“PROTESTAN İSLAM”
VEYA
“SİYONİST MÜSLÜMAN” TÜRETMELERİ!

AKP iktidarının bu millete yaptığı en büyük kötülük; ekonomik, sosyal ve siyasal tahribatlarından öte, korkunç bir imani ve ahlâki yozlaşma sürecini hızlandırmasıdır. Dünyaya ve olaylara Yahudi mantığıyla yaklaşan, Haçlı-Batı tarzıyla yaşayan, ama Müslümanların söylem ve geleneklerini öne çıkaran bir anlayışı yaygınlaştırmak; kısaca “Siyonist Müslüman” tipi oluşturmak, AKP’nin en derin ve tehlikeli tahribatıdır. Bu hıyanetin altyapısı “Ilımlı İslam” kılıflı “Protestan Müslüman” anlayışını benimsemekle başlamıştı. Bu işin taşeronluğu ise Fetullahçılara yaptırılmıştı. Gülen cemaatinin baş destekçilerinden olan CIA kurmayı ve Siyonist Yahudi Lobilerinin İslam coğrafyası Uzmanı Graham E. Fuller; yazdığı “İslamsız Dünya” kitabında, “Müslümanların ılımlaştırılıp Protestanlaştırılması durumunda, tehlike olmaktan çıkarılacağı” tezini savunanlardandı.

Adnan Menderes ve Celal Bayar’la başlatılan, Süleyman Demirel’le tabana ve topluma benimsetilmeye çalışılan, Turgut Özal’la hız kazanan ve nihayet Recep T. Erdoğan AKP’siyle meşruiyet kılıfına sokulup yaygınlaştırılan “Ilımlı İslam-Protestan Müslüman” mantığı, Martin Luther’in Hristiyanlıktaki reformlarının aynısıdır. Asıl amaçları ve arzuları, dünyalık mal ve makam toplamak ve iktidar olma hırslarını tatmine çalışmak olan, ancak bütün bunlara İslami bir kılıf geçirip din istismarı yapan bu “Siyonist Müslümanlar”, Kur’an’ın sıklıkla vurgulayıp mü’minleri uyardığı MÜNAFIK kavramının çağdaş versiyonlarını oluşturmaktadır.

Protestanlığın ve Kapitalizmin Avrupa ve Amerika toplumlarına kimler tarafından nasıl ve niçin aşılandıklarını incelediğinizde karşımıza Judaizm (Yahudi Siyonizm’i) çıkmaktadır.

Protestanlık, 16. yüzyılda Martin Luther ve Jean Calvin’in öncülüğünde Katolik Kilisesine ve Papa’nın otoritesine karşı girişilen Reform hareketinin sonucunda ortaya çıkmıştır. Martin Luther’in 1517 yılında Wittenberg Kilisesinin kapısına 95 maddelik o meşhur protesto yazısını asmasıyla, Hristiyan dünyasındaki en büyük bölünmenin temelleri atılmıştır. Luther, bu 95 maddelik tezde bütün reformist görüşlerinin özünü açıklamaktadır. İlk bakışta savunduğu düşünce; “Papalığın otoritesini reddetmek, onun yerine Kutsal Kitap’ın yani (Eski Ahit) Tevrat’ın tek dini otorite olduğunu göstermek” olduğu sanılmaktadır. Protestan Hristiyanlar sadece İncil’i değil ayrıca Yahudiliğin Kutsal kitabı (Eski Ahit) Tevrat’ı da okumaktadırlar.^[1] Ancak Luther’in asıl amacı, Kabalist Yahudi inancını Hristiyanlar arasında yaymak; faize ve fuhşa meşruiyet kazandırmaktır. “Protestanlık ve reform sayesinde, Hristiyanlığın şirkten uzaklaşıp tevhide yaklaştığı” iddiaları tam bir yanılgıdır. Martin Luther, reform hareketleri başlamadan önce Yahudilikle, Tevrat ve İbraniceyle içli dışlıydı. Bu ilgisini ilk olarak “Jesus Christ Was Born A Jew” (İsa Mesih bir Yahudi Olarak Doğdu) adlı kitabında zaten açıklamıştı. Luther’in Yahudilerle ilgili olarak söyledikleri onun bu ilgisinin ispatıdır: “Yahudiler bizim Tanrımızın akrabaları, kuzenleri ve kardeşleridir. Katoliklere sesleniyorum; bana kâfir demekten yorulduklarında Yahudi desinler.”^[2]

Protestanlık; aslına bakarsak Hristiyanlıktan daha çok Yahudi mezhebi gibidir. Protestan teolojisinin kurucuları, Kabala’yla karıştırılmış Eski Ahit (Tevrat)’ın hükümlerinin hiçbir yoruma tâbi tutulmadan doğrudan kabul edilmesi prensibini benimsemiştir. Protestanlar, İncil’den öncelikli olarak Tevrat okuyacaklar ve dünya görüşlerini Tevrat’ın hükümlerine göre şekillendireceklerdi. Bu durum: Eski Ahit’in yalnızca “bu dünya”yı önemseyen düşüncesine geri dönülmesi, ruha değil maddeye yönelinmesi ve öteki dünyanın (ahiretin) öneminin yitirilmesi ve faizin yaygın hale gelmesi gibi tehlikeli sonuçlar getirmişti. Orta Çağ Katolik Kilisesi’nin faizi kesin olarak yasaklıyor olması, faiz sisteminin çok fazla yayılmasına engeldi. XVI. yüzyılda Yahudi Kabala kaynaklı Tevrat’ı kabul eden Protestanlar, bu konuda çok farklı bir yaklaşım getirdi. Avrupa’da artık faiz meşrulaşarak tefeciliğin ve modern banka sisteminin gelişmesinin önü açılmış demekti. Bu da kapitalizmin doğuşu anlamına gelmekteydi.

