AHMET AKGÜL ÜSTADIMIZIN HİKMETLİ ÖĞRETİLERİ
VE
İBRETLİK SERÜVENİ

Evet, bu dünyaya sadece zevk ve zenginlik için geldiğini zannedip, ruhundan ve Rabbinden habersiz yaşamak, hayvanlık mertebesidir. Hile ve hıyanete yönelmek, haksızlığa ve ahlâksızlığa heveslenmek ise, şeytanlık halidir. Ama, ibadet ve istikamet çizgisinde, fikir ve zikir disiplininde şehvet mikroplarını ve enaniyet putlarını öldürebilenler ise insanlık derecesine yükselir. İlim ve irfan mektebinde yetişmeyenler… Hizmet ve hikmet meclisinde pişmeyenler, ruhen çiğ kalır ve çirkinleşir. Hak davadan ve takvadan nasipsiz olanlar, şeytan gibi huzurdan kovulmuş demektir. Çünkü, eğer sevilselerdi, ibadet ve hizmetten mahrum edilmezlerdi.

Hâlbuki ömür sermayemiz, su gibi akıp gitmekte ve hızla tükenmektedir. Her nefes alışverişimiz, bir ağacı kesen hızar dişleri gibi, sayılı saniyelerimizi alıp götürmektedir. Allah’ın kudret ve sanat eserleri olan vücut nakışlarımız her geçen gün biraz daha pörsümekte ve giderek zayıflayan saçlarımız ağarıp dökülmekte… Hastalık ve arızalar çoğalıp gücümüz tükenmekte… Ve bütün bunlar dünyada imtihan için bulunduğumuzu ve fani olduğumuzu ihtar etmektedir.

Ruhumuz, gaflet zindanından ve şehvet tuzağından kurtulabilirse, o zaman gerçek özgürlüğüne ve kulluk bilincine ulaşacaktır. Artık; yalancılığa, yağcılığa ve başkalarına yalvarmaya tevessül ve tenezzül etmekten kurtulacaktır… Çünkü artık; onurlu, şuurlu ve huzurlu bir insandır. Ürkeklik, kahpelik ve kölelik ise münafıkların sıfatıdır. Kâfirler için bu hayat; keyfince yaşamak, hayvani lezzet ve şehvetlerine kavuşmak için tek ve son fırsattır. Mü’minler için ise, hayat; iman ve cihaddır. Yani sonsuzluk yolculuğunda bir imtihan ve hazırlanmadır. Ölüm; kâfirler için, korkunç bir ayrılık ve azap iken, mü’minler için Rabbine ve sonsuz saadet iklimine vuslattır.

Öyle ise, gönül evimizi kirleten ve feraset gözlerimizi körelten açık ve gizli günahlarımızı fark etmeyecek kadar GAFİL… Bilgi eksikliğimizi, yetersizliğimizi ve tembelliğimizi kabul etmeyecek kadar CAHİL kalmayalım… Her şeyin en iyisine ve en güzeline talip olalım ve ona ulaşmaya çalışalım… Ne kendimizi ne de başkalarını, asla dünyalık servet ve etiketleriyle tartmayalım. Unutmayalım ki, ahiret pazarında, Karun’un hazineleri ve Firavun’un rütbeleri, bir kuruşa bile müşteri bulamayacaktır.

Bu nedenle “Ahiret âlemi, hayret âlemidir” denmiştir. Çünkü görünürde “evliya”, gerçekte “eşkıya” olan nice insanların içi dışa dökülecek, bunları gören herkes hayrete düşecektir. Yani sureti insan ama sireti şeytan olanları herkes tanıyıp bilecektir. Fakat burada rağbet edilmeyen ve kıymet verilmeyen, oysa Allah katında değeri ve derecesi yüksek olan yiğitlere ise, ahirette herkes imrenecektir. Zahiren muhterem ve muttaki, ama ruhen cılk ve cılız kimselerin ise yüzüne tükürülecektir.

Unutmayalım: Yerde ve göklerde bulunan canlı ve cansız her şey bir aynadır. Ve bu aynalarda her an tecelli eden ve bütün olayların arkasında görünen, Cenab-ı Hakkın Celal ve Cemal sıfatlarıdır. “Yaratılanları, Yaratandan ötürü sevmek” bunun için lazımdır.

Uyanık olalım: Sulardaki kabarcıklarda göz kırpan… Yaprak yaprak açıp, çiçek çiçek kokan… “Hu” zikriyle esen yellerde fısıldayan ve kanat çırpan kuşlarda cıvıldayan O’dur… Güneşle gündüzlere nur, imanla gönüllere huzur ve Kur’an’la beyinlere şuur akıtan… Ateşte hem pişiren hem yakan… Su ile hem yıkayan hem boğan… Her şeyi ve herkesi rızıklandırıp doyuran… Gözlere gördüren, kulaklara duyuran… Güldüren ve ağlatan O’dur. Her an ve her şeyi ve her birimizin ruh ekranı için ayrı ayrı ve yeni baştan yaratan… Dualarda çağrılan, Kur’an’larda okunan O’dur. O Rabbimize ve sahibimize sonsuz şükürler olsun ki bizi yoktan var etmiş, hidayet ve inayet buyurup, varlığından haberdar etmiştir. Öyle ise, Rabbimize teşekkür ifadesi olarak O’na ibadet etmek… Emir ve yasaklar çizgisinde hareket etmek… Din, dil, renk ayırmaksızın Allah’ın bütün kullarına ve tüm mahlûkatına şefkat ve merhametle yönelmek… O’nun dinine ve davasına hizmet etmek, inancımızın ve insanlığımızın gereğidir. Nankörlük ise hıyanettir. Ve sonunda herkes ektiğini biçecek ve müstahak olduğuna erişecektir. Ve son pişmanlık para etmeyecektir.

