Siyonistlere ve İşbirlikçilerine Yaranmanın Yolu:
HÂLÂ ERBAKAN’A HIRLAMAKTIR

Star yazarı Yakup Köse, 28 Şubat Darbesi sonrası bazı kesimlerce merhum Erbakan’a yapılan suçlamaları değerlendiren bir yazı kaleme almıştı. Yakup Köse yazısında, “bu tavrın tamamen darbecileri aklamaya yönelik bir tavır olduğunu” vurgulamıştı.

Yakup Köse doğrularla yanlışları karıştırmıştı:

“28 Şubat Darbesini konuşurken, başta merhum Necmettin Erbakan olmak üzere birçok kişinin yaptığı bir hata vardı ve maalesef bu hata hâlâ devam ediyor. Hata şu: ‘Filancılar şunu yapmasaydı darbe olmazdı’, ‘Falancılar yüzünden darbe oldu’ demek. Bu tavır, tamamen darbecileri aklayacak bir tavır. Ve en mühimi de darbecilere bu ifadelerle şunu demiş oluyorsunuz: ‘Aslında biz sizin istediğiniz gibi cici Müslümanlardık, ama bazılarımız yaramazlık yapıp sizi kızdırdı!’

Birileri de, ‘Erbakan iktidara gelmeseydi darbe olmazdı’ diyor. Görüldüğü üzere, suçlamanın sonu yok. Bu iş, ‘Türkiye’de Müslümanlar nefes almasaydı 28 Şubat olmazdı’ saçmalığına kadar gider. Saçmalık dedim ama darbeyi yapanların istediği de tam buydu: ‘Türkiye’de Müslümanlar nefes almasın!’” şeklindeki sıradan tespitlerinde çok ciddi tahlil kısırlıkları sırıtmaktaydı. Önce, Erbakan’a sataşmakla “Büyük adam” sayılacağını sanmak, maalesef yaygın bir ahmaklıktı…

“Darbenin altında yatan düşünceyi konuşmaktan uzaklaşıp parça hâdiseler üzerinden darbeyi konuşmak darbecileri cesaretlendirir. 28 Şubat Darbesiyle alâkalı öz eleştiri yapılacak tek nokta, darbecilere karşı merhum Erbakan ve ekibinin niye direniş göstermediğidir. Müslüman Anadolu halkı vatanın her yerinde meydanlardayken Erbakan; insanları evlerine sokup kendisi de koltuğu bırakıp Altınoluk’taki yazlığına gitmişti. Oysaki 28 Şubat’ın elebaşlarından Oramiral Güven Erkaya, ‘meşhur 28 Şubat kararlarının alındığı Milli Güvenlik Kurulu’nun gecesi polislerin kendilerini tutuklamalarını beklediklerini, ama gelen giden olmayınca Erbakan’ın kendilerine teslim olduğunu anladıklarını’ hatıratında nakletmişti. Ve sonrasında ellerinden geleni artlarına koymamışlardı. Canlı şahitlerinden biri de benim!” diyen Sn. yazara şu gerçekleri hatırlatmak lazımdı:

Erbakan Hoca, 28 Şubat tezgâhını ABD merkezli Siyonist odakların planladığını anlamıştı. Erbakan’ın Refah-Yol İktidarı döneminde uyguladığı ekonomi harikası HAVUZ SİSTEMİ’nden rahatsız olan faiz ve rantiye baronları… Bazı NATO kafalı komutanlar… Kiralık ve kışkırtıcı Medya patronları… Ve işbirlikçi Masonik siyaset erbabı… Evet bunların tamamı yerli figüranlardı. Erbakan Hoca, ucuz kahramanlık damarıyla direnseydi, Türkiye’de Asker-Millet çatışmasını kızıştırmak ve ülkenin ufuklarını karartmak için böyle bir bahaneyi dört gözle bekleyen dış güçlere fırsat sunmuş olacaktı. Ama O; ülkesini, milletini ve devletinin geleceğini düşünerek, şahsi ve siyasi çıkar heveslerini dizginlemiş, büyük liderlere yakışan bir tavırla, 28 Şubat sürecini bir iç SAVAŞA dönüştürme planlarını boşa çıkarmıştı.

Ancak bu örnek dirayeti ve yüksek metaneti, gevşek akıllıların ve kiralık yalakaların anlaması imkânsızdı. Bu tıynetsiz tipler, sadece, dindar kahraman görünümüyle ve dünya lideri rolüyle sürekli İsrail’e atıp tutan, ama bir yandan da binlerce gemi dolusu malzemeyi İsrail’e taşıtan… İsrail’i korumak üzere Doğu Akdeniz’e konuçlanan ABD savaş gemileriyle ortak tatbikat (pardon, geçiş eğitim manevrası…) yapan… Kısaca aslında İsrail’e destek çıkıp ama Filistinlilerle yas tutup ağlayan münafıkları alkışlamaya uyarlı kiralık kafalardı… Bunların alkışladığı kahramanlar, şu kuduz İsrail’le “Normalleşme Anlaşmalarını” bile askıya alamamışlardı.

Yoksa bu sataşmalar, Erbakan’a hırlamanın; Siyonist kodamanların ve işbirlikçi kiralıkların güvenini kazanmanın hâlâ en geçerli yolu olduğunu anlayanların hezeyanları mıydı?

“28 Şubat Darbesinde merhum Necmettin Erbakan’a yönelik birçok eleştiri okudum-duydum ama geçen gün elime geçen bir kitaptaki gibi suçlamayı ilk kez okudum. Kitabın yazarı Suat Kılıç’tı. Biliyorsunuz Kılıç, AKP’de Gençlik ve Spor Bakanlığı yapmıştı. FETÖ’nün 17/25 Aralık yargı darbesi sürecinde görevden alınmıştı. Şimdi ise, kurucusu merhum Erbakan’ın oğlu Fatih Erbakan’ın olduğu Yeniden Refah Partisi’nde Genel Başkan Yardımcısıydı.

