Korkut Özal’ın Garip İlahili Duası ve BAZILARININ TÜRBAN GICIKLIĞI PAKRADUN KAYNAKLI MIYDI?

“Annemgil, başka deyişle Firuze-İbrahim Olcaytu ailesi, 1930’lu yıllarda, Malatya’da Özal ailesiyle kapı komşu, aynı avluda oturuyorlar. Hafize Özal, Dâhiye Olcaytu, okuma yazma seferberliği sırasında Malatya’da birlikte öğretmenlik yapıyorlar. Malatya çarşısından gururla geçerek, başları açık ve dik, her gün birlikte okullarına gidip geliyorlar. Özalların çocuklarının isimleri, o zamanki kültürlerini yansıtıyor. Turgut, Korkut ve Bozkurt, Cumhuriyetin moda isimleri. Kur’ani Kerim’den konan İbrani-İslami isimlerden değil. Kemalist Devrim’in yıkımı başlayınca, isimler de yeni döneme uyduruluyor. Özal’ların en küçüğü Yusuf Özal, o dönemde dünyaya geliyor. Özal ailesinin tarihi, bir bakıma Cumhuriyetin yükseliş ve inişiyle örtüşüyor. Yükselirken ilericiler; inişte tarikata bağlanıyorlar.

Düğme Günahmış!

Teyzem Dahiye Tüfekçi, Hafize Özal ile yaşıt; iyi arkadaşlar. Hayatlarının son yıllarında da birkaç kez görüştüler. Teyzem, İstanbul Bostancı’da yarım yüzyıl sonraki buluşmalarını TRT-2 ekranından anlatmıştı. Hafize Hanım, teyzeme soruyor: “Dahiye, o düğmeler ne öyle.” Dahiye Tüfekçi şaşırıyor, elbisesinin düğmelerine bakıyor, “Ne var düğmelerde” diyor. Hafize Hanımın cevabı şöyle: “Erkekler görünce çözmeyi düşünürler.”

Onların tarikat veya cemaatinde, kadınların düğmeli elbise giymeleri haram imiş. Bu da bir “Allah’ın emri” oluyor.[1]

Diyen Doğu Perinçek, sanki İslam’ın bir emri ve simgesi olduğundan değil de, “rahibe kıyafeti olduğu için”, türban bahanesiyle Kur’an’a, İslam’a ve Müslüman halkımıza saygısızca saldırmaktaydı. Sanki başörtüsüne ve tesettüre razıymış havasıyla “bunların tarikatında düğme bile günahmış” gibi safsatalarla ve kargaların bile güleceği boş ve kof iddialarla, maalesef gayzını kusmaktaydı. Allah Aşkına, elbiselerdeki düğmelerin günah olduğuna dair; ayetlerde, hadislerde, fıkıh eserlerinde ve İslam geleneği içinde herhangi bir kayıt var mıydı? Böylesine mantıksız, dayanaksız ve asılsız iftiralara sığınarak bu halkın inancıyla ve kılık kıyafetiyle uğraşanlar elbette yüz bulamazdı.

Önce Sebataist (gerçekte, gizli Yahudi kalıp, görünüşte Müslüman geçinen marazlı münafık taife) ve Pakradun (Yahudi iken Ermeniliğe, oradan İslamiyet’e geçmiş görünen taife) takımının, çağdaşlaşma havasıyla Müslüman halkımızı İslam’dan uzaklaştırma girişimlerinin bir ayağı da, güya Türkçülük kılıfı altında, Kur’ani isimler yerine “çağdaş, yoldaş, savaş, Tansu, Tanju, Kansu” gibi adlar kullanmaya başlamış ve bunu yaygınlaştırmışlardı. Pek çok aile, ya kof bir modernleşme özenti ve ırkçılık gayretiyle veya hesaplı ve kasıtlı bir İslam düşmanlığı ile buna ön ayak olmuşlardı.

Şimdi Doğu Perinçek’e sormak lazımdı. Mademki Özal ailesi, çağdaşlık ve Türk ırkçılığından uzaklaşıp, İslamcılığa yöneldikleri için, Turgut, Korkut ve Bozkurt’tan sonra yeni çocuklarına Kur’ani ve İbrani kaynaklı “Yusuf” adını koyup yozlaşmışlardı, peki siz hangi mana ve maksatla ilk kızınıza Zeynep, sonra da oğlunuza İslami kökenli ve Muhammed’den türeme Mehmet adını taktınız? Koyu Kabalist ve Yahudi iken, korkusundan ve münafıklığından dolayı İslam olup Aziz Mehmet adını alan Sabetay Sevi’nin hatırına ve hatırasına mı, yoksa Müslüman halkımızdan gizlemeniz gereken, başka sırlarınız ve sıkıntılarınız mı vardı? Bu arada, bir art niyet ve tahripçi zihniyet taşımaksızın, insanların çocuklarına, anlamı ve çağrışımı güzel olmak şartıyla, Milli ve manevi değerlerimize uygun Türkçe veya Arapça bir isim koymalarının bizim yanımızda hiçbir farkı olamazdı.

