve halen devam eden Rusya-Ukrayna Savaşı sonucu güya Türkiye’nin bölgesel bir güç olarak öneminin bir kez daha ortaya çıkması, ABD yönetimi başta olmak üzere NATO’nun Türkiye’ye bakışında müspet gelişmeler yaşanmaya başladığı uluslararası basında zaman zaman yer alsa da bunlar samimiyetten uzaktır. ABD tarafından Türkiye için bazı olumlu mesajlar geliyor olması, ABD’nin Türkiye’ye karşı düşmanca tutumunun sona ereceği şeklinde anlaşılmamalıdır. Zira 1 Mart Tezkere Krizi’nden itibaren açıkça ortaya çıkmış olan bu durum Irak’ın işgali ile bu topraklara yerleşen Amerikan askeri kuvvetlerine ve Irak’ın kuzeyinde yer alan PKK’ya verilen askeri desteklere ek olarak, Suriye üzerinden PYD/YPG ve PKK ile güneyden; Yunanistan, Bulgaristan, Romanya, Macaristan, Polonya, Letonya ve Litvanya üzerinden batı ve kuzeyden açıktan Türkiye’nin kuşatılmasına dönüşümün yaşandığı sırıtmaktadır. Almanya’da konuşlu asker sayısını arttıran ABD’nin Ukrayna-Rusya Savaşı bahanesi ile bölgeye yoğun askeri ve lojistik yığınağı da hesap edilirse Türkiye aleyhine durumun ciddiyeti ortaya çıkmaktadır.

Özetle; Osmanlı dönemine kadar uzanan Türk-Amerikan ilişkileri tarihi süzgeçten geçirildiğinde, Amerikan yönetiminin öncelikle ticari kaygılarla hareket ettiği, duruş ve tavrını ise Türkiye’nin gücüne göre sergilediği anlaşılsa da bugün tamamen Büyük İsrail hedeflerine göre davranmaktadır. Dolayısıyla son gelişmeler üzerine F-35 Programı’ndan çıkartılmış olan Türkiye’ye, program dahilinde ödediği paraları bile geri ödemeden, F-16 savaş uçaklarının modernizasyonu için olumlu gelişmeler olabileceği gibi kof umutlar peşinde koşanlar hem aldanmakta, hem de halkımızı oyalamaktadır.

Halbuki; S-400 sistemleri dahil hangi şartlarla olabileceğinin ise henüz belirtilmemesi, Türkiye karar alıcı mekanizmaları tarafından dikkatle takip edilmesi gereken bir husus olarak ortaya çıkmaktadır. Ukrayna-Rusya Savaşı’nda mevcut durum itibarıyla Rusya’nın istediği sonuçları alamaması ve uluslararası kamuoyunda prestij kaybediyor olması dikkate alındığında, olası bir Rusya’nın yenilgiyi kabul ederek savaştan çekilmesi durumunda, ABD’nin bölgede durdurulamaz bir güç görüntüsü kazanmasına yol açacağı unutulmamalıdır. Hatta ABD veya vekalet savaşı ile kullanacağı bölgesel argümanlar vasıtasıyla namluların Türkiye’ye döneceği gerçeğine yoğunlaşmalıdır. Dolayısıyla Türkiye’nin bu duruma karşı hazırlıklarını tamamlaması ve bölgesel ittifaklarını sağlamlaştırması gerekliliği açıktır.

Sonsöz olarak; Ortadoğu coğrafyasına yerleştirilen İsrail var olduğu sürece Büyük İsrail fikrinin de yaşayacağı ve bu fikirde yer alan toprakların önemli bir kısmının Türkiye’nin Doğu, Güneydoğu ve Güney bölgelerini de kapsadığı için Türkiye üzerinde hesaplar kurgulanacağı akıldan çıkarılmamalıdır. Hatta sözde Büyük Kürdistan hayalinin de geri planında Büyük İsrail’e giden yol güzergâhında kullanılan enstrümanlar olduğu gerçeği de akılda tutulmalı ve kamuoyunu bu konuda bilinçlendirici programlar devreye alınmalıdır.” tespitleri üzerinde dikkatle, ciddiyet ve cesaretle durulmalıdır. Bazı düzeltmeler ve eklemelerle aktardığımız bu uyarılar tarihi önem taşımaktadır.

Hafıza Diri Tutulursa Bünye Diri Kalırdı!

25 Temmuz 1975: Türkiye’nin, Amerikan üslerine el koyması!

Kıbrıs Rumlarının, Yunanistan’ın da desteği ile yıllardır Türklere karşı saldırıları dayanılmaz hâl alması üzerine, 1960 Garanti Antlaşması hükümleri kapsamında Garantör Devlet sıfatı ile Türkiye Cumhuriyeti hükümetinin kararıyla 20 Temmuz-18 Ağustos 1974 tarihleri arasında Ecevit Hükümetinde ve Başbakan Yardımcısı Necmettin Erbakan’ın özel gayret ve dirayetiyle yapılan Kıbrıs Barış Harekâtı’na karşılık, Amerika Birleşik Devletleri (ABD) Türkiye’ye silah ve kredi ambargosu koymuşlardı.

Amerikan Kongresi’nin “Türkiye’ye silah satışını ve askeri kredileri durdurma kararı alması” üzerine; 9 Şubat 1975’te dönemin Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti (Milliyetçi Cephe Hükümeti; Süleyman Demirel Başbakan, Necmettin Erbakan Başbakan Yardımcısı) bir açıklama yaparak, ABD’nin tutumunu hasmane olarak tanımlamıştır. ABD’nin hasmane tutumunu devam ettirmesinden dolayı Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti, 25 Temmuz 1975’te Bakanlar Kurulu kararı ile 3 Temmuz 1969 tarihli Türkiye-ABD Ortak Savunma ve İşbirliği Anlaşmasını feshetmiş ve söz konusu karar ile İncirlik ortak savunma tesisinin NATO görevi saklı kalmak kaydıyla, ABD’nin Türkiye’deki 20’den fazla ortak savunma tesislerinin faaliyetleri, 26 Temmuz 1975 tarihinden itibaren durdurularak Türk Silahlı Kuvvetleri’nin denetimine alınmıştır.

