G.K.B. Büyükanıt:AKP HÜKÜMETİ DEVLET POLİTİKASINDAN SAPIYOR (VE KIBRIS’I SATIYOR!..)

Bu tarihi uyarılar, acı bir gerçeğin özetidir. Milletimize ve tüm sorumluluk sahiplerine:

"Şimdi şahsi hevesler ve hesaplar için, ülkemiz ve geleceğimiz feda ediliyor" mesajı yerindedir.

AKP, sanki babalarının malıymış, kendilerine miras kalmış gibi, Kıbrıs'ı AB'ye hibe ve hediye etmektedir.

Hala "Asker siyasete karışmasın, Genel Kurmay konuşmasın" diyen çevrelerin bu tavrı, hıyanetleri gizlemeye yöneliktir ve kahpeliktir! 

Cumhurbaşkanının, Genel Kurmayın, Ana Muhalefet Başkanının, hatta bakanların bile haberi ve bilgisi olmadan, AKP Kıbrıs'ı ve Türkiye'nin çıkarlarını rüşvet veriyor!

Başörtüsü ve İmam-Hatip zulmü konusunda muhalefetle ve marazlı sivil inisiyatifle mutabakat arayan AKP; şahsi hesapları için milli çıkarlarımızdan taviz vermeye gelince hiç kimseye sormayarak münafıklığını mühürlüyor.

Oysa Tayip ve şaşkın ekibi, bütün tavizleri verseler de AB'ye yaranamayacaklarını, "Türkiye'nin AB'ye girmesine asıl engel, halkının Müslüman olmasıdır." Diyen İtalyan Bakan Emma Bonino açıklıyor.

Kıbrıs'ı; Ecevit'in ve muhalefetin direnmesine rağmen 1974 çıkarmasına ön ayak olan Erbakan kurtarmıştı. Şimdi Tayip Erdoğan AB'ye ve İsrail'e rüşvet veriyor. Hala her ikisini aynı gösteren kasıtlı çevreler aslında AKP'nin hıyanetine dolaylı destek veriyor.

Onur Öymen: "Ha bir liman, ha 10 liman" diye uyarıyor!

CHP Genel Başkan Yardımcısı Onur Öymen, Türkiye'nin Kıbrıs konusunda AB'ye yaptığı öneriyle ilgili olarak, "Bir limanı; bir havalimanını açmakla, 10 limanı açmak arasında hukuki ve siyasi açıdan hiçbir fark yok. Kimse kimseyi kandırmasın. Bu, adım adım Türkiye'nin bugüne kadar gayri meşru saydığı Kıbrıs Rum Yönetimini meşrulaştırma yönündeki gidişin işaretidir" dedi.

Öymen, TBMM Dışişleri Komisyonu toplantısı öncesi gazetecilere, Türkiye'nin AB'ye yaptığı, "Ercan Havaalanının uluslararası trafiğe, Mağusa  limanının da doğrudan ticarete açılması karşılığında, Türkiye'den de bir havaalanı ve limanın Rumlara açılabileceği yönündeki" teklifi değerlendirdi.

Türkiye'nin, bir süreden beri kapalı kapılar ardında bu konuda müzakereler yaptığına ilişkin endişeleri bulunduğunu dile getiren Öymen, Hükümetin, Türkiye'nin çıkarlarını çok yakından ilgilendiren milli davaya, bu gibi gelişmeler hakkında Meclise ve muhalefete hiçbir bilgi vermediğini ifade etti.

Ercan Havaalanından, doğrudan uçuşlar konusu gündeme geldiğinde, Rum Yönetimi Lideri Papadapulos'un, "Bunu müzakere konusu bile yapmayız. Bu, bizim için bir egemenlik konusudur" dediğini hatırlatan Öymen, Rumların bu noktada geri adım atmayacağını düşündüklerini söyledi.