Ha sahi aklımıza takıldı Milli görüş’ü karıştırıp rayından saptırmak ve Erbakan’ı başarısız bırakmak için özel misyonlarıyla meşhur Özal’ların anası Hafize Hanım’ın veya babasının, şu anda Tunceli’ye bağlı Çemişgezek kazasından olduğu hatırımızda kalmıştı. Siz ise Erzincan’a bağlı Kemah-Kemaliye kazasındansınız.

Çemişgezek, Kemaliye ve Ağın, Keban’da birleşip Fırat’ı oluşturan Murat ve Karasu arasında biri birine komşu kazalardır, üstelik Pakradun (Yahudi kökenli Ermeni) vatandaşlarımızın bir zamanlar en yoğun yaşadıkları yörelerimiz durumundadır… Sormak istediğimiz, Rahmetli Hafize Hanım’la, Rahmetli Teyzenizin ve sizin ailenizin yakınlığı, biraz da uzak akrabalıktan ve soy bağından kaynaklanmış olmasındı?! Yoksa onlar ılımlı İslamcılık ve din istismarıyla, siz ise inkârcılık ve din karşıtlığıyla aynı amacın mı hizmetkârısınız? Çünkü ılımlı İslamcılar da, Süleyman Demirel Amcanız ve sizin takımınız da, Medine’de gelen ahkam ayetleri hariç, Mekke’de inen ayetlere razısınız!…

Korkut Özal’ın, Ağabeyinin cenazesi başında okuduğu garip ilahili duası!

13 Ekim 2010 Çarşamba günü TRT-2’de Kozmik Oda programına katılıp; Rıdvan Memi’nin sorularını yanıtlayan Korkut Özal, kardeşi olan rahmetli Cumhurbaşkanı Özal’ın ani ve şaibeli ölümü üzerine kaldırıldığı GATA’da yıkanırken, (Özal’ın Baş Yaveri General Arslan Güner idi) şimdiye kadar hiç duyulmayan bir olayla ilgili sorular karşısında sarsılıvermişti.

Sunucu Rıdvan Memi’nin “Sn. Özal, o sırada yanınızda bulunan bir komutan “Rahmetli Cumhurbaşkanı’nın cenazesi başında, o güne kadar duymadığı, bilmediği, Kur’ani Kerim’e ve Arapça dua metinlerine benzetemediği, sanki çok farklı bir dilden uzun ve özel dualar okuduğunuzu bana söylemişti.

Efendim o okuduklarınız ne idi, Kur’an ayetleri miydi, hadislerle bildirilen dualardan biri miydi? (Oysa ilgili komutan öyle olsa, herhalde bir Müslüman çocuğu olarak kulak aşinalığıyla bunu rahatlıkla fark eder ve hayret etmezdi.)

Sorusu karşısında bocalayıp şaşkınlaşan ve bir nevi suçüstü yakalanmış olmanın telaşına kapılan Korkut Özal:

“Bunlar bize, ölülerimize okunmak üzere büyüklerimizin öğrettiği özel dualardır…” şeklinde geçiştirici bir yanıt vermişti…

Acaba Korkut Bey’in Rahmetli Turgut Özal’ın başında okudukları, Ermenice miydi, Süryanice miydi, yoksa Kabalist öğretiler miydi?!..

Öyle ya bahsedilen komutanın hiç duymadığı, anlamadığı ve aşina olmadığı acayip dualar olduğuna göre, acaba bunlar neydi? Sn Korkut Özal bunları bize de söyler miydi? Yoksa bilinen, Yasin’i Şerif ve diğer İslami dualar olsa, komutanın hayretini ve dikkatini çekmezdi.

Özal’ların aslı ve astarı!

8. Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın öldüğü tarihte GATA komutanı olan emekli Tümgeneral Prof. Dr. Ömer Şarlak, yazdığı anı kitabında, naaşın Hacettepe’den GATA’ya nakli ve burada yaşananları ayrıntılarıyla anlatmıştı. Şarlak’ın iddiasına göre, Özal’ın naaşı, gizli bir operasyonla gece yarısı, Hacettepe’den GATA’ya taşınmıştı. GATA’da 11 generalin huzurunda ve otopsi masasında geçici mumyalama işlemi yapıldığını ve o sırada yaşananları şöyle aktarmıştı:

Korkut Özal’ın: “Beklemeyin, hemen yıkansın!” tavrı

Orada bulunanlardan en çok konuşanı Korkut Özal’dı. Konuşmaları bir yerde noktalamak ve sonuçlandırmak istercesine “Ağabeyim Allah’ına kavuştu. O artık mutludur. Ölümünden dolayı üzüntü duyulmaması gerekir” telaşındaydı.

Ben cenazenin ertesi günü, yani 18 Nisan Pazar günü veya ailenin vereceği karara uygun bir günde Diyanet İşleri Başkanı veya görevlendireceği bir hoca tarafından yıkanıp kefenleneceğini sanmıştım. Düşündüğümün tam tersi bir teklifle karşılaştım. Korkut Bey “Sizin hocalar bu gece bu görevi yapsınlar. Bence en doğrusu budur” demiş, Org. Kemal Yamak da buna katılmıştı.

Korkut Özal kefenleme sırasında garip bir ilahi okumaktaydı!

Prof. Dr. Ömer Şarlak Paşa hepsinden ilginci şu hayret uyandırıcı bilgileri aktarmıştı: “Yıkama ve kefenleme aşamasında Korkut Özal kendine özgü gür sesi ile bir dua veya ilahi karışımını okumaya başladı. Bu duruma benzeyen pek çok yerde bulunduğum halde böyle bir dua veya ilahiyi hiç duymamıştım. Sonuçta kefenlenen Özal’ı tekrar 5 numaralı dolaba yerleştirdiler. Özal Ailesi’ni ve Kemal Yamak komutanı Gülhane’den uğurladım, evime gittim.”

İşte şahitler

T. Amiral Prof. İnal Ülgenalp, T. General Levent Karaca, T. General Prof. Fahrettin Alpaslan, T. General Prof. Sabri Devecioğlu, T. General Prof. Nusret Aras, T. General Prof. Yakir Tanındı, T. General Prof. M. Ali Gündoğan, T. General Prof. Çetin Harmankaya, T. General Prof. Hikmet Tanboğa ve T. General Prof. Deniz Demirkan.[2]

Şimdi ibret ve dikkatle düşünüp izan ve insafla bir sonuca varmaya çalışalım:

Müslümanlığın hiçbir mezhep ve tarikatında, Milletimizin hiçbir geleneğinde, cenaze başında ilahili bir dua okumak âdeti bulunmamaktadır. Böylesi ilahi makamında acayip dualar sadece Yahudi ve Hıristiyanlar veya Kripto (Yahudi ve Ermeni dönmesi) vatandaşlar tarafından yapılmaktadır. Üstelik Prof. Dr. Ömer Şarlak Paşa Müslüman bir tabip olarak, bu gibi cenazelerde sıkça bulunduğu halde, “böylesi bir dua ve ilahiyi hiç duymadığını”, yani Korkut Özal’ın okuduklarının Kur’an’ı ve Arapça duaları hiç çağrıştırmadığını, özellikle vurgulamaktadır.

Aslında insanların etnik kimliğini, dini ve mezhebi kökenini, onları horlamak ve hakaret konusu yapmak için araştırmak yanlıştır, haksızlıktır; inancımıza ve insanlığımıza aykırıdır. Bizim nazarımızda ülkesine ve devletine sahip çıkan, diğer vatandaşların inancına ve hayat tarzına hoşgörüyle bakan farklı din ve düşünceden herkes saygındır. Bu bağlamda, babası atası farklı dinden olup Müslümanlığa dönenleri de, hala kendi din ve mezhebi üzerinde devam edenleri de kınamak ve dışlamak yobazlıktır, çağdışılıktır. Ancak, her fırsatta “Ortaçağ kalıntıları, gerici kafalılar” diye inançlı halkımıza sataşan, kendine göre yorumlayıp yamuklaştırdığı Laiklik ve Kemalizm bahanesiyle başörtüsüne ve Müslüman hanımların tesettürüne saldıran, hatta hıncını alamayıp; “Türban rahibe kıyafetidir, fahişe alametidir” gibi toplumu kışkırtıcı ve ayrıştırıcı tavırlardan sakınmayan kişi ve kesimlerin, bu açıkça fesat çıkarma ve kamplaştırıp kutuplaştırma gayretlerinin gerçek ve kirli niyetlerini, psikolojik ve ideolojik nedenlerini ve teolojik dürtülerini araştırmak; ve bu sinsi girişimlerin bazı derin ve gizli etkenlerini hatırlatmak ta doğal karşılanmalıdır; çünkü bu maalesef ülkemizin ve milletimizin sosyal bir yarasıdır.