Bir insanın bütün kabiliyeti ve enerjisi ile para kazanmasının gerekli olduğunu Yahudi Benjamin Franklin’in Genç Bir Tüccar’a Öğüt’ünde (Advice to a Young Tradesman) açıkladığını, Max Weber ortaya koymaktadır. Benjamin Franklin’e göre para ihtiyaçları karşılamak veya gelecekte harcanmak üzere kazanılmamalıdır. Aksine para kazanma başlı başına bir amaç olmalıdır. Başka deyimle, para kazanmak için, para kazanılmalıdır. Franklin’in üzerinde durduğu nokta, para sevgisinden öte, para kazanma zorunluluğu yani paraya tapınmaktır. Kendi tezini doğrulamak için Franklin, Tevrat’tan da iktibasta bulunmakta ve Süleyman’ın Meselleri Kitabında yer alan; “İşinde gayretli adamı görüyor musun? O kralların önünde durabilir”^[3] sözünü örnek almaktadır. Weber, para sevgisinin ötesinde, para kazanma mecburiyetinin Franklin’in öğretisinde başlıca rolü oynadığını ve modern kapitalizm ile geçmiş zamanlardaki kapitalizm şekilleri arasındaki temel farklılığın “para kazanma aşkının insanlara aşılanmasında” belirdiğini anlatıyor.^[4] Katoliklerce “gizli Yahudi” olarak tanımlanan Martin Luther, reform hareketiyle hem Katolik Kilisesine ölümcül bir darbe vurmuş, hem de geliştirdiği dini doktrin için asıl kaynak olarak Tevrat’ı esas almıştır. Yahudilerin “seçilmiş halk” olduklarını kabul eden Luther’in Roma Katolikliğine getirdiği yıkıcı darbeye ilk olarak Yahudiler tarafından sahip çıkılmıştır.^[5]

Yahudilerle Protestanlar arasında kurulan yakın ilişki 20. yüzyılda da Siyonistler ile Protestan gruplar arasında aynı sadakatle devam etmekte ve bu Protestan gruplar Batı’da Hristiyan Siyonistler olarak anılmaktadır. Protestanlıkla birlikte başlayan “Yahudileşme”, aynı zamanda Batı’daki “Hristiyan Siyonizmi”nin de çıkış noktasıdır. Regina Sharif Non-Jewish Zionism: Its Roots in Western History (Yahudi-Olmayan Siyonizm ve Batı Tarihindeki Kökenleri) adlı kitabında, 16. yüzyılın ortasında doğan Protestanlığın güçlü bir Siyonist gelenek doğurduğunu vurgulamıştır. Sharif, Eski Ahit’teki Yahudileri öven bölümlerinin Katoliklerce göz ardı edilmişken Protestanlar tarafından ön plana çıkarılmış olmasına dikkat çekerek: “Yahudi yeniden doğuşu ve Yahudilerin Filistin’e dönüşü kavramlarını gündeme getiren Protestanlık, daimi ve etkili bir ‘non-Jewish’ Siyonist gelenek başlattı.”^[6] gerçeğini hatırlatmaktadır. Protestanlığın, Yahudi önde gelenlerine büyük bir stratejik yarar getirdiği kesindir. Orta Çağ’da Kabalacı Yahudiler, Protestanlık sayesinde, Eski Ahit kehanetlerine en az kendileri kadar bağlı olan ve bu nedenle de Mesih Planı’na gönülden destek olacak önemli bir müttefik kazanmışlardır.

Ermenilerin, Tanzimat Fermanı’ndan sonra ABD ve İngiltere tarafından Protestanlaştırılmalarını ve bu yüzyıllık süren Protestanlaşma sürecinde misyonerlik faaliyetlerinin Ermeniler üzerinde çalışıldığını özellikle bilmemiz gerekiyor.^[7] Peki, bugün misyonerlik faaliyetleri yürüten ev kiliselerin ve toplulukların Protestan oluşlarını, Osmanlı’nın son dönemlerinden itibaren ABD ve İngiltere’nin Türkiye’deki Ermenileri Protestanlaştırmaya çalıştıklarını ve bu faaliyetler doğrultusunda okullar açtıklarını, faaliyetler yürüttüklerini neye göre değerlendirebiliriz? Ermenilerin Protestanlaştırılmaları İsrail ve ABD için bir stratejidir. Nitekim Ermeniler içinde de Yahudi orijinli bir unsurun 2 bin 700 yıldır varlığını sürdürdüğü Pakraduniler (Bagratuni/Bagratids) adı verilen ve asırlarca Ermeni toplumunu yöneten bu gizli (Kripto) Yahudi asıllı cemaatin hikâyesini, Ermeni cemaatinden Levon Panos Dabağyan, 2006 yılında Aksiyon dergisinde vermiş olduğu röportajında dile getirmiştir. Dabağyan, Pakradunilerin Ermenilerden farklı bir yaşam sürdüklerini, geleneklerini devam ettirdiklerini, domuz eti yemediklerini ve çocuklarına İbrani isimler verdiklerini bildirmektedir.^[8] Ermenilerin Protestanlaştırılmasını bu bağlamda düşündüğümüzde Pakraduniler için müthiş bir gizlenme yolu olduğu kesindir. Protestan görünen Pakradunilerin 1915 Ermeni olaylarındaki konumlarının da artık araştırılması ve tartışılması gerekmektedir.