Ahmet Hocamız nefis terbiyesi için çileye girmek isterken, Erbakan Hocamızın Kerametli Uyarısı!

Ahmet Akgül Hocamız birkaç sohbetinde anlatmışlardı: Vaktimiz müsait bir tatil dönemiydi. Elâzığ’da merkez köylerinden, Keban Baraj Gölü kenarında, yeşillikli, sade ve rahat bir köy var… İlami Köyü derler. Oradan bize bir haber ulaştı; köyün imamı olan kardeşimizin aniden tayini çıkmış, Ramazan da yaklaşıyor… Bizden bir hafız istiyorlardı. Cami Ramazan’da imamsız kalmasın, namaz kıldırsın ricasında bulunuyorlardı. Ben de uzun zamandır kırk gün çileye oturmak için böyle bir fırsat kolluyordum… Rahmetullahi Aleyh Üstadımızın da çile usulü zordu; sahurda ve iftarda çay bile yasak, su ve bir parça kuru ekmekle yetiniyorsun, zaten kırk gün oruçlusun… Bu bir fırsattı; Ramazan geliyor, 10 gün de evvel oturursam 40 günü tamamlarım diye düşündüm… Hatırladınız; Hz. Musa (AS), Tur-u Sina’ya çıkarken Allah öyle buyuruyordu: “30 ile sözleştik, 10 gün daha ekledik… 40 güne tamamladık…” dedik, hayatın meşgalesi, bir kısım siyasi mücadeleler, ister istemez bazı hataları da beraberinde getiriyor… Eğer takva dairesinde, Allah rızası çerçevesinde kalamazsan laçkalaşıyorsun… Biraz kendimizi toparlamak, günaha bulanmış, gaflete dalmış nefsimizi ıslaha çalışmak niyetiyle o köyde 40 gün çileye girme kararı aldık. Şehir yerinde oturursan, göze batıyor, riyakârlık oluyordu, orası köydür, sakindir, gelen giden olmuyordu, rahatsız eden yoktu… Arkadaşa; ‘Acaba ben gitsem olur mu?’ deyince daha çok sevindiler, ‘keşke sen gelsen’ dediler… 2 saat gece uykusu var, 1 saat kadar da gündüz… Zaten bir şey yemedin mi uyku da kalmıyor, insana yemek uyku veriyordu… İşte gece gündüz, Zikrullah’la, Kur’an’la, ibadet ve huzurla vakit geçirmek üzere söz vermiş olduk… O arada dedim ki; çoktandır Erbakan Hocamızı ziyaret etmedim, daha 15 gün kadar var… Hemen gidip Erbakan Hocamı ziyaret edip döneyim, gelip o köyde 40 gün çileye oturayım diye kendi kendime bir plan yaptım. Otobüse bindim, Ankara’ya gidiyorum. İçimden dedim ki; Hocam sorup der ki “Ne iş yapıyorsun?” Ben ise; “40 gün bir köy camisinde çileye niyetlenmişim” desem, belli olmaz, Hocam belki; “Bırak git Tunceli’de teşkilat kur! Git Hakkâri’de, Bingöl’de teşkilat kur!” buyurabilir. Gitsem, söz verdiğim şeyden (camiden) geri kalacağım, gitmesem Hocam’ı kırmış olacağım… En iyisi bu konuya hiç girmeyeyim. Ve zaten o köyün muhtarı ve aracı olan arkadaş dışında hiç kimsenin orada 40 gün çileye oturmak için sözleştiğimden haberi de yoktu… Derken, yola çıktık, gittik Ankara’ya. Genel Merkez’e uğradım… Sıra beklettiler. Nihayetinde Hocam çağırdı, girdik içeriye… Hocam genellikle sohbetlerinde ve seminerlerinde konu daha iyi anlaşılsın ve mesele daha rahat kavransın diye bazen sorular sorardı biliyorsunuz… Ama bana hiç soru sormazdı, herhalde şaşıracağım için böyle davranırdı. Oturdum, çay ısmarladı Hocam, döndü ve dedi ki: “Sana bir soru sorayım Ahmet Hoca…” Buyur Efendim dedim… “Ashab-ı Kiram’ın tarikatı ne idi?” diye sorunca ben şaşırıp kaldım, ne diyeyim. Tarikatlar, Efendimizden 150-200 sene sonra sistemleşmiş, şekillenmiş manevi eğitim ocaklarıydı… Evet, tarikat öz olarak Efendimizin ve Sahabenin hayatında yaşanan şeydir, amma sistemleştiği zaman 150-200 sene sonrasıdır. Hatta bazı tarikatlar 400-500 sene sonra şekillenip bugünkü halini almışlardı. Aklıma ilk gelen “Sahabe-i Kiram’ın tarikatı, Tarikat-ı Muhammediyye idi” demek istedim, sonra topladım kendimi, bilmeden ezbere kafadan böyle bir şeyi atmak en azından edebe aykırıdır, sustum. Erbakan Hocam kendileri cevap buyurdular… Dediler ki: “Ashab-ı Kiram’ın tarikatı Cihad idi… Cihad; ülkemize, devletimize, milletimize dışarıdan saldıracak açık düşman ordularına karşı elbette bizim de silahlı ordularımız olacaktır, hazırlıklarımız yapılacaktır. Bu askeri cihad da önemlidir ve lazımdır… Ama bir ülke içinde toplum bâtıl sistemle, bozuk yönetimle, bozuk eğitim düzeniyle yozlaşmış, yoldan çıkarılmış ise o toplum içerisinde silah kullanamazsınız… O toplum içinde yeniden halkın ıslahına yönelik, ama gerekirse, en etkili vasıtaları da rahat kullanabilmek, yararlanabilmek için siyaset yoluyla cihad yapılır, fikri cihad yapılır, ilmi cihad yapılır, tebliğ cihadı yapılır. Şimdi, şu Anadolu’da hiçbir ev yoktur ki, sülalesinde en az beş-on tane şehit bulunmasın… Ama bu şehitlerin çocuklarının hali ortada. Hem dünyalık fakr-u zaruret, cehalet ve esaret içinde bir toplum haline getirildik, hem de ahlâken sefalete, rezalete, Hak’tan hayırdan uzak bir sisteme mahkûm edildik”. Bu sırada, döndü bana doğru parmağıyla işaret ederek, “Şimdi bizimkine ne olmuş ki ev ev, köy köy dolaşıp bu gerçekleri anlatmak, toplumun yeniden ıslahına ve huzura kavuşmasına vesile olmak için çalışmamız gerekirken, kendisini bir köy camisine 40 gün hapsetmeye karar vermiş?”