Suat Kılıç, 2002 yılında yayımladığı “Son Ispartalı” kitabında merhum “Erbakan’ı hem din istismarcısı hem de 28 Şubat Darbesinin mimarı” olarak suçlamıştı. Kılıç, Risâle-i Nur talebesi bir grubun, dönemin Başbakanı Süleyman Demirel’e gidip Bakanlık istemeleri üzerine “(Kabinenin başında Nurcu olarak) Ben varım ya!” demesine gönderme yapıp mezkûr kitabında şunları yazmıştı: “Din istismarının rantını gören başkaları da türedi kısa zamanda. 28 Şubatlar yaşandı Türkiye’de. Buna bağlı olarak ne laikliğin yerine oturtulması mümkün olabildi. Ne de devlet, bu gibi istismar ve istismarcılar nedeniyle dindar yurttaşlarına kuşku duymayacak kadar güven duyabildi. Rahatlıkla denilebilir ki, Türkiye’yi baştan aşağı kuşatan din-devlet, laik-İslamcı kutuplaşmalarının ardında ve Türkiye’yi 28 Şubat’a taşıyan yozlaşmanın altında 1965-1980 aralığında yapılan din istismarı vardır. Dolayısıyla, 28 Şubat’ın mimarı Erbakan ise mühendisi de Demirel’dir.”

Geçmişi bilmeyen biri eski AKP Bakanı şimdi Yeniden Refah Genel Başkan Yardımcısı Suat Kılıç’ın şu satırlarını okusa, 28 Şubat cuntasına zorla darbe yaptırılıp zahmete sokuldular diye düşünse haklıydı. Değme 28 Şubatçı, darbeyi bu kadar güzel savunamazdı! Bu münafıkları cuntacılar ne kadar takdir etse azdı. Nitekim, 28 Şubat’ın medya ayağında yer alan ve bugünlerde Başkan Erdoğan’a ettiği hakaretle gündeme taşınan CHP’li Tuncay Özkan, kitabın arka kapağında: “Suat Kılıç’ın kitabını okuduğumda, yakın tarihimizin o ünlü adının Türkiye için ne kadar önemli olduğunu bir kez daha hatırladım. Demek ki, tarihi iyi bilmek gerekiyor. Bitti derken yenileri başlayabiliyor. Sonradan ‘eyvah’ dememek için ‘Son Ispartalı’yı okumakta yarar var.” diyerek övüyor ve reklâmını yapıyorlardı.

“Başkalarını bilmem ama, sonradan ‘eyvah’ dememek için Fatih Erbakan’ın ‘Son Ispartalı’yı okumasında yarar var. Kitapta, yerim kalmadığı için buraya aktaramadığım merhum Erbakan hakkındaki başka ithamları da okuduktan sonra yardımcısıyla uzun bir görüşme yapmasında da kendisi ve partisi açısından çok büyük yararlar olacaktır!” diyen Yakup Köse, Fatih Erbakan’ın, Muhterem babasının ve Haklı davasının gayretini çekiyor sanıyorsa yanılmaktaydı…

AKP Eski Gençlik ve Spor Bakanı Suat Kılıç 2002’deki ‘Son Ispartalı’ isimli kitabında, “Necmettin Erbakan’ın din istismarcısı ve 28 Şubat’ın mimarı” olduğunu söyleyecek kadar küstahlaşmıştı. Şimdi Yeniden Refah Partisi’nde Genel Başkan Yardımcısı olan Kılıç’la Fatih Erbakan da aynı kafada mıydı, yoksa yardımcısının ayarından ve ahlâkından habersiz durumda mıydı?

“Yenilikçi kahramanlardan ve 28 Şubat’ta Erbakan’ı pasif kalmakla suçlayanlardan 11. Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, 2007 yılında Cumhurbaşkanı seçilmesinin ardından ilk olarak GATA’daki mezuniyet törenine katılmıştı. Dönemin Genelkurmay Başkanı Yaşar Büyükanıt, kürsüye çıkarken Gül’ü selamlamadığı gibi ‘Sayın Cumhurbaşkanım’ demek yerine, ‘Sayın Cumhurbaşkanı’ diye hitap buyurmuşlardı. Dönem birincisinin ödülünü veren Gül neredeyse hiç alkış almazken, dönem dördüncüsünün ödülünü veren Büyükanıt coşkulu bir şekilde alkışlanmıştı. Bu da yetmezmiş gibi; tören sonunda diplomalarını alan genç Teğmenler protokol önünde dizilip, kınından çıkardıkları kılıçları ileriye doğru uzatarak hep bir ağızdan; ‘Biz biriz. Tek nefes, tek yüreğiz. Biz Türkiye’yiz. Kılıcımız keskin, kanımız helal olsun. Varlığımız Türk varlığına armağan olsun’ diye haykırmışlardı. İşin ilginç yanı ise, her cümlesi “ima”larla dolu olan bu seremoni, TSK’da ilk kez uygulanmıştı. Sizin anlayacağınız, çiçeği burnunda(!) Teğmenler, kılıçlarını o sırada protokolde bulunan Erdoğan ve Gül’e doğru uzatarak, onları açıkça tehdit etmekten sakınmamışlardı. O yüzden, Kara Harp Okulu’nda yaşanan son olayları bize masum bir seremoni diye yutturamazsınız..!” diyen yandaş yalakalara sormak lazımdı: Hâlâ Erbakan’ı pasiflikle suçlamakla saçmalamak yerine… Hatta kendi askerimize ve Teğmenlerimize sataşmak yerine, Sn. Erdoğan’ın şu katil ve terörist İsrail’e: “Ya bu zulmü durduracaksınız, ya da gerekeni yaparız!” diye bir nota vermesi gerektiğini niye hiç hatırlatmıyorlardı? Oysa Erbakan Hoca’nın Başbakanlığında, bu Siyonist kuduzlar bir tek Filistinlinin burnunu kanatamamışlardı…

“Mustafa Kemal’in Askerleriyiz” sloganları, bazı odakların istismar aracı, iktidarın ise gıcıklık damarıydı!