Kapitalizm, Protestanlık ve Yahudilik üçgeni

Katolik dünyasının dine bakışı, daha manevi ve uhrevidir. Katolikler de tüketim konusunda, kültür konusunda, gelenek konusunda Protestanlara aykırı bir yaklaşım sergilemektedir. Bazı Avrupa ülkelerinde Katolikler davranışları ile daha dindar ve derinliklidir. İşte bu yaşam tarzı uluslararası kapitalizmin işine gelmemektedir. Onlar için iyi din olarak Protestanlık kabul edilir. Yani sen Siyonizm’e hizmet etmelisin, Hristiyanlık inancın da bunun bir kenarında duruversin… Batı kapitalizmi için en uygun Hristiyanlık, Katoliklik ve Ortodoksluk değil, Eski Ahit’i (Tevrat’ı) kabul etmiş Protestanlık mezhebidir. Çünkü Protestan felsefe kapitalizmin hizmetindedir. Burada asıl amaç insanları Hristiyan Ortodoks ya da Katolik yapmak değil, Protestan yapmaktır. Yani Kapitalizm’e-Siyonizm’e demokrat köleler haline getirmektir. Amerika Birleşik Devletleri’nde Protestanlık ve Yahudiliğin adı Kapitalizm, Püritenlik ise İngiliz Yahudiliğidir. Onun için tarih boyunca Katolik ve Ortodoks Hristiyanlığa karşı yapılan şer kampanyalarının arkasında hep bu süreç gözlenmektedir. Yani Amerikan finans kapitali (mali sermaye) ve onlarla işbirliği içinde olanlar, kapitalin hareket alanını kontrol etmeye çalışan Yahudi kesimlerdir. Bunlar; Katolikliği, Ortodoksluğu ve İslam’ı, Amerikan finans kapitalizminin hesaplarına uygun tüketim toplumu yaratma önünde engel görmektedir. Büyük Ortadoğu Projesi de bu çerçevede düşünülmelidir. Ne diyorlar? Demokrasi, serbest pazar ekonomisi… Ne içindir bu? Kapitalizmin önünde İslam engel, Katoliklik engel, Ortodoksluk engeldir. O zaman Türkiye ve Ortadoğu Yahudi geleneklerine yakın ılımlı İslamcılıkla, Avrupa ve Uzakdoğu ülkeleri de Protestanlıkla terbiye edilmelidir. İşte bugün Kapitalizm mantığıyla, İslam’a karşı psikolojik saldırı yürütülmektedir. Yozlaştırılmış Hristiyanlık dini, dünya hayatından ve doğal yaşamdan kopuk yoksulluğa, keşişçiliğe, çileciliğe övgü yaparken, Yahudilik zenginliği ve zevkçiliği öne çıkarıp müşteri devşirmektedir. Yine Hristiyanlar için reklam ve gösteriş günahken, Yahudilerde reklam serbesttir. Diğer taraftan Yahudilerin çok para sahibi olması dinen teşvik edilmektedir. “Altın ve gümüş ayağın sağlam basmasını sağlar,” “zenginlik ve güç kalbi coşturur”, “dindar kişi parayı vücudundan çok sever, sevmelidir.” Hristiyan öğretisinin ve kilisenin yoksulluğu yücelttiği göz önüne alındığında, yoksulluğu sayesinde cennete gitmeye çalışan Hristiyan ile altın ve gümüş toplamayı cennete gitmenin aracı olarak gören Yahudi arasındaki zihniyet ayrılığının ekonomik alandaki etkisinin farklı olacağı kesindir.

Karl Marx, 1844’te yazdığı “Yahudilik ve Kapitalist Zihniyet” adlı makalesinde, Avrupa’nın yaşadığı bu dini dönüşümden asıl kârlı çıkanın Yahudiler olduğuna dikkat çekerken de şunları belirtmiştir; “Yahudi sadece mali güç kazanmak yoluyla değil, fakat aynı zamanda paranın bir dünya gücü haline gelmesi ve pratik Yahudi ruhunun Hristiyan milletlerin pratik ruhu haline gelmesi yoluyla kendini Yahudice bir tarzda korumuş ve kutsamıştır. Yahudiler, Hristiyanların Yahudileşmesi ölçüsünde kendilerini kurtarmışlardır.” Kapitalistleşme ve Yahudileşme arasındaki ilişkinin altını çizen Marx’a göre, “Para İsrail’in kıskanç Tanrısıdır. Yahudi tanrısı dünyevileştirilip bütün insanlığın tanrısı halini almıştır.” Marx, Protestan ve Püriten geleneğinin kapitalizmle olan ilişkisinden bahsederken de, Hristiyanlığın Reformla birlikte yaşadığı büyük değişimin yönünü şöyle belirliyordu: “Hristiyanlık Yahudilikten doğdu. Şimdi ise Yahudiliğe geri dönmüştür.”^[9]

