İSRAİL’İN GERÇEK HEDEFİ İRAN MI, TÜRKİYE Mİ?

Türkiye, tabii ve tarihi olarak İslam Aleminin beyni ve bedeni konumundadır. Bu nedenle Osmanlı'nın son döneminde ve Cumhuriyet sürecinde, çok yönlü bir takibat ve tahribata uğramıştır. Ama gövdesi ve kültürel kökleri sağlam ve derin olduğu için; bunca askeri, siyasi, ekonomik ve ahlaki saldırılara rağmen yine ayakta kalmış, hatta yeni bir dünyaya öncülük yapacak dinamiklerini diriltmeyi başarmıştır.

İşte bu yüzden, siyonist Yahudi sermayesinin güdümündeki emperyalist Batı Dünyası (AB ve ABD) bu gövdeyi (Türkiye'yi) yeniden dağıtmak için önce kollarını bacaklarını felce uğratmak üzere, Irak'ı ve Afganistan'ı işgal altına almıştır, şimdi ise İran'a saldırmaya hazırlanmaktadır.

ABD: "İran'ın tatbikatı savaş hazırlığı" demişti

ABD Dışişleri Bakanlığı, İran'ın Basra Körfezi'ndeki askeri tatbikatını, ‘'savaş tehdidi'' olarak değerlendirdi.

ABD Dışişleri Bakanlığı Sözcüsü Sean McCormack, yaptığı açıklamada, ‘'savaş tehdidi' gibi görünen bu tarz bir hareketin, böyle bir zamanda böyle bir rejimle bölgede bir istikrar kaynağı olmadığını gösterdiğini'' söyledi.

Sözcü, bu tatbikatın bir istikrarsızlık kaynağı ve ters yönde bir hareket olduğunu bildirdi.

İran Devlet Televizyonu, ‘'Büyük Peygamber-2'' tatbikatının, Basra Körfezi'nde devrim muhafızları komutanı Yahya Rahim Safevi ve bazı üst düzey komutanların katılımıyla başladığını ilan etmişti.

Şahab-2 ve Şahab-3 füzelerinin fırlatılmasıyla başladığı belirtilen tatbikatta ayrıca Skad-B, Zülfikar-73, Fatih-110, Z-3 ve Zilzal füzelerinin de başarıyla denendiği kaydedilmişti. 

 Rice, İran'ı tehdit etmişti

ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice, uzun menzilli füze denemeleri yapan İran'ı tehdit etmişti. Rice, İran'ın dayanıklı görünmek için böylesine bir faaliyette bulunduğunu ancak "başına gelecekleri göze alması gerektiği" şeklinde küstahça ifadeler dillendirmişti. Uzun menzilli füze denemeleri konusunda açıklamada bulunan ABD Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice, İran'ı tehdit ederek, bu füzelerin kötü amaçla kullanılması halinde, İran'ın başına gelecekleri iyi hesaplaması gerektiğini söylemişti. "Sanıyorum ki İran, ne kadar güçlü ve sağlam olduğunu göstermeye çalışıyor. Ancak İranlılar bir şeyin farkında değiller ya da gözardı ediyorlar; herhangi bir olumsuz durumda başlarına gelecekleri göze almaları gerekiyor" şeklinde konuşan Rice, İran'ın BM Güvenlik Konseyi kararına karşı tutumuna değinerek: "Sanırım İran, tehditlerini sürdürüyor ve işte bu nedenle uluslararası kamuoyu İran'ın bu yöndeki tutkularına karşı dayanıklı olmalıdır" demişti. 

İran'a saldırı tatbikatı mı gerçekleşmişti?

Doğu Akdeniz'deki devasa askeri yığınağın sebebi neydi? Yüzlerce Amerikan savaş gemisi Ortadoğu'nun stratejik sularında toplanıp iki önemli askeri tatbikat düzenlenmişti. İkisinin de amacı, "İran nükleer varlığına yönelik saldırıya hazırlık ve petrol kaynaklarını korumak" şeklinde özetlenmişti.

Lübnan'ı tamamen kontrol etmenin çok ötesinde deniz gücünün biriktiği bölgede İsrail savaş uçaklarının Alman gemilerine ateş açmasından daha önemli gelişmeler beklenmektedir. ABD savaş filolarının yanı sıra Avrupa ülkeleri D. Akdeniz'e, 2. Dünya Savaşı'ndan sonraki en büyük askeri yığınağını yaptı. 75 savaş gemisi, casus uçakları, helikopterler taşıyan iki uçak gemisi, 15 savaş gemisi, binlerce asker ve bu sayı artıyor. ABD yüzlerce gemisiyle Doğu Akdeniz, Basra Körfezi ve Kızıldeniz'de toplanıyor.