Harp Okullarının mezuniyet törenlerinde Teğmenlerin, “Mustafa Kemal’in Askerleriyiz” diye bağırmasının yankıları sürerken, konuyla ilgili iktidar kanadından rahatsızlık açıklamaları yapılmıştı.

Adalet Bakanı Yılmaz Tunç, yeni adli yıl açılışı nedeniyle Yargıtay’da düzenlenen resepsiyonda basın mensuplarının sorularını yanıtlamıştı. Bakan Tunç, okulu bitiren subayların nasıl yemin edeceklerinin kanunda belli olduğunu hatırlatıp “Toplum kesimlerini, milletimizi rahatsız edecek eylem ve söylemlerden kaçınmak lazım.” ifadesini kullanmıştı. Söz konusu görüntülerin birçok toplum kesiminde rahatsızlık oluşturduğunu belirterek, “Bunun disiplin hükümleri bakımından neye tekabül eder, tüm bunların değerlendirilmesini yapacak olan ilgili kurumdur. Yanlış yorumlanacak, kamuoyunu rahatsız edecek birtakım davranışlara fırsat vermemek lazım.” uyarısında bulunmuşlardı.

Ama Milli Savunma Bakanlığı ise konuya ilişkin “Harp Okullarının mezuniyet törenleri 30-31 Ağustos tarihlerinde yapılmış olup mezun olan Teğmenlerin Harp Okulları ile idari bağı kalmamıştır. Teğmenlerin okula çağrılarak haklarında sosyal medya paylaşımları nedeniyle tahkikat açıldığı iddiaları doğru değildir. Kamuoyuna saygıyla duyurulur.” açıklamasını yapmıştı. Evet, maalesef bazı odaklar “Mustafa Kemal’in Askerleriyiz!” sloganını istismar amaçlı kullanmakta, Erdoğan iktidarı ise samimiyetsizliğinin ve sinsi Atatürk alerjisinin sıkıntılarını yaşamaktaydı.

Erdoğan İktidarının Kof Kahramanlığı!

ABD’nin İsrail’i korumak üzere bölgeye gönderdiği USS Wasp adlı amfibi hücum gemisi 1 Eylül 2024’te İzmir Limanı’na yanaşmıştı. Daha önce USS Wasp’ın, ağustos ayında Akdeniz’de TCG Anadolu ile ortak eğitime katıldığı ortaya çıkmıştı. MSB’nin, bunun tatbikat değil eğitim manevrası olduğunu açıklaması da inandırıcı bulunmamıştı. Oysa, USS Wasp’ın Türkiye’nin ilk amfibi savaş gemisi TCG Anadolu ile 13-17 Ağustos arasında Akdeniz’de ortak eğitim tatbikatı yaptığı, tatbikata USS Oak Hill ve TCG Gökova gemilerinin de katıldığı ortaya çıkmıştı.

Tatbikat ABD Donanması’na bağlı sosyal medya hesaplarından yapılan paylaşımlarla anlaşılmış ve Milli Savunma Bakanlığı, yapılan basın bilgilendirme toplantısında, “TCG Anadolu ve TCG Gökova ABD Donanma unsurları USS Wasp ve USS Oak Hill ile 13-17 Ağustos’ta Akdeniz’de geçiş eğitimleri icra etmiştir” açıklamasıyla İsrail’e desteğe gelen savaş gemileriyle ortak eğitim yapıldığını dolaylı doğrulamıştı. ABD gemileriyle icra edilen faaliyet için “tatbikat değil geçiş eğitimi” diyen Bakanlık, bunun “ne İsrail’e faydası ne de Filistin’e zararı” olduğunu ileri sürmüştü. Bakanlık aynı toplantıda, ABD Donanması’na ait USS WASP amfibi gemisinin 1-5 Eylül arasında da İzmir’i ziyaret edeceğini duyurmuşlardı.

Şimdi soruyoruz; Yakup Köse gibi, haddini aşıp Erbakan’ı pasiflikle itham eden zevat, Erdoğan iktidarının, kuduz İsrail katliamlarının koruyucusu ABD savaş gemileriyle ortak tatbikat vicdansızlığını kınayan birkaç satır niye yazamamışlardı?

Amerika’nın Talebiyle mi 10 TGB’li Tutuklanmıştı?

İzmir’e demirleyen ABD gemisi USS WASP’ta görev yapan ABD askerinin kafasına çuval geçiren 15 Türkiye Gençlik Birliği (TGB) mensubundan 10’u tutuklanmıştı. Türkiye Gençlik Birliği (TGB) ve Vatan Partisi’nin gençlik kolu Öncü Gençlik, İzmir’de 2 Eylül’de, ABD’nin en büyük taarruz gemisi USS Wasp’ta görevli ABD askerinin başına çuval takmışlardı. Görüntüler sosyal medyada paylaşılmıştı. Askerin başına çuval geçiren TGB üyelerinden 10’u tutuklama, 5’i adli kontrol talebiyle sulh ceza hâkimliğine sevk edilmiş, 10 TGB’li tutuklanmıştı.

