LİDERLİK; BAŞKALARINI DA HİZMETE KATMA
VE RAKİPLERİNDEN BİLE YARARLANMA SANATIDIR!

Yüksek hedefleri doğrultusunda, başkalarını da kurgulayıp hizmete koşanlar, rakiplerinden ve muhaliflerinden bile hayır yolunda yararlananlar ve hiç kimsenin yetenek ve birikimlerini boşa harcatmayanlar, lider; ama kendisini başkalarına kiralayıp kullandıranlar ise heder olmaktadır. Her şeyden önce olgunlaşmanın ve vicdani bağımsızlığa ulaşmanın ilk şartı; insanın yetenek ve dürtülerini kontrol altına alıp; kendi kendisini aklı ve vicdanı doğrultusunda kullanmayı başarmasıdır.

Çünkü insanlar:

1- Nefsine esir olanlar,

2- Nefsine hâkim olanlar, diye iki sınıfa ayrılır.

Halk kesimleri, doğrudan değil; ama kabile reisleri, dini rehberleri ve kanaat önderleri eliyle yönetilen topluluklardır. Yakın tarihimizde böylesine üstün yetenekli yöneticilere örnek şahsiyetler vardır:

Sultan Abdülhamid: Farklı dengeleri ve dinamikleri çok iyi gözetip, milli menfaatler doğrultusunda değerlendirmiş; ama maalesef sonunu getirememiş ve Siyonist merkezlere yenilmiştir.

Mustafa Kemal: Başından beri çevresini ve etkili isimleri çok iyi idare etmiş, yüksek gayeleri için yönlendirip yararlanmak üzere yetkilendirmiş, büyük ölçüde hedeflerine erişmiş; ama kendisinden sonraki muhtemel saptırma ve çarptırmalara karşı, gerekli ve etkili tedbirler geliştiremeden, masonik şebekenin ve sabatayist çetenin hıyanetiyle, ne yazık ki şaibeli ölümüne sürüklenmiştir.

Prof. Dr. Necmettin Erbakan: Dünya çapında zor işlere girişmiş, büyük ve evrensel projeler geliştirmiş, çok farklı ve aykırı isim ve kesimleri, kendi ayarında ve diyarında mükemmel yönetmiş; küresel dengeleri değiştirip düzeltecek stratejiler üretip tatbik ve takip etmiştir. Hainlerin ve gizli husumet ehlinin, en yakın çevresine girmeleri bile Onu paniğe sevk etmemiş, tam aksine; safiyet görüntüsüyle, ya onları dava hizmetinde değerlendirmiş, veya en azından tahribatlarını frenlemiş ve asgariye indirmiştir.

Ama mutlu ve kutlu son nasıl tecelli edecektir? Kendisinden sonra lokomotifin raydan çıkmaması veya makas değiştirilip hedef sapmaması için hangi sigortalar temellendirmiştir? Bu soruların cevapları yaklaşan zaman içinde ve hep birlikte görülecektir.

Evet liderlik, insanları:

a) Yararlı ve başarılı olacakları alanları doğru tespit edip, o yönde kullanma,

b) Onların can sıkıcı yanlarına katlanma,

c) Haklı ve hayırlı hedefler için, başkalarını kurgulama ve kontrol altında tutma sanatıdır.

Ancak bu kullanma ve hizmete katma;

Etkili ve yetenekli kimselerden yararlanma, yardımlaşma, onları âtıl ve bâtıl kalmaktan kurtarma anlamındadır.

Elbette; şerli maksatlarla ve şeytanlıkla başkalarını kullanmaya kalkışmak; insanların iyi niyetini istismar ve suiistimal için onlara yaklaşmak, bencillik ve bayağılıktır.

Bizim kastettiğimiz kullanma; bir nevi ham demiri işleyip paslanmaz çelik haline sokmak veya çelikleşmiş olanları, bağ bahçe çiti veya ağıl çerçevesi gibi sıradan işlerde harcanmasına engel olmaktır.

Tarihi bir hakikattir ve Sünnetullahtır: Toplumları düştükleri gaflet ve sefaletten, ya büyük felaketler veya büyük liderler çekip çıkarmaktadır. Türkiye’nin de yeniden kendini bulması böyle olacaktır.

Peki, Kaybolan Türkiye Nasıl Bulunacaktır?