Anlattığım şeyde sadece Hocamın bin kilometre ileride düşündüğüm şeyi bana hatırlatması şeklindeki kerametini vurgulamak değil, asıl anlatmak istediğim; “Bizlerin; hayatın içinde kalarak, ama takva dairesinden çıkmayarak, helal-haram ölçülerinden asla uzaklaşmayarak, her türlü görevimizi mutlaka en iyi şekilde yerine getirmeye çalışarak, ama bütün bunları yerine getirmeyi Hakkın hâkimiyeti için cihadı da terk etmeye bahane yapmayarak uğraşmamız gerektiğini, aynen Sahabe tarikatı gibi davranmamız gerektiğini” hatırlatmasıdır.

Kolay mı, kolay değil elbette… İşte bakın, bir dergi sayımıza 5 ayrı dava daha açılmıştı… 5 kardeşimiz ayrı ayrı sorguya alınmış, yapılan 3. mahkemede soruşturmaya gerek olmadığına karar verilmişti. Neymiş, niye Hakkı söylüyorsunuz, niye toplumu uyandırıyorsunuz? Niye gerçekleri konuşuyorsunuz? Ne diyor Efendimiz (SAV)? Ahir zamanda iman bir kor ateş olur, elde tutmaya çalışanların eli yanacak, yere atsa o hakikatten mahrum kalacak. Rabbim yardımcımız olsun, elimize gönlümüze dayanma gücü versin… Yani gönlümüzde hakikati saklamaya, dilimizle gerçekleri haykırmaya bize gayret ve metanet lütfetsin ve Cenab-ı Hakk cehalet ve gaflet içindeki insanlara şuur, huzur versin, onların da ıslahına yol açsın inşaallah… Çünkü işi yapan Cenab-ı Hakk’tır… Hatta Allahu Teâlâ; “Siz düşünemezsiniz, Allah dilemedikçe” buyuruyor…

Ayet-i kerimeyi hatırlayın, Efendimiz (SAV) Bedir Harbinde, Uhud Harbinde, sayıca çok üstün, teçhizatça çok üstün düşmana karşı, yerden bir avuç kum alıyor, Bismillah-u Allah-u Ekber deyip düşmana savuruyor… O kum tanelerinin her biri bir bomba gibi, bir gülle, bir kurşun gibi düşman askerlerinin başına, gövdesine nereye isabet ederse deviriyordu… Allah ne buyuruyor? “O attığını da Sen atmadın, Ben attım!” Öyle ise bizzat Peygamber Efendimizin bu büyük mucizesine bile Cenab-ı Hak “onu yapan, yaptıran, o etkiyi yaratan Benim” derken biz hangi amelimizden dolayı kalkar da “ben ettim, ben yaptım, ben başardım” havasına düşeriz?

Mersin ve İlçelerinde Refah Partisi’ni kurma çalışmalarında bindikleri arabanın kontrolden çıkması!