ABD Başkanı George Bush'un Fransa Cumhurbaşkanı Jaques Chirac'a söylediği; "İsrail İran nükleer tesislerine önleyici saldırı yaparsa bunu anlayışla karşılarım" ifadesini son derece ciddiye almak gerekiyor… Tatbikatın bir diğer amacı da, "bölgeye girecek nükleer malzemenin geçişini engellemek" olarak gösteriliyor. Bu amaç, her ne kadar El Kaide'nin yakında S. Arabistan ve Körfez bölgesinde saldırı yapmasının önüne geçmek olarak ifade edilse de aslında doğrudan İran'ı hedef alıyor. Tatbikata katılmayan S. Arabistan bütün güçlerini alarma geçirmiş bulunuyor. Dünyanın en büyük petrol terminalini barındıran bölgelerde olağanüstü önlemler alınıyor. Bu çerçevede askeri yığınak yapılan yerlerden birinin de Kızıldeniz olduğu biliniyor.

ABD'nin nükleer uçak gemisi USS Eisenhower da bu görevle Süveyş Kanalı'nı geçip 31 Ekim'de Kızıldeniz'e girdi. Şu Türkiye'de gazetecilerin davet edildiği, fotoğraflarının birinci sayfalarda yayınlandığı, hakkından övgüler düzülen uçak gemisi. Suudi Arabistan kıyılarında bekleyen bir diğer uçak gemisiyle buluştu. Bunlar olurken ABD'nin istihbarattan sorumlu ismi John Negroponte ise, S. Arabistan, Mısır ve İsrail başkentlerinde görüşmeler yapıyor. Doğu Akdeniz, Kızıldeniz ve Arap denizindeki askeri yığınak hayra alamet görülmüyor. Terör ihtimali, petrol ulaşımı ve Lübnan'da ateşkesin korunması gibi gerekçeler, devasa yığınağın sebebini yeterince açıklamıyor. Çünkü bütün bunlara göre oldukça orantısız bir güç birikimi var bu bölgelerde. Irak'ta ve Afganistan'da devam eden savaş da yeterli gerekçe değil. Bu ülkeler için çok özel araçlarla donatılmış mayın gemilerine ihtiyaç bulunmuyor.

Dünya petrol akışının yüzde 20'sinin yapıldığı Basra Körfezi diken üstünde. Her an öngörülmeyen bir gelişme yaşanabilir. Doğu Akdeniz, Basra Körfezi ve Kızıldeniz'de biriken stres bir şekilde patlayacak. Şaşırtıcı gelişmeler yaşayabiliriz.

Vietnam savaşı Ağustos 1964'te Tonkin Körfezi'ndeki bir destroyerine yönelik saldırı iddiasıyla başladı. Bu iddia üzerine ABD Vietnam'a saldırı kararı aldı. Ama zamanla ortaya çıktı ki, aslında böyle bir saldırı olmamıştı. Savaşı başlatmak için bir mizansendi. Bu senaryo milyonlarca Vietnamlının, on binlerce ABD askerinin ölümüyle sonuçlandı. Şimdi gözler Basra Körfezi'nde.

Olmaz demeyin! Güce dayalı politikalar, güvenlik stratejileri ve aptallık bu kadar öne çıkmışken olmayacak bir şey yok…[1] Ama bunlardan daha vahimi, emperyalist ABD ve AB ülkeleri ve İsrail'in, asıl hedefinin İran değil Türkiye olduğu gerçeği görmezden geliniyor ve AKP iktidarı şeytani senaryolara taşeronluk yapmaktan sakınmıyor!

 İsrail'in İran saldırısı Batı için de felaket olur

Batı, İran ile sonu kestirilemeyen, ancak korkunç sonuçlara neden olacağı kesin bir askerî karşılaşmaya doğru süratle götürülüyor. Sorunların asıl kaynağı ise İsrail!

Ehud Olmert, Tahran'ın nükleer tutkularını sakatlamak için İsrail'in nükleer bir saldırı planladığını inkâr ediyor. Bu inkâr, sızdırma ile aynı amaca hizmet ediyor: Batı kamuoyunu savaş olasılığına alıştırmak ve düzenlemek. Eğer saldırı gerçekleşirse, kaçınılmazlık havası verilerek kutsanacak. Irak'ta olduğu gibi, çerçeve şöyle olacak: Başka alternatif yoktu.