Üstelik böylece; bu gibi itham ve iddialara muhatap olanlara, kendilerini suizandan kurtarma ve toplum vicdanını rahatlandırma imkânı da sunulmuş olmaktadır.

Ve tabi bu konuyu gündeme taşıyan sitelerin ellerindeki bilgi ve belgeleri ve bunların güvenirlik derecelerini de kamuoyu ile paylaşması, yani iddiaların iftira olmadığını ispatlaması lazımdır. Bu çağrımız her iki tarafadır.

Şimdi bu tiplerin: “Laiklik adına, sadece kamudan değil, fert ve cemiyet hayatının tamamından dışlanıp yasaklanması gerektiğini” savunacak kadar gıcık aldığı “İslami hayat” düşmanlığı, acaba sadece cehaletten (inanç ve bilgi yetmezliğinden) mi, yoksa çok sinsi bir hıyanetten mi kaynaklandığı sorusu önemliydi.

Meşhur bir Siyasetçiyle ilgili çarpıcı iddialar ortaya atılmıştı!

Bir dergideki iddialara göre, bu siyasetçinin dedesinin babası Mehmet Sadık Efendi, 1850 tarihinde Apçağa köyünde doğmuştu. Apçağa, o tarihlerde Abuçeh diye anılıyordu. Özellikle yöredeki Ermeniler, Abuçeh adını kullanıyordu. Babasının adı Hacı Mehmet, anne adı ise Ayşe oluyordu. Mehmet Sadık Efendi, Eğin’de (Kemaliye) belediye kâtipliği yapıyor, daha sonraları muhtelif yerlerde posta müdürlüğü görevlerinde bulunuyordu. En son 1915 yılında Mekke’nin posta müdürlüğü görevini yürütüyor, aynı tarihte ailenin bir başka yakın akrabası da Cidde posta müdürü yapılıyordu. Bu akrabaları, Cumhuriyet’in ilanı ve sonrasında yaşanan devrimlerin ardından “Çitlioğlu” soyadını alıyordu. Yani ailenin bir kısmı bugün Çitlioğlu soyadını kullanıyor, bunların bir kısmı da Elazığ’da yaşıyordu.

Dedesi Mehmet Cemal Efendi de, 1887’de Apçağa’da doğmuştu. Önce Sıbyan mektebini, ardından da Eğin Rüştiyesi’ni bitiriyordu. Buradan şahadetname (diploma) alan Mehmet Cemal Efendi, Türkçe ve Fransızca okuyup yazabiliyordu. 1906 senesinde Ankara’da Telgraf ve Posta Müdürlüğü’nde muhabere memuru olarak işe başlıyor, bir süre sonra Yozgat Posta ve Telgraf Müdürlüğü’nde muhabere görevine tayin ediliyordu. İlerleyen yıllarda ise Refahiye’de Telgraf Müdürlüğü yapıyordu.

Burada hem Mehmet Sadık Efendi, hem de Apçağa üzerinde durmakta fayda vardı. Bölgeyi anlamak, demografik yapısı hakkında bilgi almak için bakılacak en iyi kaynak, Şeriyye Sicilleri yani Mahkeme Kayıtlarıydı. Osmanlı mahkeme kayıtları olan Şeriyye Sicilleri, bize bir bölgenin sosyal, iktisadi, dini vb. hakkında ortaya çıkan sorunları ve çözüm yollarını sunmaktaydı. Daha doğru bir ifadeyle, oradaki halk arasında meydana gelen anlaşmazlıklar hakkında mahkeme üyelerinin, şahitlerin ve iddia sahiplerinin ifadeleri, görülen davada kayda geçirilmiş durumdaydı. Daha sonra bu kayıtlar mahkeme tarafından saklanırdı. Mahkeme kayıtlarında; davacının da, davalının da sorgudan önce adres tespitleri yapılırdı. Daha sonra her iki tarafın isimleri, baba ve dede isimleri, varsa aile-sülale unvanları kayıt altına alınırdı. Bu bilgiler bütün mahkeme kayıtlarında mevcut bulunmaktaydı.