Katolik ve Ortodoks Hristiyanlığın temel misyonunda dünyada mal, mülk ve zenginlik elde etmek değil, ahiret üzerine dayanan ve dünyevi zenginlikten uzak olan inanışı, İncil’de şu şekilde tarif edilmektedir; İsa öğrencilerine dedi ki; “Zengin kişi göklerin hükümranlığına güçlükle girecektir. Yine size derim ki, devenin iğne deliğinden geçmesi, zengin kişinin Tanrı’nın hükümranlığına girmesinden daha kolaydır.”^[10] İsa gözlerini öğrencilerine kaldırarak; “Ne mutlu siz yoksullara!” dedi. “Çünkü Tanrı’nın hükümranlığı sizindir. Ama vay halinize, ey zenginler, çünkü tesellinizi bu dünyada almış bulunuyorsunuz.”^[11]

Bir başkası İsa’ya, “İyi Öğretmen, sonsuz yaşamı (ahireti) miras almak için ne yapmalıyım?” diye sordu. İsa’da ona; “Bir şeyin eksik kalıyor” dedi. “Varını yoğunu sat, yoksullara dağıt. Böylelikle göklerde varlığın olacaktır. Sonra da ardım sıra gel.” Adam bunu duyunca yüreği tasayla doldu. Çünkü çok zengindi. İsa onun tepkisini görünce, “Parası bol kişilerin Tanrı hükümranlığına girmesi ne denli güçtür!” dedi. “Devenin iğne deliğinden geçmesi, zengin bireyin Tanrı hükümranlığına girmesinden daha kolaydır.”^[12]

“Ne mutlu yoksulluk ruhuna sahip olanlara”, “Gururlu kişi dünyevi krallıkları, yoksulluk ruhuna sahip kişi de Göklerin Egemenliğini arar.”^[13]

Katoliklerin ve Protestanların farklı özelliklere sahip olduğu reddedilemez bir gerçektir. Genel anlamda Weber, Katolikler ve Protestanlar arasındaki ayrımı şu cümlesiyle ortaya koymaktadır. Katolikler daha sakindir; daha az kazanma güdüsü ile eğitilmiştir, çok az bir geliri de olsa, en emin yaşam biçimini, sonunda ona onur ve zenginlik getirebilecek tehlikeli, heyecanlı bir yaşam biçimine tercih etmektedir. Atasözü, “ya iyi yiyin, ya da rahat uyuyun” demektedir. Buna göre Protestanlar çok iyi yerlerken, Katolikler rahat uyumak peşindedir.^[14] Protestan ahlâkı haliyle kapitalist ruhu beslemiştir. Zamanla bu süreç tersine işleyecek, Protestan ahlâkı giderek kapitalist ruhtan etkilenerek değişim geçirecektir. Protestan etiğinin etkili olması ve sekülerleşmenin bu etikte bu kadar başarılı olmasının sebebi, bireyin en derininde yatan güdülenmeye ve köleleşmeye müsait hale getirilmesidir.^[15] Sabri Fehmi Ülgener, kapitalizmin Protestanlıktan çok daha önceleri ortaya çıktığını söylemektedir. Ülgener’e göre Protestanlık, burjuvanın dinsel yorumu şekillendirmesinden türemiştir. Ülgener’in söylemek istediği; insanlar Protestan oldukları için kapitalizme yönelmemiş, kapitalist olduklarından dolayı Protestanlığı benimsemiştir.^[16] 

Yahudilikte faiz ve zenginlik

Nitekim Haham Benjamin Blech, “Yahudilikte Yoksulluk ve Zenginlik konusunu” şöyle açıklamaktadır; Yahudilikte zenginlik kutsal bir amaçtır. Paran varsa, akıllı ve saygınsındır. Para insanın birçok mitzva (emrini) yerine getirmesini sağlayacaktır. Hristiyanlık ise yoksulluğun kutsallığı temeline dayanır. Yahudilikte yoksulluk övgüye değer bulunmaz. Yahudi varlık edinmeye çalışmalıdır. Haham Benjamin Blech, Yahudilikteki ahiret kavramını şu şekilde açıklamaktadır: Hristiyanlık, İsa’nın şu sözlerini vurgular: “Krallığım bu dünyada değildir.” Fakat Yahudilikte Tanrı, insanlara: “Krallığım bu dünyadadır” gerçeğini hatırlatır. “Bu dünyada hayatınızı iyi yaşayın; sonrası sizi ilgilendirmez” kanaati yaygındır.^[17] Görüldüğü üzere Yahudilikteki ahiret kavramı da diğer İlahi dinlere kıyasla çok zayıf kalmaktadır. Bu açıdan değerlendirdiğimizde Yahudilik bu dünyada zenginlik ve yeryüzü hâkimiyeti hedefine dayanır. Katoliklik, Ortodoksluk ise tamamen ahiret ağırlıklıdır. Oysa İslamiyet ise, hem dünyada izzet, asalet ve adaleti, hem de ahirette ebedi saadeti hedefleyen orta bir yol tutmakta, her iki hayatı birlikte kuşatmaktadır. Yahudilikte yoksulluk, insanı dünyadan uzaklaştıran ve tüm amaca ulaşmaktan alıkoyan bir günah algılanır.^[18] Yahudi kaynaklarını, Tora’yı ve Talmud’u inceleyen birisi olarak sizlere şunları söyleyebilirim ki “çok para kazanmanın kutsallığı”, “zenginlik” ve çalışmanın ibadetten üstün olduğu Talmud’un Mişna bölümünde sık sık vurgulanır. Tanrı, üstünde yaşadığımız dünya küresini yarattığı vakit, canlı varlıkların ve bilhassa insanların, yaşamlarını sürdürebilmeleri için uğraşmaları / çalışmaları gerektiği prensibini koymuşlardır. Kutsal kitaplarda dünyamız “olam amaase” (çalışma dünyası) diye adlandırılır. Tanah’ta, İyov kitabında şöyle yazılıdır: “Adam le-amal yulad”^[19] “İnsan, çalışmak için dünyaya yollanmıştır.”^[20]

