BELÇİKA, BAŞÖRTÜSÜNE SAHİP Mİ ÇIKTI, YOKSA LAYT (YAĞI ALINMIŞ) İSLAM’A RESMİYET Mİ KAZANDIRDI?

Kendisinin Belçika Parlamentosunda kabul görüp alkışlanmasının sırrı, anti Siyonist tavırlarıyla tanınan Denis Ducarme’yi suçlarken: “yarın çıkıp Yahudileri bile eleştirir” itirafında gizliydi. Bunun anlamı: “Ben Siyonist ve emperyalist sömürü düzenine karşı çıkan değil, taş taşıyan birisiyim!” demekti!

Evet, Siyonist gâvur, başörtüsünden, sakal cübbeden, namaz ve zikirden değil; bunların kaynaklandığı İslami şuurdan rahatsız olmaktaydı. Bu şuur yoksa; yani bağımsızlık ruhu ve özgürlük onuru taşınmıyorsa, Siyonist ve emperyalistin güdümüne razıysa; bu durumda başörtülülerden, sarıklı cübbelilerden, namaz ve zikir ehlinden hiçbir rahatsızlık duymamakta, hatta sözde sahip çıkıp saygılı davranmaktaydı. Özetle ılımlı İslamcılarla Siyonist kâfirlerin bir sorunu yaşanmamaktaydı.

Milli Görüş davasına ve Erbakan Hoca’ya duyulan kin ve korkunun asıl nedeni de; bu bağımsızlık şuuruna, İslam ve insanlık onuruna bağlı bulunmalarıydı.

CHP son çarşaf açılımı ile dindarlarla arasındaki soğukluğu gidermek için imamlara da ayrı bir ilgi göstermeye başlamıştı.

Önce bir imamı belediye başkanı adayı olarak göstermiş ve emekli bir müftüyü üye kaydederek, dindar kesim ile barış imzalamaya çalışmıştı.

İnanın ki CHP’nin bu açılımlarını normalleşme olarak görüp sahip çıkmıştık.

Ama emekli müftü efendinin CHP’ye girerken yaptığı ve Saadet Partisi ile Erbakan Hoca’yı hedef konuşması ise yine “Milli şuur ve antiemperyalist onur taşımayan İslami açılımların, masonik merkezleri ürkütmediği” şeklinde okunmalıydı. Yoksa CHP’ye katılan müftü bozuntusuna ne batmıştı ki, hiç yeri ve gereği yokken Erbakan’a sataşmıştı?

İyi ki bir Ecevitleri yokmuş!

Türk asıllı Belçikalı milletvekili Mahinur Özdemir, başörtüsü ile geldiği Meclis’te milletvekillerinin alkışları arasında yeminini ederek görevine başlarken, en genç milletvekili olduğu için Meclis’in ilk günkü oturumuna da Divan Kâtipliğini yapmıştı. Belçika Meclisi’ndeki demokratik görüntü, dönemin Başbakanı Bülent Ecevit’in Merve Kavakçı’ya karşı vekilleri kışkırtıp, “Biri bu kadına haddini bildirsin” şeklindeki sözlerini hatırlatanlar, şu gerçekleri atlamıştı:

Aslında Bülent Ecevit’le Belçika’da başörtülü kızımızı Mecliste alkışlayanlar, farklı değil aynı işi yapmışlardı.

Çünkü siz eğer Yahudi siyonizmine uyar ve emperyalist zalimle uzlaşırsanız, ister başörtüsü takın, ister sarık cübbeyle dolaşın, bu onlara asla dokunmazdı.

Hatırlayınız, Hollandalı Bakanlar:

“Hukuk sistemi, gerekirse İslamlaşmaya karşı silah olarak kullanılmalı” hezeyanını savurmuş ve kinlerini kusmuşlardı.

Avrupa’nın İslamiyet’e ve Onun simgesi olan başörtüsüne bakışının asıl göstergesi, Almanya’da hunharca katledilen Mısırlı Merve Hanım olayıdır. Almanya’da eczacılık yapan bu başörtülü Müslüman genç hanım, kızıyla gittiği çocuk parkında kendisine:

“İslamcı terörist, şıllık…” diye hakaret edip sataşan Almandan şikâyetçi olmuş, mahkemede yargıçların yanlı tavrından da cesaret alan suçlu Alman, üzerinde taşıdığı bıçakla gebe olan Merve’ye saldırıp öldürmüş ve Alman polisi de, masum karısını korumaya çalışan Müslüman kocasını vurmuştu. Ve aynen bizdeki gibi Siyonist Yahudi sermayesinin kontrolünde bulunan Alman basını, bu vahşeti sadece 5. sayfalarında küçük puntolarla, basit bir olay gibi duyurmuş ve unutturmuştu.