Bu kayıtlara bakıldığında On dokuzuncu yüzyılın sonu ile yirminci yüzyılın başlangıcında bölgede ciddi bir Ermeni nüfus vardı. Bunların önemli bir kısmı zanaatkâr ve esnaftı. Ermeniler, daha çok Eğin kasabasında yaşamaktaydı. Özellikle kasaba içerisindeki mahallelerde pek çok Ermeni’nin ikamet ettiği, bugüne kadar gelen belgelerden anlaşılmaktaydı. Kasabada Dörtyol Ağzı Mahallesi ile Süfela Mahallesi, Ermenilerin yoğun bulunduğu mahalleler arasındaydı. Eğin’e bağlı köylerde de Ermenilerin yoğun bir şekilde yaşadıkları çok rahatlıkla anlaşılmaktaydı. Özellikle Gemer-gab (Kemer-gab), Apçağa ve İliç, bu köylerin başındaydı. Şeriyye Sicilleri’ne göre Eğin de, az da olsa Rumlar da yaşamaktaydı. Rumlar özellikle Vanik köyü ve çevresinde bulunmaktaydı.

“Apçağa”, içinde çok az Müslüman’ın yaşadığı bir Ermeni köyü oluyordu. Şeriyye Sicillerin’de Apçağa ile ilgili on mahkeme kaydından sadece bir tanesi Müslümanlara ait görünüyordu. Mahkeme kayıtlarının onda dokuzu Ermenilere ait çıkıyordu. Kısaca köyün önemli bir kısmı Ermeni’ydi; ancak az da olsa, Müslüman nüfusun yaşadığı da kaynaklardan anlaşılıyordu. Aynı zamanda Apçağa köyü muhtarlarının ve köy ihtiyar heyetinin tamamı Ermenilerden meydana geliyordu. Nitekim Apçağa’dan mahkemeye başvuran bir Ermeni’nin davasına köyün “muhtar-ı evveli Kozmoz veled Tebimbek” ile muhtar-ı sanisi “Hamtor veled Aleksan; ihtiyar heyetinden ise Kirkor veled Agop, Kirkor veled Artin, Karabet veled Nihayet” katıldıkları kaydediliyordu.

Eğin’in bir başka köyü, “İliç”de Şeriyye Sicili’ne göre Ermeni köyü olarak gözüküyordu. İliç’ten mahkemeye başvuran tek bir Müslüman’a rastlamak mümkün olmuyordu. Köyde yaşayanların tamamının Ermeni olduğu anlaşılıyordu. Mahkeme kayıtlarına göre köy muhtarının adı Kirkor veled Relham’dı. Bölgede az da olsa bir Rum nüfusu yaşamaktaydı. Eğin’in sadece Vanik köyünde yaşayan Rumların arasında başka millet ve dinden insana rastlanmamış, çünkü köyden mahkemeye Rumlar dışında tek bir başvuru olmamıştı.

Kendisi de ülkesine, devletine ve Cumhuriyete gönülden bağlı bir Ermeni vatandaşımız olan ve Türk Dil Kurumunda önemli görevlerde bulunan Sn. Levon Panus DABAĞYAN:

a- Çoğu Kafkas kökenli Yahudilerin, çeşitli nedenlerle Anadolu’ya göç edip, Musevi görünmek yerine, o sıralarda Osmanlı bünyesinde rağbet gören Ermeni toplumuna katılıp kendilerini sakladıklarını

b- Bunlara, fitne ve fesatları nedeniyle Ermeniler arasında bile onlara PAKRADUN denilip, iyi gözle bakılmadıklarını

c- Osmanlıya ve Müslüman halka karşı bütün ayaklanmaların, özellikle İttihat ve Terakki masonlarının yaptırdığı isyan, katliam ve sürgün olaylarının tamamen bu Pakradun (Yahudi asıllı) Ermenilerce kışkırtıldığını

d- Aslen Yahudi olup inanç ve ideolojilerini gizlice sürdüren, ama zahiren Ermeni görünen, sonra da Müslümanlığa geçen bu PAKRADUN taifesinin üç önemli özellik ve alametinin ise:

1-Sabataistler, Masonlar ve Siyonist Yahudilerle sürekli ilişki ve samimi işbirliği içinde olduklarını

2-Çok koyu bir Türk ırkçısı ve ulusalcı rolüyle katı bir Ermeni karşıtlığı yaparak, Yahudilerin hıyanet ve melanetlerini gizlemeye çalıştıklarını

3-Laiklik ve Kemalizm kılıfı altında, İslam ve maneviyat düşmanlığıyla uğraştıklarını belgeler ve örneklerle açıklamaktadır. (Bak: Emperyalistler Kıskacında Ermeni Tehciri)

Bu tespitlerin ilgili siyasetçiye ve ekibine ne denli uygun düştüğü ise ortadadır.