İbrahim Veli’nin dediği gibi: “Bir Türkiye var Türkiye’den içeri!” Hayali kurulan, özü korunan, ama bir türlü bulunamayan… Ve çok şanslıyız ki; her alanda kayıplara oynadığımız halde kaybetmeyen bir tarafımız var. Üstat Bediüzzaman’ın deyimiyle “gücümüz zaafımızda saklı” sanki. Peki, kimler ulaşır bu güce ve güvenceye? Elbette inananlar… Çünkü bulanlar, inanıp arayanlardır; şükür ki artık aramaya başlamış bulunmaktayız… Başta değerlerimiz ve dengelerimiz olmak üzere, kaybettiğimiz ve bu yüzden kayıp gittiğimiz birçok şeyden bahsedebiliriz. Ama kayıplardan bahsetmek bize ne kazandırır ki? Bulmamız lazım! Çünkü içimizdeki Türkiye bulunmak istiyor artık. Gelinen nokta bize “Kimiz?” sorusunu sorduruyor. Herkesin aradığı, işte bu sorunun cevabıdır. Bulunacak cevap, hem ülkenin hem de insanlığın yaşadığı sorunların da cevabı olacaktır.

Soruyu bulduk: Biz kimiz? Sorunu da bulduk: Bugünkü biz, gerçekten biz miyiz? Hayır. Çünkü biz, Fatihlerin nesliyiz. Asırlarca insanlığa saadet rehberliği yapmış, üç kıtada at koşturmuş erleriz. Bugün bu erlikten, bu rehberlikten ne kadar da uzaklaşmış ve kendimize yabancı hale gelmişiz! Adeta kaybolmuş, yitip gitmişiz. Ama gerçekte kaybolan biz değiliz, bizi biz yapan değerlerden koparılıp uzaklaştığımız için öyle zannetmekteyiz! Bunu bir hikâye ile süsleyelim: Amerikalı bir grup, bir yerli ile ormanda dolaşırken, Amerikalılar panik içinde: “Eyvah, kaybolduk!” demiş. Bunu duyan yerli, kendinden emin bir şekilde: “İşte buradayız ya!” yanıtını vermiş… Amerikalılar devamla: “Baksana, yön işaret levhası kaybolmuş!” deyince yerli cevabı yetiştirmiş: “Yahu ‘biz’ yerine, ‘yön işaret levhası kayboldu’ desenize!..”

Kaybolduğunu zannedenlere yerli bir cevap lazım: Bizim, kaybolma gibi bir derdimiz olamaz. Çünkü kaybolmayan ve asla kaybolmayacak “yön işaret levhalarına” sahibiz. Böyle durumlarda: “Ne büyük belamız var!” yerine; “Ne büyük Mevlâ’mız var!” demeliyiz. Yani kendimize gelmeli, özümüze dönmeliyiz.

Bunu bilenler biliyor, bulanlar buluyor. Bilenler bilmeyenlere bildirmek, bulanlar bulmayanlara buldurmak için çabalıyor. Ama ille de bulmak istemeyen elbette bulamıyor. O, kendini kaybetmenin rüzgârında savruluyor. Belki hoşuna da gidiyor ama, duvara çarpınca aklı başına geliyor, ama iş işten geçmiş oluyor!

Bul artık Türkiye’m, bul artık memleketim! Doğrul ve durul ey aziz milletim! Çünkü geriye sadece bulacak kadar gücün kaldı. Bu güç de elinden alınmadan, bul ve buluştur. Kırk yıldır bu ülkede bulunan ve insanımızı değerleriyle buluşturan bu güç: Milli Görüş; görevde buluşuyor, güzelde buluşuyor. Temelde buluşturuyor, evrenselde buluşturuyor… Yeni bir dünya oluşturuyor… Adil bir düzen ve asil bir dönem yaklaşıyor. Amerika’yı da Avrupa’yı da, Hak’ta ve hayırda yarıştırmak ve buluşturmak için; çare var! Bu ülke kaybolmayacağı gibi, görevinin başında bulunduğun sürece de kaybetmeyecek ve kaybolmayacaksın… Eğer inanıyorsan!” Ümitsizlik, kendine güvensizliğe ve gayretsizliğe yol açar. Evet ya ümitsizsiniz veya ümit, sizsiniz!..

