USTALIK TASLARSIN, ÇIRAK OLMADAN! (ŞİİR)

“Manevi tekâmüllerin başlangıç noktası, “hîç”e varabildikten sonradır…
[b]Şiirin ana fikri; Aziz Hocamızın mana âleminde buyurdukları gibi: “Manevi tekâmüllerin başlangıç noktası, “hîç”e varabildikten sonradır…

1) Yani, Rabbimizin rızası, “HİÇ” olmaktan geçiyor. Hiç olduktan sonra ise, yine usta olunamıyor çünkü o özel bir durumdur ve Allah vergisidir. Kul; ancak ve ancak, kendi gayretiyle ve USTA’sının emrinde ihlas ve sadakatle hizmete tâbi olursa, Rabbinin rızasına ulaşabilir. Rabbinin yolunda, Ustasının izinde, ancak bir kalfa olarak Hakka hizmet edebilir.

2) Kulun, Hak menzilinde yol alabilmesi, yani talebeliği için, “hiç”likten sonraki en önemli şart SABIR’dır. Ama eğer, niyet halis değilse, yani “Ben burada bu ekipte görünerek birtakım yerlere gelirim” düşüncesi ise dinini ve Hak davayı istismardan başka bir şey değildir.

3) Bu sebepten dolayı; USTA’sının benliğinde, HAKK’ta yok olmadan, hikmete ulaşmak mümkün değildir. Bazı olayları ve durumları anlayamamış olmak, hikmetine binaen zaman ve sabır ister, akıllı kimse, anlayamadığı olayların üstüne gitmeden, yine sabırla hizmetine devam etmelidir. Lakin; ahmaklık ise zor aşılabilen bir duvardır.

4) İnsanların ne aradığı önemlidir. Söylem farklı olsa da, eylemler insanı ele verecektir. Çünkü Aziz Erbakan Hocamızın ifadeleriyle; “Hizmette devamlılık esastır.” Demek ki, sözde Hakkı aradığını söyleyen kimselerin en önemli alâmeti, YOL’da yani hizmetteki sürekliliğidir. Demek ki Hakka vâsıl olmanın yolu, kısa süreli, heves ve heyecanları tatmin eden bir mecra olmayıp; son nefese kadar süren çileli bir imtihan kulvarıdır. O halde; “yoldan usanan”ların “niyet”leri Hakka vuslat değildir.

5) Kof nefsani gurur ile izzet-i nefsi karıştırmaz ve ikisi arasındaki farkı kavrayabilir isek; insanı kullara her anlamda muhtaç ederek imtihan edenin de Allah olduğunu idrak edebiliriz. Bu düşünce olgunluğuna da ancak Mürşid-i Kâmil’in talimatlarına ve öğretilerine uymakla varılır.

6) “Hiç”e varmadan, hizmet adına yapılan iş her ne olursa olsun, boşa çıkacaktır, ve bunun sonucunda da hikmettten nasipsiz yüzeysel bir insan olup çıkacağız. Aleyhisselatü Vesselam Efendimiz şöyle buyurmuşlardır: ”İman temenni ile, dış görünüşle değildir. O, kalbte yer eden ve davranışların doğruladığı şeydir.”

7) Bu kof bilgiçlik ve benlik davasının sonu da, Allah korusun, hidayet kararmasına kadar götüren en tehlikeli hastalıktır ve şeytanı şeytan yapan da bu benlik davasından başka bir şey değildir. Yani şeytanın, meleklere öğreticilik kadar yapacak bilgisi onu helak olmaktan kurtaramamştır.

8) Şüphe ve vesvese imanı tahrip eden bir diğer unsurdur. Yani kuru ve kof bilgiçlik şüphe ve vesveselerin sonucudur ve anlaşılan o ki; bu şüphe ve vesveseler bertaraf edilemezse devamında da hidayet kararması gelir. Kişiyi Hak yoldan saptırıp bâtıl senaryolarda figüran yapar.

9) Allah’a inanmak Allah’a güvenmek demektir. Allah’a güvenmek ise, takdir ve taksimine rıza göstermek demektir. Rabbinden razı olmayana Rabbimiz ğadap eder. Kulun; birtakım şeyleri (makam-mevki-servet-şöhret gibi) kendisinin hak ettiği düşüncesi ise; başlı başına; Rabbimize karşı bir edepsizliktir ve aynı zamanda en büyük ENANİYET göstergesi ve şeytan ahlâkıdır.

10) Merhamet ise, Mürşid-i Kâmilin en büyük ahlâkıdır; çünkü O zaten Rabbinin ahlâkı ile ahlâklanmıştır. Talebenin her türlü edepsizliğine karşın, yine de merhamet buyurup ona dua etmekten imtina etmez. Onun uyarıları ise, yine yüksek merhametindendir.
Aziz Hocamızın mana âleminde buyurdukları gibi:

“Bunca söylenene ve yazılana rağmen merhameti anlayamadıysanız; Bizim size muamelemize, size gülümsememize, her yanılışınızdan sonra sizi uyarıp önemsememize ve merhamet edişimize bakın!.. Vallahi merhametin tanımı tam olarak işte budur!..”[/b]

Önce Çıraklık, Sonra Ustalıkta
İnsan çalışırsa eli kirlenir. Çalışmayanın, eli işte olmayanın elleri kirlenmez. Dıştan bakılınca ellerin tertemiz olduğu yorumu yapılabilir ancak o eller etliye sütlüye karışmadığı için, gayret etmediği ve risk almadığı için temiz kalmıştır. İşte bu girişimleri yapmayan çıraklık yapmamış olur. Bir insan denenmeden de kalfalığa ilerletilemez. İnsan hep ben der ve kendisini en akıllı bilgiç sanarsa etrafı göremez. Benlik hastalığından geçmeden de Hak nazarında değeri olmaz, Hakkın rızası bulunamaz. Egosunu yenmeyenlerden ve benlik-bencillik hastalıklarından kurtulamayanlardan Allah uzaktır. Nefsin bu kirli arzurularını bırakmadan bir yere varılamaz, ilerleme kaydedilemez. Müridin algı frekansı açık olmalı, ilme-bilgiye aç ve talepkâr durmalıdır ki Mürşidinden gelen bilgi, nur akışı devam edebilsin. Aksi halde ben de birşeyler biliyorum havasıyla dinlenilirse ve hareket edilirse akış sonlanacak, artık frekanslar tutmayacak, rahmetten, nurdan mahrum kalınılacaktır. Rabbim muhafaza buyursun.

Allah ilmimizi artırsın. Nefsini aşanlardan eylesin.

BENLİK VE KURU BİLGİÇLİK ŞEHVETİNİ ÖLDÜRMEK…
Şiir; “Ben’lik, Bilgiçlik, Nefsi önceleme; yine bu hastalıkların getirisi olan hadsizlik, ekmeden biçmeye çalışmak, olmadan oldum demek, hasılı nefsin aşılması en güç merhalesi olan “Ben”lik sevdasının tehlikelerine işaret etmekte ve akıllanmaz ve ders almazsak yavaş yavaş önce davadan şüphe ve makam-çıkar sevgisiyle ayağımızın kayma tehlikesi olduğunu uyarmaktadır.

Kurtuluş için Bir’e ulaşmak ve Allaha teslimiyet gerekliliği ve hedefe bu inancı koyarak mücadeleye devam etmemiz gerekliliğini anlatmaktadır.

Şiiri okurken Üstadımızın 4 ölüm ve 4 diriliş sohbetini hatırlayarak tekrar ders yaptım.

Muhterem Üstadımızın anlatımıyla Allah hakikat ehlini, hizmet ehlini ve gayret ehlini, onları sevdikçe dört ölümle öldürür, dört dirilişle diriltir. Birinci aşamada, nefsin sürekli rahatlık ve ferahlık isteğini öldürür, takdire rıza ve teslimiyet onurunu ve cihat şuurunu diriltir. Takdire rıza gösteren, Allah’a teslim olan, tek başına kâinata meydan okuyabilir, bu onuru kazanır. Bunun hakkını veren, bu dereceyi aşan bu sefer ikinci merhalede dünyalık servet ve riyaset sevgisini Allah için öldürür. Ahiret ve uhuvvet huzurunu diriltir. Bu dereceyi de aşarsa üçüncü merhalede Cenab-ı Hak halktan rağbet ve hürmet beklentisini öldürür, kesret içinde vahdet olgunluğunu diriltir. O kalabalıklar içindedir, kâinat içindedir, gezer, dolaşır, iş yapar, dükkâna gider, çarşı pazara gider, ama her yerde bu milyar farklı tecellilerin gerçek sahibi Allah’ın vahdetini ve azametini unutmaz ve “Nerede olursanız olunuz Allah sizinle beraberdir” hakikatine göre hareket eder. Bunu da aşarsa, dördüncü en önemli merhale olarak Cenab-ı Hak, o insanın benlik ve kuru bilgiçlik şehvetini öldürür, onun yerine İlahî irade ve ilham ruhunu diriltir. Allah’ın yeryüzünde yürüyen ayağı, tutan eli, gören gözü, duyan kulağı ve konuşan diliyim dediği kimselerden olur.

İşte bu şiirde dikkat çekilen husus 4. ölüm ve diriliştir, ÇÜNKÜ 4 ÖLÜMÜN EN ZORU; BENLİK VE KURU BİLGİÇLİK ŞEHVETİNİ ÖLDÜRMEKTİR, VE EN BÜYÜK NİMET BU ÖLÜMLE ÖLEBİLENLERE VERİLECEKTİR…

Ustalık Taslarsın
Sıfır boş mübarek, kirden uzaktır
Kalfa yapılır mı, çırak olmadan…
Kendin bilgiç sanmak, İblis tuzaktır
Hak beğenmez; “BEN”den, ırak olmadan…

Sıfır yani aklı selim olmayan insan imtihan sorumluluğunda değildir. Çünkü akıl nimetine sahip olmadığından mükellef değildir.Dolayısıyla doğru ile yanlışı, faydalı ile zararlıyı, güzel ile çirkini ayırt edemediğinden yaptığı yanlışlarından dolayı Allah ( C.C) sorumlu tutmamıştır. Ancak akıl sahibi insan önce Kur’anda ilk indirilen ayetler olan Alak suresinin ilk 5 ayetinde okuyup neden, nasıl imtihan olduğumuzu neleri bilmemiz nasıl bir hayat nizamı seçmemiz gerektiği belirtilmiştir. Bu yüzden Oku ayetine muhattap ve mükellef kılınmışız. Yoksa melekler mübarek varlıklardır ancak sadece emir alan aldığı emri uygulayan yaptığının sorumluluğu bulunmayan varlıklar olduğu için insan eşrefi mahlukatın han hayırlısı ve üstünü olarak yaratılmıştır. Ancak şeytan cinlerin en bilgilisi ve üstünü idi taki “Ben” deyip cennet kovuluncaya kadar çünkü kendinin Hz. Ademden üstün olduğunu iddia ederek bilgiçlik taslamaya kalkmıştır.
Alak 1
(Her şeyi ve sürekli yoktan) Yaratan (ve her an varlıkta tutan) Rabbinin adıyla oku! (Tüm helâl ve hayırlı işlere besmele ile başlanmalıdır ki, tüm kâinat harikaları ve Kur’an hakikatleri anlaşılıp anlatılsın.)
Alak 2
(Ki) O (Rabbin), insanı (ana rahmine yapışıp asılı duran bir hücre topluluğu olan embriyodan) alak’tan yaratandır.
Alak 3
(Kâinat kitabını, kendi nefsindeki hakikati, Kur’an’ın kelâmını ve hitabını devamlı ve dikkatle) Oku! (Anla ve anlat ki) Rabbin en büyük kerem sahibi (olandır).
Alak 4
Ki O, kalemle (yazmayı ve ilmi kayıt altına almayı ve yazılan kitapları okuyup anlamayı) öğretip (talim buyurandır).
Alak 5
(Böylece) İnsana bilmediği (hayat ve şeriat gerçekleri)ni talim (ve terbiye) edip (öğrenme ve eğitilme imkânı sağlayandır.)
Sâd 76
(Şeytan küstahlaşıp) Dedi ki: “Ben ondan daha hayırlıyım; Sen beni ateşten yarattın, onu ise çamurdan yarattın.” (Hürmet ve itaat bana layıktı.)

USTALIK TASLARSIN, ÇIRAK OLMADAN!
Vuslat arayanlar, yoldan bıkmazmış

Dünya için dava, vicdan yıkmazmış

Mermer düzgün amma, ekin çıkmazmış

Çimen gül biter mi, toprak olmadan…

Allah’a Muhtacız
Vuslat arayanlar, yoldan bıkmazmış

Dünya için dava, vicdan yıkmazmış

Mermer düzgün amma, ekin çıkmazmış

Çimen gül biter mi, toprak olmadan…

Bizden hatırlatmak, uyan kazanır

Gururun aşanlar, hayra uzanır

Allah’a muhtacız, gafil ne sanır

Refrefe özenir, Burak olmadan…

Benliği at, birliğe er/ Şirkten kurtul, dirliğe er/ Hiçlik, huzur kapısıdır / Pire iken, pirliğe er…
[b]Manevi hiçlik nedir? Allah’ın varlığı ve sonsuz tecelliyatı karşısında hiç olma, yok olma durumudur. Bir kimsenin, bir şeyin (kendi başına ve Mevlâ’dan ayrı düşünülmesi halinde) değersizliği ve önemsizliği vurgulanıyordur. Yadsıma sonucu, gerçekteki belirlenimlerin, özelliklerin, durumların ortadan kaldırılması sonucu bir şeyin hakikatte var olmayışıdır, yokluğudur…

Hiçliğimizi hatırlamak için biz şöyle dua ederiz; “Ya Rabbi! Benim benliğimi aradan çıkar ki, benliğim Sende fânî olsun da ben arada hîç olayım! Çünkü ben Seninle olduğum takdirde, herkesle ve her şeyle birlikte olmuşum demektir. Şayet (Zatını unutur da) herkesle olursam, Seninle beraber olamam; bu da, Senin yolunda benim için en büyük eksiklik ve hamlık olur.”[/b]

[b]Hîç’lik; benlikten sıyrılmayı ifade eden bir kavramdır. Çünkü İlâhî esrardan nasip alabilmek, önce nefsani arzulardan sıyrılabilmekle başlayacaktır. Dolayısıyla manevi tekâmüllerin başlangıç noktası, “hîç”e varabildikten sonradır… Şiirimizde bahsedildiğine göre; Hiçlikten sonraki makam, “hâl” makamıdır!

Hâl ehli olmak ne demektir? “Uygun düşmek, yerinde görülmek” (yani kulluğun edebine ve erdemine ermek) demektir. Yetişmek, pişmek ve olgunlaşıvermek demektir! Hâl; kulun hayırlı ve yararlı sonuçlar üretme hususunda Hakk’ın Yaratma sıfatıyla zuhur etmesi ve eserlerin O’nun himmetiyle meydana gelmesidir. Unutmayın ki; görünüşte herkes insandır ama gerçek insan hâl ehli olandır. Acı su da, tatlı su da berraktır. Sakın görünüşe aldanmayın. Görünüşte herkes insandır, ama gerçek insan, hâl ehli olandır.

Hâl; kalbe hulûl edip manevi sağlığa kavuşturan, veya saf zikrin kalbe girmesini sağlayan ve yok olmayan şeydir. Sizler Milli Çözümcüler olarak; her biriniz inşaallah hâl ehli olmak zorundasınız. Biliniz ki dosta düşmana hâl ile öğüt veren, kâl ile (sözle) öğüt verenden çok daha etkili ve hayırlıdır!”[/b]

https://www.millicozum.com/mc/subat-2022/huner-hakka-kul-olmakmis-siir