Allah, Kur’an’da; “Ben insanları ve cinleri ancak Bana ibadet etsinler diye yarattım”^[21] diyerek hayatın kulluk ve imtihan şuuru içinde yaşanmasını, çalışıp kazanmanın, bilim ve teknolojiyle uğraşmanın da bu genel ibadet huzuru ile yapılmasını şart koşmaktadır. Kapitalizmin ham maddesi olan faiz, Tora (Tevrat) kaynaklıdır. Tora’da faiz konusu şöyle bildirilmektedir; “Kardeşine (Yahudiler birbirlerine) ister para faizi, ister yiyecek faizi olsun, faiz alınan başka herhangi bir şeyin faizi olsun, faiz vermeyeceksiniz. Ancak yabancıya faiz verebilirsin, ama kardeşine faiz veremezsin.”^[22] Hahamlar Yahudilikte faiz verilmesi konusundaki bu ayeti Tora’da şu şekilde açıklamaktadırlar; Tora “yabancıya faiz karşılığı para ver” kelimesini emir kipinde açıklamıştır. Ama kardeşiniz olan Beni İsrail’e faiz vermeniz ve almanız yasaktır. Faiz, her ne kadar ihtiyacı olan kişiye bir yük anlamına geliyorsa da, birçok durumda o kişi bu yükü memnuniyetle kabul edecektir. Faiz konusu canlı ekonominin en önemli etkeni olmuştur. Tora, faiz almayı bir hırsızlık ve haksızlık olarak görmemektedir. Tora, faizi insanlık çapında yasaklamış değildir.^[23] Talmud’da ise faiz konusu şu şekilde açıklanmaktadır; “Yahudiler arasında faizin hem verilmesi hem de alınması yasaktır. Ama yabancıya faizli para ve borç vermeniz serbest bırakılmıştır.”^[24] 

Orta Çağ’dan günümüze kapitalist sömürü ekonomisinin can damarı olan faiz, görüldüğü üzere meşruiyetini Tevrat’tan almaktadır. Faiz’i büyük günah sayan Katolik Avrupa toplumlarına faiz, Protestanlık vasıtasıyla kabul ettirilmiş ve tarihten günümüze kadar yaygınlaştırılmıştır. Protestanlık da Yahudilik de faizi kullanmanın meşruluğunu Kabala tahrifatlı Tevrat’tan almaktadır. Nitekim bu durum Katoliklikte ve İslam’da büyük günahtır. Bu açıdan Kapitalizmin tarih sahnesine çıkışını ve yaygınlaşmasını incelemek istediğinizde Weber’in ve Sombart’ın tespitlerinden yola çıkaraktan Tora ve Talmud’un iyice incelenmesi şarttır.

Werner Sombart’ın Kapitalizm ve Yahudilik tezleri

Alman İktisatçı Prof. Dr. Werner Sombart, Kapitalist ruhunu, Weber’in tersine lüks yaşama ve bol harcama şevkinde aramıştır. Werner Sombart, “Yahudiler ve Modern Kapitalizm” adlı eserinde Püritan ve Protestan ahlâkın özünün Yahudi dininden kaynaklandığını ve Avrupa’da kapitalizmin ilk aşamasında ve kolonileşme sürecinde Yahudi sermayesinin önemli rol oynadığını vurgulamaktadır. Yahudilerin kendilerine has karakteristikleri sayesinde kapitalizmin bu kadar gelişme kaydettiğini açıklamaktadır. Sombart’a göre kapitalizmi üreten; Protestanlıktan önce, Yahudilik olmaktadır. Sombart Yahudi ve Hristiyanlar arasında karşılaştırmalar yapmış, ilginç sonuçlar ortaya çıkarmıştır. Sombart’a göre gizli Hristiyanlık yoktur ama gizli Yahudilik vardır. (Tarihte bunun Amerika ve İspanya’daki benzerine Konversoluk, Osmanlı’da ve günümüzde ise Sabetayizm diyoruz.) Çünkü Yahudilik, dinlerini gizli sürdürülebilecek kadar bağlayıcıdır. Zenginliğin Yahudilerin dininde önemli bir yeri vardır. Zenginliklerin, Tanrı’nın onları kutsaması olarak anlaşılır ve tabi zengin olmak ve diğer insanlar üzerinde hâkimiyet kurmak için, faiz ve fuhuş dahil, her türlü haram ve haksız kazanç yolu, Yahudilere mubahtır.^[25]