Türkiye’nin karşı yaptırım ve denetim kararları karşısında geri adım atmak zorunda kalan ABD, Türkiye ile 26 Mart 1976′da üslerle ilgili yeni bir Savunma ve İşbirliği Anlaşması imzalamak zorunda kalmıştır. Askeri üsleri yeniden açmayı ambargonun kaldırılması şartına bağlayan Türkiye’nin direnmesi karşısında dönemin ABD Başkanı Jimmy Carter’ın da çabalarıyla 26 Eylül 1978′de ABD ambargoları tamamen kaldırılmıştır.

Ancak Türkiye, İncirlik Üssü’nü hariç tutarak ABD’nin Türkiye’deki üsleri kullanmasına kontrollü olarak izin çıkarmış ve ABD’ye uyguladığı ambargosunu sürdürmüştür. Türkiye, İncirlik Üssü’nü de kapsayacak şekilde ABD ambargosunu nihayet 11 Aralık 1980 tarihinde kaldırmıştır. 1990’lı yıllarda Doğu Bloğunun dağılması ve Batı için Rus tehdidinin kalkması ile NATO ve ABD’nin; eskisi kadar ihtiyaçlarının kalmadığı düşüncesi ile Türkiye’ye karşı tutumlarında değişikliğe gidildiği anlaşılmış (daha doğrusu öyle sanılmış…); çünkü ilerleyen süreçte Türkiye’nin, yavaş yavaş ötelenmeye başlandığı bir süreç bariz bir şekilde yaşanmıştır. Türkiye, terörle mücadelelerinin tamamında, Arap Baharı olaylarında, stratejik dış politikalarında hem yalnız bırakılmış hem de ABD ve NATO üyeleri tarafından tertiplenen yeni oluşum ve ittifaklarla karşı karşıya kalmıştır.

Sonuç olarak; Türkiye’nin 1975 tarihinde ABD Üslerine el koyması ve ABD ile Ortak Savunma ve İşbirliği Anlaşması’nı artık tanımadığını açıklaması olayı asla unutulmamalı, Türkiye karar alıcı mekanizmaları Türk Milleti’nin hafızasını diri tutmalı, neleri yapabildiğini, neleri yapabileceğini iç ve dış kamuoyuna bu gibi vesilelerle hatırlatmalıdır. Çünkü uzun bir süredir türlü bahanelerle Türkiye’ye karşı çeşitli ambargolar uygulayan ABD’nin dost ve müttefik olmadığı açıkça ortaya çıkmıştır. 5 Haziran 1964 tarihindeki “Johnson Mektubu” ile başlayan, 1975 Ambargosu ile yoğunlaşan süreçten itibaren her vesilede Türkiye aleyhine tutumlar takınan ABD karşısında Türkiye’nin yönetici mekanizmaları, Türk dış politikalarını yeni bir konseptle dizayn etmek zorundadır. Hatta (şimdilik) NATO’dan ayrılmadan NATO ülkeleri ile de dış politikalarını gözden geçirmeye başlamalıdır.

Zira, PKK ve FETÖ başta olmak üzere yıllardır Türkiye aleyhine neredeyse her türlü oluşumu/örgütü destekleyen NATO üyesi ülkeler ile gerek ikili gerekse toplu yeni antlaşmalar ile bu husus kesin olarak çözüme kavuşturulmalı, dost ve müttefikliğin gerekleri bu ülkelere sert çizgilerle hatırlatılmalı ve sıkı bir şekilde takibe alınmalıdır.[3]

Şimdi Türkiye’de ve APO’nun şefaati(!) sayesinde;

“Tarihi bir uzlaşma ve barış süreci ve talihli bir huzura varış girişimi” gibi sunulan ve terörün kökünün kazınacağı savunulan Yeni Çözüm serüveni, aslında ciddi acabalar ve çetin kuşkularla dolu bir muammaydı. Siyonist patronların ve yerli piyonların allayıp pullayarak toplumu avutmaya çalıştıkları bu tehlikeli gelişmelerin, ilk etapta:

• Abdullah Öcalan’ın, İmralı’dan özel ortamlara taşınması…

• Cezaevlerindeki PKK’lı teröristlerin genel afla serbest bırakılması…

• Henüz dağda gezen ve Kandil’den yönetilen anarşistlere serbest dolaşım imkânları sağlanması…

• Ardından FETÖ’cü hainlerin elebaşlarına af yolunun açılması…

• Derken vatan hainliğinden mahkûm herkesin bırakılması…

gibi sonuçlara zemin hazırlayacağı konuşulsa da, aslında asıl tehdit ve tehlike, Kuzey Irak Barzanistanı’ndan sonra şimdi Kuzey Suriye Kürdistanı’na resmiyet kazandırılması… Ve sonrasında Türkiye’nin Doğu ve Güneydoğusunun da, oluşturulan bu büyük Kürdistan’a katılması aşamalarına, yani hıyanet tuzaklarına; barış, kardeşlik ve demokrasi kılıfları sarılmasıydı!?

Tabi bu arada, Nobel Barış Ödülü’nün Sn. Devlet Bahçeli’ye takılması… Sn. R.T. Erdoğan’a ise “Ömür Boyu Başkanlık” modelinin sunulması da umulmalıydı…