Allah’ın ve Resulüllah’ın va’adine ve Erbakan Hocamızın müjdesine tam itimat, insana yüksek bir cesaret ve ihlas kazandırır.

Muhterem Üstadımız Ahmet Akgül Hocamız anlatmıştı. O yıllarda Mersin’de bulunan, daha sonraları Dilovası Belediyesine atanan, ardından Kocaeli Büyükşehir Belediyesi Kültür Müdürlüğü’nden emekli olan Nihat Begiç isimli üniversite tahsilli bir kardeşimiz de bu olayın canlı şahitleri arasındaydı ve kendisi de birkaç yerde aktarmıştı.

12 Eylül 1980 darbesinden sonra Milli Selamet Partisi kapatılmıştı. Bunun üzerine Refah Partisi’ni kurma çalışmaları başlatılmıştı. Mersin’de sadık dava kardeşimiz Mustafa Bey bizi arayıp, Antalya’ya kadar uzanan Mersin ve ilçelerinde RP’yi yeniden kurma çabalarına katılmamız ricasında bulunmuşlardı. Biz de Şubat tatiline denk getirip 10 gün kadar kendilerine yardımcı olmak amacıyla Mersin’e ulaştık. Maalesef eski Milli Görüşçülerin çoğu Turgut Özal’ın ANAP’ına kaymış, elde kimse kalmamıştı, Fıtratı ve fırsatı müsait kimseleri davamıza kazanmak üzere, Mersin’deki ev sohbetine katılanlardan, aslen Erzurum Oltu’dan cesaretli ve birikimli kardeşimiz Alaattin Bey konuşulanlardan etkilendiğini ve bizimle birlikte hareket edeceğini açıklamıştı. Biz de kendisine: “Maddi durumunuz müsait, hidroelektrik barajlarına su türbinleri üreten fabrikanızı kardeşleriniz yönetip yürütüyor. Siz Refah Partimizin İl Başkanı olursanız, hem büyük bir uhrevi sevap kazanacaksınız, hem de ailenizi ve iş yerinizi manen sigortalamış olacaksınız!..” deyince, biraz tereddüt ettikten sonra, Adalet Partili olduğu halde RP Mersin İl Başkanlığımıza razı olmuşlardı.

Vaktimiz kısıtlı olduğu için, ertesi sabah hemen ilçeleri, beldeleri hatta köyleri ziyarete çıktık… Kahvehanelerde ve iş yerlerinde yaptığımız konuşmalar etkisini göstermeye, partimize üye olmaya ve görev almaya başlamışlardı. Erdemli kazasında Rahmetli Doktor ağabeyi ziyaretimiz sırasında, daha önce Avrupa Milli Görüş teşkilatlarında çalışan ve o sırada arı peteği üretmekle uğraşan Ali Hayta kardeşimiz de bize katılmıştı. Silifke ve Mut’u taradıktan sonra Mustafa’nın köyünün bulunduğu Gülnar’a uğrayacaktık. O süreçte Mersin-Antalya yolu çok dar, virajlı ve bakımsızdı. Yolumuz üzerinde Akkuyu Nükleer tesislerinde çalışan ve Türkiye’nin birkaç Atom Mühendisinden biri sayılan ve bizim de Mersin Milletvekili adayımız olan bir kardeşimize, vefat eden annesi için bir taziye ziyaretine gitmeyi kararlaştırdık.

O esnada uğradığımız bir beldeden çıkışta, Erdemli’den aramıza katılan Ali Hayta kardeşimiz, yolları iyi bildiğini söyleyerek arabayı kendi kullanmaya başlamıştı. Tali yoldan asfalta çıkarken viraja çok hızlı dalmıştı. Yola da yeni mıcır döküldüğünden arabamız kontrolden çıkmış ve iki sol tekeri üzerinde altı deniz olan uçuruma doğru kaymaktaydı. Ön koltukta şoförün yanında ben oturmaktaydım, diğer üç arkadaşımız arka koltuktalardı. Bu korkunç tehlike karşısında şoförümüz ve arkadaşlarımız paniklemekten de öte korkudan sapsarı kesilmiş ve kanları donmuş durumdaydı.

O güne kadar hiç şoförlüğüm yoktu, hatta arabanın direksiyonu dışında vites ve fren kollarını bile tanımazdım. Ani bir kararla şoförümüzü sola itip direksiyonu hızla sağa çevirince, uçurumdan kıl payı kurtulan aracımız, bu sefer dağın yamacına tırmanıp ters dönme riskiyle karşılaştı, tekrar sola kırıp yola çıktık ve az ileride ormanlık alanda arabamızı durdurmayı başardık… Arkadaşlarımızı indirip yakındaki bir kır çeşmesinde yüzlerini yıkattık… Hepsi hayret ve hayranlık içinde bize bakmaktaydı. Alaattin Bey dayanamayıp sormaya başladı: “Hocam, bizler artık kurtuluşumuz yok, ölüme gidiyoruz, düşüncesiyle korkudan kanımız donarken, siz nasıl bu kadar sakin ve rahatsınız? Bizler sapsarı olup baygınlık geçirirken, siz neden moralinizi hiç bozmadınız?” diye sorunca kendilerine; “Yok canım biz de elbette kuşkulandık, ama sizin kadar açığa vurmadık!” dedikten sonra şu olayı hatırlattık:

Hz. Peygamber Efendimizden sonra, İslam orduları İran’da bir kaleyi kuşatmışlardı. Ancak bu kale çok yüksek ve sağlam taş duvarlarla çevrili olduğu için kolay alınamamıştı ve Müslümanlar büyük zayiata uğramıştı. Çünkü surların üzerinden sürekli ok ve yağlı ateş atılmakta ve yaklaşmak mümkün olmamaktaydı. O sırada ordu içinde bulunan sahabeden mübarek zat: “Arkadaşlar mancınığın içine taş yerine beni koyun ve kaleye fırlatın. Allah’ın izniyle bir fırsatını bulup kale kapılarını sizlere açarım!” deyince komutanlar önce karşı çıkmışlardı. Kendisine, kaleye düşerken sakatlanacağını hatta ölebileceğini, böyle olmasa bile düşmanların elinden kurtulamayacağını hatırlatmışlardı. O sahabe ise: “Hayır, endişelenmeyin… İnşaallah bana bir şey olmaz… Çünkü Peygamber Efendimiz bir sefer dönüşü kulağıma “Sen filan şehre vali olmadıkça ölmeyeceksin!..” buyurmuşlardı. Şimdi o şehir hâlâ alınmadığına ve ben valiliğe atanmadığıma göre, henüz ölmeme vakit var, bana bir şey olmayacak!” diye ısrar edince, kendisini mancınıkla kalenin arka taraflarında, nöbetçilerin bulunmadığı ve yumuşak toprak damların-depoların bulunduğu kısma fırlatmışlardı ve gerçekten bir yolunu bulup kale kapısını açmayı da başarmıştı.

Şimdi, neden benim aşırı korkmadığım ve telaşlanmadığım konusuna gelince… Aziz Erbakan Hocamız; “Önemli bir görev için bizi çağıracaklarını” buyurmuşlardı. Şimdi bu haber henüz gerçekleşmediğine göre, “henüz ömrümüz dolmamıştır” diyerek sükûnetimizi bozmadık!..

İşte Cenab-ı Hakkın ve Resulüllah’ın va’adine ve Aziz Hocamızın müjde ve haberlerine böylesine iman ve itimat ederek tevekkül ve teslimiyet gösterenler, gereksiz korku ve kuşkulardan emin oluyorlardı… Pek çok insanın keramet sandığı ve aklına sığmadığı yüksek bir cesaret ve örnek bir metanet kazanıyorlardı.

Ne mutlu Milli Çözüm sadıklarına ve Kur’an’la teselli bulan Hak dava arkadaşlarımıza!..

Erbakan Hocamızın, Ahmet Akgül Hocamızı, “Azarlayarak Azgınların Hücumundan Koruması”!

12 Eylül Askeri ihtilalinden sonra Erbakan Hocamız bir müddet hapis yatmış, ardından geçici bir süre serbest bırakılmış ve illerden gelen heyetleri Aşağı Ayrancı’da giriş kattaki dairesinde kabul etmeye başlamıştı. Hem Milli Görüş’e sızan marazlı takım arasında hem de bazı hasetçi-fesatçı kimseler arasında “Acaba bu Ahmet Akgül’le Erbakan arasında çok gizli ve samimi bir irtibat mı bulunmaktadır? Erbakan partiyi ve bütün yetkileri Ahmet Hoca’ya bırakmak için mi onu hazırlamaktadır?” kuşkuları yayılmaya ve bize yönelik hücumları ve karalama kampanyaları artmaya ve bu baskılar bizi sarsmaya başlamıştı. O sırada Elazığ’dan da 50 kişi kadar, bir otobüs dolusu Milli Görüşçü arkadaşlarımızla Ankara’ya Hocamızla buluşmaya izin çıkmıştı. Bundan haliyle haberi olan ve bizden kuşkulanıp gıcık alan malum kurmay takımı da hemen ne olup bittiğini anlamak üzere Hocamızın evine koşmuşlardı…

Böylece misafir salonuna 60-70 kişi toplanmıştı. O esnada Hocamızın evinde ve özel hizmetinde görevli İbrahim Titiz bana yaklaşıp, özel bir odaya almıştı. Bana: “Hocam, Erbakan Hocamızın sizinle ilgili bir talimatı var. Lütfen bunu uygulayın ve beni zor durumda bırakmayın…” deyince; ne emir verilmişse mutlaka uyacağımı, aksinin zaten mümkün olmadığını hatırlattım. Aziz Hocamızın talimatı şuymuş: “Herkes salondaki yerini aldıktan, kanepeler ve sandalyeler dolduktan sonra, bazıları da yere oturacaklardı. Ancak iki tane özel ve biraz görkemli koltuk bulunacak, bunlardan birine Erbakan Hocamız oturacaktı. Diğer boş kalan özel koltuğa ise; Hocamızın teşrifini bekleyip en son salona girmem şartıyla benim oturmam gerektiği ısrarla vurgulanmıştı.” Hatta İbrahim Titiz “Ne olur Hocam bu çok önemli talimatı uygulayın ve beni zor durumda bırakmayın!” diye de defalarca uyarmışlardı.