Yani Avrupa’nın Ecevit’leri, başörtüsüne ve İslami düşünceye karşı, daha vahşi davranıyordu.

Bütün bunlardan sonra, hala: “İnsan halklarımızı koruyacak, bizi baskı ve zorbalıktan kurtaracak” diye AB havariliği yapanlar,  ya ahmaktır veya Avrupa kafalıdır, yani gâvurlaşmıştır!

Marazlı ve Milli Görüşe garazlı medyanın Numan Kurtulmuş aşkı da aynı nedenlere dayanmaktaydı.

Aslında, Siyonist ve masonik merkezlerin bu sinsi tavrı, yani; “Irkçı emperyalizmin dünya hâkimiyetine ve sömürü sistemine teslimiyet gösteren ve Erbakan gibi milli, ilmi ve insani projeler üretip gerçekleştirme gayesi gütmeyen, her çeşit İslami kesimle iyi ilişkiler geliştirme yaklaşımı”, SP Genel Başkanı olan Numan Kurtulmuş’a karşı da kendini göstermektedir.

Erbakan gerçeğine ve onun tarihi ve talihli girişimlerine ilgisiz kalan, hatta çarpıtıp aleyhinde kampanyalar başlatan şu masonik ve münafık medya, şimdi Numan Kurtulmuş’u niye bu kadar sahiplenmekte ve gündeme getirmektedir?

“26 Ekim 2008 tarihinde yapılan Büyük Kongresinden sonra geride bıraktığımız süre, partinin gidişatı ve aldığı mesafeler açısından bir değerlendirme yapmamız için yeterlidir. Saadet Partimizin hızla kendi özünden uzaklaşmakta olduğunu, muhtevasının, genel merkez ve teşkilat yapısının içinin boşaltıldığını gözlemlemekteyim. Partimizin en önemli bilinen karakteri olan, sisteme alternatif bir milli görüş partisi olma vasfı hızla ortadan kaldırılmaktadır. Partimiz aşağıda arz edeceğim hususlarda çok önemli bir kırılma noktasına gelmiştir.

Muhteva: Başta da değindiğim gibi, Saadet Partisinin en önemli karakteri ve varoluş nedeni bir Milli Görüş Partisi olmasıdır. Siyasi ve ideolojik felsefelerin oluşması, kavramlara dökülerek halka mal edilmesi yoğun emek ve uzun zamanla elde edilen bir başarıdır. Milli Görüş kavramının oluşması ve felsefesinin halka mal olması, pozitif bir kavram olarak algılanması ve Dünya Siyasi Literatürüne girmesi 40 yılı aşkın bir sürede başarılmıştır. Halkımız sürekli alternatif arayışında Milli Görüş düşüncesinin etkisiyle hareket eder hale gelmiştir. Milli Görüş adeta kendine tabi olan tabanın aynı zamanda temel itikadıyla örtüşen bir kavram haline gelmiştir. Yeni dönemde Saadet Partisinin merkez yönetiminin, Milli Görüş kavramına ve manasına; sorunlu gibi bakması, soğuk davranması ve karakterini yok edecek revizyonlara tabi tutmaya kalkışması Onu aşındırmaktır.

Sayın Erbakan’la ilişkiler: Milli Görüş ihtiyacını hisseden toplumun; bu eksikliğini ortaya koyan, benimsediği yaşam felsefesinin halkın özlediği ve uygulamak istediği değerlerle örtüştüğünü gören ve kendisini “sürekli cihat” ilkesiyle Milli Görüş çalışmasına adayan Sayın Erbakan, her açıdan yaşayan gerçek bir hazine ve efsanedir. O, Türkiye toplumunda gerçekleşmiş büyük mücadelenin, gerçek bir devrimin ve bir dönüşümün adı ve sembolüdür. Yeni Saadet Partisi yönetimi ise; aktif bir Erbakan’ın varlığından, eylemlerinden, söylemlerinden rahatsız olmakta, yanında dimdik duramamaktadır. “Milli Görüş kavramına ve liderine bağlı olarak” hareket edilmesi gerekliliği hiçe sayılmaktadır.