Öymen, arkasında AB'nin desteğini hissederken Kıbrıslı Rumların taviz vermesi için bir sebep bulunmadığını dile getirerek, şöyle devam etti:

"Belli ki bütün çabalar, Türkiye'yi adım adım tek taraflı tavizlere yönlendirmektir. Son haberler gerçeği yansıtıyorsa, Türkiye'nin, bir çözülme başlangıcının içinde olduğunu görüyoruz. Bu gidiş, sonunda Kıbrıs'ı Girit gibi elden çıkarmamıza yol açar. Hükümeti son kez uyarıyoruz; Bu vahim hatayı yapmayınız, direniniz, haksız baskılar karşısında direniniz Çünkü Türkiye'nin önüne Kıbrıs meselesini çıkarmak isteyenler, gerçek niyetlerini ortaya koymuyorlar."

Dışişleri Komisyonu Başkanı Mehmet Dülger de öneriyle ilgili olarak Dışişleri Bakanlığı ile konuşmadıklarını ifade ederek, "Böyle bir teklif gitmiş. Liman açıldığı zaman, fiili olarak o limana gelecek adam, kağıdını getirecek, kağıda itibar ederek damga atılacak. Onu fiili olarak tanıyor durumuna geçiyorsunuz. Buna dikkat etmek lazım Ercan açılıyorsa, o da oraya geldiği zaman KKTC'yi tanımış oluyor. Burada hukuki bir husus var. Yeni bir şey" diye konuştu. [1]

Tayip Erdoğan AB'ye gizli tavizler ve taahhütler veriyor!

"Ein mann ein wort"

BAŞLIKTAKİ iki kelime Almanca. Ein Mann, bir adam, ein Wort bir kelime demek. Arka arkaya kullanıldığında, bu bir deyim, "adam olan sözünde durur", anlamına geliyor.

Bu deyimi 8 Kasım 2006'da, yani bir ay önce Alman Başbakanı Merkel Berlin'de bir toplantıda kullanıyor.

Tayyip Erdoğan'ı kastederek, "ein Mann, ein Wort" diyor. Erdoğan'ın verdiği sözde durmadığını öne sürüyor. Sert bir üslup. Kızgınlık ve hayal kırıklığı ifade ediyor.

08 Kasım, Berlin. Alman Dış Politika Enstitüsü'nün toplantısı. Kürsüde Merkel:

"Türkiye sözünde durmadı, buna karşı bizim de bir tavrımız olacak. Biz, AB'de Türkiye için başından beri özel statü istedik, ama devlet politikası izlediğimiz için, bundan vazgeçtik. Ancak, şimdi Türkiye sözünde durmuyor. Bizim de, Türkiye'nin AB üyeliğine destek veren devlet politikasını rafa kaldırma hakkımız doğmuştur".

Çok kesin ifadeler. Son sekiz yılda Almanya'nın izlediği politikayı tam tersine çeviren sözler.

Merkel konuştukça, daha da sertleşiyor. Ve hatta:

"Bizim dönemimizde Türkiye ile görüşmeler sürmeyecek" Diyor.

Türkiye denilince, Merkel kendini kaybediyor.

Aynı toplantıda Türkiye Araştırmalar Merkezi Başkanı Prof. Faruk Şen de var.

Toplantı sonrasındaki yemekte Şen, Merkel'le konuşma fırsatı buluyor. Şen'in "Türkiye'ye neden bu kadar sert çıktınız" sorusuna, Merkel'ın yanıtı çok kısa:

"Ein Mann, ein Wort".

Erdoğan sözünde durmuyor, anlamında. Erdoğan'ın sözünde durmadığını öne sürdüğü konu,                 29 Temmuz 2005 tarihli Ek Protokol. Merkel devam ediyor:

"Erdoğan o protokolde Güney Kıbrıs'ı tanıyacağına dair söz verdi. Hava alanları ve limanları açacağına söz verdi, birbuçuk yıl geçti, açmadı".

Şimdi soruyoruz:

Bu nezaket ölçülerini ve diplomasiyi aşan eleştiri karşısında, Erdoğan'ın Merkel'e yanıt hakkı doğuyor. Ortaya hayati bir soru çıkıyor.

Gerek ek protokol yoluyla, gerekse ikili görüşmelerinde, Erdoğan gerçekten "Güney Kıbrıs'ı tanıyacağız" diye bir söz verdi mi?[2]

Tayip Erdoğan AB'yi mi, Türkiye'yi mi, Yoksa şahsi emellerini mi kayırıyor?