Biz, bu davranışın adaba aykırı olacağının ve açıkça haddimizi aşmak şeklinde yorumlanacağının ve başımıza yeni sıkıntılar açacağının farkındaydık, ama Hocamızın talimatına da uymak zorundaydık. Bu olayın zahiren ve kısa vadede aleyhimize kullanılsa da, gerçekte ve gelecek süreçte bizim lehimize sonuçlar doğuracağını ve Erbakan Hocamızın bizi olgunlaştırma ve koruma amaçlı böyle davrandığını düşünüp teselli bulmaya çalışsam da içimi garip bir telaş ve tedirginlik kaplamıştı.

O sırada, kapı önünde dikilip göze batmamak için, İbrahim Titiz, bizi çeşitli dosyaların saklandığı ambar gibi küçük bir odaya almışlardı. “Burada beklemem münasip görüldüğüne göre, bu dosyaları inceleyip okumama da izin vardır” diyerek yaklaşık 1 saat kadar, çok önemli mektuplara, yazışmalara ve detaylara da böylece vakıf olma fırsatı yakalamıştık.

Derken, Aziz Hocamız aşağı inmiş ve salona geçip özel koltuğuna oturmuşlardı. İbrahim Titiz gelip beni çağırmış ve yanlış yapmayayım diye kucaklar gibi sürükleyip, Hocamın yanındaki özel koltuğa oturtmuşlardı. Hain ve hasetçi takımı bu manzara karşısında önce şaşkına uğrayıp hırslarından morarmaya başlamış; “Yoksa Ahmet Akgül’le ilgili kuşkularımız gerçek mi çıktı?” diye telaşlanmışlardı. Bizi ise utancımızdan koltuğun kenarına iğreti şekilde oturup ter basmıştı. Erbakan Hocam beş dakika kadar sohbet yaptıktan sonra, birden bana dönüp, sanki kendiliğimden ve haddimi bilmediğimden o koltuğa oturmuşum gibi, sert ve azarlar bir tavırla; “İn o koltuktan aşağı!..” buyurmuşlardı. O an sanki bütün dünya başıma yıkılmıştı. “Keşke yer yarılsa da dibine girseydim” diyecek kadar psikolojim sarsılmıştı.

Evet Aziz Hocamızın bizi, hain ve hasetçi takımının kıskançlık duygularından kurtarmaya, Allah rızası ve dava hatırı için yaptığım hizmetlerde beni rahat bırakmalarına, insanlardan hiçbir şey ummayıp gerçek ihlası kazanmama çalıştığını seziyor ve bize bu denli güvendiği için seviniyordum. Ama insan sadece akıl ve vicdan değil, his ve nefis de taşıyordu. Gerçekten de bu olaydan sonra, bize yönelik haset ve hıyanetler azalmış ve rahatlamıştık. Evet, hâlâ hatırladıkça tüylerim diken diken olmaktadır, ama Erbakan Hocamızın böyle ağır terbiye ve tedavi metotlarını sadece bize uyguladığını düşündüğümde ise ruhuma büyük bir huzur ve mutluluk doluşmaktadır.

Milli Çözüm’ü Tutuklama Operasyonu: Bir Ergenekomik Senaryosu ve CIA-Fetullahçı Fiyaskosu!

Milli Çözüm Dergimizin; Cemaatin ve AKP Hükümetinin perde arkasını irdeleyen ve Milletimizi doğru bilgilendiren yayınlarından rahatsız olan çevrelerin ve özellikle İsrail-ABD Büyükelçiliği’nin aylar ve yıllar süren telefon dinlemeleri, bütün dergi ve kitaplarımızı incelemeleri sonucu, “Ergenekon’un Dinci Kanadı” yaftasıyla ve sabahın karanlığında onlarca polis baskınıyla tutuklanıp Konya’ya götürülüyorduk. Emniyetteki Fetullahçı kadroların ve AKP iktidarının tüm baskılarına, yandaş ve Cemaat medyasının aleyhimize başlattığı linç kampanyasına rağmen, yıllar boyu bizi haksız yere hapishanelerde ve mahkemelerde süründürmeyi tasarlayanların bütün şeytani planları ve temelsiz iddiaları üç günde boşa çıkıyor ve yetkili Adana Savcılığı bizleri suçsuz bularak serbest bırakıyordu! Bunun üzerine bütün hıyanet cephesinde bir şok depremi yaşanıyordu!

Milli Çözüm Ekibine, özellikle Ordumuzu karalama kampanyasıyla Ergenekon kapsamında gözaltına alınan şahsiyetlere yönelik bütün iddia ve isnatların tam bir iftira olduğunu resmen belgeleyen, ilgisizlik ve takipsizlik kararı; sahtekâr saldırganların yüzüne şamar gibi iniyordu. Ve sonunda Adalet yerini buluyor ve “soruşturmaya yer olmadığı kararı” veriliyordu.