Vatan Partisi Genel Başkanı Doğu Perinçek ise; “Türk yargısı vatanı savunan, ABD’ye karşı başını dik tutan gençleri tutuklamaz. AKP hükümetinin baskısını kesin olarak görüyorum” diyerek ayrı bir riyakârlık ve sahtekârlık tavrını ortaya koymuşlardı. Çünkü bütün yandaş televizyonlarda kendisi ve adamları: “AKP iktidarı, Amerikan emperyalizminin karşısında kale gibi durmaktadır!” şeklinde yalakalık yapmaktalardı!

Şimdi hem Suat Kılıç gibi YRP Başkan Yardımcılarına, hem de Yakup Köse gibi yalaka yazarlara; 28 Şubat Hıyanetinin Perde Arkasını ve Piyonlarını, tekrar hatırlatmamız lazımdı!

1990’lı yılların ortalarında (yani Refah Partisi 1995 Genel Seçimleri’nden %21,4 oy oranı ve 158 Milletvekili ile birinci çıkar çıkmaz…) Washington Enstitüsü gibi etkin ve yetkin “Küresel Merkez”lerde yapılan gizli toplantılarla ipi çekilmeye ve çökertilmeye karar verilen Milli Görüş, “Yenilikçiler’in başını çektiği küresel bir köleliğe” dönüştürülmeden önce; Türkiye, en sağlam zincir olan ekonomi kanalı ile bağlanıp çepeçevre kuşatılmalıydı. Hedef zemini, yani Türkiye gibi stratejik bir ülkeyi tamamen kuşatabilmek için ise; Türkiye Ekonomisi’ne, baş etmekte zorlanacakları bir bela musallat edip, ondan sonra da ülkeye, derde deva olacağına yarayı iyice genişletecek bir “hain doktor” göndermek lazımdı!..

Zaten onlar da tam böyle yaptı!

Refah Partisi’ne Taarruz Emri Verenler; “Küresel Senaryo”yu İhale Edecekleri Yenilikçi Hareket’e Yol Açmak ve T. Erdoğan’ı Parlatmak İçin Türkiye’yi, Zahiri İslamist Ama Hedefi Siyonist Bir Kayığa Bindirdiler!? Küresel Kurgu’yu muzaffer kılmak adına mesai veren “Siyonist cunta”nın kumandanları; Türkiye üzerindeki küresel stratejileri istenilen süratte gitmeyince, ellerindeki uzaktan kumandayı daha hızlı bir yazılıma programlayıp ülkeyi apar topar 28 Şubat kargaşasına itmişlerdi!.. Zira Türkiye bu kayığa binmeliydi ki; “Laik Türkiye Cumhuriyeti Devleti”ni yok etmek için üstüne üstüne gelen “irtica canavarı”ndan uzaklaşarak, kendini sağ salim karşı kıyıya atabilsindi!?

Hal böyle olunca da, birdenbire elinde sopasıyla Türkiye’yi kovalamaya başlayan bu “irtica canavarı”nın içine itina ile yerleşmiş İsrail, ABD ve İngiltere şeklinde sıralanan o “muhteşem üçlü”den bihaber olan Türkiye; laik, demokrat ve vatanperver paşaların ve JINSA’dan madalyalı maşaların da takdire şayan desteği (!) ile alelacele bu kayığa bindirilerek yola çıkarıldı.

Bu suni ve sinsi irtica canavarı gerçekten de korkutucuydu! Necmettin Erbakan Hoca gibi başından beri İslam Birliği’ni ve insanlığın dirliğini savunan ve Türkiye’nin menfaatlerine sahip çıkan bir lider de Başbakan olunca, marazlı medya marifetiyle kandırılan kamuoyu, rahatlıkla; “Çanlar rejim için çalıyor!” demeye başladı. Ve bu sıcak gelişmelerin hemen akabinde de; 9 saat süren “28 Şubat 1997 Tarihli Milli Güvenlik Kurulu Toplantısı’nın, Tarihi ve Tertipli 28 Şubat Kararları” alındı…

Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin iç tehdit sıralamasında PKK Terörü’nün önüne geçerek ilk sıraya oturan ve ülke gündemini tamamıyla işgal ederek etkili bir panik havası doğuran “irtica”; tetikleyici unsur olarak ülkenin post-modern bir darbe görmesine vesile olmuş ve Milli Görüş Tabanı’nı tuzla buz ederek aynı kumaştan daha “farklı” bir elbisenin podyumlara servis edilmesini sağlayacak süreci başlatmıştı. AKP’nin amacı ise; desenleri arasına gizlenmiş Siyonist motiflerin, kitleyi gizliden gizliye hipnotize ederek, ülkeyi Genişletilmiş Ortadoğu ve Kuzey Afrika Projeleri için istenilen kıvama getirmesi olacaktı… Ve: “Türkiye; Türk Silahlı Kuvvetleri içine yerleştirilen “küresel çipler” ile o çiplerin yarattığı “yapay kamuoyu”nun etkisiyle operasyonun amacını bilmeksizin aynı safta yer tutan paşaların sergilediği kararlılıkla “irtica canavarı”nın kafasını koparmak adına son derece tarihi bir adım attı…

“Bugün 28 Şubat Süreci’ni küçümsemeye çalışanlar, Çevik Bir ve Güven Erkaya’ya karşı ‘kıskançlık hissiyle’ hareket ediyorlar. Tek bir mermi atılmadı, tek bir burun kanamadı. Tıpkı NATO’nun Varşova Paktı’nı teslim alması gibi bir olaydı!