Bırakın bir sefer de AB kaybetsin!.. 

 Bazı AB ülkelerinin Yunanistan ve Kıbrıs Rumları ile kolkola girerek Türkiye'ye yeni şartlar dikte ettirmeye kalkışmaları, hatta müzakerelerin askıya alınması yönündeki çalışmaları Türkiye'deki AB yandaşlarını iyice köşeye sıkıştırdı. Türk halkına karşı söyleyecek söz bulamamanın sıkıntısını yaşıyorlar. Çünkü, adamlar hem Türk halkına hakaret anlamına gelen istekler sıralıyorlar hem de bunun Türk halkına hakaret olduğunu bağıra bağıra söylüyorlar. Sormazlar mı adama, "Madem ki yapılan iş Türk halkına hakaret anlamına geliyor niçin böyle bir gelişmeye meydan veriyor, engellemiyorsunuz?" diye.

Bu arada Başbakan Erdoğan da Merkel'i arayarak, "Türkiye'yi masadan uzaklaştırmak vahim bir hata. Türkiye değil AB kaybeder" demişmiş!..

Şimdi, birisi de çıkıp: "Sayın Başbakan madem Türkiye'nin AB masasından çekilmesi ile Türkiye değil de AB'nin kaybedeceğine inanıyorsunuz. Öyle ise masadan çekilin de hep kaybeden taraf biz olmayalım. Bir defa da AB kaybetsin" diyecek olursa acaba ne cevap verirmiş…

Kaldı ki, Başbakan Erdoğan'ın bu sözleri yıllardan beri Türkiye'deki AB yanlılarının ve başta da kendisi ve partisi yöneticilerinin söylemlerine ters bir çıkış değil mi? Yıllardan beri AB'ye girmenin meziyetlerini ve faydalarını anlatanlar kendileri değil miydi? AB Türkiye'yi yokuşa sürmeseydi kazanan Türkiye olmayacak mıydı? Bunun aksine inanılıyorduysa bu AB sevdasının tutarlı bir izahı olabilir mi? Varsa yapılsın da bizde bilelim.

Bu ülkeyi yönetenlerin asli görevi önce ülkemizin çıkarlarını korumak değil mi?[3]

Eyvah, kaybedecek bir şeyimiz kalmamış! 

AKP Genel Başkanı Erdoğan'ın Türkiye-AB ilişkileri ile ilgili olarak yaptığı "Türkiye'nin kaybedecek bir şeyi yok, kaybederse AB kaybeder" değerlendirmesini nasıl yorumlamalıyız?

Türkiye'nin elinin çok güçlü(!) olduğu şeklinde mi yoksa her şeyini kaybetmiş bir ülke olarak mı?

Türkiye'nin elinin çok güçlü olmadığı ortada!

Böyle bir şeye inanmayı bırakın düşünmeyi bile yersiz buluruz.

O zaman her şeyini kaybetmiş bir ülke ile karşı karşıya olduğumuzu düşünmek durumundayız demektir.

AKP Genel Başkanı Erdoğan'ın bu sözlerini ilk duyduğumuzda tüylerimizin diken diken olduğunu ve "Eyvah, kaybedecek hiç bir şeyimiz kalmamış" diye hayıflandığımızı söylemeliyiz!

Bu sözler bir bakıma Türkiye'nin içine sokulduğu çıkmaz sokağı da bize tarif etmiyor mu?

Türkiye-AB ilişkilerini ele aldığımız zaman bugüne kadar verdiğimiz tavizlerin hep maldan olduğunu ama karşı tarafın bitip tükenmek bilmeyen istekleri yüzünden artık bıçağın kemiğe dayandığını görüyoruz.

Özelleştirme dediler özelleştirdik.

Kıbrıs dediler verilebilecek her şeyi verdik.

Ama karşımızda adeta ne versek doyuramayacağımız aç bir ejderha vardı ve hep daha çoğunu istiyordu!