Tamamı telefon kayıtlarımıza, dergi ve kitaplardaki alıntı yazılarımıza dayandırılarak ve kışkırtılmış birkaç gencin uydurma isnatları gerekçe yapılarak Ergenekon operasyonları kapsamında:

●  “Türkiye Cumhuriyeti Hükümetini ortadan kaldırmaya veya görevini yapmasını engellemeye teşebbüs etme;

●  Türkiye Cumhuriyeti Hükümetine karşı silahlı isyana teşvik ve tahrik etme;

●  Silahlı Terör örgütü kurma ve yönetme” gibi asılsız ve alâkasız iddialarla Milli Çözüm Ekibi aleyhine açılan dava, Adana Cumhuriyet Başsavcılığı’nın 2009-8 no’lu kararıyla kovuşturmaya gerek olmadığı sonucuna varılarak düşürülmüş bulunmaktaydı. Ve zaten Yargıtay 8. Dairesi “Maddi bulgularla desteklenmeyen telefon kayıtlarının delil sayılamayacağı” kararını açıklamıştı. Ancak bu iddialarla anarşistler gibi tutuklanmamız ve marazlı medyanın maksatlı yayınlarıyla karalanmamız sonucu, yaralanan onurlarımızın ve aleyhimizde oluşan ön yargıların tahribatı nasıl ortadan kaldırılacak ve bu yüzden uğradığımız maddi ve manevi zararlarımızı kim karşılayacaktır? Bu bir hukuk skandalıydı!

ABD ve AB’nin emperyalist planlarını, işbirlikçi AKP’nin perde arkasını, Fetullah Gülen’in kirli ve tehlikeli bağlantılarını, Ergenekon yapılanmasının dış patronlarını deşifre etmesi, Siyonist İsrail’in ülkemiz ve bölgemiz üzerindeki sinsi planlarını sıkça gündeme getirmesi, malum ve mel’un güçleri tedirgin etmiş ve masonik merkezleri harekete geçirmişti. Konjonktürün de müsait olmasını fırsat bilen fesatçıların (Fetullahçılar, AKP yandaşları, Milli Görüş’ün marazlıları) kışkırtmasıyla, bütün yazar ekibimizle birlikte “Ergenekon Davası çerçevesinde ve gizli örgüt kurma iddiasıyla” hakkımızda tutuklanma emri verilmişti. Ama üç gün içerisinde, bütün iddia ve isnatların temelsiz ve yetersiz olduğu anlaşılıp, arkadaşlarımızın hepsi salıverilmiş, bir iki ay sonra da savcılıktan takipsizlik kararı gelmişti. 

Öncelikle Polislerimizin; görevleri ve bize isnat edilen saçma sapan suçların mahiyeti gereği, gösterdikleri titizlik ve abartılı tedbirler dışında, hem yakalama ve tutuklama esnasında, hem yüzlerce kilometrelik taşıma ve gözaltında tutma sırasında, müdürlerinden ekip amirlerine, memurlarından diğer görevlilerine kadar hepsinin, olumlu ve olgun yaklaşımlarını, polisliğe yakışır ağırbaşlı ama saygılı davranışlarını takdir ve tebrik ediyor ve ülkem adına gurur duyuyordum.

İçeri alınmamıza sevinen, salınmamıza üzülen zavallıların gıcıklığı! 

Evet, haksız ve dayanaksız iddialarla Milli Çözüm Ekibini tutuklama sırasında; Ilımlı İslamcılardan, katı şeriatçılara… Avrupa âşıklarından Amerikan uşaklarına… Salak ve asalak sahte solculardan, milliyetsiz ve cibilliyetsiz masonlardan sığıntı sağcılara, TÜM MARAZLI MEDYA suçüstü yakalanmıştır! Şu CIA-MOSSAD maşası ve Amerikan şakşakçısı Fetullahçılardan, şu AKP’nin ve işbirlikçi akreplerin yandaşı marazlı münafıklara; hepsinin yargısız infaz gibi bize her türlü isnadı yakıştırmalarına… Kamuoyunda “anarşist, ihtilalci” gibi algılanmamız için çarpıtıcı ve saptırıcı bütün yayın ve yorumlarına rağmen, 4 gün sonra bütün iddia ve isnatlarının temelsiz ve geçersiz olduğu anlaşılıp, yüksek bir feraset ve hukuki dirayet sahibi ilgili Adana Savcılığı’nca serbest bırakılmamız üzerine; bu “doğruluk, soyluluk ve sorumluluk” kavramlarını katleden medyanın; bu utanmaz, bu uslanmaz, bu hokkabaz maymunların: Şahsımızdan, Milli Çözüm camiasından ve yanıltıp yamultmaya uğraştıkları toplumdan en azından bir özür dilemeleri gerekmez miydi? Bu edepsiz ve erdemsiz tavır; şu Saman TV’sinden A(rsız) TV’sine, şu en kahraman yazarlarının bile ne haltlar karıştırdığı mahkemelere taşınan şeriatçı münafık Vakit gazetesinden, İsrailci Hürriyet gazetesine kadar bütün bu yazar-bozar müsveddelerinin nasıl bir şeytan şebekesi olduklarını göstermeye yetmez miydi? Şimdi; ey şeytanın şakirtleri!.. Ey MOSSAD ve CIA’nın, ey Mason Localarının yalancı şahitleri!.. Söyleyin bakalım; toplumun dirliği ve devletin düzeni için, bizim yayınlarımız ve yorumlarımız mı tehlikeliydi, yoksa sizin insafsız infazlarınız mı teröristlikti? Bizi, “sivri dilli” bulduğunuz, ama “Bu sivriliğin ve keskinliğin kimin çıbanlarını deştiği?” sorusu karşısında sustuğunuz yazılarımız ve konuşmalarımız mı terbiyesizlikti, yoksa sizin soysuz ve sorumsuz tavırlarınız mı, halkımızı, ahlâkımızı ve insan haklarımızı tahrip ediciydi?