Not: Muhterem Liderine “Sayın” demek saygısızlıktır; içinde sinsi bir gurur taşımaktadır. Numan Kurtulmuş’un Hocamıza “Sayın Erbakan!” deyip durması da sırıtmaktadır, çok çiğ ve çirkin bir küçümseme kastını yansıtmaktadır. Necmettin Aydın’ın kasıtla değil, ağız alışkanlığıyla böyle davrandığı, hüsnü zannımızdır. Yoksa, “Erbakan Hocamız” demekle, ağzınız mı aşınacaktır?! M.Ç.)

Yönetim Biçimi: Saadet Partisinin başta Sayın Genel Başkan olmak üzere yönetim kadrosunun nerdeyse yarısı ve en önemli temsilcileri Ankara dışında oturmaktadır. Bu saatten sonra gelmelerinin de bir anlamı yoktur. Ankara’yı bilmeden, devleti tanımadan, Ankara’nın bürokratik labirentlerinde dolaşmadan devleti yönetmek, yönetmeye talip olmak mümkün değildir; hatta imkânsızdır; sonu hüsrandır. Türkiye’yi yönetmeye talip bir Başbakan adayının Ankara’da bulunması ve mesaisinin çoğunluğu ile merkezini Ankara’ya taşıması asgari şarttır. Başbakanlığa talip olmak önemli yönetim tecrübeleri gerektirir. Salt yönetmek yeteneği bir tecrübenin eseri olarak oluşur. Devleti yönetmek ise daha büyük ve alt tecrübeler gerektirir.

Söylem Biçimi: İktidarların değişimleri büyük ve sert kavgalarla gerçekleşmiştir. Tarih bunun örnekleriyle doludur. Siyasi parti olarak iktidara talip olan ve Milli Görüş karakterini bünyesinde taşıyan partimizin iktidara giden yolda aktif, aktüel, açık ve agresif bir liderlikle başarıya ulaşması mümkündür. İnsanlar daima siyasi kavgalara ilgi duymuş ve taraf olmuştur. Bunun dışında kalarak güzel sözlerle, sempatik tavırlarla elde edilen başarı sempati kazanımından öteye geçmemiştir. Akademik üslup ve sözler tek başına sempati uyandırmaktan öteye geçemez. Bu sözlerin ve üslubun desteklediği bir mücadele olmadığı sürece taraftar elde edilemez. Siyasi iktidar arayışında sempatiye, sempatizana değil taraftara ihtiyaç vardır. Bir davanız yoksa bir iddianız, bir iddianız yoksa bir kavganız, bir kavganız yoksa da bir zafer elde etme şansınız mümkün değildir. Başarılı olmuş tüm siyasi aktörlerin, özellikle Türkiye’dekilerin hepsi büyük kavga ve mücadeleler sonunda başarıya ulaşmışlardır.

Teşkilatlarla ilişkiler: Milli Görüş Partilerinin en önemli özelliği, diğerlerini kıskandıracak şekilde güçlü bir teşkilat yapısına sahip olmaktır. Yeni yönetimin teşkilatlarla ilişkileri güvensizlik temeline dayanmaktadır. Hangi iller olduğu belirtilmeden görevden alınacak teşkilatlar için alınan bir Genel İdare Kurulu Kararı siyaseten intihardır, Yeni yönetimin teşkilatlarıyla oluşturduğu bu ilişki tarzı var olan teşkilat yapısının dağılması sonucunu doğuracak bir yöntemdir. Milli Görüş Partisinin en önemli özelliği olan teşkilata dayanma prensibi ve avantajı böylece ortadan kalkacaktır. Halen bu meselelerin derinlemesine konuşulabildiği sağlıklı bir genel idare kurlu toplantısı bile yapılabilmiş değildir. Son seçimde Saadet Partisi siyasetin sihirli ifadesi olan “değişim ve yenilik” kavramlarını kullanmıştır. (Seçimlerde alınan sonuç, “bu kavramlar kullanılmadan da alınabilirdi” savunmasına müsaittir). Ayrıca, bir sonraki seçimde artık bunların hiçbir karşılığı da yoktur.