Yeni Çözüm Safsataları
ve
ÇÖZÜLME TUZAKLARI

Peygamber Efendimiz, bir hadisinde: “Bir mü’min aynı delikten iki sefer ısırılmaz!” buyurmaktadır.

Akrep, yılan gibi zehirli yaratıkların yuvalarına, elini sokup da ısırılan ve o zehirden zor bela kurtulan bir insanın, aynı deliğe tekrar elini sokması imkânsızdır. Ahmakça bir merakla aynı deliğe ikinci sefer tekrar elini sokan bir insan, zekâ özürlü sayılır ve böylesi kimselerin akıllı bir mü’min olamayacağı vurgulanır. Şimdi hem iktidar yetkilileri hem de onların taraftarı halk kesimleri olarak, 1’inci Açılım Süreci’ni ve bize çok pahalıya mâl olan acı neticelerini yaşamış insanlar olarak, 11 yıl sonra şimdi aynı yanlışları tekrar etmek, akıl ve anlayış kısırlığından öte, kasıtlı ve karanlık bir amacı yansıtır. Erbakan Hoca’nın “Denenmiş denenmez!..” sözlerini hatırlamanın tam zamanıdır.

PKK/BDP/DTK’nın Bağımsızlık İçin Ara Aşaması: “Demokratik Özerklik” Safsatası[1]

Terör örgütü PKK’nın kontrolündeki Demokratik Toplum Kongresi (DTK), 2007 yılında düzenlediği kongre ile ilk defa “Demokratik Özerklik” önerisini gündeme taşımıştı. Bütün bu siyasi çalışmaların başlamasının sebebi, müzakerelerle biçimlendirilecek bir projeye hazırlıktı. Başka bir deyişle, hazırlanacak anayasada “Kürt Sorunu”nun çözümünün formüle edilebilecek bir taslağının oluşturulmasıydı.

26-27-28 Ekim 2007 tarihinde Diyarbakır’da 600 delege ile toplanan Demokratik Toplum Kongresi‘nin ilan ettiği sonuç bildirgesinde “Demokratik Özerklik” ilk defa kamuoyuna açıklandı. Toplanma gerekçesinin konjonktürel bir zamanlamaya dayandığı vurgulanan Kongre’de “Yeni Anayasa Süreci”nin hazırlığının etkili olduğu vurgulandı. Çünkü böylece “Kürt halkının temel haklarının anayasal güvence altına alındığı oranda Türkiye’nin bütünlüğü içerisinde Kürt Sorunu’nun demokratik ve barışçıl çözümü için tarihsel bir fırsat yakalandığı” tespiti yapılmıştı. Kongre, Kürtçü retoriğin kendini meşrulaştırma gerekçeleri, bir ulus devlet olarak Türkiye Cumhuriyeti ve Türk kimliği ekseninde biçimlenen “anayasa”, “vatandaşlık” gibi kurumların “Kürtleri yok saydığı ve asimile etmeye çalıştığı” gibi klasik Türkiye Cumhuriyeti’ne karşıtlık söylemi ile başlamıştı.

Sonraki yıllarda toplanacak olan DTK toplantılarında açıklanan sonuç bildirgelerine temel olmasıyla dikkat çeken bu bildiride öncelikli olarak “Kürt olgusu ve sorunsalı” tanımlanarak, Türkiye’nin demokratikleşmesini de içeren, güya en somut ve halklar adına en gerçekçi çözüm perspektifini açığa çıkardığı vurgulanmıştı. “En temelde Kürt Sorunu, bu coğrafyanın asli unsurlarından olan Kürt halk gerçekliğinin ve bundan kaynaklı ulusal, toplumsal, kültürel, sosyal, ekonomik, siyasal ve en temel insani haklarının inkârı ve reddi sorunudur. Kısacası Türkiye Cumhuriyeti’nin demokratikleşememe sorunudur. Tarihsel ve güncel olarak Kürt Sorunu denilen olgu; başta Anadolu halkları olmak üzere, Ortadoğu halklarının tarihsel kardeşlik bağlarının özellikle son yüzyılda gelişen milliyetçi, şoven, tekçi ve otoriter felsefe ve siyasal anlayışlardan kaynaklı tahrip edilme sorunudur.” ifadeleri yer almıştı.

Türkiye’den koparak ayrı bir devlet talep etmeyi; “felsefik ve konjonktürel gerçeklikten uzak ve halkların birbirini boğazlamasına kadar gidebilecek bir süreci tetikleyecek siyaset anlayışı” olarak değerlendirip “demokratik özerklik” savunulmaktadır. Bildiriye göre, ülke bütünlüğü içinde halkın yerelde söz ve karar sahibi olmasını sağlayacak ve tüm farklılıkların kendini özgürce ifade edebileceği düzeyde özerklik kazanması temeline dayanan modelin çağdaş kavramlaştırılışını “demokratik özerklik” biçiminde tanımlamaktadır. Buna göre; demokratik öz yönetim anlamına gelen demokratik özerklik, Demokratik Cumhuriyet’in içinin doldurulmasıdır.

Kongre “Demokratik Özerklik” modelini şu temelde ele almıştı:

• Türkiye siyasi ve idari yapısında demokratikleşmeyi sağlamak amacıyla köklü bir reformu amaçlar…

• Sorunların çözümünde geliştirilecek yöntemler için, yereli güçlendirme, halkı söz ve karar sahibi kılma felsefesinden yola çıkar…

• Halkın karar süreçlerine dahil olması için demokratik katılımcılığı savunur ve tüm yerel birimlerde meclis sistemini esas alır.

• Salt “etnik” ve “toprak” temelli özerklik anlayışı yerine kültürel farklılıkların özgürce ifade edildiği bölgesel ve yerel bir yapılanmayı savunur.

• “Bayrak” ve “resmi dil” tüm “Türkiye ulusu” için geçerli olmakla birlikte her bölge ve özerk birimin kendi renkleri ve sembolleriyle demokratik öz yönetimini oluşturmasını öngörür.

• Sorunların çözümünü sadece devlet sistemini değiştirmede aramaz, toplumun öz yeterliliğini esas alır.

Kongre, Anayasadaki mevcut “ulus” kavramının etnik vurgularla değil, demokratik uluslaşmanın bir ifadesi olarak “Türkiye ulusu” ortak aidiyetiyle yeniden tanımlanmasını zorunlu görür.

Ayrıca, herkesi Türk olarak tanımlayan bir vatandaşlık tanımı yerine kültürel kimlikleri kabul eden ve bu kültürel kimliklere dayalı Türkiye ulusunun tümünü kapsayan “Türkiyelilik” üst kimliği çerçevesinde “Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlığı” esas alınmalıdır. Ayrıca bildiride demokratik özerklik ile “bölge meclisleri”, bunların yöneticileri, modelin merkezle ilişkileri tek tek anlatılmıştır. “Demokratik özerklik” modeli; “demokratik ulus”, “demokratik vatan”, “demokratik cumhuriyet” ve “demokratik anayasa” olarak formüle edilmiş olmaktaydı. Ayrıca “Devletten bekleyerek değil, kendi çözümünü kendi geliştirerek ‘Demokratik Özerklik’i kurumsallaştırma esas alınacaktır” denilerek, özerklik için, “Kendi öz emeğimiz, fedakârlığımız, bedel vererek bugüne getirdiğimiz mücadeleyle kesin çözümü yaratacak bir aşamaya ulaştırma esas alınacaktır” ifadeleri de takip edilecek sinsi yöntemi açığa vurmaktaydı.

AKP İktidara Geldiğinde Terör Neredeyse Sıfırlanmıştı!

Erbakan Hoca’nın Efsane Başbakanlığındaki Refah-Yol iktidarınca başarılan (28 Haziran 1996 – 30 Haziran 1997) ıslahat ve kalkınma hamleleriyle başlayan barış ve bereket süreciyle, terör ateşi sönmeye başlamıştı. Öyle ki; 2000 yılından önce, yılda 200’ün üzerinde şehit verilirken 2000 yılında bu sayı 29’a, 2001 yılında 20’ye düşürülmüş durumdaydı.

Evet, 2000’lerin başlarında terör durma noktasına dayanmışken, AKP iktidarıyla beraber 2003’ten itibaren devamlı artmaya ve azıtmaya başlamıştı. Durma noktasına gelmiş olan terörün yeniden canlanmasına sebep olanlar bunlardı. Sonra da “güvenlik politikalarıyla önlenemiyor, o hâlde gelsin açılımlar, gelsin İmralı süreçleri” diyen bunlardı. Oysa terör, ekonomik ve sosyal kalkınma programlarıyla ve tüm halkımıza temel insan haklarının sağlanmasıyla… Ve tabi ülkemizin dış güçlerin güdümünden kurtulmasıyla, yani milli ve dirayetli iktidarlarla ortadan kaldırılırdı.

Şimdi, “Biz Orta Asya’dan gelmişiz ve adamların topraklarını almışız!” iddiasına bakalım. Evet, biz Orta Asya’dan geldik, fakat “adamların” diye ifade ettikleri Ermenilerin veya Kürtlerin topraklarını almadık. Biz Bizans topraklarını ve Abbasilerin zayıflamasıyla kâh şu, kâh bu yönetim altına giren bazı Arap topraklarını aldık. Bunu da halifeliği himayemize alarak yaptık. İlk Türk Beyliklerini de Doğu ve Güneydoğu Anadolu topraklarında kurmaya başladık. Şimdi bu Beylikleri, hüküm sürdükleri yılları ve hâkim oldukları toprakları hatırlatalım:

Saltukoğulları (1072-1202): Erzurum, Bayburt, Kemah ve çevresinde.

Mengücekoğulları (1080-1228): Kemah, Erzincan, Divriği, Şebinkarahisar ve çevresinde.

Danişmentoğulları (1071-1178): Sivas, Tokat, Niksar, Çorum, Amasya, Kastamonu, Malatya, Elbistan, Kayseri ve çevresinde.

Dilmaçoğulları (1084-1393): Bitlis ve Erzen çevresinde.

Çubukoğulları (1085-1113): Harput, Palu, Çemişkezek, Arapkir ve çevresinde.

İnaloğulları (1098-1183): Diyarbakır ve çevresinde.

Sökmenoğulları / Ahlatşahlar (1110-1207): Ahlat, Erciş, Van, Tatvan, Adilcevaz, Silvan ve Muş çevresinde.

Artukoğulları (12.-15. yüzyıllar): Diyarbakır, Mardin, Hasankeyf, Silvan, Harput ve çevresinde.

12. yüzyılın sonlarından itibaren Anadolu Selçukluları, Anadolu’da duruma hâkim olur ve bu Türk Beyliklerinin toprakları Selçuklu Türklerine geçer. 13. yüzyılın ortalarında İlhanlı hâkimiyeti başlar. 15. yüzyılda Doğu ve Güneydoğu Anadolu topraklarına iki büyük Türk devleti hükümran olur: Karakoyunlular ve Akkoyunlular. Çok kısa bir süre Safevi hâkimiyetinde kalan bölge 1514 Çaldıran Savaşı ve 1516-1517 Ridaniye ve Mercidâbık Savaşları ile Osmanlı Türklerinin eline geçer.

990-1085 yılları arasında 100 yıl kadar Diyarbakır ve çevresini yöneten Mervanîlerin kökenleri tartışmalıdır. Bu sülale, Kürt veya Arap kökenlidir. Ancak Kürt kökenli olsa bile onların yönetimleri sırasında Diyarbakır ve çevresindeki halk Arap idi. Kürtlerin, Doğu ve Güneydoğu Anadolu topraklarının yerlileri olduğu da abartılı ve asılsızdı. Evet, Kürtler Doğu ve Güneydoğu Anadolu’nun bazı yörelerinde bulunmaktaydı. Hatta meşhur Malazgirt Savaşı’nda Sultan Alparslan’a 10 bin kadar askerle destek çıktıkları da kayıtlıydı.

ABD’nin Ortadoğu Planları!

ABD’nin bölgeden çekilmesi tam bir palavraydı, çünkü kendi yerine vekil güç olarak kuklalarını bırakacaktı. Kuzey Irak’ta kurmuş olduğu Kuzey Irak Kürt Yönetiminin (Barzanistan devletçiğinin) geleceğini garanti altına aldıktan sonra ayrılacaktı. ABD’nin bölgeden çekilmesi sonrasında en çok korkulan, bir Kürt/Arap çatışmasının çıkmasıydı. Nitekim Birinci Körfez Savaşı sonrası böyle bir durum yaşanmıştı. Kürtler, kitleler hâlinde Türkiye’ye göç etmek zorunda bırakılmıştı. Böyle bir durum ABD’nin bölgede inşa ettiği yapının tümüyle çökmesi anlamını taşıyacaktı. Bunun için de Türkiye ile Kuzey Irak Kürt Yönetimi arasında iyi ilişkilerin kurulması doğal bir zorunluluk olarak dayatılmıştı. PKK, bölgedeki istikrarsızlığa büyük katkı sağladığı gibi Türkiye ile Erbil Yönetimi arasında iyi ilişkilerin kurulmasına da dolaylı katkı sunacaktı. Barzani’nin Kuzey Irak’taki varlığını sürdürebilmesi büyük ölçüde Türkiye ile birlikte hareket etmeyi zorunlu kılmaktaydı. Bu nedenle;

1- Kuzey Irak Yönetimi, ekonomik havza olarak Türkiye ile entegre edilmeli ve güvenceye alınmalıydı.

2- Kandil’de üslenen militanlar, Erbil Yönetimiyle Türkiye arasında bariyer olmaktan çıkarılmalıydı.

3- ABD, uzun süreden bu yana kullandığı ve koruduğu PKK’nın rızaya dayalı bir biçimde dağdan indirilmesini sağlamalıydı. (ABD desteği Suriye Kürtlerine kaydırılmalıydı.)

4- Bu arada, ABD’nin bölgeden ayrılmasından sonra PKK’nın bölgede barınma kapasitesi de giderek zayıflayacaktı.

5- Hem PKK’nın dağdan indirilmesinin sağlanması hem de Kürtlerin Türkiye’deki konumlarının yeniden tanımlanması için, Türkiye’nin askeri seçenekler dışında yeni bir şeyler yapması ve sözde Barış Süreci başlatması, Türkiye’deki iktidardan talep olunmalıydı. (Daha doğrusu dayatılmalıydı.)

Bütün bu şartların olgunlaşması ve ABD’nin dikkatlerini başka bölgelere yoğunlaştırması, Türkiye’nin “Kürt Açılımı”nı bir an önce başlatmasıyla mümkün olacaktı. Bu nedenle “Kürt Açılımı / Demokratik Açılım” adı altında Türkiye’de yürürlüğe konan proje, öncelikle ABD’nin bir dayatmasıydı. Nitekim Türkiye’deki iktidar “Kürt Açılımı” projesini henüz tartışmaya açmadan, ABD Atlantik Konseyi bu konuda ne yapılması gerektiğini açık bir program olarak ilan etmiş bulunmaktaydı.

“Kürt Açılımı” için Atlantik Konseyi’nin Önerileri Tam Bir Tuzaktı!

ABD’nin “Atlantik Konseyi” adlı kuruluşu, yapılması gerekenlerle ilgili olarak bir rapor yayımlamıştı. Bu rapor, yalnız Irak’ın kuzeyindeki Kürtlerle ve onların devletleriyle değil, aynı zamanda bölgedeki bütün Kürtlere yönelik açılımları da barındırmaktaydı.

Atlantik Konseyi’nin raporunu kaleme alan David L. Philips’in, Türkiye’ye “Kürt Sorunu” ile ilgili olarak yaptığı önerilerin başlıkları şunlardı:

• Öcalan ile konuşmaya yanaşmalısınız ve DTP’yi muhatap alınız!

• Barzani ve Kuzey Irak Kürt Yönetimiyle iyi ilişkiler kurmalısınız!

• PKK’lıların dönüşünü sağlayınız!

• Yargıyı ıslah edip katı kuralları yumuşatınız…

• “Terör örgütüne üye olmak suçundan” cezaevinde yatan tutuklu ve hükümlüleri serbest bırakınız!

• Ülkeye dönen ya da cezaevlerinde tutuklu iken serbest bırakılan PKK’lılara seçme ve seçilme hakkı başta olmak üzere, tüm haklarını tanıyınız!

• “Özerk Kürt Bölgesi” kurulması için yasaları ve Anayasa’yı değiştiriniz. Bölünme havası vermemek için, bunu “yerinden yönetim, yerel yönetimlerin güçlenmesi” adı altında yapınız!

• Türklüğü “vatandaşlık” olarak tanımlayan Anayasa’nın 7. maddesini değiştirip yumuşatınız!..

• Türk Ceza Yasası’nın 216. maddesinde değişiklik yaparak “etnik amaçlı tahrik”i suç olmaktan çıkarınız… 217. maddeyi değiştirerek “halkı kanunlara uymamaya tahrik” edenlere verilen cezaları azaltınız… 220. maddede düzenlenen “silahlı terör örgütü” üyelerine verilen cezaları hafifletmeye bakınız!

Maalesef, Erdoğan iktidarları ve Cumhur İttifakı, Atlantik Konseyi’nin bütün bu telkin ve tavsiyelerini, aşama aşama gerçekleştirmiş durumdadır. Açılımın bizzat kendisinin bu yönlendirmenin bir ürünü olduğu da açıktır. Nitekim devletin tepesindeki yetkililerin “Açılımı biz yapmazsak başkaları yapar” anlamına gelen üstü kapalı imalarda bulunmaları bu durumu yansıtmaktadır!

“Demokratik Açılım” Çabası mı, yoksa “Öldüren Kucaklama” mı?

“Öldüren Kucaklama” tabiri, öldürene kadar sevmek, sonra da “kullanıp atmak” anlamındadır. Cüneyt Zapsu, ABD’lilere “Erdoğan’ı süpürmeyin, kullanın” derken böyle bir ilişkiyi anlatmıştı.

ABD’li tarihçi Tarpley, bu bağlamda olmak üzere AKP iktidarının Amerika ve İngiltere’yle olan ilişkilerini “öldüren kucaklama” olarak tanımlamıştı. Tarpley; İngiliz ve Amerikalıların Türkleri öldürene kadar seveceklerini aktarmıştı. ABD’nin Türkiye’yi, Suriye’ye karşı kullanacağını ve meydana gelen çatışmayı modern Türkiye’yi yok etmek için kullanacakları iddiasını tekrarlamış ve maalesef dediklerinin birçoğu yaşanmıştı.

Tarpley, Simon Hersh’in şu görüşlerini de iddialarının gerekçesi olarak aktarmıştı: “PKK, CIA’nın desteklediği bir örgüttür. CIA, PKK’yı Türkiye’ye ve İran’a karşı kullanmaktadır. Yakın geçmişte Fransa’da Cumhurbaşkanı Mitterand’ın eşi Danielle Mitterand, PKK’nın koruyucu azizesi konumundaydı. 2011’de, İsrail Dışişleri Bakanı Liberman, Mavi Marmara’daki davranışından dolayı Türkiye’yi cezalandırmak için İsrail’in PKK’yı destekleyeceğini açıklamıştı. NATO’nun Yunanistan aracılığıyla PKK’yı desteklediği bilinip durmaktaydı…”

Tarpley’in analizine, bölge ülkeleriyle Türkiye arasında yaşanan gerilim ilave edildiğinde durumun vahameti ortaya çıkmaktaydı. Türkiye’nin Suriye ile olan ilişkileri karşılıklı ajitasyonlara varacak boyutun da ötesine geçmiş durumdaydı. Irak’taki Maliki hükümeti Türkiye’ye tehditler savurmaya başlamıştı. İran ise her fırsatta Türkiye’ye çatmaktaydı. Bu üç ülke de Türkiye’nin en zayıf yanı olan PKK üzerinden Türkiye’yi vurmaktaydı…

Tarpley, o süreçte Türkiye’nin kevgire dönmüş olan istihbaratına, Başbakan’ın resmi konutunda dahi dinlemek amaçlı olarak yerleştirilmiş “böcek” konusuna hiç değinmemiş, Türkiye’nin güneyindeki ABD’nin faaliyetlerini ve manzarayı şöyle anlatmıştı: “Türkler, güney bölgelerinin tamamını CIA’ya devrettiler. Oralarda CIA başıboş, kontrolsüz dolaşıyor. İskenderun otellerinde CIA cirit atıyor. Oteller El-Kaide teröristleri ile dolu. CIA, Adana yakınlarındaki İncirlik Üssünden, bölgeye getirdikleri teröristleri kullanıyor. Bunun Türkiye’ye dönüşü feci olacak” diyordu!?

Erdoğan Türkiyesi ise; kendisini ilgilendiren çok yönlü, çok faktörlü, çok aktörlü ve çok boyutlu gelişmeleri izlemek ve gerekli önlemleri almak yerine, günü kurtarmaya çalışıyor, yabancı istihbarat servisleri ise adeta cirit atıyordu.

Türkiye medyası, Öcalan güzellemeleriyle uğraşırken, İmralı’daki hükümlü “barış havarisi” olup çıkmıştı. “PKK ha silah bıraktı, ha bırakacak”, “PKK, silahlı güçlerini Türkiye’den çekti çekecek” söylemleri almış yürümüşken Kandil, “güç bende” mesajı veriyordu. Tam da bu sırada, PKK 100 kişiyi aşkın teröristiyle Karataş Karakolu’na saldırıyor ve Irak’ın kuzeyindeki Zap Kampı’nda kalabalık bir PKK’lı grubun da Türkiye’ye sızmaya çalıştığı tespit edilmesi üzerine, TSK sınır ötesi hava operasyonu düzenliyordu. İmralı ile görüşmeciler silahlı PKK güçlerinin sınırın ötesine geçeceği iddialarında bulunurken Kuzey Irak’tan PKK’lılar silahlarıyla birlikte Türkiye’ye gelirken hava harekâtına muhatap oluyordu.

Bu durumda, bilumum İmralı işbirlikçisi hem kendilerini yanıltıyor hem de halkı aldatıyordu.

ABD’yi deniz ya da su; Erdoğan’ı balık; PKK’yı karınca olarak düşündüğünüzde şöyle bir hükme varmamız mümkündür: Sular yükseldiğinde balıklar karıncaları yiyor. Sular çekildiğinde de karıncalar balıkları yiyor. Bu durumda kimin kimi yiyeceğine balıklar ve karıncalar değil, sular karar veriyordu.

İsrail’in has adamı Mesut Barzani, rakibi Celal Talabani gibi bir siyaset cambazı sayılmazdı. Ancak, o da zamanında PKK ile ilişkilerini bir protokole bağlamıştı ve gerek Türkiye’de gerekse Kuzey Irak’ta PKK’nın tabanını ve imkânlarını kullanarak güçlenmek istiyordu. PKK ile I-KDP arasında 1984 yılında imzalanan protokolden bir bölümde şunlar yazıyordu;

“Her iki parti (PKK ile Barzani) Türkiye’nin faşist diktatör rejimine karşı, Türkiye’nin, Türkiye Kürdistanı’ndaki katliam girişimlerine, ulusal çıkarlarımızı inkâr etmesine ve halkımız için çalışanlara yönelik uyguladığı terörizme karşı Irak Kürdistanı’na destek verecek ve düşmanı korkutacak planların geliştirilip halkımızın amacına hizmet için görüşmelerini sonuna kadar sürdüreceklerdir.”

İşte bu Barzanistan’ı meşrulaştıran, Devlet Protokolüyle karşılayıp ağırlayan, Dindar Kahraman Erdoğan iktidarıydı!

Sayın okurlar:

O süreçte Kuzey Irak’ta, şimdi Suriye topraklarında kurulmak istenen Kürdistan Stratejisi emperyalizmin denetimi altında bir yapılanmadır. •Türkiye’de bir Kürt partisi veya Kürtçü kişiliklerle yürütülen bir politika geliştirmek, •İran’daki Kürtleri etkilemek ve İran’ın radikal İslamcı faaliyetlerini denetlemek, •O gün Saddam Hüseyin’i, şimdi kukla Irak Hükümetini tehdit etmek, •Petrol yataklarını ele geçirmek, •Ortadoğu’da kalıcı üsler temin etmek, çerçevesinde hazırlanmış senaryolardır. Kuzey Irak’ta kurulacak bir Kürt devleti diğer parçalara da örnek olacaktır. PKK veya değişik isimli örgütler, bu ülkeleri kan gölüne çevirecek daha sonra da Kuzey Irak’taki Kürdistan Devleti ve patronları, demokratik ve ılımlı yaklaşımlarla hedef ülkeyle (Türkiye ile) temasa geçerek: “Ben seni bu beladan kurtarırım.” rolü oynayacak ve hedef ülkede terörist örgüte alternatif Kürt milliyetçisi başka bir politika sahneye koyacaktır. PKK terörist faaliyetler açısından artık görevini tamamlamış durumdadır. Bu nedenle artık siyasi bir kimliğe sarılmalıdır.

Asla unutmayalım; ABD ve İsrail’in amacı, Kuzey Irak Kürdistanı’yla, şimdi Suriye Kürdistanı’nı birleştirip Akdeniz’e ulaştırmak ve Türkiye’yi tamamen kuşatmaktır!