Sürekli kullanılan, makam ve menfaat karşılığı karizmasını başkalarına kiralayan adamlardan ise; lider kişilik değil, “vitrin mankenliği” beklenir. Bu tıynetteki tiplerden, başkan görünümlü uşaklar üretilir. İstanbul’da Türkiye Yahudi cemaatinin çıkardığı haftalık Şalom gazetesindeki şu tespitler, ülkemiz ve milletimiz adına, yüz kızartıcıdır!..^[1]

Ankara – Kudüs – Şam Hattı

O süreçte, İsrail ile Suriye arasındaki gizli temaslar Başbakan Tayyip Erdoğan’ın aracılığı ile 2007 yılı şubat ayında karşılıklı mesajlarla başlamıştı. Her iki ülkeden temsilciler, İstanbul’da Madrid Barış Anlaşması’nın ilkeleri ve Birleşmiş Milletler’in 242 ve 338 sayılı kararları doğrultusunda barışa ulaşmak için görüşmeleri sürdürme kararı almıştı. AKP’nin uzun zamandan beri sürdürdüğü bu gizli temaslardan sözde üç farklı beklentisi vardı: Suriye’nin elini güçlendirmek, Ortadoğu’da İran’ın etkisini frenlemek ve bu yoldan İsrail-Filistin barışına katkıda bulunmaktı. Ama sonunda, her üçü konusunda da farklı bir yola kayacaktı.

Bu adımlar atılırken Türkiye, güya ABD’nin karşı çıkmasına rağmen hem Suriye, hem de Hamas ile görüşmeler yapmıştı. Ancak Türk yetkililer; “ABD’nin menfaatleri ile Türkiye’ninkiler her zaman örtüşmeyebilir” demek suretiyle bağımsız bir dış politik çizgi izliyormuş gibi davranmıştı.

İlginç olan: İsrail-Suriye barış görüşmelerinde üç kilit ismin sıkıntılı günler geçirmekte olduklarıydı; Olmert yolsuzlukla suçlanırken, Esad, Refik Hariri cinayetinden sorumlu tutulma baskısından, Tayyip Erdoğan ise açılan parti kapatma davasından tedirgin durumdaydı. Başlatılacak görüşmeler belki her üç lidere de zaman kazandıracaktı; Olmert, belli bir süre soruşturmaların ağırdan alınmasını sağlayacak, Esad uluslararası alandaki baskıyı azaltacak, Erdoğan ise bölgede Türkiye’yi yeniden lider konumuna taşıyor havası atacaktı.

Oysa Batı basınına göre Olmert de, Esad da çok cesur kararlar alabilecek niteliklere sahip devlet adamlarıydı. Olmert, 2. Lübnan Savaşı’na girişerek ve Suriye’deki nükleer santrali imha ederek bu yetisini kanıtlamıştı. Esad da Hizbullah ile iş birliğine girişirken gözü kara olduğunu ortaya çıkarmıştı. Ama Recep T. Erdoğan’dan “cesur ve nitelikli devlet adamı” olarak hiç bahsedilmiyordu. Oysa Erdoğan’a “cesaret ödülünü” kendileri takmıştı… Demek ki, sadece pohpohlamak ve kullanmak amaçlıydı.!? “İsrail’e rağmen, Suriye-İran anlaşması imzalandı.” manşetleri de sahtekârlıktı, zira bu yakınlaşmayı perde arkasında İsrail ve ABD sağlamıştı. Ve zaten daha sonraları İran, Amerika ve Avrupa ile anlaşacaktı. Ve tabi Siyonistlerin asıl hedefi; Irak, Suriye, Türkiye ve İran’ı parçalayıp Arz-ı Mev’ud hayaline ulaşmaktı.

2008 Mayıs’ında Tahran’ı ziyaret eden Suriye Savunma Bakanı Hasan Türkmeni ile İran Savunma Bakanı Mustafa Muhammed Neccar, Ortadoğu’daki güvenliği sağlamak üzere bir protokol imzalamıştı. İki ülke arasındaki iş birliğinin vurgulandığı protokolde, “yabancı işgalcilerin bölgeden çekilmesi”ne yönelik maddelerin yer aldığı açıklanmıştı. İran ve Suriye arasında stratejik ilişkilerin bulunduğunu söyleyen yetkililer, teknik ve eğitime yönelik çalışmaların da yapılacağını” vurgulamıştı. Daha önce Türkiye aracılığıyla bir araya gelen İsrail ve Suriyeli yetkililer, barışa yönelik resmi bir adım atmıştı. Suriye’den “İran’a verdiği desteği çekmesini isteyen” İsrail’in, bu protokol karşısında şaşırmış rolü oynaması olağandı. Sn. Erdoğan ise, kapatma telaşından, sadece İsrail değil, Beşşar Esad tarafından bile atlatıldığının farkında bile olmamıştı. Ve maalesef Sn. Erdoğan, önce dostluk rüzgârları estirdiği Beşşar Esad’ın, sonunda koyu bir karşıtı olup çıkacaktı!?