Böyle bir ortamda AKP Genel Başkanı Erdoğan'ın sözlerini "Neyimiz var neyimiz yoksa hepsini kaybettik, artık kaybedilecek bir şeyimiz kalmadı" şeklinde anlamak en doğrusu galiba!

Bu duruma düşmenin tek avantajı var, o da bizim için artık hiçbir tehdidin para etmemesidir!

İnsan kaybedecek bir şeyi olduğu zaman onu kaybetmemek için taviz verebilir!

Ama kaybedecek bir şey kalmamışsa yani sıfırı tüketmişse korkması için bir neden kalmamış demektir.  

Dileriz, kendi değerlerimize sımsıkı sarılarak yeniden ayağa kalkmaktan başka çaremiz olmadığının farkına erilir.

Unutulmaması gereken çok önemli bir husus ise Türkiye'nin AKP iktidarı döneminde kaybedecek hiç biri şeyi kalmamış ülke durumuna geldiğidir.

Yani sıfır tükettiğidir.[4]

AKP'nin güvendiği ABD sarılacak yılan arıyor

ABD, Irak Çalışma Grubu'nun (IÇG) raporuna epey bel bağlamıştı. Ama hayaller suya düştü. Raporu şöyle özetleyebiliriz: ABD boğulmak üzere, kendinden başkasını düşündüğü yok, sarılabileceği yılan arıyor.

Raporun işlevi sınırlı olabilir ama sembolik anlamı çok büyük. Çünkü bu rapor ABD'nin Irak'taki savaşı kazanamadığının, kazanmasının da mümkün olmadığının açık bir itirafı olarak tarihe geçti. Peki ABD yenildiyse kim kazandı? Tabii ki Irak değil. Her ne kadar raporda Irak'ın bölünmesi fikrine kesinlikle karşı çıkılsa da bir süre sonra ortada böyle bir ülke kalmayacağını öngörebiliriz. Şii Araplar ile Kürtler mi? ABD'nin çekilmesi halinde Irak'ta ve Ortadoğu'da neler yaşanacağını, Irak Şiileri ve Kürtlerinin akıbetinin ne olacağını kestirmek zor.

İran ve Suriye mi? Kesinlikle evet. İran Şiileri, Suriye de Sünnileri arkalayarak Irak'ın kontrolünü büyük ölçüde ele geçirdiler. Irak bölünse de parçalansa da ipleri ellerinde tutacağa benziyorlar. En azından nükleer silah konusunda açık bir garanti almadan İran'ın elini güçlendirmek istemeyecektir. Bu öneriye en sert itirazsa kuşkusuz İsrail'den ve onun ABD'deki güçlü destekçilerinden gelecektir. Bu arada IÇG'nin, Filistin sorununun çözümüne yoğunlaşılması önerisi İsrail'i rahatsız ediyor. Aslında IÇG, sadece İran ve Suriye'yi değil Irak'a tüm komşu ülkeleri sürece dahil etmeyi öneriyor. Bu noktada Türkiye'ye Kürtler, Suudi Arabistan, Mısır gibi Sünni Arap devletlerine Şii Araplar ve bir ölçüde de Kürtler karşı çıkacaklardır. [5]

Türkiye ve İran, Irak'a müdahaleye mi hazırlanıyor?

Şu ana kadar İran, nüfuz alanını alabildiğine güçlendirdi. Bunu, büyük oranda ABD/ İsrail cephesiyle yürüttüğü çatışma eksenli stratejiye borçlu. Irak içinde neredeyse ABD'den daha etkin hale gelirken, Lübnan'da Suriye ile birlikte, ABD/İsrail cephesiyle kıyasıya bir güç mücadelesine girişti. Küresel göstergelerin aksine, Tahran iki cephede de tahminlerin ötesinde bir başarı sağladı. Bunun dışında, Hem Irak'ta hem de Lübnan'da Suudi Arabistan'la kıyasıya bir mücadele yürütüyor. ABD ve işgalci güçleri bir tarafa bırakırsak, iki ülkede de aslında İran-Suudi Arabistan çatışmasından söz edebiliriz. Aslında bu çatışmanın İran-Irak savaşından beri devam ettiğini, Birinci Körfez Savaşı'nın bu çerçevede şekillendiğini, şimdi Irak'taki iç çatışma ile kendini gösterdiğini, giderek yayılma işaretleri gösterdiğini söylemeliyiz. Irak'ta izlediğimiz mezhep üzerinden iktidar savaşının önlenmesi, Lübnan'a ve Körfez bölgesine sıçramaması için bu iki ülkenin ikna edilmesinin tek yol olduğunu da…