İran'ın nükleer tesislerine yönelik bir İsrail saldırısı, 1981'de Irak'ın nükleer tesislerine saldırmasındaki gibi stratejik olarak basit olmayacaktır, en azından bu tesislerin dağınık ve yeraltında olması nedeniyle. Ancak bu lojistik sorunlardan daha da önemli olan şey, bir saldırıdan doğacak muhtemel bir radyoaktif serpinti…

Batı, Müslümanların demokratik bir devlet olarak gördüğü İran'da, bir saldırıya bulaşırsa gerilimin hayal edilemeyecek bir şekilde yükselmesine hazır olmalıyız. Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nin yakın zamanda aldığı ambargo kararı İran'ın meydan okumasını durduramadı. Görünen o ki, Batı, Tahran'a yaklaşımında diplomatik seçeneklerin tümünü tüketmedi henüz. İsrail, askerî bir meydan okuma yoluna doğru daha fazla ilerlemeden, diplomasiye daha fazla zaman ayırmak durumunda. Aksi, hepimiz için bir felaket olur. Çünkü İran saldırısı Türkiye üzerinden yapılmaya çalışılıyor. Böylece İran'ın İsrail'den önce Türkiye'ye vurmasına zemin hazırlanıyor. Yani İsrail ve Batı, İran eliyle Türkiye'yi hizaya getirmek istiyor.

MİT Müsteşarı hangi tehlikeye dikkat çekmişti?

AKP borazanı Yeni Şafak'ın yazarı İbrahim Karagül bile isyan ediyordu: Yakın bir geçmişte yaşadığımız ekonomik krizlerin arkasında kimler vardı? Yanı başımızdaki etnik ve mezhep savaşlarının arkasında kimler durmaktaydı? 2007 yılında Türkiye sınırlarını zorlayacak krizlerin arkasında kimler sırıtmaktaydı? Dünya tehlikeli şekilde bölünüyor, kutuplaşıyor. Türkiye için bir Ürdün vizyonu, bir Yemen vizyonu öngörülüyor. Soğuk Savaş bittiğinde küresel ve bölgesel güçler pozisyonlarını yeniden tanımladı. Güvenlik stratejilerini yeniden belirledi. Türkiye ise, kendini bu güçlerin güvenlik konseptlerine hapsetti. Ne yazık ki, 1990'da hatta daha önce görmesi gerektiği gerçekleri ancak Irak işgal edildikten sonra fark edebildi. Şimdi büyük bir şok yaşıyor. 1996'da İsrail ve ABD ile birlikte bugün kurulan yeni Ortadoğu için gücünü seferber eden Türkiye, birkaç yıl sonra aslında kendi ayaklarının altını boşalttığını, kendini hedef aldığını, kendini Anadolu topraklarına hapsettiğini, üstelik bu toprakların bile güvenliğinin kalmadığını anladı. Ama çok geç anladı. On yıl önce bütün komşuları düşman olan Türkiye, şimdi sorunların kaynağının kendi dostları olduğunu, güvenlik tehditlerinin kendi müttefiklerinden geldiğini görmenin şaşkınlığı içinde bocalıyor…

Son birkaç yıl içinde, Ortadoğu'da atabildiğimiz birkaç önemli adımın dışında, 15 yıldır bütün bu krizleri besleyenlerle aynı cephede değil miyiz? Orta Afrika'dan Orta Asya'ya yayılan kriz kuşağındaki çatışmaların daha ilk dönemini yaşanıyor. Daha büyük felaketler yaklaşıyor. Hal böyle iken, en basit PKK sorununda bile müttefiklerimize bir adım attıramazken, nasıl oluyor da, bu ülkenin bütün geleceğini, kaderini hâlâ o müttefiklerin inisiyatifine terk etmeye, yarın bizleri saracak ateşi başımız önümüzde beklemeye devam edebiliyoruz? Tarihten hiç ders alınmıyor mu? AKP iktidarı bakar-kör ülkeyi nereye sürüklüyor? Çok geriye gitmeyelim: Birinci Dünya Savaşı bize ne öğretti? Ondan sonra kurulan bölgesel düzen bize ne öğretti?  Bu uyarılar çok önemli. Geç ama anlamlı. Türkiye, 90'larda yapamadığını şimdi yapabilmeli. Bütün geleceğini birkaç ülkenin bölgesel politikalarına endekslememeli. Galiplerin safında yer almış olmak bugünün dünyasında yeterli değil. Dünya tehlikeli şekilde bölünüyor, kutuplaşıyor. Bölgenin en güçlü ülkesi olan Türkiye için bir Ürdün vizyonu, bir Yemen vizyonu ölümcül sonuçlar doğuracaktır. Türkiye parçalanacaktır. Kendi siyasi ve stratejik programımızı başkalarının dış politikalarına hasretmek, işbirlikçiliktir, teslimiyetçiliktir.

Jeopolitik Dergisi Ekim 2006 tarihli sayısındaki Nejat Tarakcı'nın yazısı da, şayet bilgi eksikliğinden ve yanlış yönlendirmeden kaynaklanmıyorsa, kasıtlı bir çarpıtmaca ve saptırmacadır. Çünkü Ehli Sünnet İslamlığına karşı Şii ittifakını kurmaya ve kullanmaya çalışan, ama bunu doğrudan değil dolaylı yoldan sağlamaya uğraşan bizzat İsrail olduğu sıradan araştırmacıların dahi bildiği bir hakikattir.

[1] 3.11.2006 / İbrahim Karagül / Yeni Şafak