Erbakan Hocamız, Altınoluk’ta kendilerini ziyaret eden E. GİK üyesi ve Kocaeli E. İl Başkanı Sn. Alaattin Köksal’a söyledikleriyle Oğuzhan Asiltürk’ü ve yalakalarını yalanlamıştı:

Alaattin Köksal Bey, Oğuzhan Asiltürk’ün basında Milli Çözüm aleyhindeki açıklamalarına istinaden Erbakan Hocamıza: “Bu tür açıklamaların yanlış ve yaralayıcı olduğunu, çünkü kendisinin bu kardeşlerimizi tanıdığını ve teşkilatta beraber çalıştığını, bu beyanatların yersiz ve yararsız olduğunu” hatırlatınca Aziz Hocamızın cevaben: “Herkes görevini yapıyor. Bazıları beyanat vermede acele ediyor. Ben bu kardeşlerimi yakinen tanıyorum ve gözlerinden öpüyorum” buyurmuşlardı.

Ey, Ahmet Akgül Hocamızı “Ergenekon yanlısı, Perinçek Ulusalcısı” şeklinde karalamaktan utanmayan ve kendi pisliklerini başkalarının üzerine sürmekle temize çıkacağını sanan zavallılar! Hocamızın, azılı eşkıyalar gibi, onlarca silahlı özel timlerce ve sabah namazı vaktinde evi basılırken yakınlarına söylediği şu sözler, hiç hatırımızdan çıkmamıştır:

“Korkmayın ve telaşa kapılmayın. Onların tanrıları bizim Rabbimizle, hâşâ, baş edemez, bütün tuzaklarını boşa çıkarıverir!.. Çünkü, bizim Rabbimiz; yerlerin, göklerin, geçmişin ve geleceğin, yani her şeyin sahibidir. Ama onların tanrısı, sadece Filistin’in geçici işgalcisidir!”

Serbest kaldıktan sonra ziyaretine gittiğimizde ise, gelen bir telefon mesajı üzerine şunları söylemişti:

“Asıl olgunluk:

●  Kur’an hazinesinden ilim ve irfanla dolgunluk;

●  Gönüllü ve şuurlu olarak, Hakka ibadet ve halka hizmet üzerinde yorgunluk;

● Mazlum ve mağdur insanların acı durumu, zalim güçlerin ve hain işbirlikçilerin gaspettikleri iktidar konumu, manevi sorumluluk ve hesap korkusu yüzünden hüzünlenip solgunluk;

●  Dinine ve devletine saldırılınca coşup, nefsine ve menfaatine dokunulunca hoşgörü ve durgunluktur… Çünkü duasız, davasız ve hakikat hatırına düşmansız kimseler, görünüşte insan, gerçekte ise hayvan grubudur.”

İslam, olgun ve onurlu insan olmak içindir. Ey, ılımlısıyla, radikaliyle din istismarcısı marazlı ve garazlı mahlûklar, bırakın Müslümanlığı, duyarlı ve tutarlı bir insan olun yeterlidir…

Söz Sırası Onlarda.

‘Milli Çözüm’, Ahmet Akgül yönetiminde çıkan bir yayın. Dergiyi, ilgiyle takip edenlerdeniz. Oluşumla ilgili olarak yapılan son soruşturma ‘Tüm gözaltına alınanların serbest bırakılmasıyla’ sonuçlandı. Bu yüzden, Milli Çözüm’ün ‘Ağustos Özel Sayısı’na ilgi gösterdik. Başlığın üstüne yerleştirdikleri “Ellerinde Patlayan Operasyon Balonu” aslında her şeyin özeti. Yazar ve Siyaset Bilimci Akgül’ün yazısını herkes mutlaka okumalı. “Orduya Hücum”, “AKP Kapatılmadı. Rehin alınıp, kapatma yapıldı”, “Marksçılıkla, Ulusalcılık Uzlaşır mı”, “Amerika en büyük terör teşkilatıdır”, “30 Ağustos Zaferi ve Türk Subayının Şerefi” şeklindeki ara başlıklar, Ahmet Akgül’ün Ulusal Kanal’daki ‘Başörtüsü Konuşması’yla tamamlanıyor. İlgi duyanlar için Milli Çözüm’ün internet adresini veriyoruz. (http://www.millicozum.com) Kapakta yer verilen ‘Bize Çete Diyenin de…’ başlıklı dizelerden bir dörtlüğü yayınlıyoruz: