TÜRKİYE’NİN KUŞATILMASI VE KURTULUŞ ŞANSI

AKP’nin başına “düşük profilli” bir Genel Başkan ve Başbakan aranmaktaydı. Merak ettiğimizden sormuş; ilgililerden, yetkililerden ve yandaş kesimlerden yanıt beklemeye başlamıştık. “Düşük profilli” nasıl bir insandı? İzzet-i nefsini, ve hassasiyetlerini ucuz harcayan düşük ayarlı bir şahıs mı olmalıydı? Feraseti, fazileti ve iradesi zayıf bir aday bulmak için mi bu denli çaba harcanmaktaydı? “Düşük profil”; kişiliği, karakteri ve kalitesi sağlam olmayan, bilgisi ve becerisi yeterli sayılmayan anlamında mıydı? AKP içinde “düşük profilli” çok adam bulunduğundan ve bu üstün sıfata ve iltifata ulaşmayı arzulayan çok aday bolluğundan mı; atamayı yapacak Zat, seçmelerde zorlanmaktaydı? Yoksa başarılı ve hayırlı icraatlar yapacak bilgiye, birikime ve beceriye sahip olsa da, Yüce Reisi gölgede bırakmama hatırına, ülkenin ve milletin çıkarlarını, huzurunu ve rahatını önemli saymayacak bir adam mı lazımdı? Kendi benliğini ve bilincini yok sayacak, haysiyet ve şahsiyetini ayaklar altına alacak, sadece verilen talimatları harfiyen uygulayacak bir kukla-robot mu aranmaktaydı? Allah aşkına, lütfen aklınıza ve vicdanınıza danışarak söyleyin; Peşinen düşüklüğü, küçüklüğü ve güdüklüğü kabullenecek bir insanın bu ülkeye ne hayrı dokunacaktı? Öncekinden bile daha pasif, daha pejmürde ve daha pinti bir insanla ve hele ülkemizin dört yandan kuşatıldığı bir ortamda Türkiye’yi tek başına yönetmeye kalkışmak nasıl bir enaniyet psikolojisini yansıtmaktaydı? “Başbakan atayacağım kişi her yönden benden marifetsiz, dirayetsiz ve silik biri olsun ki, benim farkım ve üstün tarafım ortaya çıksın, beni gölgede bırakmasın!” yaklaşımı; özgüven paradigmasının mı, yoksa kahramanlık taslayan gevşek ve ürkek karakter yapısının mı dışa vurmasıydı? “Yanımda ve alt kadrolarımda benden daha akıllı ve çalışkan yol arkadaşlarım olsun ki, onların başarıları, hem ülkemin ve milletimin yararınadır, hem de benim siyasi ve manevi kârımdır” diyecek olgunluk ve dolgunluktaki yöneticilere ne kadar ihtiyacımız vardı… Ama maalesef; “Katırlar merkeplerden hoşlanır, ama küheylan atlardan gıcık alırmış… Kargalar kuzgunlara katlanır, ama bülbüllere dayanamazmış” özdeyişindeki tıynet ve zihniyete sahip yöneticiler elinde, şirketlerin hizmet hareketlerinin, hükümetlerin ve devletlerin hangi talihsiz ve tehlikeli akıbetlere uğradıklarına tarih şahitlik yapmaktadır.

İltifat mıydı, en güzel ceza mıydı?

“Bu AKP’liler bir âlem! Ya “ne dediklerini bilmiyor” ya da “ağızlarından çıkanı kulakları duymuyor” olmalılardı! Cumhurbaşkanı ile Başbakan arasında yaşanan büyük krizi değerlendiren bir AKP’li şöyle buyurmuşlardı: “Güçlü Cumhurbaşkanı ile güçlü Başbakan bir arada olmuyor! Bundan böyle başbakan düşük profilli olacaktır!”

Aklınca önemli tespit ve tenkitlerde bulunmaktaydı! Ama bunu yaparken yarın AKP’nin başına oturtulacak ve Başbakan yapılacak ismi “yerden yere vurmuş” olduğunun farkına bile varamamıştı! Şimdi kim başbakan olacak olsa aklında hep “Acaba düşük profilli olduğum için mi başbakan yapıldım?” sorusu olmayacak mıydı? Bizce bu tespitte bulunan AKP’liye verilebilecek çok güzel bir ceza vardı! Mesela bu AKP’li arkadaş önce AKP Genel Başkanlığı’na aday gösterilip ardından da başbakanlık koltuğuna oturtulursa en güzel cezaya çarptırılacaktı ve “düşük profilli” olmak nasılmış, herkes görüp anlayacaktı” diyen değerli Zeki Ceyhan aldanmaktaydı. Çünkü bazı insanların bütün amacı ve kazancı, ne pahasına olursa olsun mal ve makam sahibi olmaktı… Milli, manevi ve insani bütün değerlerini bu amaç uğrunda feda etmeyi akıllılık ve gözü açık sayanlar, öyle “utanma, gocunma, arlanma” gibi duygularını ve duyarlılıklarını çoktan yitirmiş bulunan riyakârlık ve istismarcılık takımıydı.

“Davutoğlu’nun veda niteliğindeki konuşmasının analizlerine bakınca, sanki konuşmayı sadece ben doğru okuyamamışım, anlayamamışım gibi hissediyorum. “Yakıp yıkmadan gitti” diyen de vardı, “Sakin, sorun çıkarmayan bir üslupla gitti” diyen de. “Kavga istemedi, isteseydi de kaybederdi” diyen de vardı, “Kriz çıkarıcı üsluptan uzak durdu” diyen de. Bunların hiç birine katılmıyorum. Bana göre o konuşma “stratejik derinlik”le yazılmıştı. Hedef kitleye kilitlenmiş ve tam adrese teslim bir konuşmaydı. İzleyicisi herkesti, ama muhatabı bir tek Erdoğan olan bir konuşmaydı. Abuk sabuk analizlere aldanmayın, Davutoğlu o konuşmayı yaparken de, ilk gezisinde Konya’ya giderken de “süt dökmüş kedi” gibi değil, “kapıları” gümbür gümbür çarparak giden (sakin ama hırslı kaplan) havasındaydı. Analizciler kör ve sağır olabilir ama o kapının sesini, Cumhurbaşkanı Erdoğan tüm hücrelerinde duymuş olmalıydı” yorumlarını yapan değerli kardeşim Nuran Yıldız Hanım, Davutoğlu ve ekibinin niyetini doğru okumakta, ama işin mahiyet ve akıbeti konusunda yanılmaktaydı. Çünkü “Perşembenin gelişi, çarşambanın gidişinden belli olmaktaydı”. Fırsat doğarsa elbette bazı girişim ve gelişmeler yaşanacak, AKP sarsılacaktı. Ama bütün bunlar doğrudan değil, ancak dolaylı hayırlara yol açacaktı… Çünkü bunların kodlarında vefakârlık, vicdan ve milli duyarlılık damarları dumura uğramıştı. Erbakan Hoca’nın; “Belki sizin ununuz, tuzunuz, ve suyunuz olacak, bunları çamur gibi karıştırıp hamur yoğurabilirsiniz, ama ekmek yapamazsınız, çünkü mayanız yok!..” buyurdukları ve toplumu uyardıkları hakikat sırrını iyi kavramalıydı… Madem öyle ise niye Hoca bunları öğrenci alıp öne çıkarmıştı? sorusunun yanıtı ise:

1- Şeytani mahfiller, kendileri için en tehlikeli saydıkları ve en çok korktukları hizmet ve hareketlerin içine özel elemanlarını sokarlardı veya mevcutları cazip makam ve imkânlarla avlamaya, mayasızları tavlamaya çalışırlardı.

2- Büyük Liderler ise, bu sinsi ve Siyonist girişimleri bilerek, ama görmezden gelerek, kutlu hedeflerine ulaşmak için, bu ayarı aşınmış taktik ve teknik kadroları öne çıkarır, asıl stratejik kadroları gizleyip pişmelerini ve yetişmelerini kolaylaştırır ve kiralık elemanları inşaat temeline konulan çakıl taşları gibi kullanırlardı. Ne demek istediğimiz yakında daha iyi anlaşılacak, en çok da şeytani cepheye kayan hıyanet ekibi şaşkınlığa uğrayacaktı.

Abdullah Gül’den Davutoğlu’na sürpriz telefonu nasıl okunmalıydı?

Abdullah Gül, Ahmet Davutoğlu’nu arayarak başarı dileklerini belirtip “Ülkemiz ve milletimiz için hayırlısı olsun” demesi, yeni hamlelerin yapılacağı mesajı mıydı?

11’inci Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, Başbakan Ahmet Davutoğlu’nu, arayarak bundan sonrası için başarı dileklerini vurgulamıştı. Abdullah Gül’ün, Davutoğlu ile yaptığı telefon görüşmesinde “Ülkemiz ve milletimiz için hayırlısı olsun” dediği ortaya çıkmıştı. Başbakan Ahmet Davutoğlu, yapılan son AKP MYK sonrası kongre kararı alındığını ve kendisinin de aday olmayacağını açıklamıştı. Cumhurbaşkanı Erdoğan, bu karar üzerine “Kongre hayırlı olsun, Başbakan’ın kendi kararı” yorumunda bulunmuşlardı. İşte böyle bir aşamada Sn. Abdullah Gül’ün Davutoğlu’na “Hayırlı olsun” mesajları, beklenen hamlelerin yaklaştığı ve AKP içinde önemli gelişmelerin yaşanacağı şeklinde mi okunmalıydı?

Başbakan Ahmet Davutoğlu, ABD Başkanı Barack Obama ile görüşmek isterken randevu talep edilmesi konusunda diplomatik ilişkileri çok iyi olduğu söylenen yakın dostu, Almanya Başbakanı Angela Merkel’i devreye sokmasının ve istenen randevuyu Merkel yakın dostu Davutoğlu için Barack Obama’dan almasının, hatta ABD’ye gidiş tarihi (22 Mayıs 2016) belli olmasının… Ve dahi Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı’na Obama ile görüşmesi için bir başka ülkenin devlet başkanı Merkel tarafından alındığı söylenen randevu için bilgi verilmeyen Cumhurbaşkanı Erdoğan bir hayli rahatsızlık duymasının… Ve malum merkezler benim yerime onu mu hazırlıyor? Telaşına kapılmasının da iplerin kopmasında payı var mıydı?

“Erdoğan Varsa Kriz Yok” doğru bir yaklaşım mıydı?

AK Parti’nin 22 Mayıs’ta yapılacak kongresinde lider seçmeyeceğini belirten Abdulkadir Selvi, liderin Erdoğan olduğunu hatırlatmıştı. Türkiye’de kriz ya da tedirginlik beklentisi olmadığına dikkat çeken yazar, Erdoğan’ın güçlü liderliğinin istikrarın teminatı olduğunu savunmaktaydı. ‘Güçlü Cumhurbaşkanı-Güçlü Başbakan’ modelinin rafa kaldırıldığını yazan Selvi, yeni dönemin güçlü “AK Parti ve uyumlu hükümet” üzerine inşa edileceğini hatırlatmıştı. Yazısında “Kongrede AK Parti vitrini ve hükümet yenilenecektir. MKYK ve Kabine’de önemli ölçüde değişiklik yapılması beklenmektedir” ifadelerine yer veren Abdulkadir Selvi: “AK Parti’deki sürece gelince, bugünden sonrası çok önemli. “Başbakan kim olacak” sorusu şu anda en önemli gündem maddesi. Burada profile değil, modele bakmak lazım” diyerek atanacak Başbakanın sadece düşük profilli değil aynı zamanda çürük-eski modelli olacağını da ağzından kaçırmıştı.

Reza Zarrab Muamması

New York’ta Savcı Preet Bharara’nın hakkında hazırladığı iddianamede dört ayrı suçlamadan yargılanan Reza Zarrab’ın davasında savcıların mahkemeye yeni deliller sunmak için çalışmalarını yoğunlaştırdığı anlaşılmıştı. Amerika’nın Sesi’nden Can Kamiloğlu, davaya ilişkin mahkeme tutanaklarını yayımlamış. Habere göre; yeni delilleri mahkemeye sunmak için sayıları yüzbinlerle ifade edilen belgeler, yazışmalar ve telefon kayıtları incelemeye alınmıştı. Yeni delillerle ilgili çalışmaların en geç bu ay sonu tamamlanması umulmakta, hukukçular ise dava iddianamesine savcının yeni deliller ekleyeceğini konuşmaktaydı. Hazırlanan ek iddianameyle Türkiye’nin de suçun işlendiği yer olarak iddianameye girmesinin ardından Türkiye ile ilgili delillerin neler oldukları veya yeniden bir ek iddianame hazırlanıp hazırlanmadığı konusunda ise savcılık kaynakları bilgi aktarmamıştı. Rıza Sarraf ile ilgili yeni deliller Amerikan ceza yasalarına göre 16 Haziran’da yapılacak duruşmanın öncesinde, müvekkillerini savunabilmeleri için Zarrab’ın avukatlarına da sunulacaktı. Mahkeme tutanaklarında değişiklik veya redaksiyon amacıyla henüz itiraz süresi dolmadığı için duruşma tutanakları adli sistemde yayınlanmamıştı. Ancak bu tutanaklarda, Amerikan devleti adına iddia makamının yeni deliller bulmak için çok sayıda belgeyi araştırdığı, mahkemeden en az 30 gün ek süre alındığı ve sayıları yüzbinlerle ifade edilen belgelerin tek tek yoklandığı vurgulanmıştı. Mahkeme yargıcı Richard Berman’ın karşısına Rıza Sarraf’ın yanı sıra Amerikan devletini temsilen Savcı Preet Bharara, savcı yardımcısı Sid Kamaraju, Sarrafın avukatları Benjamin Brafman, Mare Anglefilo, Joshua Krishner, Zarrab soruşturmasını yapan ekipte yer alan iki FBI ajanı ve Türkçe simultane çeviri yapan görevli tercüman da katılmıştı.[1]

Acaba, Başbakanın azledilmesinde, Rıza Sarraf’ın da dahil olduğu, Sn. Erdoğan’ın çocukları ve yakın Bakanları için yazılıp konuşulan korkunç boyuttaki vurgun ve soygun iddialarının araştırılması ve açığa çıkarılması konusunda Davutoğlu’nun arzularını dışa vurması da etkili bir sıkıntı mıydı? ABD derin devleti, bu hususu kuklalarına şantaj amaçlı mı, Rıza Sarraf’ı aldatıp Amerika’ya sığındırmıştı?

Ahmet Davutoğlu’nun özellikle medeniyet meselemize yaptığı vurgular ve şehirleşme anlayışındaki tarihi dokuya galabe çalan yapılara karşı şirk yakıştırması ucuz İslamcı edebiyatçıları bir hayli heyecanlandırmıştı. Ancak hayal kırıklığına uğratınca: “Fakat icraat istemek elbette hakkımızdı. Bu estetik vurgulara rağmen bunlara dair bir kurgu ortaya konulmamıştı. Hatta öyle ki “tırnak içinde reis”in yaptığı hatalara karşı demokrasimizin güçlenmesi açısından onun öğretici açıklayıcı profili Türkiye Başbakanıyla gurur duymamıza da yol açmıştı. Ancaaakkk…. (AB ile teslimiyet belgesi) Göçmen İade Anlaşması imzalanınca bunu Türk tarihinin en aptalca anlaşması olarak bir tek biz yazmıştık… Hatta sadece bu yıl üç milyar karşılığında imzalanan anlaşma değil daha öncesi hakkında onlarca yazı yazdık… Ve hayırda şer, şerde hayır düsturunca bu şer gibi görünen göçmen taarruzunun belki de AB karşısında bize müthiş bir koz verdiğini de hatırlattık. Batının uzun vadeli politikalarını çözümlemek için onları iyi tahlil etmek ve karar alma mekanizmalarını iyi bilmek lazımdı. Türkiye’nin AB uzmanları arasında ilklerden sayılırım. Komisyon ve konsey kararlarını nasıl bir süreç içinde aldıklarını hemen her konuda iyi takip etmek şarttı. Öyle uyum politikaları ile sizi üye filan yapmazlar diye kaç defa hükümetleri uyardık. Çünkü baştan aşağı erteleme programı, yani kandırmacaydı… Sonunda elimize göç hadisesiyle müthiş bir koz geçmiş bulunmaktaydı. Türkiye bunu iyi okuyabilse iyi yönetebilse üyelik için çok daha yapıcı, yaptırıcı, zorlayıcı bir ivme yakalamış olacaktı. Ama Davutoğlu hükümetleri ne yazık ki bunu çok kötü harcadı. “Esed kaçacak ve Şam’da namaz kılacağız” da ayrı bir tutarsızlıktı.

Cumhurbaşkanı Erdoğan ise kendi “kopma noktası”nı İstanbul’da açıklamıştı. Cumhurbaşkanı ile Başbakan arasındaki krizin asıl nedeninin, Avrupa Birliği ile yapılan vize muafiyeti anlaşması olduğu ortaya çıkmıştı. Başbakan Davutoğlu’nun bizzat yürüttüğü görüşmelerin sonunda Avrupa Birliği’nin bazı koşullarla Türk vatandaşlarına vize muafiyeti uygulamasına razı olmuşlardı. Bu şartlar 72 kriter olarak adlandırılmış ve Türkiye bunun büyük çoğunluğunu yerine getirmiş durumdaydı. Avrupa Birliği’nin 72 kriteri içinde “demokratik reform” görüntülü, ama üzeri örtülü bazı düzenlemeler de vardı, bunlardan biri de Terörle Mücadele Kanunu’nda değişiklik yapılmasıydı. Yani AB PKK ile yeniden çözüm sürecini başlatmamızı dayatmaktaydı. İşte TSK’nın haklı uyarıları karşısında Sn. Cumhurbaşkanı Erdoğan bu şartın yerine getirilmesine karşı çıkmıştı ve buna bağlı bir vize muafiyeti anlaşmasına da temkinli yaklaşmıştı” diyen yandaşlardan bazılarının akılları başlarına gelmeye başlamıştı:

Şimdi kalkıp “Hoca ile Reis arasında nifak çıkarmaya çalışıyorlar” edebiyatı yapanlar tıpkı “Fethullah Hoca ve iktidar arasında nifak çıkarmaya çalışıyorlar” yağcılığına soyunan ve o kadar derin muhabbetlerine rağmen sonrasında paralel yapıya en çok saldıran medyamenlerimiz salt güce tapınma reflekslerinden ötürü şimdilik yine Erdoğan’ın yanında yer almışlardı. Fakat yaptıklarını hem anlamıyorlardı, hem itiraz da edemiyorlardı. Sayın Cumhurbaşkanını ortak istikbal paylaşmak ve elde ettiklerini elde tutmak pahasına Onu sever gibi görünenlerin kuru gürültüsünü bir kenara bırakıp akl-ı selimle düşündüğümüzde bazı duruşlarına devlet adamlığı ve ülke çıkarları açısından bakmak da Milli ve insani bir yaklaşımdı. Evet, Sn. Cumhurbaşkanının kastı ve tarzı yanlış olsa da, bu tavrı ve uyarısı haklıydı.

Terör örgütünü bize tercih eden AB kapısında hâlâ niye durulmaktaydı?

TÜRK vatandaşlarına vizenin kaldırılması için istenen şartlar yerine getirilse bile AB’nin yeni şartlar icat edeceğini, bahaneler öne sürüleceğine, bu bakımdan Haziran ayında vizelerin kaldırılacağı sözüne fazla güvenmemek gerektiğine yönelik uyarılar maalesef dikkate alınmamıştı. Bugün tahminimde yanılmadığımı görmekten üzgünüm. Bu tahmini yaparken geçmişten günümüze AB ülkelerinin Türkiye’ye yönelik yaklaşımlarına bakmıştım. AB ülkelerinin Türkiye’ye karşı samimi olmadığını, sürekli olarak ikiyüzlü bir tavır takındığını görmemek için kör ve sağır olmak lazımdı. Tüm bu ikiyüzlülüklere rağmen bu ülkeyi yönetenlerin ısrarla AB üyeliğinin stratejik hedef olduğunu açıklamalarına insan anlam vermekte zorlanmaktaydı. İster istemez “Acaba bizi AB’ye mecbur ve mahkûm eden milletin bilmediği bir husus mu vardı?” sorusu akla takılmaktaydı. Çünkü Suriye’de yaşananlar ve ardından milyonlarca sığınmacının önce ülkemize gelmesi ardından da çeşitli yollarla hayatlarını tehlikeye atarak AB kapılarına dayanmasının ardından Türkiye’ye yönelik AB’nin bu yaklaşımının tek sebebinin sadece Avrupa’yı mülteci akınından korumak olduğu herkes tarafından anlaşılmıştı. Buna rağmen bir anlaşma imzalanmış, başta Yunanistan olmak üzere kanun dışı yollardan AB ülkelerinin kapısına dayanan mültecilerin Türkiye’ye geri alınması dayatılmıştı. Bir başka husus ise 3 milyar avro kesin 3 milyar avro da daha sonra Türkiye’ye mülteciler konusunda destek verileceği sözleri sadece bir avutma ve oyalamacaydı. Yetmez bu defada terörle mücadele yasasını değiştirmemiz, onların istediği şekle sokmamız şart koşulmaktaydı. Böyle bir isteğin bir ülkenin iç işlerine müdahale olması bir yana Türkiye’nin terörle mücadelesini engellemeye, teröristlerin elini güçlendirmeye yönelik bir istek olduğu açıktı. Çünkü AB Liderler Zirvesi’nin yapıldığı binanın kapısında terör örgütünün çadır kurduğu, kurulan bu çadırın Belçika güvenlik güçleri tarafından korunduğu unutulmamalıydı.

Bu arada, Türkiye Suriye’de çatışmaların başladığı günden itibaren PYD terör örgütünü PKK’nın Suriye kolu olarak nitelendiriyor ve bunu ilan ediyor, dost ve müttefiklerinin(!) bu hususta hassas olmalarını istiyordu. Ne var ki bu istek ne ABD ne de AB ülkeleri tarafından dikkate alınmamıştı. AB ülkeleri bir yandan PKK’lı teröristlere barınma dâhil her türlü desteği verirlerken, PYD terör örgütüne de özel bir önem veriyorlardı. En son Almanya da İsveç, Çek Cumhuriyeti ve Danimarka gibi PKK’nın Suriye kolu PYD’ye başkentinde ofis açma izni çıkarmışlardı. Yani, Türk vatandaşlarına vizeyi kaldırmak için bin bir dereden su getiren, şart üzerine şart sıralayan AB ülkeleri teröristlere kucak açmakta, yani terör örgütlerini ve teröristleri Türkiye ve Türk vatandaşlarına tercih ediyorlardı”[2] tespitleri yerden göğe haklıydı.

Bahçeli konuşunca AKP düğmeye mi basmıştı?

MHP lideri Devlet Bahçeli’nin hafta sonu yaptığı açıklamalar AK Parti kulislerinde heyecan yaratmıştı. Sistem değişikliği için partili Cumhurbaşkanı modelinin öne çıktığı bir süreçte, Sn. Bahçelinin çıkışları anlamlıydı.

“Cumhurbaşkanı seçilen kişinin partisiyle ilişiği kesilir” şeklindeki ifadenin Anayasa’dan çıkarılacağı ve partili Cumhurbaşkanı formülünün önünün açılacağı tartışılmaktaydı. AKP yönetimi, Başbakan ve genel başkan değişimini zorunlu kılan son gelişmelerin ardından “Partili Cumhurbaşkanı” modelini ortaya atmıştı. İşte Sn. Bahçeli’nin bu modele sıcak bakıyor şeklinde yorumlanan sözleri AKP çevresinde umutlu bir heyecana yol açmıştı.

Bu arada Sn. Devlet Bahçeli’nin terörle mücadele şartıyla AKP’ye hayırlı adımlarda destek çıkması sorumlu ve olumlu bir yaklaşımdı!

MHP lideri Bahçeli grup toplantısında “AKP’ye hukuki destek” sözlerine açıklık getirerek “Terörle mücadelenin kesintisiz devam etmesi şartıyla hükümete desteğe hazırız” ifadelerini kullanmıştı.

Bahçeli konuşmasında şunları aktarmıştı:

“Siyaset tıkanırken hainler palazlanmaktadır. Biz her seferinde şehit haberi almaktan hakikaten bunaldık. Muhterem analarımızın göz pınarlarından akan yaşlar bitsin diyoruz. Terörizm ne kadar zalim, ne kadar ahlaksızsa bu aziz millet de o kadar güçlü, sabırlı, o kadar soyludur. Kanlı örgüt döktüğü kanda boğulacaktır. Teröristlerin alayı yerle yeksan olacaktır. Millet devleti ile bir ve bütündür. Heyecan ve hedefler aynı geleceğe sabitlenmiş durumdadır… Türkiye rüştünü ispatlamış bir devlettir. Kendi talihini ve kaderini tayin etme kudretini bileğinin hakkı ile kazanmıştır. Hiçbir sefil zihniyet Türkiye Cumhuriyeti’nin tarihsel yürüyüşünü kesintiye uğratamayacaktır. Türk milletinin fıtratında ne ümitsizlik ne de korkuya teslim olmak vardır. Bu mader milli namustur. Bu mader (anavatan) son nefere, son nefese, son damla kan toprakla buluşana kadar müdafaa edilecektir… Kabul edelim ki kapkara bir dönem yaşıyoruz. Kudretsiz dimağların, milliliği bulanık ruhların bugünleri hem idrakte hem de itirafta epey zorluk çektiği anlaşılmaktadır. Oysa kaçak ve korkak güreşenlere bu büyük millet hiçbir zaman şans tanımamıştır. Milli mücadelenin en şiddetli günlerinde Mustafa Kemal ‘in yaptığı tarihi konuşma her şeyi özetleyen bir kararlılıktır: “İşittim ki bazı arkadaşlar memleketlerine dönmek istiyorlarmış. Ben kimseyi zorla milli meclise davet etmedim. Herkes kararında özgürdür. Ben buradan (vatan savunmasından) bir yere gitmemeye karar verdim, hatta hepiniz gidebilirsiniz. Kurşunlarım bitince de bu aciz vücudumu bayrağıma sarar, temiz kanımı mukaddes bayrağıma içire içire tek başıma can veririm!”

Türk milleti yeni bir devlet kurmuş, dayandığı esasları da milli egemenlik olarak belirlemiştir. Kalbinde ve vicdanında iz’an ve insaf taşıyan her Türk vatandaşı bu gerçekleri tasdik edecektir. Aldığımız kutlu sorumluluk bunu gerektirmektedir. Bu itibarla yeni bir sistem ve yeni bir rejim tartışmalarının perde gerisine, bunların niyet ve mahiyetine bakmak lazımdır. Yeni bir sisteme gereklilik vardır, ama devletin tanımı, vatandaşlarla karşılıklı sorumluluk şartları ve sınırları konusunda milletin tamamı “olur” diyorsa ancak o zaman gündeme alınmalıdır. Bunun dışında her söz zaman kaybı, çatışma ve cepheleşme kaynağı olacaktır” şeklinde olması ve böyle anlaşılması gereken sözler de talihli bir yaklaşımdır ve tarihi önem taşımaktadır.

“Sarsıntılı coğrafya, fırtınalı Türkiye” AKP elinde nereye kaydırılmaktaydı?

“Türkiye (küresel odaklara karşı) çok tehlikeli bir oyun oynuyordu! Osmanlı’nın çözülmesinden sonra en büyük meydan okumayı yapıyor, coğrafyayı bu meydan okumaya çağırıyor, küresel iktidar denklemine güçlü itirazlar yükseltiyor, kendi toplumunu büyük bir mücadeleye ve dönüşüme hazırlıyordu… Erdoğan ve çevresinin işin (küresel sermaye işgalinin) farkına varması, şiddetli direnç göstermeye başlaması, kamuoyunun bu dirence destek çıkması ve medyanın bir bölümünün oyunu fark edip harekete geçmiş olması (sonucu şeytani) senaryolar boşa çıkarılıyordu. Bu kadar sıkıntılı ve sarsıntılı bir coğrafyada ve kadermiş gibi görünenlerin kader olmadığının gösterilmesi gereken bir ortamda Türkiye’nin son derece kıvrak olması, dinamik olması gerekiyordu. Karar mekanizmaları hantal bir Türkiye’nin bu fırtınalı dönemi atlatması mümkün görülmüyordu. Oysa Türkiye fırtınayı atlatmaktan da öte, baş döndürücü bir tarihsel geçiş dönemine imza atmak istiyordu. 20. yüzyıl bizim için bir parantezse ve o parantez kapatılmak isteniyorsa, sistemik dönüşümün duraksamadan devam etmesi, kıvrak ve hızlı hareket edebilen bir devlet aklı ve mekanizmasının inşa edilmesi gerekiyordu. Bütün bunlardan bakınca, AKP Kongresi yerli yerine oturuyor, normalleşiyordu. Ancak çok ciddi bir durum var ve bu, yeni bir dalga gibi Türkiye’ye yaklaştırılıyordu. Dönüşümü sabote edip, akamete uğratacak, istikrarsızlık kapılarını açacak şey, Güney’den sınırlarımıza dayanan sinsi tehlike oluyordu. Terör dalgasını oluşturanlar, PKK üzerinden ülkenin güneyinde kalın duvarlar örüp bölge ile bağlantısını kesmeye çalışanlar, şimdi de IŞİD’i Türkiye’nin üzerine salmış bulunuyordu… Ama IŞİD’le savaşa kilitlenmek Türkiye’yi körleştirme operasyonuna dönüşme riskini taşıyordu. İçeride PKK’ya ağır darbe vuruluyor, terör üzerinden işgal hesapları suya düşüyordu. Hiçbir ülke Türkiye’den bu kadar sert tepki beklemiyordu. Bizi içeride meşgul ederek Suriye’de Türkiye karşıtı bir güç haritası şekillendirmek isteniyordu. (Malum odaklar) İçeride terör güç kaybedince de IŞİD’e sarılıyordu. Ama tehlike sadece bununla sınırlı kalmıyordu. IŞİD’le savaşa kilitlenen, onunla meşgul edilen Türkiye, oyuna getirilmeye çalışılıyordu, çünkü senaryo PYD’ye alan açma amaçlı tezgâhlanıyordu. Oysa asıl tehdit PKK/PYD oluyordu. Türkiye’yi bölgeden uzaklaştırma çabaları bu örgüt üzerinden yürütülüyordu. Türkiye’yi asıl vuracak olan örgüt buydu. Senaryoya derhâl müdahale edilmeli ve içeride PKK nasıl zayıflatıldıysa bölgede de PYD’nin o şekilde zayıflatılması gerekiyordu.

Başkanlık sistemi dâhil, birçok şeyi sabote etme potansiyeline sahip bir tehditten (PYD’den) söz ediyorum. Küçümsemek intihar olabilir. Kongre eşiği atlatılıp Türkiye yoluna devam ederken önümüzdeki en ciddi gündem bu olmalıdır. Çünkü o da diğerleri gibi çokuluslu bir müdahale aracıdır” diyen İbrahim Karagül doğrularla yanlışları harmanlayıp, sanki milli, haysiyetli ve dirayetli bir tavır alındığı izlenimi oluşturma çabasındaydı. Oysa PKK’nin de, PYD’nin de, IŞİD’in de arkasında Amerika, Avrupa ve İsrail’in bulunduğunu; AKP iktidarının ise AB’ye girmeye can attığını, ABD’yi stratejik Tanrı saydığını ve bütün hakaret ve hıyanetlerine rağmen İsrail’le barıştığını hiç bilmez gibi konuşması maalesef mide bulandırıcıydı.

Londra’ya İşbirlikçi Müslüman Belediye Başkanı!

“Sadiq Khan, (Sadık Han) “Londra’da bir Müslüman” olmaktan çıkıp; “Londralı bir Müslüman” olmaya geçebildiği için Londra Belediye Başkanlığına ulaşmıştır” diyen Tayfun Atay’ın bu saptaması bizce tarihi bir önem taşımaktaydı.

“Londra belediye başkanlığına Pakistan kökenli Müslüman Britanya vatandaşı Sadiq Khan’ın seçilmiş olmasına çok şaşırmadım. Üstelik İşçi Partisi’nden adaylıkla böyle bir durumun ortaya çıkmasını da yadırgadım… Bu, Britanya’da sadece solun değil, sosyalistlerin de İslâm karşısında öne çıkan tavrıydı. Ekonomik yoksulluk ve kültürel yoksunluk eşliğinde ötekileştirilen Müslümanlar da bu tavrın karşılığında İşçi Partisine yaklaşmıştı. (Tabii tabloda bir kusur olarak “11 Eylül”ün ardından ABD’ye Irak ve Afganistan işgallerinde destek veren Tony Blair’in iktidar dönemi var, ama bu da Liberal Parti’ye bir miktar yönelim yaratmakla birlikte Müslümanların İşçi Partisi’nden mutlak kopuşuna yol açmamıştır.) Şimdi karşımıza çıkan, Britanya başkentinde İşçi Partisi’nden Müslüman belediye başkanı, biraz da böyle bir arka plânın ürünü olmaktadır. Tabii Başkan Khan’ın nasıl bir Müslüman olduğu da hepimizin özlemini duyduğu, gıptayla baktığı bu “kültürel sarmaşma”yı (isterseniz “medeniyetler buluşması” deyin!) tamamına erdiren bir diğer etmen konumundadır. Bu Batı kültürüne ve “İngiliz görgüsü”ne uyum sağlayıp uzlaşmış bazı göçmen Müslümanların karakteristiklerini yansıtmaktadır” tespitleri aslında;“Milli Görüş gömleğini ve asli-yerli kimliğini çıkarıp”,ılımlı İslam safsatasıyla Haçlı-Emperyalist Batının güdümüne giren AKP zihniyetinin de röntgenini çıkarmaktaydı. Nasıl ki ılımlaşıp İngiliz sistemine ve hedeflerine hizmetçi hale gelen Pakistanlı bir Müslüman SADIK HAN’ın, Londra Belediye başkanlığına gelmesinde hiçbir sakınca görülmüyorsa, AKP gibi ılımlı, yani Batıya uyumlu zihniyet ve şahsiyetlerin Türkiye’de iktidara taşınmasında da hiçbir sorun bulunmuyordu. Cumhuriyet yazarlarının AKP karşıtlığı Müslüman halkı kandırma ve “müesses nizamı-faizci sömürü çarkını koruma” kasıtlıydı.

Evet Londra Belediye Başkanlığını Pakistanlı (işbirlikçi) Müslüman Sadık Han kazanmıştı. Sözde sosyalist İşçi Partili Sadık Han’ın kazanması için, muhalif rakibi muhafazakâr partiden sevilmeyen ve sahiplenilmeyen bir adayın gösterilmesi lazımdı. İşte Rothschildlerin damadı Zac Goldsmith bu senaryoda figüran olarak kullanılmıştı. Kendisi seçimi kaybetse de patronları kazanmış; İngiltere’de gelişmiş ileri demokrasi nutukları atılmış, İslam dünyasında gururlar okşanmış ve Rotschildlerin sömürü çarkı rahatlatılmıştı.

“Özetle olmaması gereken yapılmış ve gizli bir el devreye girip, Zac Goldsmith öne çıkarılmıştı! Sadık Han Rothschild ailesinin desteklediği bir adaydı. Yani bizdeki dindar işbirlikçilerin aynısıydı. Peki Sadık Han‘ı Rothschildler destekliyordu da Zac Goldsmith kimin adamıydı? Zac Goldsmith’in eşi Alice Rothschild , Rothschild ailesinin en önemli isimlerinden birisi olarak hızla tırmanmaktaydı. Ekonomi alanında ihtisas yapan Alice Rothschild, başta Çin olmak üzere birçok ülkenin üst düzey politikacılarıyla yakın temastaydı. Çok özel ilişkiler kuran ve yaşatan güçlü bir kadındı. Yani Zac Goldsmith Rothschildlerin damadıydı. Wikileaks‘in kurucusu Julian Assange’ın eski sevgilisi ve onun kefaletle serbest kalmasını sağlayan Jemima Goldsmith ise Alice Hanımın kız kardeşi olmaktaydı.

Aynı Sadık Han gibi Pakistanlı ve aynı soyadı taşıyan politikacı ve kriket şampiyonu İmran Han ise Jemima Hanımın eski kocasıydı. Imran Khan, Rothschild ailesinin Pakistan politikalarını yönlendiren isim olarak tanınmıştı ve İmran ile Sadık da çok yakın arkadaşlardı. Pakistanlı yoksul bir ailenin oğlu olan Sadık Han, Fabian Derneği ‘nden ödül kazanmış daha sonra Fabian Derneği’nde yöneticilik yapmıştı. Bu Fabian Derneği’ni ise Rockefeller ile Rothschildler kurmuşlardı. Bizde CHP ile AKP’yi olduğu gibi İngiltere’deki Tez ile Antitez ‘i de kendileri oluşturmuşlardı. Zac Goldsmith zengin ve İslam karşıtı bir adamdı. Karşısında fakir ve uyumlu Müslüman Sadık Han bulunmakta ve kazanmaktaydı!? Sıradan halk her şartta Rothschıldler’in adayının kazanacağını elbette bilmiyorlardı. Kurgu hep böyleydi, iyi de kötü de onlardandı! SOL’un da SAĞ’ın da arkasında onlar vardı. Geniş baktığımız zaman Merkel, Hollande, Cameron, Sadık Han, Assange, İmran Han, Jemima, Zac ve tabii ki Rothschıdler aynı kapıya çıkardı.” İyi de bu gerçekleri bilen yandaş ve yalaka yazar yorumcu takımı aynı müsamerenin Türkiye’de de oynandığını; AKP ile CHP’ye bu senaryoda figüranlık yaptırıldığını niye yazmazlardı?

Bakınız; PKK’dan CHP’ye ittifak önerisi yapılmıştı!

KCK Yürütme Konseyi üyesi Bese Hozat, erken seçimin olması halinde CHP’ye HDP ile ittifak önerisinde bulunmuşlardı. Hozat, CHP hakkında, “CHP içindeki ulusalcı damar (Kürtleri), inkârcı ve imhacı politikalardan vazgeçmemiş olsa da, CHP hâlâ solun umudu konumundadır” itirafını yapmışlardı.

Bölücü terör örgütü PKK’nın yöneticilerinden Bese Hozat kod adlı Hülya Oran’ın, erken seçim olasılığının arttığını belirterek, HDP adına CHP ve ÖDP’ye ittifak teklifinde bulunması kendi arzularından öte dış odakların talimatıydı. İttifak için Cumhuriyet Halk Partisi içindeki ulusalcıların tasfiye edilmesi gerektiğini belirten Hozat’ın: “olası bir erken seçimde kesinlikle tüm demokrasi güçlerinin bir blok olarak hareket etmesi lazım” sözleri kafaları karıştırmıştı. Mednuçe TV’ye açıklamalarda bulunan Bese Hozat, “Ortak bir ittifakla bu seçime girilmelidir. CHP, ÖDP, HDP vb. tüm demokrasi güçleri… AKP, MHP ittifakı ve faşist bloğuna karşı bir demokrasi bloğunu Türkiye’de hızla örgütleyip ciddi bir hazırlık sürecine girmelidirler” diyerek Türkiye’de iki blokun oluşmasını isteyen malum odakların sinsi hesaplarına tercümanlık yapmışlardı. Eh Başkanlık dönemine hazırlandığımıza göre, bizim de iki partili sisteme geçmemiz lazımdı!?

CIA güdümünde ve ABD himayesinde faaliyet gösteren FETÖ şebekesiyle mücadele bile bu küresel senaryonun bir parçasıydı.

“Şimdi Fethullah Gülen terör örgütünün tasfiye edildiği diğer noktaları süratle doldurmaya çalışan bazı (dini) cemaatler olduğunu görüyorum. Bu da beni ürkütüyor. Eğer cemaatseniz hak davasını savunuyorsanız, siyasetle asla ilişkinizin olmaması lazım. Ama devletin önemli kademelerine ‘aman ben sızayım’ diye can atan bazı cemaatler ve cemaat mensupları olduğunu biliyorum” itirafında bulunan yandaş yazar Süleyman Özışık Hükümeti mi yoksa sistemi mi uyarmaktaydı? Çünkü Amerika’nın yedeğinde kullanacağı daha çok İslami Cemaat vardı.

Devlet erkanına açık mektup yazanlar kimin tarafındaydı?

“Başta Sn. Cumhurbaşkanı, Sn. Başbakan ve Sn. Bakanlar Kurulu Üyeleri olmak üzere Parlamentonun saygıdeğer tüm üyelerine açık mektuptur:

Malumlarınız olduğu üzere; Türkiye’miz çok sıkıntılı günlerden geçiyor. Ülkenin bir kısmı yangın yerine dönerken; diğer kısımlarının hiçbir şey olmamış gibi; vur patlasın-çal oynasın havasında olmasını anlamak mümkün değildir. Her güne yenileri eklenen şehit haberleri ile ciğerlerimiz dağlanıyor. Hani; milletçe bir uzvun parçaları gibiydik? Bir yerimiz incinse, ağrıyı, bedenimizin bütünü hissedecekti?! Başta esnafımızın ve işverenlerimizin ağzını bıçak açmıyor! Hangi iş kolunda olursa olsun; kime sorarsanız, piyasaların perişan hâlinden dem vuruyor. Bunda, terörün olduğu kadar; paralel yapının da etkisi var. Zira, ülkenin hemen bütün kaynakları; ‘hizmet’ denilerek bunlara aktarıldı; dolayısıyla ekonominin çarkı bu yapının elinde. Ayrıca; devletin kılcallarına kadar nüfuz eden mahut yapının elemanları; başta Maliye Bakanlığı ve Sosyal Güvenlik Bakanlıklarının personeli, iş dünyasının üzerine gidiyor. Âdeta bir yerden talimat almışlar gibi, esnafı ve iş adamlarını sıkıştırdıkça sıkıştırıyor ve bizar ediyorlar! Mahut yapı, esnafı; bakanlık bürokratları ile yargı bürokrasisi arasında, âdeta tahterevalli oynatıyor! Etraftaki bütün bu olumsuzlukları görmeden; burnunun doğrultusunda giden ve sözüm ona ‘Doğrucu Davut’ gözüken bir maliyeden kimseye hayır yoktur. Üretim ve satış olmadan hangi vergiyi toplayacaksın?! Belli ki Türkiye, dört koldan sıkıştırılıyor. Suriye tehlikesi hâlâ bitmiş değil; Türkiye’yi o bataklığa itip, savaşla bitirilmek isteniyor. Türkiye, bu intihar girişimine direnince; terörle ve ekonomisi felce uğratılarak bitirilmek isteniyor!” diye feryat eden Türkiye Gazetesi yazarı Fuat Bol niye böyle bağırmaktaydı?

Fuhuş yaparken yakalanınca ifadesinde kocasının 2 aydır işsiz kaldığını, eşinin bin lira işsizlik maaşı aldığını, 600 lira ev kirasına verebilmek ve ev ihtiyaçlarını giderebilmek için 2 aydır fuhuş yapmaya mecbur kaldığını, günde 10 kişiyle yatarak para kazanmaya çalıştığını söyleyen kadın, AKP Türkiye’sinin asıl fotoğrafıydı! Nermin U. adlı kadının: “Bu işe kocam işsiz kaldıktan sonra bize yaklaşan ve: ‘Geçinemiyorsunuz, genç ve güzelsin, fuhuş yap çok iyi para kazanırsınız, sizden aracı parası almam’ diyen ahlaksız ve fırsatçı adamın teşvikiyle başladım. Eşimin de fuhuş yaptığımdan bilgisi var” itirafları ekonomik ve ahlaki çöküntüsünün hangi noktalara ulaştığını ortaya koymaktaydı.[3]

Aziz Erbakan Hocamız’ın, “Demokratur” Tanımı ve Güdümlü Siyasetin Tahribatı!

“Milletimizin bunları çok iyi tanımasında ve güdümlü demokrasiyi anlamasında büyük faydalar vardır. Bu tabir Latince bir tabirdir (kavramdır). “Diktatör” demek, “baskı yapan adam” anlamındadır. Diktatörle idare edilen bir rejimin adı Latincede “diktatür” olmaktadır. Gramer yapısı itibarıyla diktatür demek; diktatörlükle idare edilen rejimin adıdır. “Demokrasi” demek, halkın kendi kendini hür iradesi ve tercihi ile idare etmesi manasındadır. “Demokratur” demek ise halkın yönetime alet ve aracı yapılması, yani halkın narkozlanmasıdır. “Ben seçtim” zanneder, hâlbuki başkaları tarafından dikte edilenleri iktidara taşımıştır, yani tamamen narkozlanmıştır ve o başkasının istediğini seçtiği halde ben seçtim zannına kapılmaktadır. Bu seçilenler de “biz kendi marifetimiz tarafından seçildik” sanmaktadır. İşte bunun adı “Demokratur” olmaktadır, Demokrasi sadece kılıftır. Şimdi bu ırkçı emperyalizmin keşfettiği ve geliştirdiği muazzam bir aldatmacadır. Bunu ben söylemiyorum, Almanya’nın iki numaralı kardinali son yazdığı kitabında bir yandan Papaya tavsiyede bulunarak: “Bizim Hıristiyanlığımız geriliyor, lütfen Müslümanlıktan istifade edin, Hıristiyanlığı kurtarın!” diye yalvarıyor ama, aforoz ediliyor, diğer yandan da aynı kitabında: “Tüm insanlığın saadeti için de ikinci tavsiyem şudur: İnsanlar ırkçı emperyalizm tarafından demokratur rejimi vasıtasıyla aldatılıyor. Bu insanlara demokraturun tanıtılması lazımdır ki insanlar aldanmasınlar. Demokrasi yerine demokratur uygulanıyor” şeklinde uyarılarda bulunuyor. Yani ırkçı emperyalizm çeşitli ülkelerde, mesela Uganda’da misal olarak söylüyorum; filanca insanı iktidara getirmek istiyor, buna göre medyayı kullanıyor, para gücünü kullanıyor, işbirlikçileri kullanıyor, elinde başka etkenler var bunları kullanıyor. Oradaki zavallı halk bu etkilerin altında “ben seçiyorum” zannederek gidip ırkçı emperyalizmin istediğini seçip başına getiriyor. Burada kullanılan metot; “horoz dövüşü” oluyor. Yani bütün ülkelerde iki tane partiyi tutar, öne çıkarır oysa bunların ikisi de ırkçı emperyalizmin partileri olmaktadır. Amerika’da Cumhuriyetçi Parti de Demokrat Parti de sonunda ırkçı emperyalizmin güdümünde bulunmaktadır. Almanya’da Sosyal Demokratlar da, Hıristiyan Demokratlar da bu konumdadır. Bu geliştirilmiş bir metottur. “Ben seçtim” zannediyorlar hâlbuki etkiyle karanlık odakların partilerini iktidara taşıyorlar. Şimdi bu iki tane partiye horoz dövüşüyle yaptırılıyor. Ekranlarda siz seçim boyunca siz sadece iki parti var zannediyorsunuz. Tıpkı Türkiye’de AKP’yle CHP’yle oynanan horoz dövüşü oyunu gibi. Bunların arasında ne fark var Allah aşkına temelde? Şimdi bunu söylediğim zaman bazı kardeşlerimiz yadırgayacak, “Canım CHP ile AKP aynı tutulur mu?” diye karşı çıkacak, ama Ben perde arkası gerçeklerden ve temel meselelerden bahsediyorum”[4]

[1] (http://www.hurriyet.com.tr/reza-zarrabtan-durusmada-tek-kelime-40101292)

[2] akozkan1942gmail.com

[3] http://www.internethaber.com/fuhusta-basildi-esimin-haberi-var-1591840h.htm

[4] https://www.youtube.com/watch?v=hUS7AX2HJl8