28 Şubat, günün koşullarına uygun bir yöntemde gerçekleştirildi. O günün dünya ve ülke koşullarında 12 Mart ve 12 Eylül gibi klasik bir müdahale yapılamazdı. Cumhuriyet’in karşılaştığı tehlike (!), bir tek mermi atılmadan, demokratik mekanizmaların harekete geçirilmesiyle bertaraf edilmiştir. ‘Silahsız Kuvvetler’ kavramını kullanmamızın nedeni ve amacı budur” şeklindeki son derece kendinden emin açıklamalarla övünecek ve o savunmasını yaptığı güzide TSK Paşası Çevik Bir, ilerleyen süreç içinde operasyonun verdiği sürgünlerden vücuda gelen AKP’nin en flaş danışmanlarından biri olacaktı…

Emekli Tümgeneral Erol Özkasnak; art niyetlerini ele veren şu konuşmayı yapacaktı:

28 Şubat Süreci’nin başlangıcı 11 Ocak 1997 tarihidir. O tarihte dönemin Cumhurbaşkanı Sayın Demirel, Genelkurmay’a davet edilmiş ve kendisine 28 Şubat günü Milli Güvenlik Kurulu’nda verilen bilgileri içeren bir brifing sunulmuştur. Cumhurbaşkanı’ndan başlayarak bu bilgiler toplumun aydınlatılması amacıyla basına, yargıya ve üniversite mensuplarına tekrarlanmıştır. (Basının, yargının ve üniversitenin, çok önemli enformasyon merkezleri olduğu göz önüne alınırsa; Türkiye’deki yabancılaşmanın ve yüzeyselliğin çok geniş mesafelere uzanışı ve buralardan aykırı bir ses gelmeyişi; illüzyonun yoğunluğu hakkında fikir vermektedir.) 

Ve taraflar arası tartışmalar sürüp giderken operasyon içinde ayrı ayrı saflar oluşacak; senaryoyu şaşkın ve kaygılı gözlerle izleyen toplumsal kitle ise ne bu safların varlığının, ne de 28 Şubat örtüsü altından yürütülen operasyonun amacının farkına varacaktı…

Sözü edilen saflar ise; (28 Şubat’ın figüranlarıydı:)

TSK içinde yer alıp “planlamayı yapan küresel senaristler” ile “iş birliği” içinde olarak söz konusu “küresel kurgu”ya bilerek ve isteyerek iştirak eden paşalar…

TSK içinde yer alıp “planlamayı yapan küresel senaristler”den tamamıyla bihaber olan ve kamuoyunda yaratılan “panik havası”na paralel “TSK içindeki küresel çipler”in oluşturduğu “yapay kamuoyu”ndan da etkilenerek “laiklik”in zedelenip “rejim”in tehlikeye girmemesi adına konuya sahip çıkanlar…

Basın içinde yer alıp beslendiği küresel kaynaklar hasebiyle operasyon bilgisine sahip olan ve buna bağlı olarak “irtica canavarı”nı pompalayanlar…

Basın içinde yer alıp yürütülen operasyonun farkında olmamakla birlikte, yaratılan “yapay kamuoyu”nun tesirinde kalarak “irtica canavarı”yla toplumu korkutanlar…

Operasyon esnasında “ani bir tasfiye”ye uğratılan ve ne olduğunu anlamakta güçlük çeken mağdurlar…

Ve düğmeye basarak operasyonu yönlendiren odaklar ile onlara ait mason locaları ve medya kuruluşlarıydı.

Erbakan Hükümeti’nin “Sakıncalı” İcraatları!?

Toplumsal kitlenin farkında olmaksızın şaşkın ve kaygılı gözlerle izlediği “28 Şubat”; sonuçta böylesi bir toz bulutundan başka bir şey sanılmasındı… Bu toz bulutunun aniden Türkiye’nin başına musallat edilmesinin ardında yatan ana neden ise; daha önce de sözü edildiği üzere, ülke üzerinden gitmesi planlanan “küresel senaryolar”ın arzulanan hız ve kalitede götürülemiyor olması ve işin başına direkt “küresel odaklar” tarafından programlanan uygun bir yönetsel zincirin getirilerek; “Erbakan’ın amaçladığı tam bağımsız ve kalkınmış bir Türkiye” sorununun (!) aşılması çabasıydı.

Ve bu temel nedeni destekleyerek operasyon sürecini hızlandıran asıl sebepler arasında da, Erbakan Hükümeti’nin gündemine aldığı “Kamu Tek Hesabı” ile “D-8 Projesi” gibi tarihi ve talihli atılımlardı.

 Zira “İrticaya karşı çıkıyoruz!” yanılgısıyla alet olunan “büyük ihanet” ile 28 Şubat’ta hedef haline getirilen Erbakan; süratle icat edilen “irtica canavarı” ortaya çıkmadan hemen önce kamuoyuna “Havuz Hesabı” olarak yansıyan “Kamu Tek Hesabı”nı hayata geçirme yönünde çalışmalar başlatmış ve başarmıştı.

Bu yöntem ile kamu kurumlarının nakit ihtiyacını piyasadan faiz ile borçlanmak yerine, kendi öz kaynaklarından ve diğer kamu kurumlarının hesaplarından olabildiğince istifade ederek karşılamayı planlayan Erbakan Hoca; aslında bu sistemin işletilmeye başlaması halinde önemli finans çevrelerinin bu işten son derece rahatsız olacağını da biliyor olmalıydı. Erbakan Hoca’nın projesi; kamu kurumlarının kasasında biriken paranın mesai bitiminde bir havuz içinde toplanarak; ihtiyacı olan kurumun kasasına anında transfer yapılmasıydı. Böylece nakit ihtiyacı olan kamu kurumu gecelik faiz üzerinden borcuna borç katmak yerine, ihtiyacı olan parayı havuz hesabından temin edecek ve devlet de gereksiz borçlanma durumundan kurtulacaktı. (IMF ve ABD’ye olan yalvarmalar göz önüne alınırsa, “küresel tefeciler”in kaybını idrak edebilmek o kadar da zor olmamalıydı.)