İslam’da zenginlik

İslamiyet’te özel mülkiyet hakkı tanınmaktadır. Ancak, bu hakkın, milli gelirin bölüşümünde adil bir dağılıma götürülmesi de esastır. İslam; sebepsiz zenginleşmeyi, haksız kazancı, adaletsiz gelir dağılımını ve zengin ile fakir arasındaki derin uçurumları kabul etmemektedir. Hz. Peygamber, peygamberliğinin yanında dünyevi yönleri bulunan devlet başkanlığı, komutanlık, hâkimlik, muallimlik görevlerini yapmasına rağmen şaşalı ve debdebeli bir hayat sürmemiş, israf ve lüksten uzak, sade ve mütevazı bir yaşantıyı tercih ederek ümmetine örnek olmuşlardır. “Hz. Peygamber Kur’an’ın öğretileriyle bu sosyal yapıyı olabildiğince ‘Adil Paylaşılan’ bir zemine taşımaya çalışmış; mevcut sınıfları, çatışan gruplar değil, diyalog içindeki taraflar olabilmeleri için gerekli düzenlemeler yapmıştır. Bu düzenlemelerin insanlık tarihinde gerçekleşmiş en erken ve ileri düzenlemeler olduğu birçok çağdaş bilim adamı tarafından da kabul edilip takdirle anılmıştır.”^[26] gibi doğru saptamalar yapan Salim Meriç’in aşağıdaki yorumları ise tamamen asılsız ve alâkasızdır.

“Hadislerin zühd başlığı altında yer alan rivayetlere bakıldığında, tam anlamıyla bir ‘fakir’ taraftarı söylemin Hz. Peygamber’in hadislerine hâkim olduğu görülmektedir” tezi temelinden yanlıştır. Ya bilgi eksikliğinden kaynaklanmaktadır veya kasıtlı bir çarpıtmadır.^[27] Çünkü İslam, ZEKÂT’ı, HACC’ı, CİHAD’ı (Milli savunma hazırlık ve harcamalarını) özellik ve öncelikle emir buyurmaktadır, bunlar da ancak zengin olmak, çalışıp kazanmakla mümkün olacaktır. Hz. Peygamberimizin öğütlediği; fakirlik ve acizliği övmek ve özendirmek değil, her türlü girişim ve gayrete rağmen başa gelecek yoksulluk haline sabretmek ve bundan kurtuluş çarelerini üretmekle alâkalıdır. Hz. Peygamberimiz çok çalışıp kazanmayı, ama şahsi saltanat ve şaşaadan sakınıp sosyal adaleti yaygınlaştırmayı vurgulamaktadır.

“Fakirlik Benim övünç vesilemdir, Ben onunla övünürüm.”^[28] hadisi ise, maddi fakirliği, el âleme muhtaç hale gelmeyi değil, Allah’a karşı acizlik ve çaresizliğini bilmeyi ve mahviyet göstermeyi anlatmaktadır. Hz. Peygamber bir Hadis-i Şerifinde; “Sizler için fakirlikten korkmuyorum. Fakat Ben, sizden öncekilerin önüne serildiği gibi dünyanın sizin önünüze serilmesinden, onların dünya için yarıştıkları gibi sizin de yarışa girmenizden, dünyanın onları helâk ettiği gibi sizi de helâk etmesinden korkuyorum.”^[29] buyurması, mal kazanma hırsıyla haram ve haksız yollara başvurulması kuşkusundandır. “Her ümmetin bir fitnesi vardır, ümmetimin fitnesi de maldır.”^[30]  buyurması da bu anlamdadır. İşte Allah’ın Resulü, helâl ve meşru yollarla çalışıp kazanmayı, onurlu ve huzurlu yaşamayı değil, maddeye tapınmayı ve dünyaperest olmayı kınamıştır. Bugün bazı İslamcılarımızın dünyaya bakışları ve yaşantıları ise Firavunlardan farksızdır. Bunlar dinden konuşup, dünyayı arzulayan, derdi de, hedefi de dünya olan… Mal, mülk, mevki ve makam peşinde koşup, kutsallarını pazarlayan münafıklardır.

Birtakım İslamcılar: “Hz. Muhammed zamanımızda yaşasaydı, denizde jetski’ye, karada en lüks jiplere binerdi” diyecek kadar istismara ve saptırmaya başlamıştır. Türkiye’deki genel çılgınlıktan, İslami kesim de payını almıştır. Müslümanlar Ümmet şuurunu yitirmişler, cemaat asabiyeti bataklığına saplanmışlardır. Eline para geçen kesim lüks, israf, sefahat deryasına batmıştır. “Dünya hayatı bir oyundan ve eğlenceden başka bir şey değildir. Mal, çoluk-çocuk hepsi dünya hayatının süsleridir,^[31] asıl gerçek olan Allah katındaki salih amellerdir.”^[32] ayetleri unutulmaktadır. Kapitalizmi en sert eleştiren yazarlardan biri Seyyid Kutub’tur. Ona göre kapitalist düzen, insanların üstün değerlerini, ahlâk ve vicdanlarını bozmuş, adalet anlayışını altüst etmiş, devlet ve halk arasındaki dayanışmayı ortadan kaldırmış, sıkıntıları çoğaltmış, huzuru yıkmıştır.^[33]