Aynı tarihli Şalom gazetesinde yer alan: “ABD ve İsrail’de lider bunalımı” başlıklı yazıda;

“Suriye’nin, totaliter bir rejim olmakla beraber, gerçek anlamda ideolojik olarak radikal bir rejimle yönetildiğini söylemek yanlıştır. Suriye daha çok pragmatik yaklaşımlarda bulunan ve aslında kolaylıkla taraf değiştirebilecek bir ülke konumundadır. Menfaatlerinin İsrail ve ABD’den yana olduğunu anladığı anda Beşşar Esad’ın bu konuda fazla tereddüt etmeyeceği açıktır. Bu noktada güçlü bir ABD ve İsrail baskısı yeterli olacaktır. ABD yönetimine gelince, son sekiz yıldır pek de güçlü bir şekilde yönetilmediği ortadadır. ABD Başkanından çok, Merkez Bankası Başkanının sözünün ve söylediklerinin önemli olduğu ABD’de önümüzdeki dört senede de durumun pek değişmeyeceği anlaşılmaktadır. Daha geçen seneye kadar Demokratların, kimi çıkarırsa çıkarsın Başkan seçileceğini düşünürken, şimdi Başkan adayı seçmekteki gecikmeleri “tarihi eser” McCaine’i öne çıkarmaktadır. Daha şimdiden seçmenler McCaine’i daha dürüst olarak görmeye başlamıştır. Aslına bakılırsa bu üç adayın da ABD’yi güçlü kılacak ve Bush’un kaybettirdiği prestiji kazandıracak lider olamayacağı ortadadır. Önümüzdeki dört sene AB’nin, özellikle Sarkozy’nin, perde arkasından da olsa Rusya’dan Putin’in kişilikleriyle ön plana çıkararak dünyada daha fazla söz sahibi olacağı bir süreç yaşanmaktadır” denilerek; acaba:

a) Bush ve ekibinin Siyonist İsrail’in ve Yahudi lobilerinin güdümünden çıktığını ve bağımsız politikalar uyguladığını…

b) ABD Başkan seçimlerini, Şalom’un “tarihi eser” diye dalga geçtiği ve hiç istemediği, Cumhuriyetçi aday McCaine’in kazanacağından korktuklarını…

c) Amerika’da Merkez Bankasını ellerinde tutan Yahudi sermaye saltanatının, Bush’un Başkanlığından daha etkili ve yetkili olduğu kanaatiyle avunduklarını…

d) O süreçte aslında Bush’la aynı kampta olan ve Siyonist sermayeye kafa tutan Sarkozy ve Putin’in daha da güçlenip, ırkçı emperyalizme karşı yeni yapılanmaların yaşanacağından kuşkulandıklarını açığa mı vurmuşlardır, yoksa beyinleri bulandırmaya mı çalışmışlardır?

Aşırı sağcı “Neo-con” Daniel Pipes’e göre; Bush giderayak İran’a saldıracaktı!

O dönemde ABD’de yeni muhafazakâr grubun önemli ismi, Ortadoğu Forumu adlı düşünce kuruluşunun yöneticisi Daniel Pipes, yayımlanan makalesinde, Obama’nın seçilmesi durumunda, Bush’un görevi devretmeden önce İran’a saldırabileceğini ve bu konuda hazırlık yapılması gerektiğini söylemişti. Ortadoğu Forumu adlı düşünce kuruluşunun direktörü Pipes, ABD’nin ikinci en yüksek tirajlı gazetesi USA Today’de yayımlanan makalesinde, İran’a, “hiçbir zaman nükleer silah sahibi olmasına izin verilmeyeceği” yönünde inanılır ve sert mesaj (!) verilmesi gerektiğini kaydetmişti. Daniel Pipes, bu çerçevede Bush yönetimine, İran’ın nükleer altyapısını hedef alacak olası saldırılar için askeri hazırlık yapılması, bunun kamuoyuna duyurulması ve dünyadan karşı yönde gelecek baskılara dayanılması çağrısında bulunmuştu. Bu çağrıyı İsrail’e de yönelten Pipes, “Bu yaklaşım başarılı olursa kriz çözülür. Olmazsa bu defa gündeme ABD Başkanlık seçimi gelecek” demişti.