Ancak, Refah-Yol’un ipinin çekilmesine sebep olan asıl konu ise; söz konusu sistem ile “kamunun sırtından çok yüksek meblağlar elde eden ve havadan para kazanan iç ve dış çevreler”in akarlarının tıkanmasıydı. Dolayısı ile bu akarlarının ve haram çıkarlarının Kamu Tek Hesabı’na geçilmesi ile büyük oranda tıkanacak olması, “küresel kurgu ile irtibatlı ‘tezgâh’ sahipleri”nin canını sıkmaya başlar başlamaz, “Siyonist kumandanların ellerindeki kumanda” hemen, hızlı bir yazılıma programlandı.

Erbakan Hükümeti’nin “küresel teşkilat” açısından hoşa gitmeyen bir diğer önemli çalışması ise; İslam ülkeleri ile sırt sırta vererek dünya üzerindeki ekonomik dengelere dahil olmak ve “küresel sömürü”nün önüne geçebilmek adına vizyona koyulmak istenen “D-8 örgütlenmesi” Siyonist ve emperyalist odakların korkulu rüyasıydı.

O yüzden 15 Eylül 1996’da İzmir’de yapılan ECO (Ekonomik İşbirliği Teşkilatı) toplantısında “İslam’ın Ortak Pazarı” anlayışına dikkat çeken konuşmasıyla D-8 Zirvesi’ne hazırlık yapan Başbakan Erbakan’ın bu adımları karşılıksız kalmadı ve 15 Haziran 1997’de D-8’in ilk toplantısı İstanbul’da yapıldı. D-8 Hareketi’nin öncülüğünü yapan Refah Partisi ise, 30 Haziran 1997’de devre dışı bırakıldı.

Ve Refah Partisi’nin 28 Şubat Süreci ile devre dışı bırakılmasının akabinde de D-8 oluşumuna destek veren diğer İslam ülkelerini baltalamak yönünde girişimler başlatıldı. 

Zira tıpkı Türkiye gibi diğer D-8 Ülkeleri’nde de Siyonist sermayeye ve küresel güçlere göre: “Boyundan büyük işler yapmaya kalkışan ve İsrail’in çarkına çomak sokan yönetimler” taciz edilerek saha dışına atılmıştı. Nijerya Devlet Başkanı suikaste uğrarken, Endonezya’da iç savaş başlatılıp ülke bölünerek Habibi uzaklaştırıldı. Pakistan’da ise direkt darbe yapılmıştı. Gerçi bu gelişmelerin ardından 22 Ekim 1996’da İstanbul’daki Kalkınma İşbirliği Konferansı ile kurulup, Bangladeş, Endonezya, İran, Malezya, Mısır, Nijerya ve Pakistan’ın katılımı ile yine İstanbul’da gerçekleştirilen zirve ile başlatılan D-8 Zirveleri;

1-2 Mart 1999 Dakka Zirvesi (Bangladeş),

25 Şubat 2001 Kahire Zirvesi (Mısır) ve

13-14 Şubat 2004 Tahran Zirvesi (İran) ile devam etti. Ancak oluşumun hızı kesilerek verilmesi gereken caydırma mesajları iletildiğinden dolayı şimdilik tehlikenin önü alınmıştı…

Bu nedenle: “Küresel iradenin eteğindeki küresel tefeciler”in “Havuz Sistemi” ile ilgili S.O.S’leri ve Ortadoğu’daki “küresel teşkilatlanma”ya engel olacak “sakıncalı” politikalar nedeniyle alınan bu karar sebebiyle ülkede ani bir siyasi değişim yaşanması aslında son derece planlı bir olaydı. Sonuçta “toplumsal dikkat” profesyonel hamleler ile havuz hesabından “irtica”ya kaydırılmış ve etkili bir darbe ile dağıtılan Milli Görüş Tabanı’ndan biçilecek yeni kıyafete işlenilecek olan “Siyonist motifler”in hazırlık çalışmaları başlatılmıştı…

Yenilikçiler’in muhteşem üçlüsü; “Gülen – Bir – Zapsu” ilişkisi!

“Erdoğan ve Abdullah Gül; 28 Şubat’ı önceden biliyor muydu?” sorusu üzerinde kafa yorulmalıydı!

Küresel odaklardan alınan destek temeli üzerinde yavaş yavaş yükselecek olan zahirde R. T. Erdoğan ve Abdullah Gül öncülüğündeki Yenilikçi Hareket’in üçlü sacayağı ise; Amerikancı Hoca Fetullah Gülen, Kürt Teali Cemiyeti’nin 52 no’lu kurucu üyesi, Kürt Hevi Cemiyeti Kurucusu olan ve “Kürdistan’da Kürt’ten başka hiçbir devlet yoktur!” diyen Abdurrahim Zapsu’nun torunu olan H. Cüneyt Zapsu ile “28 Şubat’ın truva atı” Çevik Bir’dir. Bugün, iyice yıpranan ve tıkanan R. T. Erdoğan’ın yerine, SP’nin de katılacağı yeni oluşumun başına Abdullah Gül’ü geçirmek ve Milli Görüş’ü tarihe gömmek isteyen Siyonist merkezler ve bu hıyanetlere duyarsız SP’liler elbette hüsrana düşeceklerdir.