İslam’ın tavsiyesi, üretim ile ticari hayatın, son derece etkin ve caiz biçimde artırılması, büyük ölçüde sosyal refaha ve adil bir gelir dağılımına ulaşılmasıdır. İslam’ın esas amacı, sosyal statülerine bakmaksızın herkese ekonomik sahada fırsat eşitliği sağlamaktır. Bu maksatla mülk edinme hürriyeti yanında, sömürü ve tekelleşmeyi önleyici tedbirler alınmıştır. İslami bir ekonomide temel hedef insandır, insanın ve bütün toplumun dünyada refahını, ahirette (kurtuluşunu) sağlamaktır. Bu amaca ise, ferdi zenginlikle beraber, toplumun sosyal refahını artırmakla ulaşılır. Hatta amaç; serveti yığıp biriktirmek değil, sosyal refahı sağlayacak şekilde dağıtmaktır. Şu halde İslam’da hedef, servetin hem çoğaltılması hem de dağıtılmasıdır. Müslüman çalışıp kazanacak, fakat hedefi, serveti yığıp biriktirmek değil, sosyal refahı sağlayacak şekilde dağıtmak olacaktır. Yani İslam’da mal ve paranın akışkanlığı vardır, bu akışkanlığı kesersen para bir yerde yığılacak; biriken mal ve para biriktireni zenginleştirirken diğerlerini de fakirleştirip yoksullaştıracaktır. İslam tarihinde; fakir kitleler varken, servet yığmanın tehlikelerine karşı uyaran, İslami sadeliğe, eşitlik ve adalete çağıran kimseler de vardır. Bunu ilk olarak savunan, sahabe Ebu Zer el-Gıffari’dir. Ona göre bir Müslümanın, ailesinin temel ihtiyaçlarından fazla malı elinde tutup yoksullara dağıtmaması veya başkalarının da çalışıp yararlanacağı bir yatırım yapmaması şeriata aykırıdır.^[34]

İslam’da zenginlik kınanmamış, aksine servet sahibi kişilerin bu zenginliklerini toplum yararına kullanmaları istenmiştir. Ayrıca, İslam’da biriken sermaye konusunda, ihtiyaç fazlası nakdi servet hoş görülmemiş, bunların yatırım ve harcamaya dönüşmesi teşvik edilmiştir.^[35] Kur’an-ı Kerim’de şöyle denilmektedir; “Sizleri halife kıldığı (yönetiminize verdiği) mallardan infak edin.”^[36] Bu nedenle insanlar; onları kendi bencil ve keyfi tutumlarına göre değil, Allah’ın emir ve yasakları doğrultusunda harcamaları, yani infak etmeleri, insanların refah ve saadeti ile sosyo-ekonomik adaletin sağlanacağı bir tarzda kullanmaları esastır. Maalesef Yahudi geleneklerini benimsemiş İslamcıların birçoğu, Fazlu’r-Rahman’ın demeçlerini kendilerine dayanak yapmaktadır. Evet, üretim yapmakla ve para kazanmakla meşgul olan bir Müslüman, bunu meşru yollarla yapıyor, diğer sorumluluklarını da yerine getiriyor, zekât ve sadakasını hakkıyla ödüyorsa neticede Allah’a hizmet ediyor demektir. Peygamberimiz, fakirliğin neredeyse imanı reddetmeye (küfre) götürdüğünü söylemiştir.^[37] Ancak Fazlu’r-Rahman’ın bu görüşlerini Tevrat ve Talmud’un “para kazanmak için her yol mubahtır” şeklinde yorumlamak sapkınlıktır. Kur’an’da; malın zenginler arasında dolaşan bir “devlet”, yani bir güç olmaması gerektiği vurgulanır. Ekonomik hayatta özel sektör aşırı derecede büyürse, Kur’an’ın bu emri gerçekleşmez. Çünkü sermaye faktörü tekellerin elinde çoğu zaman üretici rantlarına yol açarak tüketiciyi sömürülme alanında bırakmaktadır. İslam daha başlangıçta aşırı büyümenin kaynağı olacak bu sömürü çarkını kırmıştır.

Müslümanları Yahudileştirme süreci!

Bazıları Türkiye’nin geçirdiği dönüşümü ‘Türkiye’de İslami kesim Protestanlaşıyor ve İslamsız bir İslam oluşuyor’ şeklinde yorumlamakta ve şunları vurgulamaktadır: “İslamsız bir İslam görüntüsü ortaya çıkmaktadır. Bu; ahlâk, etik, hak-hukuk değerlerinden soyutlanmış bir İslam’dır. Tamamıyla şekle dayalı ve tüketim araçları haline dönüşen bir İslam anlayışıdır. Bugün Türkiye’de İslami semboller alınıp satılır hale gelmiş, yer edinmek için kullanılır vaziyete dönüşmüştür. Bu durum ise Amerika’da, Protestanlaşmaya yol açıyordu. Bunlar modern süreçleri ele geçirdiklerini iddia ediyorlar ve bunu başardılar da. Medya, finans, eğitim sektörü… Hepsinde güçlendiler. Ancak bunlar modernitenin içine girdikçe, modernite de bunların içine giriyor. Modernite, dini yeniden şekillendiriyor. Burada, kazanan kapitalizmin mantığıdır.”^[38] Yandaş gazeteci yazar Ali Bulaç bile; AKP iktidara geldikten sonra tüketimi gösterişe döken, her gün kıyafet değiştiren, ciplerle dolaşan, sonradan görme, kısa yoldan zengin olmuş, hiçbir ilkesi, değeri kalmamış bu kesimi “Müslüman magandalar” olarak adlandırmıştı.^[39] Parayla tanışan ve lüks yaşama alışan dindarlar, hızla kapitalist sisteme katılmaya çabalamışlardır. Bir yandan rahmetli Prof. Arif Ersoy’un sözleriyle; “Herkes harıl harıl kapitalizme uygun ayet bulma telaşına girmiş, diğer yandan ekonomik güç, bir üstünlük aracı olarak İslami çevrelerde yeniden üretilmeye başlanmıştır.”^[40]