İlle de saldırmak istiyorlar!

Pipes, Cumhuriyetçi Başkan adayı John McCain’in, “Dünyada ABD’nin İran’a karşı askeri seçeneğe başvurmasından daha kötü sadece bir tek şey var, o da İran’ın nükleer silah sahibi olması” dediğini hatırlatarak, McCain’in Başkan seçilmesi durumunda Bush’un, İran konusundaki kararı muhtemelen ona bırakacağını yazmıştı. Daniel Pipes, Demokrat Barack Obama’nın ise, “başarı şansı olmayan diplomasi ve yaptırımlar” yaklaşımına bağlı olduğunu kaydederek, Obama’nın Başkan seçilmesi durumunda, “Bush’un İran’a karşı askeri eylemi başlatabileceğini” dile getirmişti. Pipes, bununla, ABD Başkanlık seçiminin yapılacağı 4 Kasım ile yeni Başkanın göreve başlayacağı 20 Ocak 2009 arasındaki zamana işaret etmişti. O dönem Avrupa gezisini sürdüren Başkan Bush, krizin güya diplomasi yoluyla çözülmesini tercih ettiğini, ancak “bütün seçeneklerin masada olduğunu” belirtmişti.

Sedat Sertoğlu “İsrailli dostlarının” söylediklerini niçin yazmıştı?

“İsrail’de devlet katında olup bitenleri yakından izleyen bazı arkadaşlarım bana dediler ki: ‘İsrail, İran’daki nükleer silah yapımı için kullanılan hedeflere çakmaya hazır. Bütün planlar yapıldı. ABD ile veya ABD’siz… Mutlaka İran’a saldıracaktır!’

Sordum: ‘Böyle bir yeteneğiniz var mı?’

‘Teknik olarak var… Uçak bile kaldıramaz İran.’

‘Böyle bir saldırının dünya üzerindeki olumsuz etkilerini görmüyorlar mı?’

‘Görüyorlar… Ama İran lideri bizi haritadan sileceğini söylüyor. Oturup bunu yapmasını mı bekleyelim? Bir ülke sizi haritadan sileceğini söyleyip nükleer silah yapma girişimine başlasa, Türkiye ne yapar? Oturup bekler mi, yoksa o ülkedeki tesisleri ortadan mı kaldırır?’

‘Zamanlaması belli mi saldırının?’

‘Ben ancak tahmin edebilirim. Bush’un dönemi bitmeden olacak gibime geliyor…’ (Obama da gelse durum değişmeyecek görünüyor.)

‘Petrolün varilini 250 dolardan almaya hazırsınız yani?’

‘Sadece Batı dünyası değil, ama Arap ülkeleri de akıllarını başlarına toplayıp İran’ı bu işten vazgeçirmezlerse olacağı budur…’

‘Ama Hizbullah ve Hamas size hemen saldırır!’

‘Biz Irak ve Suriye’deki nükleer tesislere saldırırken, Arap ülkelerine uzak durmalarını, kendilerine hiçbir şey yapmayacağımızı söyledik. Hizbullah için de aynı durum söz konusu. Akılları varsa karışmazlar…’

Bunları duyduktan sonra bilgilerine güvendiğim bazı başka isimleri de aradım. Amerikalılar böyle sorularla karşılaşınca heyecanlanıp, susmayı tercih ediyor veya kaçamak cevap veriyorlar.” Sonuç: “İsrail ve ABD, kesinlikle İran’a saldıracaktır!” havası ve propagandası ile, İran’ı nükleer hazırlıklardan vazgeçmeye zorlamış ve bunu başarmışlardır.

Ve maalesef, AKP kurmayları bu Siyonist ve emperyalist kafaların kuklası, figüranı, asistanı (pardon “eş başkanı”) olmaktan kurtulamamışlardır. İşte: “Böyleleri lider olmaz, heder olur!” dememiz bundandır…