Yenilikçi Hareket’in, tek başına iktidar koltuğuna oturan AKP’ye dönüşme serüveninde ciddi katkısı bulunan bu üç noktadan biri olan Fetullah Gülen, oluşuma onursal başkanı olduğu Gazeteciler ve Yazarlar Vakfı tarafından düzenlenen Abant Toplantıları üzerinden kaynak sağlayıp Abant Toplantıları’nın müdavimleri arasında yer alan Bülent Arınç, Cemil Çiçek, Ali Coşkun ve Burhan Kuzu gibi isimleri partiye entegre ederken; Gülen’e yakınlığı ile bilinen Azizler Holding A.Ş.’nin Yönetim Kurulu Başkanı ve BİM Marketler Zinciri’nin ortaklarından H. Cüneyd Zapsu da Erdoğan’ın TÜSİAD ile olan yakınlaşmasını sağlayabilmek adına çaba sarf etmişlerdir.

Erdoğan bir yandan Bülent Eczacıbaşı’nın Zapsu’nun organizasyonu ile evine yaptığı davete yine Zapsu ile iştirak ederken, bir yandan da 28 Şubat’ın TSK içindeki baş tetikleyicisi olup, süreci “Demokrasiye balans ayarı çektik!” diyerek özetleyen Çevik Bir ile görüşmelerine hız vermiştir. Erdoğan’ın, ABD ve Uluslararası Yahudi Lobileri’nden özellikle JINSA ile ilişkileri ödül alacak kadar iyi olan Çevik Bir’le olan ilişkisi İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı Dönemi’nde başlamış ve Bir’in emekliliğinden sonraki bu son derece meşakkatli dönemde de kuvvetlenerek devam etmiştir.

Kanarya ve Loca Kardeşliği veya “Münafık+Mason” Biraderliği!..

Erdoğan’ın cezaevi çıkışından sonra İstanbul’da Çevik Bir ile yaptığı görüşmeye, ardından Çevik Bir ekibinden Emekli Koramiral Atilla Kıyat da eklenmiş ve Erdoğan, Kıyat ile Hidiv Kasrı’nda yediği yemekte Kıyat’a parti kapsamında yapmak istediklerini anlatarak rızalarını elde etmiştir. Hatta Atilla Kıyat ile olan görüşme basına da yansımış ve 25 Haziran 2001 tarihli Hürriyet gazetesinde görüşme “Askerle ilk temas” manşetiyle verilmiştir. Habere göre Tayyip Erdoğan bir Emekli Albay ve Emekli Koramiral Atilla Kıyat ile Hidiv Kasrı’nda yemek yemiş ve Erdoğan kendisini sıcak karşılayan bu iki isme parti programını özetlemiştir.

Ancak ertesi gün Genelkurmay’ın bir açıklama yaparak “Hürriyet’in Erdoğan’ın askerle görüştüğü ve onların onayını aldığını iddia eden haberini yalanlaması” da göstermektedir ki; Erdoğan’ın temasa geçtiği mercii “asker” değil, Pentagon ve Yahudi örgütlenmeleriyle yakından ilişkili Çevik Bir ve ekibiydi. (En azından o dönemde böyle düşünmüştük! Ama şimdi Genelkurmay içindeki Recep Tayyip Cemaati Kocatepe’yi dolduracak hale gelmiş durumdadır. Haber kaynağı ise bizzat AKP kulislerinin kendisidir…)

Ayrıca Çevik Bir’e en yakın isimlerden biri olan Atilla Kıyat’ın emekli oluşunun ardından Fetullahçı Aksiyon dergisi övgü dolu bir Kıyat haberi yayımlamış ve “Teamüllere aykırı biçimde emekli edildi” demiştir. Kıyat – Erdoğan görüşmesinin Çevik Bir köprüsü dışında yer alan diğer bir hazırlayıcısı ise Gülen’e yakınlığı ile bilinen ve Erdoğan’ın hatırı sayılır finansörlerinden olan Asya Finans’ın Yönetim Kurulu Başkanı İhsan Kalkavan’dır. Haberde adı verilmeyen Emekli Albay ise emekli olduktan sonra Albayraklar Holding’e ve Erdoğan’a danışmanlık yapmaya başlayan Adem Darama’dan başkası değildir…

İçeride “Teşkilatçılık”, Dışarıda “Taahhüt” Dönemi!

Ülke içindeki teşkilatlanmasını hızla genişletmeye çalışan Erdoğan’ın o dönem içinde asıl kuvvetlendirmeye çalıştığı bağlantılar ise dış bağlantılardır. İçerideki teşkilatlanmaya iktidarın nimetleri vadedilirken, dış bağlantılara yönelik vitrini ise; yeni kurulacak partinin iktidara geldiği vakit ABD-İsrail ve AB politikalarına uygun hareket eden “uslu” bir iktidar olacağı yönünde taahhütte bulunulması oluşturmaktadır.

Hıyanete Kahramanlık Jelatini ve “Tam Taahhüt = Tam Teslimiyet!” Süreci!