“Ey mü’minler, Allah’tan korkun ve (cahiliyette işlediğiniz) faiz hesabından arta kalanı bırakın (almayın), eğer gerçek mü’minler iseniz. Eğer tevbe eder, faizden vazgeçerseniz anaparanız sizindir. Yok, eğer bu faizi terk etmezseniz bilin ki, Allah’a ve Peygamberinize karşı harbe girmişsiniz. Eğer riba almaktan tevbe ederseniz ana paranız sizindir; ve böylece ne zalim olursunuz, ne de zulme uğramış bulunursunuz.”^[41] Bakara Suresi’nin 278-279 ayet-i kerimelerinde geçen faiz kelimesi, Diyanet İşleri Başkanlığı mealinden tutun birçok mealde bile kullanılmaktan sakınılmış, çeşitli fetva ve yorumlarla faiz meşrulaştırılmaya çalışılmıştır.

Oysa; İslam ekonomisini, diğer sistemlerden ve özellikle kapitalist ekonomiden ayıran temel özelliklerinden biri “faiz yasağı”dır. İslam, kazancın ve mülkiyetin temelinde sadece emek aramaktadır.^[42] Faiz, insanlarda para düşkünlüğü ve zengin olma arzusu yaratır. Faiz, yoksullardan zenginlere kaynak aktarımı yapmaktadır. Faiz, insanların enerjilerini üretken girişimlere harcamalarından alıkoymaktadır.^[43] Faiz yasağı, İslam iktisadi hayatının temelini oluşturmaktadır. Ama Türkiye’deki İslamcılarımız, günümüz şartlarında faizi meşru sayan fetvalara sığınarak, kapitalist bir anlayışa kaymışlardır. Şimdi bu İslamcıların, Yahudi felsefesiyle ne farkı vardır? Onlar da faiz ve rantiye yoluyla zenginleşmeyi meşru görüyor ve yaşıyorlar, kapitalist İslamcılar da.

Sonuç: Faiz ve haksız kazanç yoluyla zenginleşen, lüks yaşantılar içindeki İslamcılar, fikri anlamda ve yaşam tarzlarıyla Judaize olmuşlardır, bunların kapitalist Yahudilerden hiçbir farkları kalmamıştır. Para ve sermaye dağılımlarını incelediğimizde faize ve sermayeye bakış açıları ve zihniyetleri tamamıyla Tevrat’la aynıdır. Kapitalist Müslümanlar, Kabalist Tevrat ahlâkının bütün özelliklerini taşımaktadırlar. Bunlar, Peygamberin hayat prensiplerinin tam zıttı bir hayat yaşamaktadır. Bunların gözünde, aynı Batı kapitalizmini oluşturan Protestanlık ve Yahudilikteki gibi para kazanan, sermaye sahibi insanlar itibarlı sayılmaktadır. Yani Protestanlar, Yahudiler ve İslamcı kapitalistler aynı zihniyete, aynı ahlâka ve aynı düşüncelere sahip bulunmaktadırlar. Bu üçünün buluştuğu nokta, her ne yolla olursa olsun zenginleşerek dünyada güce ulaşmaktır. Kapitalist İslamcıların yaşadıkları İslam modeli, bilinen İslami kaynakların hiçbirine uymamaktadır.

“AKP döneminde Diyanetin Fetvalarını incelediğimizde, Diyanetin faiz karşısındaki tutumu tamamıyla Judaize’dir, Yahudi mantıklıdır. Diyanet’in ve İlahiyat Fakültelerinin, Judaik zihniyet ve düşüncelerin etkisine sokulmaya çalışıldığı bir süreç yaşanmaktadır. Judaizm-Siyonizm sadece bir inanç değil, görünmeyen bir ideoloji ve hayat tarzıdır. Judaizm karşıtı olsanız bile, Erbakan Hoca’nın dediği gibi, onun hizmetkârı ve oyuncağı olduğunuzun farkına bile varılmamaktadır. İşte Diyanetin ve bazı ilahiyatçıların da içinde bulundukları durum bunun yaşanmasıdır.” tespitleri maalesef gerçekleri yansıtmaktaydı. Ancak, İslamiyet’i, Siyonizm’in diğer bir uydurması ve uygulaması olan bâtıl ve barbar komünizm-sosyalizmle aynı gösterme çabası ise, başka bir safsata ve sapkınlıktır. “Şimdi İslamcı kesimin Sabetayizm ve Siyonizm konusunun üzerinde neden durmadıklarını ve neden bu konular hakkındaki çalışmalara karşı çıktıklarını (ve Erbakan’ı yalnız bıraktıklarını) anlıyorsunuzdur sanırım.”