ABD'nin yeni Savunma Bakanı Robert Gates, Irak'taki savaşı kazanamayacaklarını açıkladı. Aynı zamanda da komşuların Irak'a müdahale edebileceğini söyledi. Irak Gözlem Grubu ABD askerlerinin Irak'taki varlığının 2008'den itibaren çekilmesine ilişkin bir yaklaşım sunarken askeri kaynaklar ABD askerlerinin 2007'nin ortalarında görevi Irak birliklerine devretmeye başlayacağını söylüyor. Gözlem Grubu ayrıca İsrail-Filistin krizine müdahale konusunda da ABD'nin rolünü artırıcı öneriler getiriyor. [6]

Mandacı ruh yeniden hortluyor!

Atatürk ölünce ipleri ele geçiren İnönü, Sevr kabusu yaşanırken İstanbul'da geliştirdiği mandacı kişiliğine döner ve devleti dönüştürür. Malum, Paşa, Amerikan veya İngiliz mandası altında bir Türkiye hesabı yaparak hayatını 'Çiftçi İsmet Ağa' olarak geçirmek istiyordu…

Dilimde tüy bitse de bu gerçeği sıkça vurgulayarak bağlantılı konularda meram anlatmayı sürdüreceğim. Zira 1938'de olan biteni anlamazsak, Atatürk'ün de bir değeri kalmaz, Cumhuriyet'in de… İnönü'nün Atatürk Ankarası'na çökerttiği mandacı ruh yüzünden gelen gideni aratır. Cumhuriyet'in püf noktası budur…

İlginçtir; Atatürkçülük ve laiklik konusunda aslan geçinen Demirel AB meselesine dair son beyanıyla çok daha aşırı bir mandacı ruh yansıtır:

-Ne olursa olsun Avrupa hedefinden cayamayız…

Türkiye-AB şamatasında gaflet, dalalet ve ihanet ehli olmayan her Türk, bizi tutan İngiltere'ye karşı Fransa ve Almanya'nın ikiyüzlü muhalefetindeki basit hakikati görür. Bu demektir ki, Ankara ile oynanan oyun, İngiltere ile Almanya-Fransa ittifakı arasındaki çekişmenin yan ürünüdür. Ankara, kendisi için AB üyesi olmayı hedeflediğini sanırken işin aslı İngiltere'nin Brüksel'deki Alman-Fransız ağırlığını dengeleme manevrasıdır.[7]

Yüzde 20'si Amerika kontrolünde PKK'ya gidiyor!

Bölgedeki kaçakçılıktan elde edilen gelirin yüzde 20'sinin yıllardır terör örgütü PKK'ya finans olarak aktarıldığını tespit ettiklerini belirten emniyet yetkilileri, dağ yoluyla hayvan sırtında getirilen kaçak malzemeleri İran'dan Türkiye'ye PKK'nın kontrolü altında olan bölgelerden getirildiğini, bu nedenle kaçakçılıktan kazanılan paranın yüzde 20'sinin pay olarak örgüte aktarıldığını vurguladılar. Yetkililer, bu nedenle bölgede kaçakçılıkla mücadelenin daha önem kazandığını söylediler.[8]

[1] (a.a)

[2] Hürriyet / 07.12.2006 / Y. doğan

[3] 07.12.2006 / Abdülkadir Özkan / Milli Gazete

[4] 08.12.2006 / Zeki Ceyhan / Milli Gazete

[5] 07.12.2006 / Ruşen Çakır / Vatan 

[6] 07.12.2006 / İbrahim Karagül / Yeni Şafak 

[7] 07.12.2006 / Ömer Lütfi Mete / Tercüman 

[8] (aa)