Erdoğan’ın bilerek ya da bilmeyerek kendisine destek veren içerideki taraftarlarından bir diğer üçlünün ise; “Akşener – Avcı – Orakoğlu Üçlüsü” olduğu bilinmektedir. Zira 28 Şubat Süreci’nin ardından “Çiller Özel Örgütü” yakıştırmasıyla kamuoyunda yer alan Meral Akşener, Hanefi Avcı ve Genelkurmay’a kulak yerleştirip elde ettiği bilgileri ABD’ye servis etmekten ötürü suçlanan Bülent Orakoğlu da Yenilikçi Hareket’e “Arkandayız!” mesajı veren diğer isimlerdendir. (Ve artık hadisenin bir kurgu olduğu, askerin niyetinin ciddiliğini ortaya koyacak bir senaryoya Avcı ve Orakoğlu’nun alet olduğu söylenebilir.) Gerçi Orakoğlu daha sonra Erdoğan’ın hararetli bir muhalifi olan Genç Parti’den Eskişehir Belediye Başkan Adayı olup; “AKP ile Çevik Bir’in yakınlaşmasına tepki vermek adına GP’de siyaset yapma kararı aldım.” diyerek zikzaklar çizecektir ama o dönemin oyuna gelmiş veya getirilmiş, etkili AKP destekçilerinden biridir.    

İçerideki kaleler ile dışarıdaki güç dengeleri arasındaki hassas teraziyi gözetmeyi ihmal etmeyen Erdoğan, ülke içindeki teşkilatı genişletme çabalarına dış destekli köşebaşlarının da yardımı ile hız verirken; İsrail Büyükelçisi David Sultan’la buluşup yeni kurulacak partinin İsrail ve ABD politikalarına ters düşmeyecek “cici” bir parti olacağının garantisini vermekte ve Abdullah Gül’ü de İngiltere Büyükelçiliği’ne gönderip aynı garantinin İngiltere’nin Türkiye Büyükelçisi Sir David Logan’a da verilmesi temin edilmiştir.

Ülkeyi pazarlamanın adı “Yenilikçilik” olarak değiştirilmişti! “Bizi iktidara taşıyın, Türkiye’yi siz alın!” diyenler de “ilerici” sayılıvermişti!

Ancak Erdoğan ve ekibi “ülkeyi satılığa çıkarma”nın adını “Yenilikçilik” koyarak konuyu yumuşatmaya çalışanların hazırladığı şemsiye altında kamufle olmaya çalışsalar da; ABD Büyükelçiliği’ndeki Müsteşar Silver Lawrence’la sık sık yinelenen gizli görüşmelerin de, Anadolu’da görev yapan Kenny Bob gibi çeşitli CIA görevlilerinin Erdoğan’a olan yakın ilgisinin de, “Tayyip, Hristiyan Demokratlar’a benziyor!” diyen Karen Fogg’un bu sözlerinin de ne anlama geldiği de gayet açıktır…

“Küresel Piramit”in en tepesinde tertiplenen madalya töreni!

(Sn. Erdoğan ABD’ye gittiği kadar Erbakan’ın evine ve sohbetine gitseydi, hırsına yenilmezdi!)

1994’te RP Beyoğlu İlçe Başkanı’yken o dönem ABD Ankara Büyükelçisi olan Morton Abramowitz tarafından keşfedilen ve kendisiyle birçok kereler kamuoyundan gizli görüşmeler yürüten Tayyip Erdoğan’ın, sonraları ABD yollarına düşerek neredeyse yılda iki kez ABD’ye gitmeyi âdet haline getirmesinin arkasında da bu önemli başlangıç yatmaktadır. Zira İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı görevinin öncesinde ve sonrasında birçok kez bir araya gelen ikilinin bu özel görüşmeleri; “küresel tefeci ve efendiler” önünde görücüye çıkan Erdoğan’ı ABD Yolları’na düşmeye mecbur bırakmıştır.

Amerika’ya ilk kez 17-21 Nisan 1995’te giden Erdoğan, ardından “küresel seferler”ini sıklaştırarak 17-22 Kasım 1996, 20-23 Aralık 1996 tarihlerinde ve cezaevine girdiği 26 Mart 1999 tarihinin hemen öncesinde de birer ABD ziyareti yapmıştır. Ayrıca AKP’nin kuruluş çalışmalarının hız kazandığı 16 Temmuz 2000 tarihinde de ABD’yi ziyaret etme gereği duyan Erdoğan’ın bazı “önemli ziyaretler”de yanında bulundurmayı tercih ettiği isim ise tahmin edilebileceği üzere Çevik Bir’dir… (Nerede o “ihanet”in hesabını soran Genelkurmay Başkanı?)

Hidayeti kararıp, hıyanete yolculuk eden bir “Müslüman”ın tehlikeli gidişi!

Bu önemli ziyaretlerin bazı adresleri ise şöyledir; ilerleyen süreç içinde Erdoğan-Çevik Bir İkilisi’ne “üstün hizmet madalyası” nev’inden bir ödül takan JINSA (Yahudi Milli Güvenlik İlişkileri Enstitüsü) ve Amerikan Jewish Commite (Amerikan Yahudi Komitesi) olmaktadır. Bu iki kuruluşun üstünde yer alan NSA (Beyaz Saray’ın Ulusal Güvenlik Örgütü) ve NSA ile eşit statüde bir resmi devlet kuruluşu olup ABD Gladyosu’nun beyin takımını bir araya toplayan bir örgütlenme olan USIP’te (Birleşik Devletler Barış Enstitüsü) görevli yetkililer ise yine Erdoğan’a yakından ilgi duymaktadır.

USIP’in CIA ve Pentagon ile irtibatlı olan; bünyesinde generaller, diplomatlar ve bilim adamları bulundurarak İsrail’in askeri, siyasi ve ekonomik güvenliğini öncelikli hedef olarak gözeten bir devlet kuruluşu olduğu göz önüne alınacak olunursa; Erdoğan ve ekibinin hızla basamakları tırmanan başarı grafiği ile iktidara geldikten sonra sergiledikleri “siyon merkezli politikalar”ı anlayabilmek şüphesiz daha kolay olacaktır.